แต่งและเขียนเรื่องโดย เซบาสเตียน
28 พฤษภาคม 2550
เรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น หากชื่อบุคคล สถานที่หรือเหตุการณ์ตรงกับใคร ทางผู้จัดทำ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
--------------------------------------------------------------
ตอนที่ 17 เรื่องท้องร้องกินปูน
นายสมชายเป็นกำนันในจังหวัดแห่งหนึ่งของประเทศไทยา สมชายเป็นกำนันที่มีชื่อเสียงมานานคอยช่วยเหลือชาวบ้านที่เดือดร้อน ตอนนี้สมชายได้ถูกคัดเลือกเป็นกำนันติดต่อกันสามสิบปีแล้ว
ตั้งแต่สมชายเป็นกำนันชอบทำกิจกรรมต่างๆให้กับทางจังหวัดมาตลอด ส่วนใครก็ชอบเรียกสมชายว่าเจ้าพ่อ แม้สมชายฟังดูไม่ค่อยชอบแต่ไม่อยากว่าไรอะไรชาวบ้าน ท่านใจดีเสมอและดีกับชาวบ้านมาตลอด จนได้รับรางวัลกำนันพัฒนาดีเด่นที่พัฒนาให้กับหมู่บ้านและยังสานต่อไปทั้งจังหวัดด้วย
'คนเราเกิดมานอกจากคิดถึงแต่ตัวเองแล้ว ต้องคิดถึงผู้อื่นด้วย' คำขวัญประจำตัวท่านกำนัน
กำนันจะเป็นผู้ว่าเลยก็ได้เพราะแม้แต่ผู้ว่ายังให้ความเคารพยำเกรงกำนันผู้นี้ แต่ท่านชอบบอกผู้อื่นเสมอว่า "พอแล้วๆ ผมพอใจเท่านี้ ตายไปเอาอะไรไปไม่ได้"
มีคนเดือดร้อนอะไรก็จะได้กำนันช่วยเหลือเสมอเช่นการสร้างถนนหนทางเพื่อนำความเจริญรวมทั้งการเดินทางสะดวกขึ้น อันเป็นการช่วยเหลือในด้านการขนส่งและข่าวสารต่างๆยังไหลมาสู่จังหวัดของเราด้วย กำนันยังมองการไกลเพื่อวางรากฐานอนาคตของชาติ ท่านช่วยสร้างโรงเรียน ห้องสมุด มูลนิธิ แม้กระทั้งสร้างสถาบันวิจัย เมื่อมีคนจากจังหวัดอื่นเข้ามาเที่ยว ต่างอิจฉาจังหวัดของท่านกำนันเพราะมีตึกรายล้อนับพัน"ทำไมมันช่างทันสมัยแบบนี้"
ทุกครั้งที่ท่านกำนันได้ฟังใครพูดแบบนี้ ท่านอดภูมิใจไม่ได้ที่สามารถพัฒนาจังหวัดได้ถึงขนาดนี้ ใครมีอะไรจังหวัดของกำนันต้องมีหมดจะให้ใครมาดูถูกคนในจังหวัดไม่ได้ ตอนนี้ใครๆต่างเคารพนับถือท่านที่ช่วยทำให้จังหวัดของท่านเดินมาได้ถึงขนาดนี้ นี้สินะที่เรียกว่าทำเพื่อประชาชนอย่างแท้จริง แม้จะโกงกินบ้างเพราะต้องเลี้ยงลูกน้อง แต่อย่างน้อยยังทำงานให้กับประชาชน รักประชาชน เพื่อประชาชน
กำนันตั้งใจจะสร้างวัดไปทั่วประเทศโดยขอรับบริจาคจากประชาชน อยากให้ทุกคนในประเทศสร้างกุศลด้วยกัน เพื่อเกิดชาติหน้าจะได้อยู่เป็นกำนันของประชาชนอันเป็นที่รักของท่านสืบไป
ด้วยกุศลนี้เองที่ทำให้กำนันเป็นที่เคารพจนถึงปัจจุบัน
----------------- บทสรุป -----------------------
เรื่องนี้ขออนุญาตมองโลกในแง่ร้ายหน่อยนะครับ หากมีใครทำเพื่อสังคมจริงๆในด้านดีอย่าพึ่งโกรธผมนะ
เรื่องนี้สั้นเพราะจะสรุปยาว
เปรตนั้นท้องหิวตลอดเวลาจึงต้องคอยหาของกินเสมือนคนที่ไม่รู้จักพอ
เรื่องของผมหนึ่งเรื่องสามารถตีออกไปได้มากกว่าสามเรื่อง แต่ผมไม่ชอบยืดยาว
จากที่คุณรู้คือนักการเมืองบางคนชอบสร้างถนนเพื่อกินเปอร์เซนต์หรือให้ญาติตั้งบริษัทก่อสร้างใช่ไหมครับ แต่สิ่งที่คุณอาจจะยังไม่รู้เช่น
บางคนไม่ชอบการก่อสร้างแต่ชอบซ่อมเพราะกินได้ตลอดมากกว่าการก่อสร้าง จึงไม่ชอบถนนที่แข็งแรงไม่ชอบสร้างตึกใหม่แทนตึกเก่าที่มีอยู่แล้วแต่ชอบซ่อมมากกว่า
บางคนสร้างวัดวาอาราม บุกป่าเขาอันอุดมสมบูรณ์ ขนาดที่สูงอย่างภูเขายังอุตส่าห์ไปตัดต้นไม้เพื่อสร้างวัด เนื่องจากเป็นวัดคนจึงไม่กล้าห้ามเพราะกลัวบาปกรรมที่ห้ามสร้างไว้ บังเอิญผมไม่กลัวเพราะรู้ว่า กุศลที่แท้จริงคือกุศลที่สร้างคุณค่าให้กับมนุษยชาติ ไม่ใช่คุณค่าของการก่อสร้าง
แต่ปัจจุบันยิ่งไปไกลกว่านั้นยังมีการก่อสร้างอีกเช่นโรงเรียน มหาวิทยาลัย โรงพยาบาล สถาบันวิจัย สร้างให้มันหรูหราใหญ่โตแต่คุณภาพที่แท้จริงไม่มี
"เหมือนพัฒนาแต่ไม่พัฒนา เหมือนทันสมัยแต่ไม่ทันสมัย"
ผมจึงอยากรู้ว่ามันจะสร้างอะไรกันนักหนา ถ้าเอาตึกแทนภูเขาได้ก็คงทำไปแล้ว นักเรียน คนไข้ ประชาชนอยากได้ครู อาจารย์ แพทย์ที่มีคุณภาพหรืออุปกรณ์ที่ไม่ขาดแคลนมากกว่าสิ่งก่อสร้างหรูหราหรืออุปกรณ์ทันสมัยราคาแพง คนอยากได้สถาบันวิจัยที่ผลงานใช้ได้จริงไม่ต้องขโมยความคิดหรือแรงงานผู้อื่น จนมีปัญหาเหมือนอย่างปัจจุบันมากกว่าคำคุยโตโอ้อวดทางทีวี
แม้แต่มูลนิธิก็ยังโกงเช่น
ถ้าคุณซื้อของหนึ่งชิ้นราคา 10 บาท ผมถามว่าถ้าซื้อของอย่างเดียวกันสักหนึ่งร้อยชิ้นจะราคาเท่าไร?
คำตอบคือไม่ใช่ 1,000 บาทแน่นอนเพราะผู้ซื้อมีโอกาสต่อรองขอลดราคาได้ คุณอาจจะซื้อได้ในราคา 700 บาทก็ได้
อีก 300 บาทก็รู้กันกับเจ้าของขายสินค้าเพื่อเข้ากระเป๋าตัวเองแต่ลงบัญชีว่า 1,000 บาท
บางทีเจ้าของบริษัทที่ขายของมันก็พวกเดียวกันกับประธานมูลนิธิก็ได้
บางคนหากินกับความเมตตาของคนในสังคมโดยสร้างมูลนิธิ ยกตัวเองเป็นนายกสมาคมให้เงินเดือนตัวเองสูงๆ หรือให้ลูกหลานเข้ามาทำงานกินเงินเดือน แต่กับลูกน้องที่เข้ามาทำงานเพื่อสังคมจริงๆได้เงินเดือนนิดเดียวกับสิ่งที่พวกใจดีคอยกรอกใส่หูว่า "เราทำเพื่อสังคม(ของตัวเอง)"
บางกลุ่มรู้ดีถึงพฤติกรรมคนพวกนี้หรืออาจจะเป็นพวกเดียวกันจึงไม่ยอมบริจาคเงินแต่สร้างมูลนิธิขึ้นมาเองดีกว่า สบายใจกว่าตรวจสอบเองง่ายกว่า ที่สังคมเป็นแบบนี้เพราะเวลามีใครเชื่อใจใครสักคนเช่นมีคนบริจาคเงินให้มูลนิธิต่างๆ แต่บุคคลเหล่านั้นมักโดนทำร้ายไม่ว่าร่างกายหรือจิตใจ เมื่อรู้ความจริงว่าเงินที่ให้ไปสูญเปล่าจากการหลอกลวงของจิ้งจอกบางตัว จึงทำให้"เกิดความหวาดระแวงไม่ไว้ใจสังคม"
คนบางคนไม่ชอบให้ประเทศเจริญและไม่อยากพัฒนาเพราะไม่รู้ว่าเมื่อพัฒนาตัวเองจะโกงได้รึเปล่า จึงชอบให้ประชาชนเดือดร้อนจากน้ำท่วม ฝนแล้ง ไม่ทันคนเพราะจะได้โกงง่ายๆจากประชาชนที่ไม่มีความรู้อย่างแท้จริง
สิ่งสุดท้ายบางทีกำนันอาจจะไม่รู้เรื่องก็ได้ว่ามีลูกน้องจิ้งจอกคอยฉกฉวยจากบารมีกำนัน ในทางตรงข้ามกำนันอาจจะเป็นเอง โกงเองด้วยการเอาคนของตัวเองเข้าไปเป็นอาจารย์ พนักงาน อาสาสมัคร นักวิจัย แพทย์หรืออื่นๆเพื่อกินเงินเดือนจะได้ไม่ต้องเอาเงินจากกำนัน
"ผมจึงสงสารชาวบ้านที่อยู่ในจังหวัดกำนัน ผู้ที่มองอะไรเพียงแค่เปลือกเท่านั้นเอง"
ว่างๆใครสักคนลองสำรวจตึกในประเทศดูว่ามีตึกร้างจากจำนวนตึกที่มีทั้งหมดเท่าไร มีพื้นที่ว่าง(ไม่ได้ใช้ทำประโยขน์)เท่าไรจากพื้นที่ตึกทั้งหมด คุณจะเห็นความจริงไม่ใช่ภาพมายา
เชื่อหรือไม่เดี๋ยวผมออกมาแบบนี้จะมีบางคนสร้างสำนักงานปลอมขึ้นมาเพื่อเช่าพื้นที่ตึก
เชื่อหรือไม่?
------------------------------------------------------------------------- ผมอยากได้เงินเพื่อมาต่อยอดผลงานอื่นต่อ เคยเขียนบทความนี้มานาน 10 ปี ผมไม่เคยเปิดบัญชีดูว่ามีใครโอนเงินมาให้หรือใหม่ ตอนนี้จะทำใหม่และเขียนเพิ่มเติมอีกครั้ง เลขบัญชีนี้เป็นเลขบัญชีใหม่ครับ หากผู้อ่านสนับสนุนผลงาน ผมยินดีมากหรืออยากอ่านฟรี ผมยินดีเช่นกันครับ แก้ไขเลขที่บัญชีใหม่
ธนาคารกสิรกรไทย / Kasikorn Bank (KBank)
สาขา จักรวรรดิ / Jaggrawud Branch
เลขที่บัญชี / Account Number : 051-250-1842
ชื่อไทย นายนบณัฐพงศ์ สุริยาโรจน์ / MR.NOBNUTPONG SURIYAROJ
| Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2560 |
| Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2560 15:26:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 190 Pageviews. |
 |
|
