เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ

ขอบคุณมากค่ะ แหม เรามาเพ้ออยู๋ขนาดนี้ยังมีคนให้กำลังใจด้วย แฮะ

หากันจนเจอ ...
มันก็ต้องมีอุปสรรคบ้าง เราจะได้รู้ว่าสิ่งที่ได้มามันมีค่าแค่ไหน
ใช้เวลาอ่ะแก้บเดี๋ยวก็จะรู้เองว่าทางออกของเราคืออะไร

แด่คู่ชีวิต
จากการเดินทางมาไกลอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางท้องฟ้าภูเขา แม่น้ำ ทะเล สายลม แดดร้อน ลมหนาว พราวฝน ผ่านมาถึงอันดามัน...
ทำให้พี่รู้ว่าสิ่งที่พี่มีอยู่มันช่างห่างเหินออกไปทุกครั้งและดูเหมือนว่าจะเป็นเส้นขนานไปเสียแล้ว แต่วันนึงกลางอันดามัน มีผู้หญิงคนนึงเข้ามา ทำให้รู้สึกว่าโลกนี้ยังมีคนที่เข้าใจเรา นั่น

หมายความว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว แล้วก็มันจะจบอย่างที่หวังไว้หรือไม่ นวนิยายชีวิต(จริง)ของเราเรื่องนี้เพิ่งเริ่มต้น เริ่มต้นด้วยรัก....และอุ่นลมหายใจของเรา....

ขอบคุณสุดหัวใจค่ะ ขอบคุณที่จะมาช่วยหนูเขียนนิยายให้จบนะคะ

สวัสดีปีใหม่ไทยค้า

ความรัก ทำให้คนมีอารมณ์สุนทรีย์ แบบนี้ทุกคนหรือเปล่าน๊า อิอิ+

ขอให้มันเป็นความรู้สึก ที่ทั้งสองคนรู้สึกแบบนี้ไปนานๆ ไม่ใช่แค่ช่วงโปรโมชั่นนะจ๊ะ

จะขอมองดูอยู่ห่างๆ ด้วยความห่วงใย

มาถึงสำนักงานแล้วนะวันนี้ดึกดื่นเลย หลังจากที่แบกเป้เดินทางมา หลายวัน ตั้งแต่ชายแดนมาเลเซีย ถึงเมืองบ้านเกิด(นครศรีธรรมราช) คิดถึงผู้หญิงที่จะมาร่วมเดินทางด้วย ทุกครั้งที่ย่ำเดินครุ่นคิดเสมอว่าเขาจะมาอยู่กับเราได้เหรอ ก้าวขึ้นรถไฟเป้ใบเก่ากับกระป๋องเบียร์ หนังสือเล่มเก่า กับหัวใจที่มีพลังมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ ความสุขเล็ก ๆ ของนักเดินทางอยู่ตรงที่ว่าเรากำลังนั่งคิดถึงคนที่เรารัก

พี่ยังอยู่ตรงนี้ตลอดไปนะ

ขอบคุณค่ะ ก่าบ๊างก็ยังรอ ร๊อ และ ก็รอ วันที่เราจะได้เดินทางด้วยกัน นอนหลับไปพร้อมกับมือกุมโทรศัพท์ หลับตา.. แล้วภาวนาว่า จะได้ยินเสียงของพี่ แม้เพียงซักเสี้ยวนาที ก็อุ่นลมหายใจ

โห .. หวานกันขนาดนี้ ก้อดีใจกะเพื่อนด้วย ที่ได้เจอรักจริง ๆ ซะที ส่วนเราก้อจะรอ ...รอ และรอ เผื่อว่าสักวันจะเจอคนที่ใช่...เป็นกำลังให้แก้บนะ ...

หวานเจง อิจฉา อิอิ