ทุกคนมีท่วงทำนองอยู่ในใจ หน้าที่ของกวีก็เพียงแค่หว่านถ้อยคำลงไปบนกระดาษ
แล้วปล่อยให้ตัวอักษรร้องรำโลดเต้นตามท่วงทำนองของลมหายใจ
ผู้มีวาทยกรกลางทรวงอกจะแกว่งกวัดปลายปากกา
และส่งเสียงฮึมฮัมไร้ความหมาย เพื่อตามหาถ้อยคำมาอธิบายความนัยของตัวเอง
พอพบแล้วก็เปิดเผยออก เป็นตัวอักษร เป็นถ้อยคำเป็นบทกวี
อารมณ์ความรู้สึกก็เหมือนเสียงพิณ
หากมีเพียงเสียงเดียวก็คงไม่อาจบรรเลงดนตรีที่ไพเราะได้
ข้อเขียนที่เกิดจากการสั่นสะเทือนหัวใจ
ถ้ามันรุนแรงพอ พวกเธอก็จะได้ยิน
และถ้าหากหัวใจของเธอขับขานบทกวีของตนเองได้แล้ว
เธอจะไม่อยากขับขานบทกวีของใครอีกเลย