Bloggang.com : ploy666 :

ดวงใจในเงาจันทร์ 30

ดวงใจในเงาจันทร์
30 - หลักฐาน

รถเก๋งของรามินทร์แล่นมาจอดตรงบริเวณถนนสายเล็กด้านหลังอาคารบริษัทเอ็นพี เคมิคัล โดยมีราเชนทร์ขับมาคนเดียว

ชายหนุ่มทำหน้าเครียดเมื่อนึกถึงสิ่งที่ต้องมาทำในวันนี้... ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะต้องกลายเป็นโจรจำเป็น แม้สิ่งที่เขาต้องการจะเป็นเอกสารซึ่งใช้ในการเอาผิดกับนนท์ แต่ยังไง ขโมยก็คือขโมยนั่นแหละ

ความประหม่าและขัดขืนฝืนใจดูจะเพิ่มทวีเรื่อยๆ

มองออกไปนอกกระจกรถ อาคารเป้าหมายอยู่อีกฟากของถนน มันเป็นเพียงอาคารธรรมดาที่ปะปนอยู่กับตึกอื่น ทว่าความรู้สึกในใจเขา มันแทบไม่ต่างอะไรจากยักษ์ที่แกล้งหลับเพื่อรอให้เหยื่อเข้าไปใกล้ๆแล้วเขมือบ

แผนการที่วริสาวางไว้ไม่สลับซับซ้อนอะไรเลย แค่ใหเขาปลอมตัวเข้าไปเอาเอกสารในห้องทำงานของนนท์ ส่วนเธอจะคอยดูต้นทางให้ เรื่องง่ายๆที่มีปัญหาใหญ่แต่เพียงจุดเดียว

เขาต้องเนียน และไว...

“ไอ้เรื่องให้เปลี่ยนรถนี่ผมพอเข้าใจนะ แต่ต้องใส่ชุดช่างเนี่ยะ...ไม่เข้าใจ”

เขาถามวริสาตอนที่เธอบอกให้เขาลองใส้ชุดเครื่องแบบของช่างประปาที่ภาพิมลเอามาให้

“แหม... คถณไม่เคยอ่านนิยายเหรอ เขาบอกว่าเครื่องแบบของช่างเป็นเครื่องแบบที่นำพาเราไปได้ทุกที่นะคะ”

“แล้วคุณก็เชื่อ...”

“อือ” วริสาตอบรับ “แต่เวลาคุณใส่ก็ดูดีนะ เหมาะเลยล่ะ”

พอหยอดคำหวานทิ้งท้ายเสร็จ ผีสาวก็เปลี่ยนเรื่องคุยเสียดื้อๆโดยไม่ดูสีหน้าเหยเกของเขาเลยสักนิด

...นี่ล่ะ นิสัยของวริสาตัวจริง ไม่อยากคุยเรื่องไหนก็เปลี่ยนเรื่องเสียอย่างนั้น

ราเชนทร์มองดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง เขามาถึงที่นัดหมายราวๆสิบนาทีแล้ว แต่วริสายังไม่มาสักที เธอบอกว่าจะไปดูลาดเลาก่อนว่านนท์มาถึงที่ทำงานแล้วหรือยัง

...จะได้ไม่เสี่ยงต่อการถูกจับได้

ที่จริงวริสาก็ค่อนข้างจะกังวลในความปลอดภัยของเขาอยู่มาก แม้เธอจะไม่เคยบอกคำจำพวก ‘ดูแลตัวเอง’ ‘ระวังตัว’ เลยก็ตาม แต่ทุกอย่างก็บ่งบอกผ่านทางการกระทำ

สักพักใหญ่ๆ วริสาจึงปรากฏตัวขึ้นตรงเบาะข้างคนขับ และทักเขาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ไอ้หัวเกลี้ยงคงมาถึงนี่ช้าไปสักชั่วโมง”

“ไปทำอะไรเขาล่ะนั่น”

วริสายิ้มหวาน “ก็แค่สร้างอุปสรรคในการเดินทางเล็กๆน้อยๆ”
ราเชนทร์เกาคาง สายตาที่จับบนใบหน้าวริสาส่องแววไม่ไว้วางใจ

...เล็กๆน้อยๆจริงเร้อ...

“นี่คุณ... อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” วริสาดุ แล้วชี้มือชี้ไม้ไปยังอาคารเป้าหมายเพื่อไม่ให้เสียเวลา “คุณเข้าประตูนั้นนะ แล้วจะไปโผล่ส่วนหลังของอาคาร ตรงไปตามทางจะเห็นบันไดหนีไปอยู่ข้างๆห้องน้ำ จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นสาม ไปจสุดทางเดินก็เป็นห้องของเขาละ... จะได้ใช่ไหม”

“อ้าว! แล้วคุณไม่ไปกับผมเหรอ”

วริสาตีหน้ายุ่ง “ไม่ไปได้ไง แต่เผื่อไว้ก่อน เจ้าถิ่นเขาแรง... ว่าไง จำได้ไหมคุณ”

“อ่า... ได้ ก็บันไดหนีไฟข้างห้องน้ำ, ชั้นสามห้องสุดทางเดิน”

“ดีมาก งั้นไปได้แล้ว”

ราเชนทร์พยักหน้าหงึกหงักให้กับคำสั่ง แล้วลงจากรถ ทันทีที่สัมผัสอากาศร้อนระอุในยามสาย ความมั่นใจก็หดหายลงเรื่อยๆ

ต้องทำได้สิ... แค่นี้เอง...

บอกกับตัวเองให้เชื่ออย่างนั้นแล้วข้ามถนน

...หลับไปก่อนนะเจ้ายักษ์ อย่าเพิ่งตื่นตอนนี้เลย

*********

ราเชนทร์รู้สึกแปลกใจในตัวเองที่สามารถขึ้นมาถึงชั้นสามของอาคารได้โดยที่ไม่เกิดอะไรขึ้น

พอออกจากประตูทางหนีไฟบนชั้นสามแล้ว ก็เป็นโถงทางเดินยาวเรื่อยไป แล้วหักเลี้ยวไปทางด้านขวา แสงสว่างทะลุผ่านมู่ลี่เข้ามาจนเกิดเป็นริ้วแสงบนพื้นคล้ายเส้นบนทางม้าลายที่ย่อส่วนมา ที่ตรงนี้ไม่มีใครเลย ต้องพ้นหัวมุมตรงนั้นไปก่อนนั่นแหละ จึงจะเป็นห้องแผนกต่างๆ

“เก่งเหมือนกันนะคุณเนี่ยะ”

วริสาบอก แต่ท่าทีของเธอยังไม่ละความระแวดระวัง

“เป็นอะไรรึเปล่าคุณ” ราเชนทร์ถามเบาๆ ก่อนที่จะมีผู้หญิงสองสามคนเดินผ่านเขาไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจ‘ช่าง’อย่างเขาเลยสักนิด

“เปล่าหรอก ฉันแค่แปลกใจน่ะ ทำไมมันถึงได้ง่ายขนาดนี้ก็ไม่รู้”

วริสาตอบ เป็นคนตำที่ทำให้ราเชนทร์งงไปชั่วขณะ แต่เมื่อนึกย้อนขึ้นมา วริสาเคยบอกว่าที่นี่มีเจ้าถิ่น เธอคงหมายถึงเจ้าสิ่งนี้ล่ะมั้ง

“ก็ดีแล้วไง ห้องอยู่ไหนนะ จะได้รีบไปรีบกลับ” ราเชนทร์บอก

ไม่รู้เหมือนกันว่าวริสาคิดอะไรอยู่ แต่ดูท่าทางของเธอไม่ค่อยสบอารมณ์กับความโชคดีอย่างน่าประหลาดนี้นัก

“โน่นน่ะ มีป้ายชื่อติดอยู่หน้าห้องด้วย” ผีสาวชี้บอก ราเชนทร์เองก็อยากจะปลอบใจไม่ให้เธอคิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำแบบนั้น สิ่งสำคัญคือ เขาต้องทำงานนี้ให้เสร็จก่อน เพราะขามาก็แค่ครึ่งทาง ยังมีขากลับอีกที่ต้องเสี่ยง

ยิ่งมาถึงตรงหน้าห้องนี้ก็ยิ่งลำบาก เมื่อเห็นว่ามีพนักงานในบริษัทเดินผ่านไป ราเชนทร์ก็รีบทำเป็นอ่านแผ่นกระดาษที่จดข้อความขยุกขยิกที่ไม่มีความหมายอะไรเลย แล้วแกล้งทำเป็นมองหน้าโน่นหานี่ จนกระทั่งคนเหล่านั้นพ้นไปจากจุดที่จะมองเห็นเขาได้ เขาจึงรีบเดินไวๆไปถึงห้องทำงานของนนท์ แล้วเปิดเข้าไป

ง่ายดายอะไรอย่างนี้... ราเชนทร์อยากจะร้องอุทานออกมาอย่างนั้น ถ้าหากเขาไม่ได้ยินเสียงกรี๊ดของวริสาที่ดังตามมา

ราเชนทร์หยุดชะงัก หันหลังกลับไป ทันได้เห็นว่าวริสากำลังถูกเงาดำกลืนกิน แล้วประตูก็กระแทกปิดใส่หน้าเขาดังปังจนเขาเซล้มลง จากนั้นก็มีเสียงของวริสาตามมาอีก

“หาเอกสารไปคุณ ไม่ต้องสนใจฉัน”

ราเชนทร์หยัดกายลุกขึ้นมาอีกครั้ง พุ่งเข้าใส่ประตู แต่มันปิดแน่นหนา ไม่ยอมเปิดออกง่ายๆ

...ภายในห้องมีแต่เขาคนเดียว เขาถูกขังไว้ในนี้คนเดียว

*********

“หาเอกสารไปคุณ ไม่ต้องสนใจฉัน”

วริสาตะโกนร้องเมื่อเห็นประตูปิดลง แล้วในชั่ววินาทีเดียว ความมืดก็กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง เพดาน ผนัง พื้น ทุกอย่างล้วนกลายเป็นสีดำ

โลกของวิญญาณเป็นสีน้ำเงิน แต่นี่มันเป็นโลกสีดำ

สุดปลายทางมีเงาตะคุ่มจ้องมองมาทางเธอ เพียงแค่แววตาของมันก็ทำให้วริสาสั่นสะท้านถึงข้างใน

...แต่เรื่องอะไรจะยอม ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องหาทางหลุดออกไปจากที่นี่ให้ได้

วริสาตั้งใจจะวิ่งหนีตรงเข้าไปให้ผีตัวนั้น ซัดมันสักชุด แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร นกแสกตัวใหญ่ก็พุ่งชนกระจกหน้าต่างเข้ามา เฉี่ยวหน้าเธอจนรู้สึกเจ็บแปลบ วริสาร้องโอ๊ย แล้วรีบกุมหน้าตัวเอง

...ไอ้นกบ้า ถ้าฉันเสียโฉมนะ แกตาย!!

นกแสกกรีดร้องเสียงแหลม ทันใดนั้นเอง วริสาก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอสั่นสะท้าน มายาภาพราวกับกำลังจะสลายไปสิ้น พอมันร้องอีก มายาภาพของเธอก็พร่าเลือนลงไปอีก

มองดูนกตัวนั้น กับเจ้าร่างตะคุ่มที่ยืนนิ่งสลับกันไปมา

...หวาดกลัวจะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี...

*********

ราเชนทร์รื้อตู้เอกสารตามที่วริสาบอก แต่ด้วยจิตใจร้อนรนในตอนนี้ เขาจึงไม่อาจจะทำงานได้ดีนัก เอกสารมันอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ แล้วในห้องนี้ก็มีแต่ตู้กับแฟ้ม แล้วเขาจะเริ่มจากตรงไหนล่ะ

เหงื่อตก มือสั่น ใจก็สั่น ขณะที่ดึงแฟ้มออกมาตรวจตราดู ยิ่งส่วนใหญ่เป็นเอกสารที่เกี่ยวกับงานวิจัยวิทยาศาสตร์ด้วยแล้ว เขาก็ยิ่งมึนหนักกว่าเดิม

โอ๊ย... แล้ววันนี้จะหาเจอไหมวะ!

ราเชนทร์สบถด่าความงี่เง่าและไม่ได้เรื่องของตัวเองซ้ำๆ ก็แน่ล่ะ เขาช่วยวริสาไม่ได้ ตอนนี้เธอกำลังต่อสู้อยู่กับผีร้ายที่ไหนก็ไม่รู้เพื่อให้เขามาหาเอกสาร แต่เขาก็เอาแต่นั่งงมโข่งอยู่ในห้องนี้ ไม่รู้ว่าวริสาเลือกคนผิดหรือเปล่า รามินทร์พูดถูกแล้ว เขามันก็แค่พวกเหลาะแหละ ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ

ไม่ได้เรื่อง... ไม่ได้เรื่อง... ไม่ได้เรื่อง...

“โธ่เว้ย!”

ราเชนทร์ร้องตะโกนแล้ว เหวี่ยงแขนใส่แถวแฟ้มที่วางอัดแน่นอยู่บนชั้นวางข้างหน้าต่าง แรงเหวี่ยงสะท้อนกลับทำให้มือสะท้าน เจ็บลึกถึงกระดูก แต่ขณะเดียวกันก็ส่งผลให้แฟ้มร่วงลงมากองๆกัน

เสียววูบ ถ้าได้ส่องกระจกตอนนี้เขาคิดว่าคงเห็นหน้าตัวเองซีดลง... ซีดลง... นี่เขาจะต้องจัดการทำให้เอกสารเหล่านี้กลับสู่สภาพที่เรียบร้อยตามเดิมก่อนที่นนท์จะมา ไม่อย่างนั้นนนท์จะรู้ตัวและหาทางป้องกันได้...

ราเชนทร์รีบอ่านกวาดเอกสารในแฟ้มที่กองเกลื่อน แล้วจัดยัดเข้าที่เดิมอย่างรวดเร็ว ในกองแฟ้มที่ร่วงลงมานี้ไม่มีกระดาษแผ่นไหนมีค่าพอที่จะเอาไปใช้ยืนยันความผิดของนนท์ได้เลย

และขณะเดียวกัน ขณะที่เรียงแฟ้มบนชั้น สายตาของเขาก็เหลือบมองผ่านหน้าต่างออกไป

หน้าต่างบานนี้สามารถมองเห็นถนนสายเล็กซึ่งตัดผ่านด้านหลังอาคารได้ และจากมุมนี้เขาก็เห็นรถของตัวเองจอดอยู่ ซึ่งตอนนี้ มีรถสปอร์ตสีแดงชะลอช้าๆ และหักเลี้ยวเข้ามาในบริษัท

...มันเป็นรถของนนท์...

*********

Create Date : 29 ตุลาคม 2551

5 comments

Last Update : 24 เมษายน 2553 13:16:57 น.

Counter : 646 Pageviews.

:)

โดย: xyz IP: 12.147.96.10 29 ตุลาคม 2551 15:50:46 น.

ขอบคุณสำหรับ 1 รอยยิ้มในวันที่อากาศดี๊-ดี ค่ะ
^ ^

โดย: ploy666 IP: 124.157.236.145 29 ตุลาคม 2551 18:31:02 น.

แง แง ตอนที่ 30 แล้ว
จะวิ่งตามทันมั้ยนี่ มาปะโป้งอีกเหมือนเคย แหะ แหะ

โดย: พรายทราย 29 ตุลาคม 2551 22:44:47 น.

ใจร้ายที่สุด เขียนเรื่องน่าอ่านขนาดนี้ แล้วดิชั้นแวะมาอ่านตอนตี 1 (บ้านดิชั้น) หมายฟามว่าดิชั้นจะไม่ได้นอนแน่ๆ วันนี้

ปล. ขอบคุนที่เม้นให้นะคะ แล้วก็ขออนุญาตตามอ่านย้อนๆๆ ด้วยล่ะ หุหุ

โดย: nataholic IP: 62.209.13.20 30 ตุลาคม 2551 3:55:55 น.

^ ^
พี่อ้อไม่ต้องวิ่งตามมากหรอกค่ะ
เดี๋ยวพลอยกับรักดีหยุดรอดีไหมคะ

...หลั่นล้าๆ

***********
คุณ nataholic ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ
พลอยแวะอ่านไปเรื่อยอ่ะค่ะ
เจอบล็อกไหนน่าสนใจก็เม้นท์ไปตามประสา

ยินดีที่รู้จักนะคะ

โดย: ploy666 IP: 124.157.236.155 30 ตุลาคม 2551 11:15:42 น.