เงาบรรณ 12

คุยกันก่อนอัพ


เดือนนี้มีนัดกับเพื่อนฝูงไว้หลายรายการเชียวค่ะ ^ ^
นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ออกไปพบปะผู้คนแบบเป็นกิจจะลักษณะ
ช่วงไหนเขียนนิยายมักจะติดพัน
ไม่อยากออกจากบ้าน ไม่อยากไปทำอย่างอื่นที่ทำให้ไขว้เขว

อันที่จริงก็ไม่ใช่พวกเก็บตัวสักเท่าไหร่นะ
ชอบเดินทาง ชอบไปเที่ยวไกลๆ
แต่ช่วงเดือนที่ผ่านๆมาไม่ค่อยสะดวกหลายประการ

ต้นปีค่อนข้างเครียดค่ะ มีแต่เรื่องยุ่งๆ
ตอนนี้สบายใจลอยตัวพ้นทุกปัญหาแล้วเลยเริ่มวางแผนการร่อนเร่
ทว่าดันมีเหตุหลายอย่างให้ต้องเสียทรัพย์ซื้อของเข้าบ้านชิ้นโต
T^T พูดแล้วเศร้า
เงินเก็บหายวับไปกับค่าใช้จ่ายที่ปลงตกว่าจำเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อไหร่จะรวยหนอเรา...เฮ้อ...


Ploy666.




**************

เงาบรรณ 12
ผู้แต่ง ploy666 (สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)



คุ้มครองหรือควบคุม...

ทัชฌายังคงคิดเลือกคำเรียบเรียงเพื่อตีความเนื้อหาตำราที่อ่านอย่างหมกมุ่นเพียงลำพังหลังไฟฟ้าติดขึ้น

คอมพิวเตอร์กลับมาทำงานได้อีกครั้ง ทว่าหลอดไฟในห้องนอนกลับติดๆดับๆจนหญิงสาวต้องลุกไปปิดมัน ประตูห้องนอนถูกตรวจให้แน่ใจว่าแนบสนิทลงล็อกแน่นหนา ทัชฌาไม่เคยละเลยจุดต่างๆภายในบ้านยามอยู่คนเดียว

ชีวิตกลางกรุงก็แบบนี้เอง หวาดระแวงไปเสียทุกอย่าง...

เพื่อนฝูงที่พูดคุยเล่นกันผ่านเครือข่ายสนทนาออนไลน์คงเห็นที่หล่อนเขียนโชว์ไว้ว่ากำลังอ่านหนังสือจึงไม่มีใครมาทักอีกตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อนหน้า ทัชฌาใช้อินเตอร์เน็ตค้นหาข้อมูลทางการศึกษาที่ต้องการเป็นระยะๆ

จู่ๆก็มีใครอีกคนขอแอดมา

...แสนยากร...

นามแฝงอันเป็นชื่ออีเมลนั่นทำให้หล่อนเผลอกดรับทันทีด้วยความตกใจเสียมากกว่ายินดี

“ใช่ตัวจริงหรือเปล่าคะ”

คำทักอาจดูแปลก แต่ก็ไม่แปลกเกินกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับทัชฌาในเวลานี้

ไม่มีคำตอบจากปลายทาง ราวกับการทิ้งให้มันว่างเปล่าคือทุกอย่างที่คู่สนทนาจะตอบได้

“สวัสดีค่ะ ทัชฌานะคะ...ไม่ทราบว่านั่นคุณแสนยากร นักเขียนที่เขียนเรื่องเงาบรรณใช่ไหมคะ” หญิงสาวลองเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม

คนเพ่งมองจอชักคิดว่าตนเองรู้เท่าทัน หล่อนหยิบโทรศัพท์มากดเลขหมายทันควัน

“พี่พิณใช้อีเมลปลอมมาอำเท็นใช่ไหมเนี่ย บอกกี่หนว่าอย่าเล่นกันแบบนี้ เท็นรอคนที่ติดต่องานด้วยอยู่นะ” ทัชฌานึกถึงพิณที่ทำงานในกองบรรณาธิการคลังบุ๊คส์เป็นรายแรก

“อะไรเท็น...พี่พาลูกมาบ้านย่า วันเกิดเด็กๆน่ะ ยังไม่ได้แตะคอมพิวเตอร์เลยนะวันนี้”

เสียงเด็กๆแว่วมาราวกับกำลังมีปาร์ตี้ใหญ่ทำให้สนับสนุนข้อเท็จจริงนั้น

“งั้นใครมาอำเท็นล่ะ ชื่อยังขึ้นอยู่นี่เลยว่าแสนยากร”

“ถามเขาสิ” คำแนะนำสั้นง่าย

หากถามแล้วอีกฝ่ายยอมตอบเสียก็ดี...

“ขอโทษที่โทรมากวนใจพี่พิณนะคะ วางสายก่อนค่ะ ยังมีอะไรที่ต้องอ่านเยอะ”

“ถ้าคิดว่าไม่ใช่นักเขียนตัวจริงที่รออยู่ พี่ว่าเท็นลบชื่อไปเถอะ”

“ค่ะพี่”

ทัชฌายังคงนิ่งมองจออย่างลังเลหลังตัดสัญญาณไปพักใหญ่ ในความเงียบรอบกายที่มีเพียงเสียงสายฝนปะทะกระจกห้องนอนดังเกรียวกราดใต้เงื้อมเงารัตติกาล หล่อนถามตัวเองอีกครั้งว่ายังมีใครกันที่คิดจะแกล้งล้อเล่นด้วยวิธีเช่นนี้ทั้งที่รู้ดีว่ามันเกี่ยวพันถึงเรื่องงาน

บางทีการลบชื่อทิ้งนั้นอาจทำให้หล่อนพลาดโอกาสเดียวที่นักเขียนผู้เป็นเจ้าของเว็บไซต์คืนฝันกลางจันทร์จะติดต่อมาก็เป็นได้

ยังไม่ทันตัดสินใจให้เด็ดขาด กล่องจดหมายอิเลคทรอนิกส์ก็บอกถึงข้อความที่ใครบางคนส่งมา

ทัชฌาขมวดคิ้วยามคลิกเปิดขึ้นอ่าน


‘อย่าลบชื่อผมออก ผมจะติดต่อมาอีกที...ถ้าสะดวก’


สั้น...ตรง...บ่งบอกตัวตนได้ดีแม้จะไม่มีลายเซ็นแนบท้าย

ชื่ออีเมลเดียวกับคนที่เพิ่งขอแอดชื่อใส่ลงในโปรแกรมการสนทนาของทัชฌา

ผู้ชายอหังการที่เรียกตัวเองว่า...แสนยากร!



“จริงเหรอครับที่บอกว่าพี่หนิงได้อีเมลจากคุณแสนยากร”

น้ำเสียงตื่นเต้นแกมอิจฉาของต้นกล้าแทบจะอ่านได้จากตัวอักษรซึ่งสนทนากันอยู่

พรรณรังสียิ้มหยันอย่างสมเพชขณะตอบว่า “พี่จะโกหกไปทำไม บอกแล้วว่ากับคนนี้น่ะสำหรับพี่แล้วก็พอรู้จักกันอยู่บ้าง แต่ยังไม่เคยคิดติดต่อจริงๆเลยไม่ได้สนใจ เห็นไหมว่าพออยากจะเจอนักเขียนคนไหนสำหรับพี่มันไม่ยากเลยต้นกล้า”

ต้นกล้าอาจจะเชื่อหมดใจ แต่พรรณรังสีไม่โง่พอจะให้เขาดูข้อความเหล่านั้น

ก็แค่ข้อความสั้นๆว่า...ผมจะติดต่อไปเองถ้ามีเวลา...

ฟังดูมันช่างเย็นชาและไร้เยื่อใยชอบกล

ช่างปะไร พรรณรังสีพึงพอใจแค่การที่เห็นรายชื่อผู้สนทนาคนใหม่ซึ่งเป็นนักเขียนเงาบรรณ

“ผมอยากได้อีเมลบ้างจังพี่หนิง ขอหน่อยได้ไหมครับ ผมชอบงานเขียนเขามากเลย”

“ให้ไม่ได้หรอก นี่มันอีเมลส่วนตัว”

อันที่จริงหล่อนไม่รู้หรอกว่าแสนยากรมีแยกไหมว่าแบบไหนคือส่วนตัวแบบไหนคือทั่วไป รู้แต่หล่อนไม่อยากให้อีเมลเขาหลุดรอดไปไกลเพราะเกรงจะมีคนตัดหน้า นิยายของแสนยากรนั้นไม่ว่าใครก็อยากเห็นอยากครอบครอง ยิ่งกระแสช่วงนี้กำลังแรงพรรณรังสียิ่งต้องระมัดระวัง

ต้นกล้าผิดหวังจึงเปลี่ยนเรื่องคุยว่า

“เพื่อนผมคนที่คุยกับพี่หนิงไปวันก่อนบอกว่าจะลงนิยายที่เว็บไซต์พี่หนิงด้วย มีบรรณาธิการสำนักพิมพ์ที่อื่นมาดูจริงๆหรือครับ เพราะมีคนสนใจอยากย้ายสังกัดหลายคน”

ใครๆก็อยากได้สัญญาที่ดี...

ต้นกล้าน่ะลอยลำไปแล้วเพราะคลังบุ๊คส์เป็นที่ใฝ่ฝันของอีกหลายคน

“เว็บไซต์พี่น่ะไม่ต้องห่วงหรอก ผู้ใหญ่เขาเข้ามากันเยอะแยะ พรุ่งนี้พี่บูรจะมาอัพนิยายลงด้วยในนั้น ต้นกล้ารู้เรื่องหรือยัง”

“พี่บูรน่ะเหรอครับ ผมรู้แค่เขาแอบเขียนนิยายแต่ใช้นามแฝงอื่น”

แบบนี้ก็เท่ากับการันตีได้สินะว่าพรรณรังสี ‘ไม่ธรรมดา’ ขนาดสนิทสนมกับบรรณาธิการคลังบุ๊คส์

“กับพี่บูรน่ะเหรอ...สนิทกัน!”

เจ้าตัวกล้ายืนยันเต็มปากเต็มคำ

“ผมเคยแต่ส่งงาน แต่ให้ไปคุยด้วยจริงๆก็ไม่รู้จะพูดอะไร พี่หนิงรู้เรื่องในวงการมากกว่าก็ไม่แปลกที่จะมีเรื่องคุยกับพี่บูร”

“อย่าว่าแต่พี่บูรเลยต้นกล้า ขนาดบรรณาธิการที่อื่นๆพี่ก็คุยออกจะบ่อยไป เพื่อนเราอยากส่งที่ไหนล่ะ...พี่คุยให้ได้นะ อย่างรอยวาด เขียนลักษณ์ เบิกฟ้า หรือที่ใหม่อย่างกิ่งฝันนี่ก็ฝากกันได้หมดนั่นแหละ แต่พี่คงให้อีเมลเราไปส่งเองไม่ได้หรอก เจ้าของอีเมลเขาจะว่าเอาเพราะมีแต่อีเมลส่วนตัวน่ะ”

รายชื่อต่างๆที่พรรณรังสียกมานั้นทำให้เด็กหนุ่มตาวาวอย่างเห็นความสำคัญ

“พี่หนิงรู้จักคนข้างในสำนักพิมพ์พิรามไหมล่ะครับ”

“รู้จักสิ กำลังจะสัมภาษณ์ลงนิตยสาร พี่ยังไม่ได้บอกต้นกล้าเรื่องที่กำลังจะทำนิตยสารออนไลน์ให้ใครๆดาวน์โหลดฟรีสินะ”

“ยังครับพี่”

“ก็ว่าจะเอาสัมภาษณ์นักเขียนดังๆไปลง ฉบับแรกนี่พี่ก็หมายตาคุณแสนยากรเขาไว้เหมือนกัน”

“ถ้าเอาไปลงได้ผมว่ายอดดาวน์โหลดคงถล่มทลาย”

พรรณรังสีหัวเราะสมใจ “พี่ก็ทำไปแค่หวังให้นักเขียนรุ่นใหม่ได้เปิดหูเปิดตา น้องๆจะได้รู้ว่านักเขียนระดับมืออาชีพที่มีผลงานดีๆน่ะเขามีวิธีการทำงานอะไรบ้าง”

หล่อนไม่ลืมย้ำคำเดิมๆที่เคยฝากความฝันให้ใครต่อใครได้ยิน

ที่ทำไปทั้งหมดไม่ได้หวังอะไรเพื่อตัวเอง

...ก็แค่น้ำคำ...

หากมีใครหลายคนเชื่อ พรรณรังสีก็ถือว่าหล่อนทำการตลาดได้ดีเกินคาดทีเดียว



“หลักการตลาดเขาบอกต้องสร้างตัวตนให้เป็นที่รู้จักของคนทั่วไปก่อนนะ แล้วมองหาสิ่งที่จะขายทีหลังก็ยังได้ การสร้างตัวตนโดยหลักก็คือสามารถอ้างอิงบุคคลอื่นซึ่งเชื่อถือได้ มีตำแหน่งหน้าที่การงานดี มีชื่อเสียง คนพวกนี้จะเหมือนถูกขอยืมชื่อมาใช้นะ” นานาร่ายยาวขณะเปิดตรวจทานนิยายเล่มหนาในมือทีละหน้า

ทัชฌาซึ่งหยิบอีกเล่มเปิดอ่านในลักษณะเดียวกัน อดถามไม่ได้ว่า

“คล้ายเวลาที่มีเซลล์มาขายสินค้าเราแล้วขอชื่อเพื่อนเราไปอีกทอดเพื่อจะไปแสดงสินค้าเขาให้ดูใช่ไหมคะ”

“ทำนองนั้น...” คนเล่าพยักหน้านิดๆ “เพราะเขาอ้างได้ว่าเราให้ชื่อมา คล้ายๆกับบอกว่าเรารู้จักเซลล์คนนั้นและไว้เนื้อเชื่อใจ อันที่จริงเขาอาจฉวยจังหวะถามเอาดื้อๆ เราอาจไม่ทันคิดอะไร นึกชื่อใครได้ก็ให้ไป”

“แบบนี้ก็แย่สิคะ”

“ในวงการหนังสือนี่ก็มี จำไว้เลยเท็น...รู้หน้าไม่รู้ใจ”

ป้าอ้นที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งฟังใกล้ๆเอ่ยถามขึ้น

“สองคนนี่คุยอะไรกัน มือก็ตรวจนิยายเล่มตัวอย่างที่โรงพิมพ์ส่งมาให้ ปากก็เอาแต่คุยอีกทาง...ระวังตรวจผิดตรวจพลาดแล้วจะหาว่าป้าไม่เตือนนะ”

ทัชฌาส่งยิ้มบางๆไปให้ “แค่เปิดดูว่าเขาเข้าเล่มดีไหมน่ะค่ะป้าอ้น ส่วนรายละเอียดในเรื่องจะเช็คกันละเอียดอีกที ทำงานเป็นอย่างๆไป”

“เท็นมีปัญหาเรื่องอีเมลที่ส่งมาน่ะค่ะ” นานาแย้มพรายเรียกความสนใจ

“อีเมลอะไรกันถึงต้องถกเรื่องการตลาด”

“นักการตลาดรายใหญ่ไงคะ...พรรณรังสี” หางเสียงมีวี่แววกระแทกกระทั้นราวกับประชดประชันเจ้าของชื่อในที “เขาคงไปได้ชื่อเท็นจากที่ไหนสักที่ตามเว็บแล้วรู้ว่าเป็นคนหาต้นฉบับของกิ่งฝัน เลยถามมาแบบ ‘กรุณา’ ว่าอยากได้นิยายไหมเขาจะส่งมาให้”

ทัชฌาย้อนคิดไปถึงข้อความในจดหมายอิเลคทรอนิกส์นั้นแล้วกลับคิดว่านานาพูดน้อยกว่าความเป็นจริงเสียด้วยซ้ำ


‘...มีนักเขียนที่รู้จักเยอะนะ ถ้าสนใจก็บอกได้ จะส่งนิยายให้...’


ทำเหมือนตัวแทนนักเขียนสังกัดใหญ่ที่จะ ‘เลือก’ ใครก็ได้มาส่งให้และทัชฌาควรจะไปพินอบพิเทา

แต่กรณีนี้ทัชฌายังมองไม่เห็นเท่าทันว่าพรรณรังสีเจ้าของอีเมลจะได้สิ่งใด

“นานาไม่รู้เหมือนกันค่ะป้าอ้นว่าคนๆนี้จะมีช่องทางแบบไหนในอนาคต แต่นานามั่นใจว่าสิ่งที่เขาเคยทำไว้ไม่ใช่เรื่องดี”

ทัชฌาถามขึ้นทันทีว่า

“ที่บอกเขากับป้าอ้นเคยมีเรื่องกันมาก่อนนี่เรื่องอะไรคะ”

ป้าอ้นยิ้มขัน “เขาบอกว่าป้าอ้นยำนิยาย...ขนาดป้าไม่ได้เขียนอะไรมาหลายปีแล้วนะ”

“ยำจากไหน ยังไงกันคะ”

“ไม่รู้สิลูก แต่เขาเอาไปบอกบรรณาธิการเก่าๆของป้าแบบนั้น ป้าก็แก่แล้วนะ หนังสือก็ไม่ได้เขียนมาตั้งเป็นสิบๆปีเขายังไปควานหาบรรณาธิการที่เคยจับงานของป้าเจอ อันนี้คงต้องชมว่าเก่ง” ท่านยังมีอารมณ์ขัน

“พูดขึ้นมาลอยๆเนี่ยเหรอคะ”

นานาเหมือนจะเหลืออดตอนหลุดปากออกมาว่า “คนมันเลวโดยสันดาน!”

“น้อยหน่าพูดไม่เพราะ เท็นไม่ต้องไปฟัง...รู้เอาไว้แค่ป้าไม่ได้ทำและบรรณาธิการที่ป้าเคารพก็ไม่เคยมีคนเชื่อคำกล่าวหานี่ก็พอ” ป้าอ้นยืนยัน

ทัชฌาได้แต่ทำหน้างงๆ

หล่อนไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้ว่าคนโดนหาว่า ‘ยำนิยาย’ จะรู้สึกรู้สาเพียงใด

“ทั้งหมดที่คนๆนี้ทำ เขาหวังอะไรกันแน่คะ” ทัชฌาหลุดปากพึมพำออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

หญิงชราที่นั่งใกล้ยิ้มให้อย่างมีเมตตาเมื่อเอ่ยว่า

“ถ้าเท็นอยากหาคำตอบ ก็ลองส่งเมลกลับไปถามดูสิว่าพรรณรังสีอยากได้อะไร!”

Create Date : 01 กรกฎาคม 2552		9 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2559 20:09:13 น.
Counter : 696 Pageviews.
Share Tweet