ไข้หวัดนก
โดย ปลายแปรง

ทามิฟลูปลอมระบาดหวั่นผลข้างเคียง เตือนพื้นที่เสี่ยงภัยทำลายไก่ทิ้ง
คนเลี้ยงไก่ไร้ทางออก คุมวัคซีน ขาดทามิฟลู
โกสินทร์อ่านพาดหัวหนังสือพิมพ์แล้วลูบคางตรองเนื้อข่าว ไข้หวัดนกติดถึงคนแล้วตายเร็วกว่าเชื้อใดๆในโลก ณ เวลานี้
“ ฉิบหายแล้วหลาว “ น้าชายวัยไม่ต่างจากเขามากนัก ทรุดตัวลงพิงประตูขนำหน้าเล้าไก่อย่างระทดท้อ
“ ไส “ เขาถามสั้นๆ
เจ้าของเล้าไก่ส่ายหน้าอย่างหมดอาลัยในชีวิต โกสินทร์เหลือบดูหนังสือตราครุฑที่ถ่ายเอกสารมาจนตัวหนังสือพร่าเลือนในมือน้าชาย จังหวัดส่งหนังสือ “ด่วนที่สุด” ให้กับอบต.สำเนาแจกประกาศพื้นที่ระบาดของไข้หวัดนกพร้อมสั่งทำลายไก่และสัตว์ปีกในบริเวณที่ไก่ตายอย่างผิดปกติทันที
“ ต้องฝังไก่เมื่อไร “ เขาถามตรงๆ ปกติของการเลี้ยงไก่เนื้ออากาศเย็นเกิน ร้อนเกิน เด็กอุตริจุดประทัดใกล้ ไก่ยังช็อกตายเป็นสิบๆ แต่ไก่ของน้าชายดันมาตายตอนเป็นพื้นที่ระบาด
“ มันห้อยคอตายกันครึ่งเล้า คอกฝ่ายโน้นก็เริ่มหยองย่อแล้ว พ่อเอ็งต้องแจ้งปศุสัตว์มาแล เขาบอกต้องขุดหลุมฝังหมด เหม็ด.....เหม็ดกันกู ”
“ เดี๋ยวช่วย “ เขาบอกเบาๆราวกับไม่อนาทรร้อนใจกับภัยพิบัติแห่งชีวิตคนเป็นน้า
“ คงต้องขุดหลุมสัก 4-5 หลุม ปศุสัตว์จะมาฝังแล้วฆ่าเชื้อให้ “
โกสินทร์พยักหน้า ผลุดลุกขึ้นสูดอากาศช้าๆ เนิ่นนาน พรุ่งนี้.....วันหายนะของคนเลี้ยงไก่ อนาคตเงินแสนอีกเดือนกว่าๆก็จะได้ถือ กำลังจะถูกฝังไปพร้อมกับไก่นับหมื่นๆตัว
“ เดี๋ยวบ่ายๆจะมาขุดให้ เข้าหลาดสักพัก “ น้าชายมุ่นคิ้วกับน้ำเสียงเนิบๆ ไร้ชีวิตจิต ใจของหลานรัก กลับลงมาจากสวนยางรอบนี้เขาทำตัวเงียบผิดปกติของคนอารมณ์ดี หรือจะไม่ค่อยสบายจึงไม่อยากเล่นหัวกับใคร
“ ไม่บายแล้วไปเที่ยวหลาดทำไหร....กลับบ้านไปหายากินแล้วนอนเสียไม่ต้องมาช่วยกู่จ้าวก็ได้ “
ชายหนุ่มยิ้มยืนยันว่าจะช่วย น้าชายพยักหน้าหงึก สงสัยพฤติกรรมหลานอยู่ครามครัน แต่อนาคตตนก็เลวร้ายเสียจนไม่มีใจไถ่ถาม เอาไว้เสร็จเรื่องไก่ค่อยกอดคอมันไปกินเหล้าปลดเปลื้องเรื่องในหัวใจกัน

โกสินทร์.....ลูกชายกำนันคนดังเจ้าของสวนยางใหญ่คลุมเขาไม่รู้กี่ลูก หนุ่มฉกรรจ์ที่กำเงินเป็นหมื่นๆทุกรอบสิบกว่าวันเมื่อถึงเวลาออกยาง บรรดาร้านอาหารในตำบลและอำเภอ ให้การต้อนรับขับสู้ชนิดที่เด็กในร้านชิงกันมาบริการ แม้พี่สินทร์จะมาในสภาพเหม็นกลิ่นขี้ยางอับชื้น ชวนคลื่นเหียน ก็ยังเป็นกลิ่นหอมละมุนให้น้องๆเพ้อหา
แต่ทุกครั้งพี่สินทร์ต้องมาเยือน “น้องนกคาราโอเกะ” ร้านมุงตับจากสองห้องซ่อนอยู่ในซอกตึก
เก่าแห่งหลืบมุมอาทิตย์อับแสง แสดงตนด้วยป้ายหน้าร้านเขียนสีกระป๋องทาบ้านจัดจ้าน หยาบดิบ
คืนค่ำ....ยามแสงโรยลับ ต้นไม้พันไฟราวกับมัมมี่กระพริบวิบวับ กระชากใจหมู่ภมรหวามไหว แม้ไฟวิ่งบนเชิงชายย้อยสายอย่างไร้ศิลปะ โต๊ะเก้าอี้มอมแมมไร้การดูแล ฝีมืออาหารไร้รสอย่างสิ้นเชิง “น้องนกคาราโอเกะ” กลับมีโต๊ะจองคิวร้องเพลงแน่นขนัด ยิ่งวันไหนฝนตกหน้ายางเปียก จะมีเพลงพม่า เพลงมอญงองแงงอยู่ตามมุมร้านอื้ออึง
อาหารชั้นเลิศที่ “น้องนกคาราโอเกะ” เหนือกว่าใคร คือ เด็กเสิร์ฟที่คอยชงเหล้า รินเบียร์ ฉอเลาะป้อนอาหารเป็นครั้งครา น้องๆทั้งห้าหามีใครเกิน 17 ปีไม่ แต่ละนางขาวกว่าคนพื้นถิ่น อีกยังอวบอิ่มเต็มตา แต่สุดยอดของสุดยอดต้องยกให้ “น้องนก” ลูกสาวคนเดียวของเจ้าของร้าน
“บั้นท้ายยกถาด” เป็นสมญานามที่โกสินทร์ตั้งให้อย่างรักใคร่เอ็นดู จนกลายเป็นที่รู้จักแพร่หลายว่า “น้องนกก้นยกถาด”
พ่อกับแม่น้องนกเป็นคนต่างถิ่น เข้ามารับจ้างในเหมืองแร่ยุคสุดท้า เถ้าแก่ยกที่ดินให้พอสร้างบ้านคุ้มหัว เร่ขายไก่ย่าง ส้มตำอยู่พักใหญ่ ครั้นเห็นลูกสาวคนเดียวเริ่มมีหนุ่มๆมาติดพันตั้งแต่ยังเรียนประถมปลาย จึงเปิดร้านลาบ ส้มตำให้น้องนกมาหยิบจับจัดจาน ขยุ้มผัก ยัดข้าวเหนียวหลังเลิกเรียน ทันทีที่จบม.3 ร้านลาบแปลงร่างเป็นร้านคาราโอเกะในทันใด แรกๆน้องนกหวงเนื้อ หวงตัวตามประสาหญิง ต่อมาลูกค้าได้ลูบนิดล้วงหน่อย ค่าทิปที่บรรจงวางกลางอุ้งมือน้องมันเพิ่มขึ้นจนน่าตาลุก
แม้ว่าพ่อแม่น้องนกพยายามเจาะเรือให้ล่มจมหนอง แต่มักจะถูกกีดกันจากผู้คนที่นิยมศรัทธากำนัน ในที่สุดก็เลิกคิดเมื่อน้องนกคำนวณตัวเลขให้เห็นเป็นรูปธรรม ถึงพี่สินทร์จะทิปหนักเดือนหนึ่งก็ไม่เกิน 4 ครั้ง แต่รายได้ประจำอีก 20 กว่าวัน....ไม่เป็นกอบเป็นกำ แต่เป็นเส้นเลือดใหญ่ที่เลี้ยงดูทั้งร้าน และสำคัญกว่านั้น....พี่สินทร์ดันเชื่อฟังคำพ่อกำนันอย่างเคร่งครัด
“ กินอ้อย เคี้ยวหมาก ขากน้ำ คายชานทิ้งเสียนอกรั้ว.....อย่าได้เผลออมไว้มาคายบนเรือน มดไรจะตอมไต่ให้รำคาญคนร่วมบ้าน “ พ่อกำนันเตือนลูกชายทุกครั้งก่อนท่องราตรี

Create Date : 24 มกราคม 2551
Last Update : 28 มกราคม 2551 8:25:01 น.		24 comments
Counter : 1455 Pageviews.
Share Tweet