สิ่งที่มีค่า.....ยิ่งกว่าความรัก
Group Blog
 
 
สิงหาคม 2552
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
12 สิงหาคม 2552
 
All Blogs
 
ถึงแม่

ถึงแม่

แม่เป็นผู้หญิงชาวบ้านธรรมดา ตัวเล็กๆ หลังงอ เข่าเกเพราะความเสื่อมจากวัยและการใช้งานอย่างหนัก
แม้ภาพแม่เป็นแบบนั้น แต่สิ่งที่ทุกคนเห็นจากผู้หญิงแก่ตัวเล็กเสมอมา คือความคล่องแคล่ว เด็ดขาด
และสู้กับทุกปัญหา

แม่ตอนสาวเป็นยังไง เรานึกไม่ออก จำความได้แม่ก็อายุเยอะแบบที่เล่า
ด้วยความที่เป็นลูกหลง กว่าจะได้เกิดมาเป็นลูกแม่เรียกได้ว่าเกือบตกขบวนทีเดียว

จากรูปถ่าย...แม่สวยนะ เอารูปแม่ไปวางเทียบกับรูปดารารุ่นนั้นก็สู้ได้สบายๆ เชียวล่ะ
แต่สงสัยว่ายีนสวยของแม่จะไม่ใช่ยีนเด่น แม่จ๋า ... ถึงจะเป็นยีนด้อยหนูก็อยากได้นะคะ

ตลอดช่วงชีวิตของแม่ ไม่เคยมีช่วงไหนที่แม่สบาย แม่ทำงานหนักมาตลอด
สำหรับผู้หญิงที่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้คนนึง ... เวลาที่ลูกของแม่ได้รับรางวัลต่างๆ เกี่ยวกับเรื่องเรียน
สายตาของแม่จะเปล่งประกายความสุขชัดเจนจนเด็กอย่างเรารับรู้ได้เสมอ

สิ่งนั้นเป็นอีกแรงผลักของพวกเรา...ลูกของแม่

ภาพจำของเราเกี่ยวกับแม่...ไม่มีภาพที่สวยหวานสดใสสักเท่าไหร่
นึกถึงทีไร ก็จะเป็นแม่ตอนดุๆ ทุกที

ครั้งหนึ่ง ในตัวจังหวัด(ห่างจากบ้านไปยี่สิบสี่กิโลเมตร-ไกลมากสำหรับตอนนั้น)
มีการจัดงานสมโภชน์พระธาตุคู่เมืองประจำปี
แม่บอกว่า พรุ่งนี้จะพาไป เราตื่นเต้นและดีใจจนนอนไม่หลับ เช้านั้นลั้นลามาก
อะไรที่เป็นหน้าที่จัดการจนเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง
แล้วก็รอ รอ รอ

แต่แม่ก็ไม่เสร็จงานสักที เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เด็กห้าขวบเริ่มรู้สึกต้องอดแน่ๆ
แล้วเราก็เริ่มเซ้าซี้ ถามแม่ครั้งแล้วครั้งเล่า ... จะไปหรือยังนะ

แม่ตีแรงมาก ครั้งเดียว...ทำให้เราเงียบไป
และเลิกที่จะเรียกร้องอะไรจากแม่ในเวลาต่อๆ มา

เราไม่ได้โกรธ ตอนนั้นเป็นความไม่เข้าใจมากกว่า เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา
แม่ต่างหากไม่รักษาสัญญา...ใช่มั้ย

เวลาผ่านไปความทรงจำวันนั้นก็ยังชัดเสมอ แต่สิ่งที่แตกต่างคือความรู้สึกของเราที่รับรู้และเข้าใจมากขึ้น
ถึงภาระและหน้าที่ของแม่ ตอนที่ตีเราจริงๆ แล้วแม่เองก็ตกใจและชะงักไปเช่นกัน
หนูขอโทษค่ะแม่...หนูรู้แล้วว่าหนูทำให้แม่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น


วันสุดท้ายที่พวกเราไปส่งร่างของพ่อเดินทางไปภพอื่น
แม่ในวันนั้น คือผู้หญิงตัวเล็กที่บอบบางและน่าสงสารที่สุดในโลก
สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่สูญเสียคู่ชีวิต คู่คิด คนที่เคยหยอกล้อ คนที่เคยทะเลาะกัน
คนที่ทุกข์ยากด้วยกันมาเป็นเวลายาวนานสี่สิบกว่าปี
วันนั้นเหมือนร่างกายและจิตใจของแม่จะฝ่อจนกลายเป็นจุดเล็กๆ

หลังจากวันนั้น ภาพของผู้หญิงแกร่งก็ค่อยๆ เลือนไป จำได้ว่าแม่เดินสะดุดนิดหน่อยและบ่นเบาๆ ว่าปวดน่อง
แต่เนื่องจากไม่มีร่องรอยอะไรภายนอกให้เห็นเลย แล้วแม่ก็ไม่ได้พูดถึงอีกจนอีกหลายวันต่อมา
กว่าที่พวกเราจะพาแม่ไปตรวจ และพบว่าที่เดินสะดุดตอนนั้นส่งผลให้กระดูกน่องด้านนอกของแม่หัก

แม่ต้องใส่เฝือกต่ออีกหลายเดือน ตอนนั้นไม่มีใครเฉลียวใจแม้แต่น้อย
ว่าความเจ็บป่วยนี้คือสัญญาณแรกที่เจ้าเนื้อร้ายที่แฝงอยู่ในร่างกายแม่
มันส่งออกมา ทั้งแม่ ลูกๆ และหมอ ก็คลายใจ อ้อ .. แม่มีโรคประจำตัวอีกอย่างคือความดันโลหิตสูง ซึ่งก็อยู่ในเกณฑ์ที่ควบคุมได้ดี

ผ่านมาปีกว่าๆ แม่เริ่มมีอาการปวดสะโพกเรื้อรัง ตอนนั้นเราเรียนอยู่ชั้นปีที่ห้า
หลังจากตระเวณตรวจรักษาหลายครั้งหลายที่
พี่สาวก็ส่งฟิล์มเอกซเรย์ของแม่มาให้ดู ภาพที่เห็นจากฟิล์มแผ่นนั้น คือกระดูกหัวข้อสะโพกและเบ้าสะโพกของแม่ที่มีร่องรอยผุกร่อน
แม้ใจจะหายวาบ แต่ตอนนั้นเราได้แต่ทั้งปลอบใจตัวเองและพี่ไปว่า อาจจะแค่อักเสบ หรือ ติดเชื้อวัณโรคก็ได้

ภาพความเจ็บปวดของพ่อจากโรคชนิดเดียวกันนี้ ทั้งจากตัวโรคเองและจากการรักษาทั้งทางเคมีบำบัดและฉายรังสี ยังสร้างความเจ็บปวดแก่พวกเราไม่หาย

แต่ยังไงก็หนีความจริงไปไม่พ้น อาจารย์ทางรังสีที่เราไปปรึกษาท่านอ่านผลฟิล์มไปในทางที่พวกเราเองพยายามปฏิเสธ

หากมันก็คือความจริง ลักษณะของฟิล์มที่เห็นคือเนื้อร้ายที่แพร่กระจายมาที่กระดูก

หลังการตรวจหลายต่อหลายอย่างรวมถึงผ่าตัดข้อสะโพกเพื่อให้ได้ชิ้นเนื้อ ก็ยังไม่สามารถรู้ได้ว่าต้นตอของเนื้อร้ายมาจากที่ใด
แต่เจ้าสิ่งนั้นกลับยิ่งรบกวนไปยังร่างกายส่วนอื่นๆ ของแม่

ใกล้วาระสุดท้าย แม่อยู่ได้ด้วยมอร์ฟีนเป็นหลัก แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรแม่มากนัก

สุดท้ายเป็นสิ่งที่ไม่ยากต่อการคาดเดา วันนั้นเรากำลังฝึกงานผ่าตัดอยู่ พี่หัวหน้าทีมบอกเราแค่ว่า "ไปเถอะ"
ณ เวลานั้น ความรู้สึกที่มีไม่ใช่เศร้าโศก...เราต่างก็รู้ดีว่าแม่ทนกับความเจ็บปวดมามากจนเกินพอ

เพียงหวังว่าแม่จะได้พบกับพ่อ ก็เท่านั้น


ผ่านวันนั้นมากว่าสิบปี ... ยามใดที่คิดถึงแม่ สิ่งที่สะท้อนใจเสมอคือความรู้สึกว่า
เรายังไม่ได้ทำหน้าที่ของลูกที่เราอยากทำให้ครบถ้วน

แม่จากไปก่อนเราเรียนจบเพียงไม่กี่เดือน แม่อยากเห็นวันเรารับปริญญา
เราเองก็อยากได้ดูแลเลี้ยงดูแม่...อยากเติมเต็มในสิ่งที่เรารู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้นโหยหา
เราไม่รู้ว่าเราเป็นลูกที่ดีพอหรือเปล่าหรือเราทำให้แม่ทุกข์ใจบ้างไหม วันนี้ไม่มีโอกาสที่จะถามจะพูดคุยกันแล้ว
แต่หากแม่ยังมองลูกๆ จากที่ใดที่หนึ่ง ขอให้แม่มั่นใจว่าลูกของแม่สบายดี
มีที่ยืนที่มั่นคงและดูแลตัวเองได้ ... แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ

คิดถึงแม่ค่ะ



Create Date : 12 สิงหาคม 2552
Last Update : 12 สิงหาคม 2552 12:38:37 น. 0 comments
Counter : 404 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

=พุดร้อยมาลัยเรียง=
Location :
แพร่ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เมื่อใดที่"บาดแผล"ได้กลายเป็นตัวตนของเรา
เราคงไม่อาจเชื่อถือในความดีงามและความเป็นอิสระ
ของจิตใจตนเองได้อีกต่อไป
Friends' blogs
[Add =พุดร้อยมาลัยเรียง='s blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.