Bloggang.com : ploy666 : เงาบรรณ 05

เงาบรรณ 05

คุยกันก่อนอัพ

ป่วยค่ะ T^T
ตอนนี้นิยายลงอัพคู่กันอยู่สองห้องนะคะ
คือ รักต่างภพ โลง 2 และ โลง 3
ถ้ายังไงก็เชิญแวะเลือกหาเรื่องที่อยากติดตามได้ตามสะดวกค่า

บ๊ายบายไปพักผ่อนก่อนจ้า

Ploy666.

**************

เงาบรรณ 05
ผู้แต่ง ploy666 (สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)

ทัชฌายังคงนั่งใจจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์ หญิงสาวขมวดคิ้วเมื่อเห็นเงาใครอีกคนซึ่งมาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน

เมื่อเงยขึ้นมองเห็นรอยยิ้มสว่างแจ่มใสบนใบหน้าของชายหนุ่มร่างสูงนั่นแหละ ที่กิริยาของทัชฌาดูผ่อนคลายลงมากพอสมควรและมีแก่ใจยิ้มตอบไปตามมารยาท

“ผมมารบกวนคุณเท็นหรือเปล่าครับ”
น่านฟ้าถามอย่างเกรงใจขณะกวาดตามองไปทั่วสำนักงาน

โต๊ะที่เขานำมาลงมีถึงสี่ที่นั่ง ที่นั่งข้างทัชฌายังคงว่างเปล่า มุมในสุดนั้นไม่ต้องเดาก็รู้ได้ว่าคงเป็นที่ประจำของป้าอ้นเพราะมีเสื้อกันหนาวถักเองซึ่งเขาเคยเห็นผู้สูงวัยใช้สอยประจำพาดไว้กับพนักเก้าอี้ โต๊ะทำงานเคียงข้างกันที่ชิดผนังอีกด้านนอกจากคอมพิวเตอร์จอบางรุ่นใหม่ล้วนมีแต่แฟ้มงานซึ่งภายในแฟ้มยังคงว่างเปล่าราวกับถูกจัดเรียงไว้รอคอยชิ้นงานที่เพิ่มขึ้นมาในอนาคตอันใกล้นี้

ป้ายประจำโต๊ะนั้นเขียนว่าบรรณาธิการ

“โต๊ะพี่นานาค่ะ...คุณเจอเธอหรือยัง” ทัชฌามองตามสายตาเขาและเอ่ยถาม

“เคยเจอกันอยู่หนเดียวที่เธอไปช่วยป้าอ้นเลือกเฟอร์นิเจอร์ที่ร้านน่ะครับ ไม่รู้เธอจะจำผมได้หรือเปล่า”

“พูดถึงก็มาพอดี” หญิงสาวหันไปมองยังประตูที่ถูกผลักเปิด

นานาดูกรีดกรายสวยงามในเครื่องแต่งกายราวหลุดมาจากนิตยสารหน้าแฟชั่น กระนั้นหล่อนก็ยิ้มรับยามน่านฟ้ายกมือไหว้

“สวัสดีค่ะ ใช่คุณเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์หรือเปล่าคะ พี่นานาจำเจ้าหนี้แม่นนะ”

“นอตครับพี่...”

“ลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวสุธีที่ขึ้นปกนิตยสารตำแหน่งอันดับเจ็ดหนุ่มในฝันแห่งปี บอกแล้วไงคะว่าพี่จำคุณได้แม่นเชียว ยังไงเอ่ย...ถ้าจะทวงหนี้รอไปอีกนิดได้ไหมคะ นิยายเล่มแรกยังไม่ทันเรียบร้อยวางขายเลย พี่เพิ่ง ‘อัญเชิญ’ ป้าอ้นไปจดทะเบียนจัดตั้งสำนักพิมพ์เมื่อวานนี้เอง”

คนพูดทิ้งตัวลงนั่งยังเก้าอี้หุ้มนวมหนา

น่านฟ้าจึงถือวิสาสะดึงเก้าอี้ที่ว่างๆมานั่งสนทนาเสียเลย

“แม่ให้ผมเอาเป็ดตุ๋นยาจีนมาฝากป้าอ้น ผมนึกว่าป้าอ้นจะมาทำงานเสียอีก มาถึงก็เจอแต่คุณเท็นเฝ้าออฟฟิศ”

“วันนี้ป้าอ้นอาจไม่เข้ามามั้งคะ ได้ยินว่านัดเพื่อนฝูงพากันไปวัด”

ทัชฌาเองก็เพิ่งทราบกำหนดการของป้าอ้นในวันนี้เช่นกัน

น่านฟ้าไม่ได้มีสีหน้าผิดหวัง เขาวางของฝากในกล่องพลาสติกใสขนาดใหญ่ไว้บนโต๊ะทัชฌาและบอกว่า

“ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณเท็นกับพี่นานาช่วยกินหน่อยเถอะครับ ถ้าแม่เห็นผมหิ้วกลับบ้านไปอีกมีหวังด่ากระเจิง”

“เกือบเที่ยงพอดี อยู่กินมื้อเที่ยงด้วยกันสิคุณนอต” นานารีบบอกว่องไวตามนิสัย “เท็นจ๋า...พี่นานารบกวนไปขอยืมจานชามจากบนบ้านลงมาใช้หน่อยได้ไหม เดี๋ยวเราตั้งวงในออฟฟิศกันเลยดีกว่า หิวแล้ว”

“ค่ะ” ทัชฌารับคำโดยไม่เกี่ยงงอน

ไม่ช้าไม่นานวงอาหารเล็กๆซึ่งวางจานเรียงที่โต๊ะกระจกเตี้ยสำหรับรับแขก ให้ผู้ร่วมวงแยกย้ายกันนั่งตามโซฟาชุดที่วางล้อมอยู่พร้อมจานและช้อนในมือ น่านฟ้าเป็นฝ่ายชวนคุยขึ้นมาก่อนว่า

“ตกลงกิ่งฝันมีงานล็อตแรกเตรียมพิมพ์แล้วหรือครับ”

“มีแล้วค่ะ ทาบทามนักเขียนได้มาสามราย”

ทัชฌาเองก็ทราบเรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วและได้เห็นต้นฉบับจริงสนับสนุนว่า

“เป็นนิยายรักโรแมนติกไปสองเรื่อง แฟนตาซีหนึ่งเรื่องค่ะ เท็นว่านักเขียนคงพัฒนาได้อีกไกล”

“น้องสาวผมก็เขียนอยู่ ทรายขวัญน่ะครับ...เอาไว้ผมจะไปยุให้มาลองส่งที่นี่ดู”

นานาแย้งเสียงนุ่มว่า “ส่งได้ค่ะแต่ที่นี่ไม่มีระบบเส้นสายนะคะ ห้ามเอาเป็ดตุ๋นยาจีนมาทวงบุญคุณ เพราะบรรณาธิการดุค่ะ”

“นิยายนี่มีระบบเส้นสายด้วยเหรอครับ” น่านฟ้าแปลกใจ “ถ้าเห็นแก่เส้น เกิดขายไม่ได้ ขาดทุนขึ้นมาเพราะตัวงานไม่ดีสำนักพิมพ์ก็แย่ไปใหญ่สิครับ”

“เส้นมันมีทุกวงการแหละค่ะ นี่ขนาดพี่เพิ่งไปโพสต์รับพิจารณาต้นฉบับตามเว็บไซต์ไม่กี่วันเองเพราะเรากำลังจะเปิดสำนักพิมพ์ใหม่ มีเมล์เข้ามาทันที...ขอสัมภาษณ์ลงเว็บไซต์เกี่ยวกับการทำงานของบรรณาธิการ โอ้ย! มุขกระจอกค่ะ พี่เคยเห็นเมลแบบนี้เข้าไปซึมแทรกมาหลายที่ๆพี่ทำงานแล้ว เจ้าของเมล์คนเดียวกัน”

ทัชฌาสนใจขึ้นมาทันที

“ใครกันคะพี่นานา”

“พรรณรังสี ค่ะ” นานาเน้นย้ำพลางใช้ส้อมจิ้มลงกลางอกเป็ดอย่างแรงเหมือนเจตนาทำประกอบถ้อยคำ

“จำชื่อนี้ไว้แล้วก็อย่าไปหลงลมเข้าเชียว เพราะคนๆนี้เคยมีเรื่องกับป้าอ้นมาก่อน คนมันระยำทำร้ายลับหลังได้กระทั่งป้าอ้นที่เป็นคนแก่...อุ๊ย...ขอโทษที พี่ไม่ได้มีเจตนาพูดคำหยาบค่ะ พอดีอารมณ์มันพาไป”

บรรณาธิการสาวยิ้มสวยแต่แววตาเชือดเฉือน ก่อนคลายมือที่กุมด้ามส้อมซึ่งปักแน่นกับตัวเป็ดราวกับธงชัย และลั่นประกาศิตสุดท้ายเตือนไว้ว่า

“จำไว้นะคะน้องๆ สำนักพิมพ์กิ่งฝันส่งชื่อนี้เข้าลังกระดาษเตรียมเผาสาปแช่ง ‘มัน’ สถานเดียว!”

บ่ายโมงกว่าน่านฟ้าจึงอำลากลับ นานาไม่สนใจส่งแขกเพราะใจหันไปอยู่กับเรื่องงานเรียบร้อยแล้วหลังจากมีนักเขียนโทรมาพุดคุยเรื่องต้นฉบับที่ต้องแก้ไขอีกเล็กน้อย

ทัชฌาจึงรับหน้าที่ส่งแขกโดยเดินไปเป็นเพื่อนเขาจนถึงที่จอดรถยนต์

“ว่าจะอยู่คุยต่อแต่กลัวพวกคุณเสียเวลาทำงาน เอาไว้วันหลังผมแวะมาเยี่ยมใหม่นะครับ”

...เยี่ยมป้าอ้นหรือเยี่ยมใคร...

ทัชฌาเก็บความสงสัยแกมขันไว้ใต้รอยยิ้ม ยืนรอให้เขาขึ้นรถเรียบร้อยก่อน

ทว่าผู้ซึ่งเข้าประจำที่คนขับเรียบร้อยกลับยังอุตส่าห์ลดกระจกลงเอี้ยวคออกมาบอกว่า

“ผมลืมไปเลยที่จะถามว่าป้าอ้นสนใจนักเขียนลึกลับที่ชื่อแสนยากรบ้างไหม”

“ใครนะคะ...”

เป็นหนแรกกระมังที่น่านฟ้าอยากจะภูมิใจว่าเขาสามารถเรียกความสนใจในแววตาคู่โตของทัชฌาได้จริงๆ ตั้งแต่จีบผู้หญิงมาเขาไม่ค่อยคุ้นกับการเจรจาฝ่ายเดียวโดยที่มีเพียงปฏิกิริยาตอบกลับตามมารยาท

เขาเดาไม่ออกว่าทัชฌาคิดอะไร...และตอนนี้ความพยายามของเขาดูจะสัมฤทธิ์ผลขึ้นมาบ้าง

“ใช่คนที่เป็นข่าวในอินเตอร์เน็ตตอนนี้อยู่หรือเปล่า”

ประโยคนั้นทำให้น่านฟ้าแน่ใจว่าทัชฌาก็พอทราบอยู่บ้าง

“ถ้าเป็นเจ้าของเว็บไซต์คืนฝันกลางจันทร์...ก็น่าจะใช่ครับ”

“คุณนอตรู้จักเขาเหรอคะ”

แวบหนึ่งที่ประกายตาหล่อนจุดความหวังฉายฉาน ก่อนจะดับวูบลงเมื่อน่านฟ้าตอบได้เพียงคำที่คนทั่วไปรู้ๆกันว่า

“ตัวจริงน่ะไม่รู้จักหรอกครับ แต่ถ้าคุณเท็นสนใจผมจะช่วยหาข้อมูลเขาให้อีกแรง”

ทัชฌายกแขนกอดอกและก้าวถอยห่างไปจนน่านฟ้าใจหายวูบ กระนั้นหล่อนยังมีแก่ใจบอกอย่างสุภาพว่า

“ขอบคุณค่ะ...”

“คุณเท็นหน้าซีดๆ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“เท็นคงเหนื่อยเพราะเพ่งจอคอมพิวเตอร์อ่านนิยายออนไลน์หานักเขียนใหม่มากไปมั้งคะ”

หล่อนพยายามบอกตัวเองว่ามิใช่เพราะนิยายบางเรื่องที่เป็นสาเหตุเฉพาะเจาะจง...

“รักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมเป็นห่วง” ตอนท้ายชายหนุ่มทอดเสียงอย่างพลอยกังวล

ทัชฌายิ้มรับอีกครั้งและรอจนเขานำรถเคลื่อนจากไปไกล

ใจหล่อนกลับพะวงหมกมุ่นในประโยคนั้น...คืนฝันกลางจันทร์...

อีกครั้งที่ความเหน็บหนาวราวกับจะราดรดลงกลางใจ

ถ้อยคำของใครคนหนึ่งที่เคยบอกไว้เมื่อนานมาแล้วยังหวนสู่ห้วงคำนึง

...ถ้าผมฝันได้ไกลกว่านี้ ในทุกๆความฝันที่มี--ผมจะมีคุณ...

ร่างของหล่อนสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่จนทรุดล้มพับลงกับพื้นและหมดสติไป!

ร่มไม้ใกล้ตัวตึกคณะบัญชียังมีสาวๆกลุ่มใหญ่จับกลุ่มกรี๊ดกร๊าดพูดคุยกันดังลั่น

ทรายขวัญเป็นหนึ่งในนั้น หล่อนสวมชุดนักศึกษาดูกลมกลืนไปกับเพื่อนฝูงรอบกาย

“จะส่งสำนักพิมพ์ไหนล่ะขวัญ เขียนได้ไงกันหนาขนาดนี้”

“ร้อยหกสิบหน้ากระดาษเอสี่เอง...บางแล้วนะ” ทรายขวัญออกตัว

นิยายรักโรแมนติกสมัยนี้รับกันที่อัตราราวๆร้อยห้าสิบหน้าขึ้นไปแต่ไม่ควรเกินสองร้อยหน้ากระดาษเอสี่ แต่ที่รับจำนวนหน้าน้อยกว่านั้นก็มีทว่าควรไปดูรายละเอียดเฉพาะของแต่ละสำนักพิมพ์ที่ต้องการส่งเอาเอง

“อีกหน่อยยายขวัญก็จะเป็นคุณแสนยากรเบอร์สอง มีเว็บไซต์ส่วนตัว มีแฟนคลับหนาแน่น...ตื่นเต้นแทนนะเนี่ย” ใครอีกคนแซวขึ้น

ทรายขวัญหน้าแดงก่ำ ดึงเอาต้นฉบับที่เข้าเล่มนั้นกลับคืนมากอดไว้แนบอก

“ฉันเขียนไม่ได้เสี้ยวคุณแสนยากรหรอก”

“แหงล่ะ...คนนั้นฉันนับเป็นหนึ่งในดวงใจ” คนที่เพิ่งเดินมาสมทบบอกเสียงใส

ผู้มาใหม่ซอยผมสั้นเข้ารูปเผยวงหน้าเรียวสดใสซึ่งแต่งแต้มพองาม หลายคนขยับเปิดทางให้นั่งลงเคียงข้างทรายขวัญอย่างรู้ระดับความสนิทสนมกันดี

“ฝ้ายมาช้าจัง” ทราบขวัญอดบ่นไม่ได้

มิรันตีบอกเพียงว่า “ก็เรียนกันคนละคณะนี่นา”

“หนุ่มวิศวะฯ หล่อน่ะสิ ยายฝ้ายก็เลยไม่ค่อยอยากออกจากห้องเรียน” เสียงเย้าแหย่จากคนนั่งตรงข้ามเรียกเสียงเฮฮาได้อีกหน

“ฉันไม่สนหนุ่มๆย่ะ ฉันสนแต่นิยายเท่านั้น” มิรันตีโต้ตอบทันควัน

ทรายขวัญรีบหย่าศึกและหันมาชวนคุยในหัวข้อที่นัดหมายกันวันนี้

“ถามฝ้ายดีกว่าในฐานะคนมีประสบการณ์พิมพ์นิยายมาแล้วเล่มหนึ่ง นิยายที่ขวัญเพิ่งเขียนจบนี่ส่งที่ไหนดีล่ะ”

“ฝ้ายส่งกับสำนักพิมพ์ รอยวาด แต่เขาให้แบบเหมาจ่ายนะ”

...หมื่นห้า...ยอดที่รู้กันเพราะเคยถามแล้วตอนงานออกใหม่ๆ

คนฟังนิ่งไป ก่อนบอกตรงๆว่า “มันได้น้อยนี่นา มีที่ไหนน่าสนใจกว่านั้นหรือเปล่า”

มิรันตีไม่ได้รู้สึกว่าถูกตำหนิในเรื่องการเลือกสรรส่งงานของตัวเอง เพราะทั้งกลุ่มต่างก็รู้กันว่าหล่อนมีความจำเป็นต้องใช้เงินเร่งด่วนในยามนั้น

ที่ไหนแนวทางใกล้เคียงกันมิรันตีก็ส่งเพราะรู้ว่าโอกาสผ่านมีมากมายกว่าจะมัวไปเลือกรอพิจารณาที่ใหญ่ๆเงื่อนไขดีๆครั้งละสามสี่เดือนขึ้นไป

“รอยวาดเขาก็พิจารณาเร็ว เดือนเดียวรู้ผล แต่ฝ้ายก็เข้าใจแหละว่าขวัญอยากอยากไปอยู่ที่ๆมีคนอ่านรู้จักมากกว่า”

“ขวัญไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้นหรอก แต่ว่า...”

“เข้าใจ...” มิรันตียิ้มให้ก่อนจะแนะนำอีกทีซึ่งเพ่งผ่านตา “ส่งสำนักพิมพ์ เบิกฟ้า ไหมล่ะ ได้ยินว่าเงื่อนไขดีน่าจะให้เป็นเปอร์เซ็นต์จากยอดพิมพ์ ถ้าสนใจเดี๋ยวฝ้ายไปถามรายละเอียดเพื่อนนักเขียนที่ส่งกับที่นี่มาให้”

“เหมือนเคยเห็นปก เพิ่งออกมาไม่นานนี้นี่นา”

“นั่นแหละ แล้วกำลังจะเปิดก็มีอีกสำนักพิมพ์หนึ่งชื่อกิ่งฝัน”

คนฟังพยักหน้าน้อยๆ สุดท้ายจึงตัดสินใจว่า

“ขวัญลองส่งเบิกฟ้าดีกว่า ถึงยังไงเขาก็แยกมาจากเครือใหญ่ ถ้าผ่านพิจารณานะขวัญก็คงได้เกิดบนถนนสายนักเขียนกับเขามั่งแหละ”

มิรันตีกลับเตือนอย่างคนมีประสบการณ์ว่า

“เผื่อใจไว้หน่อยขวัญ...สมัยนี้อะไรๆมันก็ไม่ง่ายเหมือนใจคิดนักหรอกนะ”

“ไม่ผ่านขวัญก็คงทำใจได้ ขวัญแค่อยากได้คอมเม้นท์น่ะฝ้าย”

แค่นั้น...สิ่งที่ทรายขวัญหวังว่าจะชี้แนะแนวทางต่อไป

มิรันตีกลับแสดงท่าทางอึดอัดใจ เหมือนน้ำท่วมปากที่อะไรต่อมิอะไรก็พูดออกมาไม่ได้ กิตติศัพท์ของเบิกฟ้าที่เล่าลือมายังแผ่วเบานัก เนื่องจากเปิดมาไม่นานและนักเขียนวงในก็น้อยแทบนับคนได้ จึงต่างคนต่างปิดปากเงียบเอาไว้เสียส่วนใหญ่

กระนั้นยังมีบ้างที่เผยข่าววงในออกมาแบบเหลือจะกลั้น

...เสี้ยวใจหนึ่งหล่อนอยากได้ความกล้าเหมือนดังผู้ชายที่ชื่อแสนยากรนัก

หล่อนคงอาจหาญตักเตือนคนช่างฝันอีกหลายคนที่ปรารถนาเดินบนทางสายเดียวกันได้ชัดถ้อยชัดคำกว่านี้

มิรันตีได้แต่เฝ้าภาวนา

สิ่งที่ได้ยินมาขอให้มันเป็นแค่ ‘ข่าวลือ’ ก็แล้วกัน...

Create Date : 11 มิถุนายน 2552

Last Update : 10 มีนาคม 2559 20:05:51 น.

6 comments

Counter : 350 Pageviews.

"มอลลี่ รักดีน่ะแชมป์เรื่องคิดมากนะคะ
คิดซับคิดซ้อน คิดวุ่นวายหลายตลบ
ระวังปล่อยเชื้อ คิดมาก ใส่มอลลี่นะเอ้อ..."

หุหุ อยากจะบอกว่า ถึงรักดีไม่ปล่อยเชื้อใส่ มอลลี่ก็คิดมากของมอลลี่เองอยู่แล้วอะแหละพลอยเอ้ยยย

แล้วจะติดตามฝนบรรณต่อนะคะ ตอนนี้กำลังลุ้นฝนพรางฟ้าอยุ่เจ้าค่ะ เขียนเก่งกันทั้งคู่เลยเน้อ

โดย: Tukta21

วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:19:25:32 น.

อ่านจบแล้วเน้อ หนุกหนานดีเกินคาด แต่แหม เกลียดยัยพรรณรังสีจังเลย ส่วนพี่นานา ตอนแรกไม่ค่อยชอบ แต่ตอนนี้ชอบแล้วค่ะ

โดย: Tukta21

วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:21:33:21 น.

รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ.. อย่าลืมทานยา.. จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ

โดย: หญิงแดง IP: 117.47.65.111 วันที่: 12 มิถุนายน 2552 เวลา:1:56:26 น.

ดีจ้ามอลลี่ ^ ^
เกลียดยัยพรรณรังสีด้วยเหมือนกัน
(ก็ตัวร้ายนี่เนอะ หุหุ)

******

สวัสดีค่าพี่หญิงแดง
ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อยหนึ่งแล้วค่ะ ทั้งพลอยและรักดี
แต่คุณปาย่าดันทำคอมพิวเตอร์ที่มีไฟล์งานเจ๊ง
น่ากลัวจะกู้กลับคืนไม่ได้ต้องปั่นใหม่...
ใครรอเรื่อง แม่สื่อฯ ใจเย็นๆกันหน่อยนะคะ

ขอบคุณงามๆอีกหนเจ้าค่ะที่ติดตามอ่าน

โดย: ploy666 IP: 124.157.239.17 วันที่: 12 มิถุนายน 2552 เวลา:11:16:15 น.

อ่านเรื่องนี้แล้วได้รู้อะไรเยอะแยะ

ว้า...แต่นิยายรักโรแมนติกรับไปม่เกินที่ 200 หน้า A4 จริงดิ่?

รู้สึกนิยายเราจะพิมพ์เกินง่ะ

โดย: อ้อ IP: 203.150.210.151 วันที่: 25 มิถุนายน 2552 เวลา:8:06:33 น.

อัตราทั่วไปน่ะอ้อ...ดูกติกาได้ตามสำนักพิมพ์ที่สนใจส่งพิจารณาค่ะ ^ ^
ถ้าเกินสองร้อยไปเยอะๆมันอาจต้องแบ่งสองเล่มจบ แต่ถ้านิยายดีจริงๆหรือเป็นนักเขียนเก่าในสังกัดที่มั่นใจว่าน่าจะขายได้ สนพ. ก็รับค่ะ

แล้วแต่นโยบายเป็นทื่ๆไป
อันนี้พลอยเก็บมาจากอัตราส่วนใหญ่ที่แจกแจงกติกาไว้หน้าเว็บไซต์น่ะค่ะ

โดย: ploy666 IP: 124.157.207.220 วันที่: 25 มิถุนายน 2552 เวลา:19:10:30 น.

ชื่อ :

Comment :

*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

รหัสส่งข้อความ
กรุณายืนยันรหัสส่งข้อความ