แม่สื่อจอมจุ้น วุ่นรักอลวน บทที่๒ บทที่๒ พิมพ์ญาดาเพิ่งจะได้เลื่อนตำแหน่งและได้รับความไว้วางใจจากเจ้านายใหญ่ ให้มาดูแลรับผิดชอบงานสำคัญ แต่เธอก็ต้องยื่นในลางาน ในขณะที่การประชุมกำลังจะเริ่มขึ้น เลขาคนใหม่เตรียมใจที่จะรับฟังคำตำหนิ แต่สิ่งที่เธอได้รับ มันกลับทำให้เธอรู้สึกตื้นตันใจ “มีอะไรให้ช่วยได้ก็บอกมาได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” “ขอบคุณค่ะ” พิมพ์ญาดาคำเบาๆ ถึงแม้จะคุ้นเคยในความมีน้ำใจของเจ้านายใหญ่ แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยิน ได้รับรู้ ในความปรารถนาดีที่เจ้านายของเธอพึงมีให้กับผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา คุณสุนทร เป็นเจ้านายใหญ่ที่ใจดี โอบอ้อมอารีและมีความเสมอต้นเสมอปลาย ให้กับลูกน้องทุกคน เขาไม่เคยวางตัวให้พนักงานในบริษัทรู้สึกถึง ความต่างของชนชั้นในความเป็นเจ้านายกับลูกน้อง ส่วนงานชิ้นใหม่กับตำแหน่งที่เพิ่งจะได้รับมาสดๆร้อนนี่สิ ที่ทำให้เธอหนักใจ เมื่อได้รับมอบหมาย ให้มาคอยช่วยงาน คุณพัสวี ลูกสาวคนเดียวของเขา แต่ข่าวที่แว่วมาเข้าหูบ่อยๆว่า คุณพัสวีเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองสุดๆนี่ล่ะ ที่ทำให้เธอหนักใจอยู่ไม่น้อย เมื่อได้รับอนุมัติเรื่องขอลางานเรียบร้อยแล้ว พิมพ์ญาดาก็รีบเดินทางมาที่โรงพยาบาลทันที ถึงแม้จะรู้ว่าอาการของยายนั้นไม่ดีขึ้นเลย หรือว่าเตรียมใจมา บ้างแล้วก็ตามที แต่พอเข้ามาพบกับสภาพของคนเธอที่รักนอนนิ่งไร้วิญญาณ หัวใจที่เคยเข้มแข็งก็วูบไหวสั่นคลอน ร่างกายล้าอ่อนแรงทันที เมื่อวันเวลาที่ต้องสูญเสียนั้นมาถึงเข้าจริงๆ หัวใจของเธอก็แทบสลาย “พิมพ์...” จุ้นซึ่งเป็นทั้งเพื่อนสนิทและเพื่อนบ้านของพิมพ์ญาดา ก็เข้ามาสะกิดเพื่อเรียกสติ หลังจากที่ปล่อยให้เธอร้องไห้คร่ำครวญไปได้สักพักหนึ่ง “ตัดใจนะพิมพ์ ยายเขาไปสบายแล้ว” พิมพ์ญาดามองจุ้นน้ำตาอาบแก้ม เธอพร่ำเพ้อราวเสียสติ “ยายทิ้งพิมพ์ไปแล้วจุ้น...ยายทิ้งพิมพ์ไปแล้ว” หญิงสาวพลางโผเข้ากอดเพื่อนพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้น จุ้นตบบ่าพิมพ์ญาดาเบาๆ รับรู้และเข้าใจในความสูญเสียของเธอ จุ้นเองก็เสียใจที่ยายปิ่นมาด่วนจากไปโดยไม่ทันได้ล่ำลา และไม่คิดว่าเช้าวันนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้พูดคุยกับนาง ยายปิ่นพร่ำบ่นคิดถึงแต่หลานสาวคนดี อยากเห็นหน้าอยากพบเธอ ทั้งๆที่พิมพ์ญาดาก็เพิ่งจะออกไปทำงานได้ไม่นาน หลังจากที่นอนเฝ้าและอยู่ดูแลยายปิ่นมาทั้งคืน แต่เพราะพิมพ์ญาดาต้องเดินทางไปต่างจังหวัดกระมัง ยายปิ่นจึงบ่นยกใหญ่และคงเป็นห่วงหลานสาว ยายปิ่นจึงบ่นยกใหญ่และคงเป็นห่วงหลานสาว จุ้นจึงอดไม่ได้ที่จะโทรศัพท์ไปเล่าให้พิมพ์ญาดาฟัง แล้วเธอก็รับปากจะรีบกลับมาหายาย ซึ่งมันก็ทำให้หญิงชรายิ้มอย่างพอใจเมื่อจุ้นบอกให้นางได้รับรู้ แต่เขาไม่คิดว่าเวลา ของยายปิ่นมันจะเหลือน้อยนิดเพียงนี้ เมื่อคิดถึงช่วงเวลานั้นแล้วก็พาให้เศร้าใจ จุ้นเองก็เป็นคนหนึ่งที่รักและเคารพยายปิ่น เขาจะมาช่วยดูแลเป็นหูเป็นตาแทน พิมพ์ญาดาทุกครั้งที่เธอติดงานหรือต้องเดินทางตามเจ้านายไปทำธุระ ตามสถานที่ต่างๆ แต่แม้จะเข้าใจในความเศร้าโศกของเพื่อนสาวแค่ไหน เขาก็ต้องคอยพูดย้ำให้เธอต้องตัดใจและเข้าใจในการจากไปของยายปิ่นครั้งนี้ เพื่อนบ้านสนิทๆ หลายคนที่มาเยี่ยมยายปิ่น แต่ต้องกลับกลายเป็นมารับศพแทนนั้น ต่างก็รู้สึกหดหู่เศร้าสลดใจไปตามๆกัน ที่เห็นพิมพ์ญาดาต้องมาสูญเสียญาติผู้ใหญ่ที่มีอยู่เพียงคนเดียวไปอย่างนี้ จุ้นลอบถอนหายใจ แล้วเข้าไปดึงพิมพ์ญาดาให้ถอยออกมาจากศพยายปิ่น เมื่อบุรุษพยาบาลเข้ามานำศพยายปิ่นเพื่อไปจัดการตามหน้าที่ หลังจากที่บุรุษพยาบาลรับศพยายปิ่นไปแล้ว พิมพ์ญาดาก็นั่งเหม่อปล่อยจิตใจเลื่อนลอย คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ภาพของหญิงชราอารมณ์ดีลอยวนเวียนอยู่ห้วงสมอง ยายผู้ที่มีแต่ความโอบอ้อมอารี มักจะนั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านในทุกๆเย็น ใบหน้านางนั้นอิ่มเอมไปด้วยรอยยิ้ม พิมพ์ญาดานั่งนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลริน เมื่อนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ยังฝังแน่นอยู่ในห้วงความทรงจำ “สงบจิตใจบ้างเถอะนะพิมพ์” จุ้นเข้ามาพูดอีกครั้ง หลังจากที่เห็นเธอนั่งน้ำตาไหลร้องไห้เงียบๆมาพักหนึ่ง ร่างบางๆขยับเชิงรับรู้ เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา แต่ก็ยังนั่งนิ่งเหมือนหุ่น ดวงหน้าเรียวสวยที่เคยยิ้มแย้มร่าเริง ดูหม่นหมองลงไปถนัดตา “ไอ้จุ้นมันพูดถูกนะพิมพ์ ยายปิ่นไปสบายแล้วล่ะลูก ก็จะเหลือ แต่พวกเรานี่ล่ะนะที่ยังต้องดิ้นรนกันต่อไป” ป้าทองสุขเพื่อนบ้านที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับพิมพ์ญาดาอีกคนหนึ่ง ก็เข้ามาช่วยพูดปลอบขวัญ เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ “ป้าว่าเรามาช่วยกันคิดดีกว่านะ ว่าจะทำยังไงกันต่อไปดี” คำพูดของป้าทองสุข ทำให้พิมพ์ญาดาได้คิด เธอยังมีธุระที่เธอต้องจัดการ และจะทำให้ดีที่สุด เพราะมันเป็นสิ่งเดียวในเวลานี้ที่เธอพอจะทำให้กับยายได้ หญิงสาวมองหน้าป้าทองสุข พยักหน้ารับรู้น้ำตาอาบแก้ม ก่อนที่จะโผเข้ากอดหญิงร่างท้วมราวกับ จะหาหลักที่แข็งแรงมา ช่วยยึดเหนี่ยวจิตใจที่อ่อนแอ ชายหนุ่มตกใจ เมื่อเข้าไปเยี่ยมแก้วที่โรงพยาบาล แล้วถือโอกาสไปถามหายายปิ่น เขาจึงได้ทราบจากนางพยาบาลว่านางได้เสียชีวิตไปแล้วในวันเวลาเดียวกับที่เจอกัน แต่อดที่จะแปลกใจไม่ได้ เพราะช่วงนั้น เขายังนั่งคุยกับนางอยู่เลย เวลาอาจคลาดเคลื่อนใกล้เคียง หรือไม่นางก็เสียชีวิตหลังจากที่เขากลับไปแล้ว แต่เท่าที่สังเกตหญิงชราก็ดูแข็งแรงดี จึงไม่คิดไม่ว่า ยายปิ่นคนที่ซึ่งพูดคุยถูกคอกัน ทั้งๆที่รู้จักได้ไม่นาน จะมาด่วนจากไปได้ง่ายๆเช่นนี้ หลังจากไหว้ศพยายปิ่นแล้ว อินทัชก็เข้ามาหาที่นั่งเงียบๆ ขณะฟังพระสวดมนต์อยู่นั้น เขาลอบมองหญิงสาวชุดดำที่ยืนรอรับแขกด้วยดวงตาที่เศร้าหมอง ใบหน้ารูปไข่ดูซีดเซียว เห็นแล้วก็รู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจับใจ คงเพราะเขาได้รู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่าเธอกับยายปิ่นนั้นผูกพันรักกันมาก แต่เหตุการณ์แบบนี้ ต้องเกิดขึ้นกับทุกคน แต่จะช่วงเวลาไหนเท่านั้น และไม่มีใครมาคาดการณ์ล่วงหน้าหรือไปหยุดยั้งมันได้ ซึ่งเขาเข้าใจเรื่องนี้ดี เมื่อครั้งหนึ่งที่ต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไปอย่างกะทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อเสียงในโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น อินทัชก็รีบลุกออกมาจากศาลา และเดินเลี่ยงไปยืนอยู่ตรงมุมที่ไม่ค่อยจะมีคนผ่านไปมาสักเท่าไหร่นัก เขากดรับสายพลางส่ายหน้า หลังจากดูเบอร์ที่เรียกเข้ามา “ว่าไง ” “โห้ย...กว่าจะรับได้นะ มัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนห๊า!” น้ำเสียงหงุดหงิดที่ดังมาตามสาย ทำให้คนฟังหัวเราะหึๆ แล้วเสียงนั้นก็ยิ่งทำให้คนโทรมารู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น “ยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก แวะเข้ามาหาฉันหน่อยสิ” เสียงเข้มที่พูดคล้ายคำสั่ง ทำให้อินทัชหัวเราะเสียงดัง และตอบกลับไป อย่างคนที่ใจเย็นกว่า “ตอนนี้อยู่ที่วัดน่ะ ยังไม่ว่าง” “แกไปทำอะไรที่วัดค่ำๆมืดๆอย่างนี้วะ” อินทัชฟังนิ่งเพราะรู้ว่าคำถามของเพื่อนนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ สักเท่าไหร่ แล้ววรชิตก็รีบพูดต่อโดยไม่ยอมปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆ “ฉันเช็คเวลากับคุณสินีย์มาแล้ววันนี้นายว่าง ยังไงก็ช่วยแวะเข้ามาหาฉันหน่อยนะเพื่อน” น้ำเสียงของวรชิตอ่อนลงเมื่อครู่ทันทีที่อินทัชพูดออกตัวว่าเขายังไม่ว่าง “ฉันน่ะเข้าไปหานายได้ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่างานนี้ฉันไม่เกี่ยว” อินทัชดักคอวรชิต เพราะรู้ว่าเพื่อนต้องการให้เข้าไปหาด้วยเรื่องอะไร “โธ่เว้ย! อย่าเล่นตัวนักสิวะ ถ้านายไม่ช่วย ฉันตายแน่ๆ” วรชิตพูดเสียงอ่อน “วันนั้น ฉันก็รอ นายจะปล่อยให้ฉันรอไปถึงไหนหึ! เวลาสำคัญๆ ดันพาเมียชาวบ้านไปส่งโรงพยาบาลซะอย่างนั้น” อินทัชนึกถึงวันที่เจอแก้ว ขณะที่จะออกไปหาวรชิตตามที่นัดกันเอาไว้ แต่เห็นแก้วเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อตา ทำให้เขาเลือกที่จะช่วยแก้วก่อนไปพบวรชิต และเพราะเหตุนี้ทำให้ได้มีโอกาสรู้จักกับยายปิ่นหญิงชราอารมณ์ดี ที่ซึ่งเวลานี้ ได้กลายเป็นร่างที่ไร้จิตไร้วิญญาณไปแล้วในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง เขาถอนหายใจดัง ขณะเหลียวกลับไปมองในศาลา ซึ่งเวลานี้มีแต่บรรยากาศของความเศร้าโศกเสียใจ “เฮ้ย!อะไรวะ เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องคิดหนักเลยเหรอวะเพื่อน” วรชิตรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อก็พูดกรอกเสียงเข้ามาอย่างคนที่มีใจร้อนรน “งานนี้มันก็ไม่ได้หนักหนาเกินความสามารถนายแน่ๆฉันมั่นใจ แล้วคนดูแลงานนี้ก็เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณสุนทรเชียวนะทัช ได้ข่าวว่าสวยเปรี้ยวเฉี่ยวน่าดูเชียวล่ะ” “เอาล่ะๆ เดี๋ยวออกจากวัดแล้วฉันจะแวะไปหาก็แล้วกันนะ” อินทัชรีบตัดบทก่อนที่วรชิตจะพูดพร่ำจนออกทะเลไปมากกว่านี้ “ดีๆ...ขอบใจวะเพื่อน” อินทัชส่ายหน้าให้กับน้ำเสียงของวรชิต ที่บ่งบอกถึงความพออกพอใจจนเขารู้สึกได้ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ เมื่อสัญญาณโทรศัพท์ขาดหายไปอย่างรวดเร็ว วรชิตคงกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจจึงด่วนวางสายไป โดยไม่คิดจะกล่าวคำลา เสียงที่คล้ายคนกำลังต่อล้อต่อเถียงกันนั้นดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงต้องเหลียวมอง แล้วเขาก็รีบเบี่ยงตัวหลบเข้าไปอยู่หลังต้นไม้ คิ้วเข้มของอินทัชขมวดยุ่ง ขณะยืนมองภาพตรงหน้า หลานสาวของยายปิ่นกับชายหนุ่มร่างท้วมผิวขาวที่กำลังยืนพูดคุยกัน อินทัชคาดคะเนอายุของผู้ชายตรงหน้าจากสายตาที่เขาสามารถมองเห็น ได้อย่างชัดเจน ชายคนนี้น่าจะมีอายุราวๆสามสิบกว่า อยู่ในวัยที่ใกล้เคียงกับเขา ถ้าห่างก็คงจะประมาณปีสองปี อินทัชจับใจความไม่ได้ในประโยคสนทนาของคนทั้งคู่ แต่จากที่สังเกตเห็น คู่สนทนาของหลานสาวยายปิ่น มีลักษณะท่าทางที่กวนๆดูจากมือไม้ของเขา ที่อยู่ไม่เป็นสุข พยายามจะถูกเนื้อต้องตัวเธอทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ก็น่าแปลกใจ ทั้งๆที่หลานสาวคนสวยของยายปิ่นก็มีสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเหนื่อยหน่าย ทำไมเธอไม่เดินหนีไปซะให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว น่าจะดีกว่า ที่เธอทำอยู่ในตอนนี้ คือการเบี่ยงตัวหลบแค่พอให้พ้นๆ จากน้ำมือของเขา อินทัชเกลียดนักหนา กับคนเห็นแก่ตัว และชอบข่มเหงรังแกคนที่อ่อนแอกว่า โดยเฉพาะกับผู้หญิง ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ ที่เห็นเธอยังยืนพูดคุยอยู่กับผู้ชายที่ชอบ หาเศษหาเลยคนนี้อยู่เช่นเดิม โดยไม่คิดที่จะเดินหนีไปไหน เพราะดูแล้ว ผู้ชายคนนี้น่าจะมาตามตอแยเธอมากกว่าที่จะมีธุระสำคัญพูดคุย แล้วทำไมหลานสาวคนดีของยายปิ่นถึงยอมหลบเลี่ยงผู้คนมาออกมา พูดคุยกับผู้ชายที่มีท่าทางไม่น่าไว้วางใจคนนี้ ด้วยท่าทีที่กระอักกระอ่วนใจ แต่เพราะความไม่รู้ตื้นลึกหนา ชายหนุ่มจึงได้แต่ส่ายหน้า หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของทั้งคู่ พูดคุยอยู่ไม่นาน สองสาวต่างวัยก็เดินออกไป แต่เธอไปยังไม่ทันลับตา ชายร่างท้วมก็เหวี่ยงเท้าใส่กอหญ้าข้างๆ ระบายอารมณ์ด้วยความหงุดหงิด เจ้าของร่างสูงส่ายหน้าระอากับการกระทำของคนเพศเดียวกัน ก่อนเดินกลับ เข้าไปนั่งในศาลา หลังจากพระสวดมนต์เย็นเสร็จเรียบร้อย อินทัชออกมาจาดวัดโดยไม่ได้กล่าวลา หรือทักทายเจ้าภาพ ตอนแรกก็ยืนรออยู่สักพัก แต่พอเห็นเธอยังรอส่งแขกอยู่อีกหลายคน ชายหนุ่มจึงถือโอกาสกลับออกมาก่อน เขามางานยายปิ่นเพราะรู้สึกผูกพันกับนางอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เพิ่งพูดคุยและ รู้จักกันได้ไม่นาน วรชิตดีใจจนออกนอกหน้า และรีบเปิดประตูรับทันทีที่รถของอินทัชวิ่งเข้ามาจอด เทียบที่หน้าประตูรั้ว “ฉันไม่รับงานอย่างนี้” อินทัชเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งฟังวรชิตพูดธุระของตัวเองจนจบ “ชั่วโมงนี้ฉันไม่รับงานต่างจังหวัดแล้วยิ่งไกลๆอย่างนี้ด้วย นายก็รู้ดีนี่” “โธ่เอ้ย...ช่วยเพื่อนหน่อยสิวะ งานก็รับมาแล้ว เดี๋ยวก็ต้องนัดประชุม สรุปงาน แล้วเริ่มงาน เหลือเวลาอีกไม่กี่วันเองนะ” วรชิตทำหน้าละห้อย มองจ้องอินทัชรอคำตอบ อินทัชส่ายหน้า งานออกแบบตกแต่งภายในที่มีอยู่ในมือตอนนี้ เขาก็ทำแทบจะไม่มีเวลาอยู่แล้ว และงานที่วรชิตรับมา ก็อยู่ไกลถึงทางใต้ มันยิ่งชวนให้เขาปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดอะไรมากมายเลย “เอาน่า อย่าเพิ่งตัดหางปล่อยวัดฉันสิเว้ย แกเอางานกลับไปคิดดูก่อน งานแบบนี้แกรับมือได้สบายอยู่แล้วฉันรู้” อินทัชหัวเราะหึๆพร้อมมองหน้าเพื่อน “ไม่ต้องมายอ ยังไงฉันก็ไม่ทำ นายไปจัดการหาค่าปรับมาจ่ายให้เขาได้เลยเพื่อนถ้าไม่อย่างนั้น นายก็ต้องรับงานนี้เอง” คำตอบเด็ดขาดของอินทัชทำให้วรชิตอ่อนใจ “ฉันเป็นสถาปนิกออกแบบสิ่งก่อสร้างนะเว้ย...ไม่ใช่อินทีเรียอย่างนาย ลูกค้าเขาต้องการให้นายมาช่วยแลงานนี้ให้ แล้วจะเล่นตัวไปถึงไหน... คิดก่อนไม่ได้หรือยังไง เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะนายเอางานนี้ กลับบ้านไปเลย อย่าเพิ่งรีบให้คำตอบ” วรชิตหยิบเอกสารยัดใส่มืออินทัช ไม่สนใจว่าเพื่อนจะยินดีด้วยหรือไม่ แล้วเขาก็หันไปยิ้มให้นารี ภรรยาที่อุ้มท้องลูกของเขาได้สี่เดือน ขณะเธอกำลังนำของว่างมาเติมให้ อินทัชขับรถกลับบ้านด้วยสีหน้าที่ปลงๆ เขารู้ว่าวรชิตอยากให้เขารับงานนี้ แต่ชายหนุ่มก็ยังอยากที่จะปฏิเสธ เพราะงานที่มีอยู่มันก็ล้นมือจนแทบ จะทำไม่ทัน และไม่คิดที่จะรับงานไกลๆในช่วงเวลานี้ “ถ้าไม่ติดว่าคุณสุนทรเขามีบุญคุณกับฉันนะ ก็คงจะไม่รับงานนี้หรอก แต่นี่เขาขอร้องมาแบบนี้แล้ว นายจะให้ฉันทำยังไงวะ” นี่คือคำพูดทิ้งท้ายของวรชิตขณะเดินมาส่งเขาที่รถ อินทัชทิ้งตัวลงนอนเอกเขนกบนโซฟาหนังสีดำขลับ ปิดเปลือกตาลงด้วยพร้อมถอนหายใจแรง เมื่อนึกถึงวรชิตกับครอบครัวที่เตรียมตัวต้อนรับสมาชิกน้อยๆอย่างมีความสุข แล้วสมองหยักๆของเขาก็ประมวลภาพบรรยากาศภายในงานศพ เขายังจำรอยยิ้มของหญิงชราได้ดี ยามที่นางพูดถึงหลานสาว ภาพชายร่างท้วมที่ชอบฉวยโอกาส แล้วภาพต่างๆก็จางหายไป เพราะมีภาพของเจ้าของ ดวงตาเศร้าๆบนใบหน้ารูปไข่แทรกเข้ามาแทนที่ อินทัชลืมตา จ้องมองไปที่เพดาน ซึ่งติดโคมไฟโชว์ไว้อย่างสวยงาม ชายหนุ่มนึกถึงผู้คนรอบๆกาย ซึ่งแต่ละคน ล้วนมีเรื่องราวเกิดขึ้นกับตัวมากมาย บางกรณีก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ หรือบางทีเลี่ยงได้ก็ไม่เลี่ยง อินทัชถอนหายใจอีกครั้งเขาดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วบิดตัวไปมาคลายเมื่อย ก่อนลุกเดินหายเข้าไปในห้องนอน โดยมีเงาดำทะมึนยืนยิ้มอย่างมีเลศนัยอยู่ข้างหลัง   Create Date : 05 มิถุนายน 2552 1 comments Last Update : 10 มีนาคม 2559 20:04:19 น. Counter : 753 Pageviews. Share Tweet

อยากอ่านตอนต่อไปจังค่ะ...จะคอยติดตามนะค่ะ   โดย: หญิงแดง IP: 222.123.39.83 5 มิถุนายน 2552 22:40:53 น.