เรียนเลขแบบไหนดี

หวัดดีอีกครั้งครับ

ก่อนที่จะเข้าสู่เนื้อหา ผมมีอะไรอยากให้พวกเราลองคิดเล่นๆดูก่อนครับ

สมมติว่าลูกเราอยากให้เราพาเขาไปเที่ยวสวนสัตว์เชียงใหม่ เพื่อไปเฝ้าดู "อาหมวย" นั่งๆนอนๆในตู้กระจกให้สาสมแก่ใจ

(พูดถึงเจ้าหมาแพนดี้ เอ้ย แพนด้าน้อยกลอยใจตัวนี้ รู้สึกว่าจะเป็นขวัญใจของคนทั้งประเทศจริงๆครับ ไม่ว่าจะทำอะไรก็เป็นข่าวไปซะหมด ดังขนาดไหนคิดดูละกันครับ วันก่อนกะอีแค่ตกต้นไม้ลงมาตุ้บเดียว ยังเป็นข่าวพาดหัวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทั่วประเทศได้ทุกฉบับ...แถมยังมีช่องเคเบิ้ลทีวีหัวใส ทำ Panda channel เกาะติดหลินปิง 24 ชั่วโมง เฮ้อ!!!! อะไรจะขนาดนั้น)






การที่เราจะพาลูกเราไปเที่ยวเชียงใหม่นั้น แน่นอนว่าเราต้องวางแผนกันก่อน เริ่มตั้งแต่กำหนดวันเวลาที่เราจะไป จองที่พัก วางโปรแกรมคร่าวๆว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันบ้าง การเดินทางจะไปทางไหน รถยนต์ รถไฟ เครื่องบิน
ไปถึงที่นั่นแล้วจะใช้วิธีเช่ารถขับเอง หรือ จ้างรถให้เขาขับไปส่ง จะไปกินอาหารที่ร้านดังๆร้านไหนบ้าง ค่าใช้จ่ายที่ต้องเตรียมไปซักเท่าไหร่ ไม่รวมไปถึงการแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ฯลฯ

แค่คิดก็เหนื่อยแล้วใช่มั้ยครับ


ครับกะอีแค่การไปชมแพนด้านั่งหันหลังหันก้นให้เราดู ยังต้องวางแผนกันซะขนาดนี้ ผมยังแปลกใจเสมอๆว่า เรื่องเรียนของลูกเราที่มันสำคัญกว่ากันเยอะแยะ ทำไมพวกเราส่วนใหญ่ถึงมักจะมึนๆงงๆไม่ค่อยได้วางแผนกันซักเท่าไหร่ ส่วนมากจะปล่อยไปตามชะตากรรม แล้วแต่ครูๆหรือผู้ใหญ่ในกระทรวงเขาจะบอกว่าให้ลูกเราเรียนอะไรบ้าง

ส่วนนึงเป็นเพราะเรามักมองภาพรวมของเนื้อหา และ หลักสูตรที่ลูกเราต้องเผชิญในอีกเป็นสิบกว่าปีไม่ค่อยออก

ก็คงมีคนคิดว่า ถ้างั้นเราก็แค่เข้าไปดูหลักสูตรเขาดูสิ แค่นั้นเราก็จะรู้แล้วล่ะว่าลูกเราต้องเรียนอะไรบ้าง หลังจากนั้นเราก็มาวางแผนการเรียนกันได้แล้ว

ผมเองก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกันครับ แต่พอลองเข้าไปดูร่างหลักสูตรที่สสวท.เขาให้downloadไปดู ผมก็ขอยอมแพ้ครับ เพราะ ผมเป็นคนที่อ่านหลักสูตรที่มีตัวหนังสือยุ่บยั่บเต็มไปด้วยศัพท์เทคนิคทางครูแบบนี้ไม่เข้าใจ อ่านแล้วก็เกิดอาการมึนตึ้บทุกที ไม่ค่อยเข้าใจความหมายว่าเขาต้องการสื่ออะไรบ้าง อ่านเสร็จก็นึกอะไรไม่ออก ลองเข้าไปดูในlinkนี้ดูนะครับ

//www3.ipst.ac.th/primary_math/math_curriculum/core_curriculum51.asp


ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลาง กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์
ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551
สาระที่ 1 : จำนวนและการดำเนินการ
สาระที่ 2 : การวัด
สาระที่ 3 : เรขาคณิต
สาระที่ 4 : พีชคณิต
สาระที่ 5 : การวิเคราะห์ข้อมูลและความน่าจะเป็น
สาระที่ 6 : ทักษะ/กระบวนการทางคณิตศาสตร์

มาตรฐานการเรียนรู้และตัวชี้วัด กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์
ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551
สาระที่ 1 : จำนวนและการดำเนินการ
สาระที่ 2 : การวัด
สาระที่ 3 : เรขาคณิต
สาระที่ 4 : พีชคณิต
สาระที่ 5 : การวิเคราะห์ข้อมูลและความน่าจะเป็น
สาระที่ 6 : ทักษะ/กระบวนการทางคณิตศาสตร์








คำถามที่น่าสนใจ คือ หากเรารู้แล้วว่าลูกเราต้องเรียนอะไรบ้าง เราจะมีสิทธิเลือกทางเลือกอื่นๆนอกเหนือจากหลักสูตรที่เขากำหนดให้ลูกเราเรียนหรือไม่

ผมไปอ่านเจอหนังสือเล่มนึง ชื่อว่า "เทคนิคช่วยให้ลูกเก่งคณิตศาสตร์" โดย อ.นภดล กมลวิลาศเสถียร ของเครือรักลูก อ่านเสร็จถึงได้ อ๋อ!!!!! พอเข้าใจเรื่องหลักสูตรของเมืองไทยเราได้ดีขึ้นเยอะเลย ลองไปหามาอ่านกันดูนะครับ







หลักสูตรในเมืองไทยเราค่อนข้างจะอิงของ USA ค่อนข้างมาก โดยเฉพาะของมาตรฐานหลักสูตรของสมาคมอาจารย์คณิตศาสตร์แห่งสหรัฐอเมริกา (NCTM) โดยจะเป็นลักษณะแบบก้นหอย( spiral ) คือ ในชั้นป.1-6 จะมีการเรียนเรื่องเดิมๆทุกปี แต่จะมีความกว้างขวางและซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ เช่น เรื่อง จำนวน

ป.1จะให้เด็กเรียนจำนวนนับไม่เกิน 100
ป.2 ก็รู้ไม่เกิน 1000
ป.3 ไม่เกิน 100,000
ป.4 เริ่มมีเศษส่วน และ ทศนิยม 1 ตำแหน่ง
ป.5 ทศนิยม 2 ตำแหน่ง
ป.6 ทศนิยม 3 ตำแหน่ง

จุดเด่นของมาตรฐานหลักสูตรอเมริกา คือ เน้นกระบวนการคิดและเรียนรู้ด้วยตนเอง เด็กต้องตั้งคำถามว่า "ทำไม" มากกว่า "อย่างไร" และ ต้องพยายามค้นคว้าหาความรู้และ วิธีการใหม่ๆที่อาจจะแตกต่างจากครูผู้สอน





แต่ที่สหรัฐอเมริกาเองก็ยังมีการถกเถียงกันค่อนข้างมาก
โดยเขาแบ่งกันเป็น 2 ฝ่ายที่ไม่ค่อยมีใครยอมใครซักเท่าไหร่

พวกแรก เรียกว่า Traditional Math คือ การเรียนเป็นแบบแผนดั้งเดิม เริ่มกระบวนการทางคณิตศาสตร์ไปทีละเสต็ป เช่น + แล้ว - แล้ว x แล้วหาร ให้เป็นก่อน แล้วค่อยๆเรียนรู้กระบวนการที่ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ เช่น เศษส่วน ทศนิยม อัตราส่วน ฯลฯ โดยแทรกโจทย์ปัญหาตามเนื้อหาบทนั้นๆซึ่งวิธีนี้เมืองไทยเราก็คุ้นเคยกันมานานแล้วล่ะ

กับอีกพวกเรียกว่า Reform Math หรือ จะเรียกว่าพวกปฏิรูป หรือ พวกทางเลือก คือพวกนี้รู้สึกว่าการเรียนการสอนคณิตศาสตร์ที่ผ่านมามันเป็นการสิ้นเปลืองเวลาโดยใช่เหตุ เพราะ เด็กไม่รู้จักเอามาใช้ในชีวิตประจำวัน พวกนี้เน้นให้เด็กเรียนคณิตศาสตร์ผ่านประสบการณ์จริง เช่น ให้เงินเด็กป.2ไป 10 ดอลลาร์ ให้ไปซื้อของราคา 8 ดอลลาร์ กับอีก 25 เซ็นต์ แล้วถามว่าเด็กจะได้เงินทอนเท่าไหร่ เด็กก็จะได้เรียนรู้การลบไปโดยปริยายผ่านประสบการณ์การซื้อของซึ่งเอามาใช้ในชีวิตประจำวันจริงๆ










ที่มาของการถกเถียงจึงเกิดขึ้นนับแต่บัดนั้น
ฝ่ายดั้งเดิมจะบอกว่าของตนเองน่ะ ทุกคนคุ้นเคยมากกว่าเพราะเรียนแบบนี้กันมานานแล้วตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย

ฝ่ายปฏิรูปก็จะเถียงว่าของตนน่ะยิ่งกว่าคุ้นเคย เพราะ มันได้ใช้จริงๆในชีวิตประจำวันทุกวันเลยนะเอ้อ



ฝ่ายดั้งเดิมบอกว่าพวกปฏิรูปไม่คำนึงถึงความยากง่ายตามวัยของเด็ก มีอย่างที่ไหนให้เด็กเล็กๆมาลบเลขยากๆที่มีทศนิยม (เงินทอนที่มีทั้งหน่วยดอลลาร์และเซ็นต์ คิดในรูปทศนิยม)

ฝ่ายปฏิรูปก็บอกว่าก็อย่าไปคิดแบบทศนิยมซิฟะ คิดเป็นจำนวนเต็มที่มีหน่วยคนละแบบก็ได้นี่



ฝ่ายดั้งเดิมบอกว่าของตนสามารถพัฒนาเด็กไปจนถึงคณิตศาสตรืชั้นสูง เช่น Calculus แต่ของฝ่ายปฏิรูปน่ะอย่าหวังซะให้ยาก เพราะ ไม่ได้ฝึกกระบวนการทางคณิตศาสตร์อย่างเป็นระบบมาตั้งแต่ต้น

ฝ่ายปฏิรูปก็จะบอกว่า ของตนเอามาใช้ในชีวิตประจำวันได้มากกว่า และ เดี๋ยวนี้ก็มีเครื่องคิดเลขดีๆที่ใส่สูตรไปมันก็คำนวณให้เอง แล้วจะเรียนแบบยากๆไปทำไม



เถียงกันไปเถียงกันมาก็ไม่ได้ข้อสรุปซักที แต่ก็สนุกดีนะผมว่า ลองเข้าไปดูใน linkนี้นะครับ หัวเรื่องว่า Math wars //en.wikipedia.org/wiki/Math_wars


เล่ามาตั้งนานแค่อยากจะบอกว่า ตอนนี้ที่อเมริกากำลังพบทางเลือกใหม่ที่ดูประนีประนอมกับทั้ง 2 ฝั่ง คือ ยังใช้ขั้นตอนกระบวนการทางคณิตศาสตร์แบบดั้งเดิม แต่เพิ่มเติมโจทย์ปัญหาที่นำมาใช้ในชีวิตประจำวันได้มากขึ้น มีการอธิบายสิ่งยากๆให้เด็กเข้าใจได้ง่ายขึ้นด้วยบล็อก แผนภูมิ รูปภาพ และ ตัวอย่างที่สวยงาม (Model method) และ ยังสามารถนำมาใช้แก้โจทย์ปัญหาที่ซับซ้อนได้อีกด้วย


เจ้าตำรับแนวคิดนี้ก็อยู่ไม่ไกลบ้านเราเท่าไหร่ Singapore Math นั่นเองครับ ไว้คราวหน้าเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันต่อ





//www.teach-kids-math-by-model-method.com/comparison-concept.html

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2553 Last Update : 6 กุมภาพันธ์ 2553 9:25:20 น. Counter : 1574 Pageviews.		5 comments
Share Tweet