Bloggang.com : pocha_t : ความทรงจำ...เที่ยวมองโกเลียใน [1]

ความทรงจำ...เที่ยวมองโกเลียใน [1]

รำลึกความหลัง
จำได้ว่าช่วงอยู่เมืองจีนช่วงปี พ.ศ. 2547 (เดือนกุมภาพันธ์) ถึง 2548 (เดือนกรกฎาคม) ได้ไปเที่ยวหลายๆ ที่เพราะเมืองจีนมีวันหยุดยาวปีละสองครั้ง คือช่วงเดือนแรงงานกับช่วงวันชาติจีน (ไม่นับวันตรุษจีนนะจ๊ะ) เค้าหยุดกันจริงจังเป็นอาทิตย์ คนเดินทางทั่งประเทศ มีทั้งกลับบ้านเกิด ทั้งเที่ยว ดิชั้นไม่เคยได้อยู่ปักกิ่งช่วงหยุดเลยไม่ทราบว่าปักกิ่งช่วงนั้นจะมีคนมากขนาดไหน แต่ได้ข่าวว่ามาก

อีกทั้งพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ที่รู้จักกันที่นั่นก็มีหลายกลุ่ม ชอบเดินทางแตกต่างกันไป มีทั้งชอบไปเที่ยวแบบสบายๆ แบบลุยๆ ไม่ไปกับกลุ่มนี้ก็มีอีกกลุ่มให้ไป ดิชั้นรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้รู้จักคนดีๆ ที่นั่นมากมาย เป็นความทรงจำที่มีค่ามากทีเดียว ถึงแม้ว่าปัจจุบันอาจจะห่างหายจากหน้าที่การงาน แล้วดิชั้นก็ดันมาอยู่ซะใต้สุดของประเทศ กว่าจะได้ไปเยี่ยมเพื่อนๆ พี่ๆ ก็น้านนานที

ทริปที่ประทับใจมากๆ มีหลายที่ เกือบทุกที่เป็นที่ที่ไม่รู้มาก่อนว่ามีอะไรน่าเที่ยว อาจเคยได้ยินชื่อ เช่นเซี่ยงไฮ้ ซูโจว หางโจว บางที่ก็ไม่เคยได้ยิน เช่น เน่ หมอง กู๋ (nei mong gu), จิ่วไจ้โกว (สมัยนั้นยังไม่ค่อยดัง) ส่วนใหญ่มีคนชวนไปหรือไม่ก็ตกกระไดพลอยโจน ไม่ได้ตั้งใจไปก็มี ใจง่ายตกลงตามเค้าไปเรื่อยๆ ไม่มีข้อมูลอะไรในหัว ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจใดๆ ทั้งสิ้น เรียกได้ว่าไปตายเอาดาบหน้าเกือบทุกทริปเลย

ทริป เน่ หมอง กู๋ หรือมองโกเลียใน มีกลุ่มพี่แดน พี่แอน พี่ฝนชวนไป ดิชั้นลากสาวยุ้ยเพื่อนสนิทไปด้วย มีเพื่อน (สาว) อินโดของพี่แอนไปอีกสองคน ญี่ปุ่นอีกหนึ่งหนุ่ม เป็นแปดคน ไปกันสี่คืนห้าวัน นอนบนรถไฟสองคืน นอนในเต้นท์หนึ่งคืน นอนในโรงแรมอีกคืน รู้สึกว่าจะไปช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ กะโดดเรียนอีกนิดหน่อย อิอิ

วันแรกตอนเย็นพวกเรานั่งรถเช่าไปสถานีรถไฟ ดันจำไม่ได้ว่าเป็นอันไหน น่าจะเป็น bei (ทิศเหนือ) ตอนลงจากรถเช่าแอบประทับใจในความเก๋า (เก่า) ของสถานี ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นแล้ว ผู้คนเบียดเสียดกัน บ้างซื้อตั๋ว บ้างก็เก็บงำสัมภาระให้เรียบร้อย ทั้งสถานีมีพวกเราที่เป็นชาวต่างชาติ สถานีเหมือนกับสถานีรถไฟต่างจังหวัดสมัยดิชั้นเด็กๆ (เกือบสามสิบปีที่แล้ว) ถนนหนทางมีฝุ่นคลุ้ง ไม่เหมือนกับสถานีอื่นๆ ของปักกิ่งเลย

กว่าจะถึงเวลาเดินรถก็อีกสองสามชั่วโมง พวกเราเลยไปนั่งในร้านอาหาร สั่งโรตีกับแป้งทอดมานั่งกิน ดิชั้นควักขนมปังปอนด์กับน้ำพริกเผาออกมาจากเป้ ปาดแจกกันทุกคน หารู้ไม่ว่ามันจะเป็นเสบียงให้กับพวกเราได้อย่างดีตอนที่เราอยู่ในทุ่งหญ้าของมองโกเลียใน ตอนไปอยู่ที่นั่นแล้วรู้สึกเสียดายนิดๆ ที่ดันไปกินกันก่อนเดินทาง นั่งกันจนเบื่อ แสงอาทิตย์เริ่มจาง ฟ้าเริ่มมืด พวกเราคว้าเป้มาสะพายหลังเดินไปที่สถานีด้านใน ตอนนี้ฟ้ามืดสนิท คนต่อแถวเข้าสถานีตามเลขขบวนที่จะโดยสาร ผู้คนดูแตกต่างจากคนที่เราเจอทั่วไปในปักกิ่ง สืบได้ว่าพากันกลับบ้านเกิดกัน

พี่แดนกับพี่แอนพาลูกทัวร์วิ่งขึ้นรถไฟ พอพวกเราขึ้นไปครบเท่านั้นแหละ รถก็เริ่มเคลื่อน เกือบไปแล้วววว ดิชั้นเริ่มบิ้วอารมณ์เข้าห้องน้ำ รอจนเจ้าหน้าที่มาไขกุญแจห้องน้ำก็เข้าก่อนเลยทีเดียว ถือคติว่าเข้าก่อนสะอาดสุด อิอิ ยายยุ้ยมาต่อห้องน้ำ คนจีนมองพวกเราแปลกๆ สงสัยจะแปลกใจว่าทำไมสาวๆ พวกนี้ไปกินน้ำเยอะมาจากไหนถึงได้รีบเข้ากันขนาดนี้ นับตั้งแต่ขึ้นรถดิชั้นก็ปฏิบัติตามกฏส่วนตัวในการขึ้นรถไฟอย่างเคร่งครัด คือ

1. เข้าห้องน้ำก่อนคนอื่นๆ
2. พยายามกินน้ำน้อยๆ
3. เก็บสัมภาระไว้ที่หัวนอน เอาสายกระเป๋ามาคล้องกะมือหรือส่วนต่างๆ ของร่างกายตอนนอน

เนื่องจากพวกเรามีกันแปดคน เลยต้องมีสองท่านที่ต้องไปนอนอีกซอย ดิชั้นเลยเสียสละไปนอนที่ชั้นสามอีกซอยกะพี่แดน หนึ่งซอยนอนได้หกคน เค้าจะแบ่งเป็นสามชั้น มีโต๊ะเล็กๆ คั่นกลางซอย ถ้ารถเก่าก็ปีนขึ้นไปนอนยากหน่อย ยิ่งอยู่ชั้นสามแบบดิชั้นเรียกได้ว่าขึ้นตอนนอนลงมาตอนตื่น แล้วไปสิ่งกะเพื่อนที่อยู่อีกซอย คืนนั้นจำได้ว่านอนเม้าท์กะพี่แดนถึงดึก พี่แดนเป็นพี่ที่น่ารักมากๆ คุยสนุก สอนน้องๆ เก่ง ทำงานก็เก่งอีก

ตื่นเช้าขึ้นมา ดิชั้นปีนลงมาจากชั้นสามไปหาเพื่อนอีกซอย บนกระจกรถไฟมีฝ้าขึ้น อากาศเริ่มหนาว หนาวกว่าปักกิ่งมากๆ เราลงจากรถไฟหลังจากนั้นไม่นาน พากันเดินออกจากสถานีรถไฟเพื่อไปหาไกด์ ตอนนี้จำไม่ได้แล้วว่าทำยังไงถึงเจอไกด์ได้ ก่อนอื่นหลังจากแนะนำตัวแล้ว เราให้ไกด์ช่วยหาห้องน้ำให้กับทุกท่านก่อน ไกด์ก็ใจดี หาเจอเป็นห้องน้ำในปั้ม

แต่ แต่ แต่ อยากร้องไห้ มันเป็นห้องน้ำที่มีขยะเต็มไปหมด น่ากลัวสุดๆๆๆๆๆ เข้าไม่หวายยย เลยต้องไปหาเอาดาบหน้า คราวนี้ได้ห้องน้ำเป็นห้องๆ ไม่มีประตู

แต่ แต่ แต่ อยากร้องไห้อีกรอบ ด้านหลังห้องน้ำเป็นบ่อรวมของเสียที่ปล่อยออกมา สดๆ ค่ะพี่น้อง เข้าไม่ไหวอีกแล้ว รีบวิ่งออกมากันแทบไม่ทัน ไอ้ที่จะราดๆ ก็อดทนกันได้อย่างมหัศจรรย์ จนเจอเมืองที่มีโรงแรม ไกด์เลยพาเราไปเข้าห้องน้ำ โชคดีคราวนี้ถึงจะต้องจ่ายเงินก็ยอม สะอาดพอใช้ จำได้ว่าเป็นเวลาสิบเอ็ดโมง สิริเวลานั่งทนเกือบสามชั่วโมง

จากหุบเขา มีต้นไม้ข้างๆ ทาง วิวก็เปลี่ยนไป เป็นทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าเข้ม มีเมฆขาวๆ ตอนนี้เหมือนกันฟ้ามันต่ำลงมาจนเราแทบจะเอื้อมมือไปแตะกับก้อนเมฆสายไหมได้ทีเดียว รถตู้พาเราตรงไปที่กลุ่มเต้นท์ที่เรียงราย มีม้าหลายตัววิ่งอย่างอิสระเสรีในท้องทุ่ง

กลุ่มเต้นท์ มีเต้นท์ใหญ่หนึ่งเต้นท์ที่จะเป็นที่ที่เค้ามีการแสดงในค่ำคืน กับเป็นที่ที่รับประทานอาหารของเราสองมื้อ คือมื้อเย็นวันนี้กับมื้อเช้าพรุ่งนี้

เต้นท์ที่เราอาศัยนอนกันคืนนี้ ด้านในนอนได้แปดคนเลยทีเดียว ตรงกลางมีโต๊ะเล็กๆ

หลังจากเราเอาสัมภาระมาไว้ที่เต้น เค้าก็ปล่อยให้นอนอืดกันในเต้นท์ แป๊บนึงเค้ามาถามว่าใครจะขี่ม้าบ้าง เฮียคนญี่ปุ่นบ้าพลังรีบลุกไป พวกเราพากันอวยพรให้สนุก แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเล่นสลาฟท์กันต่อ

เบื่อพอดีกะที่เฮียเค้ากลับมาจากขี่ม้า (สภาพที่เราเห็นทำให้พวกเราแอบถอนหายใจโล่งออกที่ไม่ได้บ้าพลังไปขี่ม้ากะเฮีย เฮียเค้าเดินกระโผลกกระเผลก บ่นเจ็บตู้ด ปวดเมื่อยทันใจ) ชาวเผ่าเจ้าของเต้นท์ก็มาต้อนพวกเราไปเดินในทุ่ง แอบถ่ายรูปมาได้ดังนี้

แผลบนึงสาวๆ ก็ต้อนลูกแกะน่ารักขนปุยมาให้เราถ่ายรูป (จ่ายเบี้ยเลยขอบาย ถ่ายรูปอย่างเดียว ไม่อุ้มง่ะ) ดิชั้นกรี้ดกร้าดจนยุ้ยแซวว่าแถวบ้านไม่มีเหรอ ก็มันไม่มีน่ารักขนาดนี้ มีแต่สกปรกๆ อยากมาพิสูจน์เชิญมาได้ที่ยะลา มีแกะเดินตามถนนเหมือนกั้น

เราได้ยินเสียงเค้าเรียกให้ไปชุมนุมกัน เค้ามีการแสดงบนกลางทุ่งโดยคนพื้นเมืองเจ้าของเต้นท์ มีการขี่ม้าแบบต่างๆ ตัวอย่างการต่อสู้แบบสมัยก่อน จะบอกว่าเท่มากๆ

เต้นรำแสดงถึงชัยชนะ (มั้ง)

ดิชั้นแอบเล็งหนุ่มนึง เค้าเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่ม ทำหน้าที่ทุกอย่างตั้งแต่แสดง เสริฟท์อาหาร จนถึงโกยของเสียของลูกทัวร์ที่มีนอนในเต้นท์เค้า ที่นี่เค้าไม่มีห้องน้ำ พี่แดนกระซิบว่ามี แต่ไม่กล้าเข้าง่ะ เลยปล่อยกันข้างๆ เต้นท์ (คนอื่น) เอาร่มมาบังด้านหน้า ด้านหลังชนเต้นท์เค้า อิอิ บางคนปวดหนักก็ต้องเล็งดีๆ ว่าไม่มีคนผ่านไปมา ตอนหลังยุ้ยหัวใส เอาขวดน้ำที่เอามากินแล้วหมดแล้วมาผ่า แล้วให้พวกเรทำเป็น comfort100 จำเป็น จะได้สามารถปฏิบัติการในเต้นท์ได้ ไม่เป็นการขายหน้าหากมีคนบังเอิญเดินผ่านไปมาช่วงที่กำลังเด็ดหญ้าอยู่ข้างเต้นท์ ยุ้ยกะพี่แดนใจดีให้ดิชั้นประเดิมก่อน น้ำใจคราวนั้นยังคงประทับใจถึงวันนี้ สรุปว่าเครื่องมือนี้ทุกท่านได้ร่วมใช้กันอย่างคุ้มค่า

กลับมาเรื่องหนุ่ม ดิชั้นแอบบอกยุ้ยแล้วยายยุ้ยเอาไปแฉ (ความแค้นนี้ยังคงจำได้เหมือนกันนะยะ) ให้พี่ๆ ฟัง แต่ดิชั้นว่าเค้าเหมือนพี่หลิว (เต๋อ หัว) แอบถายรูปมาให้พิสูจน์กัน

พอแสดงเสร็จพวกเราก็พากันกลับเต้นท์ นอนเล่น ดิชั้นเจอลูกหมูมาเดินแถวๆ เต้นท์ เลยถ่ายไว้เป็ฯที่ระลึก ป่านนี้น้องหมูไม่รู้ไปอยู่ในท้องใครแล้ว

อันนี้หมามองโกเลียในเห็นนั่งอยู่ข้างๆเต้นท์เราเหมือนกัน

ด้านล่างเป็นรูปบรรยายกาศตอนเย็นย่ำก่อนไปกินข้าว ที่ไม่อร่อยเลย

กว่าจะออกมาจากเต้นท์ใหญ่ ด้านนอกก็ไม่มีแสงอาทิตย์แล้ว ท้องฟ้ามืดมิดไร้แสงจันทร์เต็มไปด้วยดาว ดาว ดาวเต็มไปหมด ไม่เคยเจอที่ไหนที่มีดาวเยอะขนาดนี้ แสงไฟประดิษฐ์มีเพียงแต่ในเต้นท์ ตามทางเดินสั้นๆ ถ้าจะเดินกลับไปที่เต้นท์พวกเราต้องอาศัยแสงจากไฟฉาย ฉายตามทางกลับไปเต้นท์ อากาศเย็นลงรวดเร็วอย่างน่าใจหาย ลมหายใจของเราเป็นควันสีขาว ในเต้นท์ดีกว่าด้านนอกไม่เท่าไหร่ คืนนั้นพี่แดนใจดีบริจากผ้าห่มให้ดิชั้นอีกผื่น สรุป ดิชั้นได้ห่มผ้าสามชั้นหนาๆ มากกว่าคนอื่นๆ หนึ่งผืน นอนสบาย ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

คราวหน้าจะมาต่อตอนจบนะจ๊ะ

Inner Mongolia
ตัวเขียนภาษามองโกเลีย :

ตัวเขียนภาษาจีน : 内蒙古自治区 (Nèi Měng gǔ Zìzhìqū)

ดูรายละเอียดที่น่าสนใจ : https://en.wikipedia.org/wiki/Inner_Mongolia

ไม่ค่อยรู้เรื่องราวเค้าเท่าไหร่ ตอนไปไกด์พูดจีนอย่างเดียว ตอนนั้นภาษาจีนยัง mamahuhu (งูงูปลาปลา) อยู่ (ตอนนี้ก็ไม่ดีขึ้นเท่าไหร่) ได้แต่คุยเล่น ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับสถานที่ที่เราไปเที่ยวเลย ยกเว้นเรื่องของฝาก อิอิ ซื้อเหล้ามองโกเลียไปฝากเพื่อนที่ปักกิ่ง เห็นเค้าว่าแรงดี

Create Date : 04 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 9 มีนาคม 2563 22:15:30 น.

9 comments

Counter : 1344 Pageviews.

ประเทศในฝันผมเลยครับ

อยากไปถ่ายรุป

โดย: I.Brother

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:1:09:04 น.

- I.Brother ขอบอกว่าสวยมากๆ ค่ะ คุ้มที่ได้ไป แต่ถ้าจะให้ไปใหม่ขอคิดหนักๆ หน่อยเพราะหาห้องน้ำลำบากมากกกกกกกก

โดย: จขบ. (pocha_t

) วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:1:21:27 น.

โชคดีที่รำลึกได้ ..
เลยพลอยได้รับกุศลเห็นความงามในมองโกเลีย
สวยมากๆ แล้วยังได้เกร็ดความรู้ก่อนเดินทางด้วย
น่ารักจังค่ะ

โดย: ดาวทะเล

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:1:26:48 น.

- ดาวทะเล เป็นทริปที่ประทับใจมากเลยจ้ะ เวลาคุยกับเพื่อนที่ไปด้วยกันก็ชอบขุดเอาเรื่องสมัยเที่ยวมองโกเลียในเนี่ยมาฉายซ้ำไปซ้ำมา เป็นที่สนุกสนาน

ขอบคุณที่มาเยี่ยมอ่านกันนะคะ

โดย: pocha_t

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:1:53:00 น.

เอ...มันคนละที่กับประเทศมองโกเลียหรือเปล่าคะ ?(ไม่แน่ใจ)
เคยไปที่อูราลบาตาร์
รวมๆแล้วสวยน่าประทับใจมาก
แต่เว้นเรื่องห้องน้ำไว้เรื่องนึง....แบบว่า

โดย: Charlotte Russe

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:8:31:46 น.

แวะมาทักทายกันครับ
ดูเป็นประเทศที่สงบเงียบมากเลยนะครับ

อัพตอนหน้าเมื่อไหร่ไปเรียกที่ Blog ด้วยนะครับ

ถามนิดนึงนะ คุณรักการส่ง Postcard รึป่าวครับ
และอยากมีเพื่อนส่ง Postcard หากันรึป่าว
ถ้าใช่ คลิกที่รูปได้เลยครับ

โดย: มิสเตอร์ฮอง

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:12:07:24 น.

- Charlotte Russe น่าจะคนละประเทศนะคะ เพราะถ้าเป็นมองโกเลียเหมือนเคยดูในแผนที่ที่กงสุนจีนที่สงขลาจะอยู่ทางเหนือของมองโกเลียในไปอีกค่ะ แต่ที่เหมือนกันคงเป็นเรื่องห้องน้ำเน้อ เข็ดจนตายเลย ไม่เคยเจอที่ไหนแย่ขนาดนั้นมาก่อน ขนาดเก๋อยู่ปักกิ่งพอมีภูมิคุ้มกันเรื่องห้องน้ำแล้วนิดนึง ยังทำใจเข้าห้องน้ำที่นั่นไม่ได้เล้ย

- มิสเตอร์ฮอง เป็นสถานที่ที่สงบมากๆ ค่ะ ที่ที่เก๋ไปนี่มีแต่นักท่องเที่ยวจีนไป ไม่ค่อยเจอคนต่างชาติเลย (แต่นี่ก็เมื่อสามปีที่แล้วนะคะ) แต่ตามเมืองใหญ่ๆ ก็คนมากพอสมควรเหมือนกัน

postcard ชอบส่งค่ะ แต่ตอนหลังๆ นี่ไม่ได้ส่งหาใครเลย คือชอบเขียนแต่ไม่ได้ส่ง มีเป็นสิบๆ ใบอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน

ถ้าเขียนตอนหน้าเสร็จจะไปเรียกนะคะ

โดย: pocha_t

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2550 เวลา:18:24:48 น.

ลูกแกะ ลูกหมู ลูกหมา น่ารักจังเลยค่ะ

โดย: Complicatedgirl

วันที่: 5 พฤศจิกายน 2550 เวลา:5:58:35 น.

โอ้ ได้นอนในกระโจมแบบนี้ด้วย

พอดีเคยดูหนังสองเรื่อง เรื่องนึง ชื่อ weaping camel กับ mongolian ping pong (เรื่องสองนี่เคย review ไว้ด้วย) เป็นหนังมองโกลเลีย

ในเรื่องก็ฉายให้ดูชีวิตคนมองโกล แล้วก็ให้ดูภายในกระโจม

คือ ดู ๆ แล้ว มันกว้างมาก น่าจะนอนสบายนะ พอดีเรากินง่ายอยู่ง่าย ถ้าได้อยู่อย่างนั้นคงสบายเลย (แต่ข้อแม้คือ ต้องมีน้ำให้เราดื่ม เพราะเราหิวน้ำบ่อย แล้วก็ต้องมี internet ไมมี TV เราไม่ตาย เราไม่ดู TV)

โดย: Plin, :-p

วันที่: 25 พฤศจิกายน 2550 เวลา:3:52:52 น.