จริงๆ แม่ก็ยอมเปลี่ยนมาใช้มือถือมาหลายปีแล้ว ช่วงหลังโทรศัพท์บ้านก็ลดบทบาทลงไปมาก บางเดือนแทบไม่ได้ใช้ แต่มีอยู่ 2 เหตุผลที่เราแม่ลูกยังไม่ยกเลิกเบอร์นี้ และยังยอมจ่ายค่ารักษาหมายเลขเดือนละ 100 กว่าบาทมาเกือบ 10 ปี
เหตุผลแรกคือเอาไว้เผื่อติดต่อกันทางมือถือไม่ได้
เหตุผลที่ 2 ...เบอร์นี้เป็นชื่อพ่อ ฉันกับแม่จะได้เห็นชื่อพ่อทุกครั้งที่ใบแจ้งหนี้ค่าโทรศัพท์ถูกส่งมาที่บ้าน
มันเตือนให้ฉันนึกถึงวันที่พ่อเดินมาบอกเราด้วยความดีใจว่า องค์การโทรศัพท์ขยายคู่สายมาในเขตบ้านเราแล้ว ให้เจ้าบ้านไปยื่นเรื่องขอติดตั้งได้
"ไปด้วยกันลูก" พ่อบอก
แล้วเราสองพ่อลูกก็ใช้เวลาตลอดบ่ายวันนั้นนั่งรอคิวเพื่อขอติดตั้งโทรศัพท์บ้านด้วยกัน
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฉันมักจะคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงความทรงจำดีๆ ตอนที่พ่อ...ผู้เป็นเสาหลักของบ้าน..ยังอยู่กับเรา
แต่ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อจะไม่มีวันจากหัวใจดวงนี้ไป
ไม่รู้นึกยังไงวันนี้กลับมานั่งเปิดอ่านอะไรไม่รู้ตั้งนาน.. ก็คิดถึงซีฯนะ หวังว่าจะสบายดี ^^