เงาบรรณ 02

คุยกันก่อนอัพ


วันนี้ดี๊ด๊าเป็นพิเศษ ไม่ได้มีอะไรเพิ่มขึ้น
แค่รู้สึกว่านอนกลางวันเต็มอิ่มเท่านั้นเอง
ความสุขในชีวิตนี่มันก็ง่ายๆเนาะ (ง่ายไปไหม???)

กินอิ่ม นอนหลับ ไปเที่ยวบ้าง...

ตื่นมาก็แวะเวียนมาอ่านนิยายพี่ๆน้องๆที่ช่วยกันอัพ
คอมเม้นท์แซวกันเองไปตามเรื่องตามราว ได้เรื่องบ้าง ไม่ได้เรื่องบ้าง

ใช้ชีวิตอยู่เท่านี้จริงๆค่ะ ^ ^
แต่ความสุขก็ไม่เคยหายไป...อิจฉาตัวเองที่โชคดี คริคริ

Ploy666.

หมายเหตุไว้นิดหนึ่งนะคะว่า นิยายที่ลงอัพนั้นมีการจัดเนื้อหา
และการขึ้นบรรทัดใหม่แตกต่างจากต้นฉบับจริง ทั้งนี้เนื่องมาจาก
คำนึงถึงความสบายตาในการอ่านเป็นสำคัญ--ขอบคุณค่ะ


**************

เงาบรรณ 02
ผู้แต่ง ploy666 (สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)



บ้านในความคิดคำนึงของหล่อนน่าจะเป็นส่วนตัวมากกว่าอาคารสูงสี่ชั้นย่านกลางกรุงซึ่งทำเป็นที่พักสำหรับนักศึกษา ทำเลดีรายได้งาม

แต่ทัชฌามักฝันถึงบ้านเดี่ยวหลังเล็กบนเนินเขาล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่หนาตา

โดดเดี่ยวและไร้ผู้คนมากหน้ามาวุ่นวาย

ชั้นล่างของอาคารแบ่งเป็นส่วนให้เช่าทำสำนักงานต่างๆซึ่งมีบางห้องยังว่างอยู่แม้ตกแต่งเรียบร้อยสวยงามไว้รอท่า

หน้าทางเข้าคือห้องทำงานเล็กๆติดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบของผู้ดูแลอาคารที่จ้างมาอยู่ประจำ นานๆหนทัชฌาจึงจะลงมาตรวจตราความเรียบร้อยแทนคุณมุกดาผู้เป็นแม่

บิดาเสียชีวิตตั้งแต่ทัชฌาอายุสองขวบ ท่านย้ายไปรับราชการที่ต่างจังหวัดและติดไข้ป่า หลังจากนั้นคุณมุกดาจึงกู้เงินมาลงทุนสร้างเรือนแถวให้เช่าบนที่ดินอันเป็นสมบัติเก่า

ตอนหลังเมื่อรื้อออกสร้างอาคารสี่ชั้นจึงกลายเป็นแหล่งรายได้เลี้ยงลูกสาวมาโดยลำพังแบบไม่ลำบากมากนัก

ห้องพักของหล่อนคือชั้นบนสุดทั้งชั้นที่ไม่ได้แบ่งซอยห้องต่างหากแบบชั้นอื่นซึ่งปล่อยเช่า

มีสามห้องนอนสามห้องน้ำและหนึ่งห้องรับแขก

ส่วนครัวมีแยกออกไปเชื่อมกับระเบียงดาดฟ้ากว้างขวางที่บางส่วนตั้งกระถางไม้ดัดและชุดโต๊ะเก้าอี้พักผ่อนจัดเอาไว้

ทว่าวันนี้มารดาไม่ได้อยู่ตามลำพัง

“เท็น...ไหว้ป้าอ้นเสียสิลูก”

คุณมุกดาสั่งเมื่อเห็นบุตรีก้าวเข้ามายังห้องรับแขกที่ท่านนั่งอยู่กับหญิงชราวัยเกือบหกสิบปีอีกคนซึ่งมีใบหน้าอิ่มส่งยิ้มละมุนตาเกือบตลอดเวลา

ป้าอ้นมีร่างท้วม สวมเสื้อเนื้อบางตัวโคร่งกับกระโปรงชายยาว ผมที่ตัดสั้นซอยแนบศีรษะรับกับแก้มอิ่มเต็ม

พิศเพียงผาดๆในวัยสาวคงสวยงามไม่น้อย

แต่เมื่อเทียบกับคุณมุกดาที่อ่อนวัยกว่าและแต่งเนื้อแต่งตัวภูมิฐานเป็นเสื้อผ้าไหมสั่งตัดกับกางเกงผ้าขายาวแถมมีสร้อยไข่มุกเล็กๆประดับ ทำให้เห็นความต่างของผู้หญิงสองคนนี้ได้อย่างชัดเจน...

ป้าอ้นในความประทับใจแรกของทัชฌาคือคุณป้าใส่แว่นแสนใจดีที่หลุดมาจากโลกอันสงบสุข ขณะที่คุณมุกดาเป็นภาพของผู้หญิงซึ่งต้องดิ้นรนจนประสบความสำเร็จเป็นที่นับหน้าถือตา

“ลูกสาวคนเดียวที่เล่าถึงเหรอคะ” ป้าอ้นถามไถ่

“มีกับเขาคนเดียวนี่แหละค่ะพี่อ้น กำลังจะสอบเรียนต่อปริญญาโท มุกเลยให้ไปลาออกจากงานมาอยู่บ้านเราอ่านหนังสือให้แน่นๆดีกว่า”

ท่าทีเกรงอกเกรงใจที่แม่มีต่อป้าอ้นทำให้ทัชฌากระพุ่มมือไหว้ เลือกนั่งยังโซฟาตัวห่างออกมาอย่างสำรวมระวังขึ้น

“เคยทำงานอะไร”

“เท็นทำงานในกองบรรณาธิการของสำนักพิมพ์คลังบุ๊คส์อยู่เกือบปีค่ะ”

“เหมาะเชียว...”
ป้าอ้นมีสีหน้าพึงพอใจ

“นี่ก็ว่าจะมาเช่าห้องข้างล่างทำสำนักพิมพ์เล็กๆเหมือนกันนะ ที่บ้านไม่มีที่ให้เก็บหนังสือแล้ว บ้านใหม่ที่ป้าซื้ออยู่หมู่บ้านเล็กๆเลยไปจากนี่ไม่กี่ป้ายรถเมล์เอง สนใจอยากทำงานเป็นครั้งเป็นคราวกับป้าบ้างไหมหนูเท็น ว่างเมื่อไหร่ค่อยลงไปช่วยๆกันดูแล ไม่ว่างเพราะอ่านหนังสือบ้างเป็นบางวันก็ไม่เป็นไร”

ทัชฌามองหน้ามารดาคล้ายจะอัศจรรย์ใจ

หล่อนไม่ยักรู้ว่าแม่มีคนในแวดวงนี้ให้คบหา

“ป้าอ้นน่ะเคยเป็นนักเขียนมาก่อน ตอนหลังก็เลิกเขียนเพราะปัญหาสุขภาพ แล้วช่วงนี้คิดจะเปิดสำนักพิมพ์แม่ก็เลยชวนให้มาทำเสียที่นี่ มีอะไรขาดเหลือจะได้ดูแลกัน ไหนๆท่านก็ตัวคนเดียว” คุณมุกดาอธิบายเพียงสั้นๆพอเข้าใจ

ป้าอ้นจึงถามย้ำกับหญิงสาวที่นั่งนิ่งเหมือนกำลังตัดสินใจว่า

“สนใจไหมหนูเท็น...ป้าอยากเห็นมุมมองคนรุ่นใหม่”

“ป้าอ้นจะทำหนังสือแนวไหนคะ”

“นิยายรักสิจ๊ะ หรือไม่ก็แฟนตาซีเนื้อหาดีๆสำหรับวัยรุ่น ป้าชอบเรื่องที่ทำให้หัวใจเต้นตุ้บตั้บ...อิ่มอารมณ์ดี”

ทัชฌาจึงแบ่งรับแบ่งสู้ว่า “ถ้าวันไหนว่างๆเท็นจะลงไปดูก่อนก็แล้วกันค่ะ ค่อยตอบป้าอ้นอีกทีว่าสะดวกทำไหม”

“ยังไม่ได้บอกชื่อสำนักพิมพ์เลยพี่อ้น” คุณมุกดากระเซ้า

ป้าอ้นหัวเราะเขินๆราวกับเด็กสาวมากกว่าผู้หญิงที่วัยล่วงเลยเข้าเลขห้า ยามบอกว่า

“กิ่งฝัน...สำนักพิมพ์กิ่งฝัน แต่อยากให้คนฝันดีนะ ถ้าฝันร้ายนี่ป้าอ้นไม่เอาเลย!”

เจ้าตัวย้ำชัดในเจตนารมณ์อันเปี่ยมสุข

หวังว่าสักวันกิ่งฝันนี้จะถูกปักชำจนกลายเป็นกล้าไม้เติบใหญ่...

ทัชฌาทึ่งที่ใครบางคนยังไขว่คว้าสานฝันแม้ในวัยที่ล่วงเลยมาปูนนี้ บางทีหล่อนอาจช่วยให้ความฝันของป้าอ้นงดงามได้หากเป้าหมายทั้งคู่ตรงกัน...


แสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องทำให้เห็นร่างพรรณรังสีซึ่งยังคงนั่งปักหลักกับโต๊ะคอมพิวเตอร์โต้รุ่งด้วยสีหน้าหมกมุ่น

แว่นตากรอบหนาเทอะทะถูกนำมาสวมใส่ยามเพ่งมองไล่ไปตามตัวอักษรที่ปรากฏบนหน้าโปรแกรมเวิร์ดอย่างพึงพอใจ

นิยายสองบทที่หล่อนเริ่มร่างขึ้นและคิดว่านี่มันดีมากกว่านิยายตลาดๆที่ขายกันเกลื่อนเมือง เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาที่จะเอาไปอวดใครๆ

หล่อนรอให้อะไรๆมันเข้าที่เข้าทางอีกสักนิด

นั่นแน่ะ...มีใครบางคนเพิ่งล็อกอินเข้ามาในโปรแกรมสนทนาออนไลน์

“ตื่นเช้าเชียวนะ เปิดร้านกาแฟอยู่เหรอเมี่ยง”

คำทักแสดงความสนิทสนมในระดับหนึ่งราวรู้กิจวัตรประจำวันอีกฝ่ายดีเยี่ยม แต่เปล่าหรอก...หล่อนเพิ่งขอแอด เอ็ม.เอส.เอ็น เมี่ยงคำไปเมื่อวานนี้

ออกจะแปลกใจครามครันว่าคุณแม่ลูกสามวัยยี่สิบเก้ามีร้านกาแฟเป็นของตนเองนอกเหนือจากงานอดิเรกเขียนนิยายออนไลน์จนได้พิมพ์รวมเล่ม

“สวัสดีค่ะพี่หนิง ตื่นเช้าจริงๆ” เมี่ยงคำส่งยิ้มตอบมาในตัวอิโมติค่อนรูปตุ๊กตา

“ยังไม่ได้นอนเลย”

“อ้าว...ทำอะไรยันเช้า”

“กำลังปรับปรุงเว็บไซต์ที่เป็น Editor อยู่น่ะ สมาชิกชอบแวะมาถามว่าเมื่อไหร่จะเปิด แต่พี่ก็ขี้เกียจน่ะนะ ช่วงนี้กำลังคิดว่าจะเขียนนิยายแนวสืบสวนสอบสวนสักเล่มดีไหมแก้เซ็ง”

เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายรักในการเขียนเหมือนกัน นักเขียนอีกฝั่งจึงสนับสนุนอย่างเข้าอกเข้าใจ

“เขียนเลยสิคะ สนุกออกจะตายเวลาเขียนนิยายเนี่ย เมี่ยงได้หลบโลกความจริงที่ต้องรีบตื่นมาจับลูกๆส่งขึ้นรถโรงเรียนแต่เช้าก็ตอนเขียนนิยายนี่แหละ...ดีอย่าบอกใครเชียว”

“ปกติพี่ก็ไปคอมเม้นท์นิยายตามเว็บ”

“เคยเห็นผ่านตาค่ะ”

พรรณรังสียิ้มอย่างภูมิใจ

จะไม่ผ่านตาก็แปลกไปหน่อยล่ะในเมื่อหล่อนว่างทั้งวี่ทั้งวันจนสามารถเข้าได้เกือบทุกเว็บไซต์ที่มีเนื้อหาทำนองนี้

หล่อนตกงานนับครั้งไม่ถ้วนนับจากจบปริญญาตรีด้านคอมพิวเตอร์ เวลาไปสมัครงานคนสัมภาษณ์ชอบคิดว่าหล่อนข่ม

แหม...คนมันรู้เยอะจะให้ทำไงได้ บริษัทนั่นแหละผิดที่ส่งคนโง่กว่าหล่อนมานั่งซักภูมิรู้

ที่ไหนที่บังเอิญได้งานหญิงสาวก็ทำอยู่ได้ไม่นานมักมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานเสมอไป พรรณรังสีมองว่าคนรอบกายมักทนไม่ได้ที่หล่อนพูดความจริงออกไปตรงๆเกี่ยวกับพวกเขา

เมื่องานที่ทำแบบจับฉ่ายไม่เลือกที่ไปเรื่อยๆ สุดท้ายจึงไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นแหล่ง ดีแต่พ่อแม่มีร้านขายของชำพอจะเจียดรายได้ส่งมาให้บ้าง

ทว่าเสียงบ่นก่นด่าว่าหล่อนไม่ค่อยใส่ใจจะออกไปทำมาหาเลี้ยงชีพทำให้พรรณรังสีรำคาญจนหาข้ออ้างออกจากบ้านพ่อแม่มาอยู่กับน้าสาวดังทุกวันนี้

“ลองเปลี่ยนที่อยู่เสียบ้าง ได้ยินว่าแถวบ้านน้าสายใจมีออฟฟิศเปิดใหม่เยอะ...น่าจะมีงาน”

นั่นคือข้ออ้างที่หล่อนให้กับใคร สุดท้ายจนเกือบครึ่งปีต่อมาหล่อนก็ยังคงไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

พรรณรังสีไม่ได้มองว่าการไม่มีงานทำของตัวในระยะผ่านๆมาผิดปกติ

หล่อนแค่ชอบความอิสระและแน่นอนว่าหล่อนมีแผนมากมายสำหรับอนาคตที่วาดไว้...

เมี่ยงคำเป็นหนึ่งในบันไดที่พรรณรังสีกำลังแสวงหา

นักเขียนออนไลน์สมัยนี้ไม่ได้เก็บเนื้อเก็บตัวเท่าใดนัก แค่หาเว็บก็ค้นเจออีเมลสำหรับติดต่อถมไป ไม่ยากเย็นเกินไปสำหรับคนคุ้ยเคยกับ ไอ.ที. แบบหล่อนเลย

“นักเขียนสมัยนี้ไม่ไหวนะ อีโก้ แรง ถ้าเม้นท์อะไรไปตรงๆบางทีก็มีด่ากลับ” พรรณรังสีชิงบ่น

“แต่นิยายของเมี่ยงติได้นะคะ”

“พี่น่ะเม้นท์แรงนะ” หล่อนย้ำ

“ไม่เป็นไรค่ะ เมี่ยงรับได้...อยากได้มานานแล้วคนที่พูดตรงๆสับตรงๆเนี่ยจะได้รู้ว่าต้องปรับปรุงตรงไหนบ้าง”

นั่นคือไฟเขียวที่ทำให้พรรณรังสียิ้มกริ่ม ขณะเริ่มพิมพ์ต่อไปว่า

“สำนวนเมี่ยงดีนะ พี่เห็นตัวอย่างในเว็บไซต์สำนักพิมพ์แล้ว”

“ขอบคุณค่ะ”

“พล็อตก็น่าสนใจเชียวแหละ คิดได้ยังไง ปกติพี่เห็นแต่พล็อตเดิมๆจนเดาเรื่องได้ เนี่ยถ้านักเขียนเมืองไทยรู้จักพลิกแพลงแบบฝรั่งป่านนี้วงการหนังสือบ้านเรามันก็ไม่ย่ำแย่ เด็กๆได้แต่อ่านนิยายตลาดๆ แทบจะไม่รู้จักนิยายดีๆแล้วล่ะ สมัยนี้อะไรก็อัดแต่เรื่องการโฆษณาเสียหมด”

คนฟังการวิพากษ์วิจารณ์ค่อนข้างเห็นคล้อยตาม หากก็ยั้งตัวไว้ไม่กล้าไปช่วยเสริมจึงเลือกเฉพาะหัวข้อที่เกี่ยวกับตนเองมาสนทนา

“พี่หนิงว่าพล็อตของเมี่ยงใช้ได้ใช่ไหมค่ะ”

พรรณรังสียักไหล่อย่างสมเพชเวทนาคนอีกปลายทางเครือข่าย...ทว่ามือกลับพิมพ์ส่งรอยยิ้มกว้างไปแทนที่

“อีกหน่อยถ้าพี่มีสำนักพิมพ์จะติดต่อจองตัวเมี่ยงไว้เป็นนักเขียนในสังกัดเลย อย่าลืมเขียนให้พี่ล่ะ”

“เปิดเมื่อไหร่ล่ะพี่ เมี่ยงจะได้รีบไปเตรียมนิยายใหม่เขียนให้”

“ทุนยังไม่มีน่ะซิ แต่จะทำจริงก็ไม่ยากเท่าไหร่นะ เพื่อนพี่อยู่ในวงการนี้เยอะ บางคนก็ได้ดิบได้ดีเป็นบรรณาธิการไปหลายรายเชียว แค่เอ่ยปากก็น่าจะระดมทุนได้แต่พี่ไม่เอาเองนั่นแหละ...เบื่อแล้ว ทำมาเยอะ ตอนเป็นบรรณาธิการเองบางทีปิดเล่มนิตยสารต้องมานั่งปั่นคนเดียวทั้งคืนเป็นร้อยหน้าก็มี เรื่องปกติมาก”

เมี่ยงคำได้แต่ทึ่ง

จนมาหลังๆจึงมีคนตั้งคำถามขึ้นให้ได้คิดว่า

“ขอโทษเถอะเมี่ยง...ปิดต้นฉบับร้อยหน้าคนเดียวนี่พี่แกทำนิตยสารหรือทำพจนานุกรมถึงได้ต้องการต้นฉบับจากคนๆเดียวหนาถึงขนาดนั้น หรือเหมาทำมันทุกคอลัมน์ในเล่ม โคตรอัจฉริยะจริงๆว่ะ!”

ลืมเฉลียวใจคิดว่าการปิดต้นฉบับหนาระดับหนึ่งร้อยหน้านั้นปกติย่อมไม่ใช่ลักษณะเดียวกับการเขียนนิยายที่นักเขียนสามารถโชว์เดี่ยวได้โดยง่าย

นิตยสารทั่วไปซึ่งมักมีคอลัมน์ต่างๆมากมายเกินกว่าที่ใครจะสามารถรู้ไปเสียทุกเรื่องแบบเจาะลึกพอจะจับมาเขียนได้ทั้งหมด

บรรณาธิการแม้จะเก่งกาจเพียงใดก็ต้องมีขีดจำกัด เว้นเสียแต่จะแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเพียงปรับ ดัดแปลง จากต้นฉบับเดิมมาก่อนจึงจะไวถึงขนาดนั้น

แน่นอนว่าผลงานที่ได้ในระยะสั้นจะด้อยคุณภาพลงตามกัน

และไม่เคยมีใครถามจนได้คำตอบจากพรรณรังสีเสียทีว่า ที่หล่อนเอ่ยอ้างว่าเคยเป็นบรรณาธิการนั้นเคยรับหน้าที่ในสำนักพิมพ์ใด!

ทว่ายามคุยกันขณะนั้นด้วยความที่ไม่ได้คิดจะจับผิดใครทำให้เมี่ยงคำได้แต่ชื่นชม

แม้ถ้อยคำถัดมาของพรรณรังสีจะทำให้หล่อนใจเสียไปบ้างก็ถือเสียว่าเขาสอนอย่างคนมีประสบการณ์มากกว่า

“ที่ผ่านตามา งานเมี่ยงนี่ยังต้องปรับปรุงการเดินเรื่องอีกนิด”

คนที่บอกไปไม่นานว่าอ่านเฉพาะตัวอย่างในเว็บไซต์สำนักพิมพ์กลับวิพากษ์วิจารณ์ฉะฉาน

“ยังไงคะพี่หนิง”

“ไปอ่านหนังสือมานะ”

พรรณรังสีเลือกที่จะตอบกำกวม

“ถ้าอยากเป็นนักเขียนที่ดีก็ต้องไปหาหนังสือมาอ่านเยอะๆ เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยทำการบ้านมาเลย เห็นที่เขียนให้อ่านๆกันแล้วพี่หงุดหงิด”

“เมี่ยงก็อ่านหนังสือเยอะอยู่นะคะ ตกลงต้องแก้ส่วนไหนคะ”

“ที่อ่านมายังไม่พอไง”

เขากลับอ้างเสียแบบนั้น เมี่ยงคำก็หาที่ซักต่อไม่ได้

“ดูนักเขียนใหญ่ๆแต่ละคนสิว่าศึกษาข้อมูลเป็นตั้งๆก่อนจะลงมือเขียนจริง เด็กทุกวันนี้สักแต่อัพลงเว็บไซต์ข้อมูลอ้างอิงอะไรก็ไม่มี เขียนกันแบบนี้นั่นแหละวงการหนังสือบ้านเราถึงไม่โตเหมือนเมืองนอกเสียที แถมพอไปติงไปสอนหน่อยถ้าไม่ร้องไห้ก็ต้องมีแฟนคลับตามมาด่า ถึงได้มาแต่นิยายห่วยๆให้อ่านกันอยู่นี่ไง”

เมี่ยงคำเริ่มอึ้ง...

รสน้ำผึ้งบนคำหวานเมื่อแรกสนทนาบัดนี้แปลกปร่าแตะอยู่เพียงปลายลิ้นชอบกล ไม่รู้ว่าที่กำลังตำหนินักเขียนทั่วไปอยู่นั้นหล่อนถูกเหมารวมไปด้วยหรือไม่ทำเอาชักวางสีหน้าไม่ถูก

แต่ด้วยข้อที่คิดว่าตนเองมีวัยวุฒิและคุณวุฒิเท่าที่สรุปเอาเองจากถ้อยคำอวดอ้างถึงประสบการณ์ในแวดวงวรรณกรรมที่พรรณรังสีร่ายไว้นั้น ทำให้เมี่ยงคำได้แค่รับคำอ่อยๆว่า

“ค่ะ...เมี่ยงจะไปหาหนังสืออ่านเพิ่มเป็นตัวอย่างนะคะ”

พรรณรังสีมองข้อความที่ตีขึ้นโชว์บนหน้าจอสนทนาอย่างพอใจที่สัมฤทธิ์ผล

“ดีแล้ว พี่ดูแววเรายังไปอีกไกลตกลงเราอยู่สำนักพิมพ์ เขียนลักษณ์ ที่เดียวหรือส่งงานที่อื่นอีก”

“เพิ่งมีพิมพ์ที่เดียวค่ะ เรื่องอื่นเมี่ยงยังเขียนไม่จบรอไว้ดูแนวอีกที”

“ถ้าสนใจส่งที่ไหนก็มาถามพี่ได้นะ เพราะบางที่น่ะ...พี่ฝากได้”

...ฝากได้...

คำท้ายประโยคฟังดูราวกับจะกุมอำนาจอันยั่วยวนใจคนที่อยากตีพิมพ์ผลงานไว้นัก

พรรณรังสีมั่นใจ

เมี่ยงคำต้องจำได้ว่าคนที่ทักทายกันในเช้านี้มิใช่ ‘ธรรมดา’!

Create Date : 27 พฤษภาคม 2552		9 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2559 20:03:16 น.
Counter : 686 Pageviews.
Share Tweet