เรื่องสั้นพระกับวิญญาณสึนามิ ตอน.. เธอบอกให้ผมรอที่เรือ ต. 813 บล็อกที่ 15 นับจากวันนี้ไปอีกไม่กี่วัน ก็ถึงวันที่ประวัติศาสตร์โลกต้องจารึกไว้ นั่นคือวันเกิดภัยพิบัติสึนามิเข้าถล่มฝั่งอันดามันของไทย ซึ่งผมได้นำเหตุการณ์ในครั้งนั้น มาเชื่อมโยงเขียนเป็นเรื่องสั้นตามแนวถนัด และนี่คืออีกเรื่องหนึ่งครับที่อยากบันทึกเอาไว้ในโลกอินเตอร์เน็ต.... “พี่ยืนว่ามั้ย..ระยะนี้เจ้าเขตแดนลูกชายของเรา ดูท่าทางซึมๆเหม่อๆยังไงชอบกล ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน” “เป็นธรรมดาของคนที่ต้องสูญเสียคนรักใหม่ๆ เขาคงยังทำใจไม่ได้ อีกหน่อยเวลาผ่านไปปีสองปี แกคงลืมมันไปเองนั่นแหละ” “แต่นี่เวลามันก็ผ่านไปตั้ง 3-4 เดือนแล้วนะคะ น่าจะทำใจได้แล้ว อีกอย่างตอนนี้แกหายออกจากบ้านในช่วงดึกๆ 2-3 คืนติดกันแล้ว กลับมาอีกทีช่วงเช้ามืด ในสภาพอิดโรยอ่อนแรง ไม่รู้ไปทำอะไรมา..." "ดากลัวอย่างเดียว กลัวแกคบเพื่อน แล้วถูกชักนำไปในทางที่ไม่ดี ไปติดยาเสพติดละก็ ดารับไม่ได้อย่างแน่นอน คุณสนิทกับลูกมากกว่าดา ช่วยปรามๆแกบ้างนะคะ..” “ไม่หรอกนะดา ผมรู้จักนิสัยลูกของเราดี เท่าที่ผมเคยสอบถามเขา เขาบอกไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อน บางครั้งเขาไปถึงบ้านน้ำเค็มโน่น ปล่อยเขาไปเถอะนะดา ผมมั่นใจว่าเจ้าเขตแดน ไม่ทำเรื่องเสียหายมาให้ครอบครัวเราอย่างแน่นอน..” “ดูพี่ยืนจะมั่นใจกับลูกมากเหลือเกินนะคะ..” นางกานดา ผู้เป็นมารดาของเขตแดนย้อนสามี “พี่ยืน ถ้าดาจะเอารูปหนูนุ่น คนรักของตาเขตที่แขวนไว้คู่กัน ไปซ่อนไว้ที่อื่นพลางๆ พี่ว่าเขาจะว่าอะไรเราไหม..” “อย่าเลยดา..” นายบุญยืนผู้เป็นบิดารีบห้าม “ปล่อยให้มันแขวนไว้คู่กันอย่างนั้นแหละ อย่าไปหักหาญน้ำใจลูกเลย ถึงอย่างไรเขาก็เคยเป็นคนรักกัน หนูนุ่นแกบุญน้อยที่ไม่ได้อยู่ครองรักเป็นคู่ผัวตัวเมียกับเจ้าเขต นี่ถ้าเจ้าเขตไม่ถูกคลื่นซัดไปติดบนยอดสนละก็ ป่านนี้ แกก็คงไปอยู่แห่งเดียวกับหนูนุ่นแล้ว คิดแล้วก็สงสารหนูนุ่น เราเลิกคิดเรื่องนี้เถอะดา ดูเหมือนจะมีเสียงรถขับมาที่หน้าบ้าน เราออกไปดูกันเถอะ น่าจะเป็นเจ้าเขตแดน” “เขตแดน ลูกเป็นอะไรไปนี่ ทำไมสารรูปลูกถึงได้เป็นแบบนี้ ดูซิแค่หายออกจากบ้านช่วงไม่กี่คืน ร่างกายลูกกลับดูทรุดโทรมไม่มีสง่าราศี เขต ลูกเป็นอะไรไปบอกแม่ซิ” นางกานดาเขย่าตัวลูกชาย ที่พอลงจากรถก็มาล้มตัวลงนอนบนโซฟาหน้าบ้านไม่พูดไม่จากับใคร “ตัวก็ไม่ร้อน พี่ยืนลองถามลูกดูซิค่ะ ว่าเป็นอะไรไป ทำไมแกถึงไม่พูดไม่ตอบอะไรแม่ เขต นี่แม่นะลูก ถ้าลูกยังไม่หลับ ขานแม่หน่อยซิลูก” “ผมว่าน่าจะมีอะไรแปลกๆในตัวลูก แต่แม่มั่นใจได้นะว่าลูกเราไม่ได้เมามาย หรือไปเสพเหล้าเสพยามา เพราะในตัวแกไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์เลย เอ..แต่ลูกเราไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนี่ เดี๋ยวคุณลองเรียกเอมใจให้ไปตามยายพริ้งมาดูหน่อยแล้วกัน แกเป็นคนแก่คนเฒ่ามีประสบการณ์มากกว่าเรา เผื่อดูออกว่าลูกเราเป็นอะไร” เวลาผ่านไปร่วมสิบนาที ยายพริ้งคนเก่าคนแก่ในหมู่บ้านก็ถูกเอมใจ เด็กรับใช้ในบ้านเดินจูงมือเข้ามา “น่าจะถูกวิญญาณ หรืออะไรลึกลับบางอย่าง เข้าครอบงำจิตใจ !!” ยายพริ้ง มีสัมผัสพิเศษ เมื่อเห็นอาการของลูกชายเจ้าของร้านซักอบรีด นอนไร้เรี่ยวแรง นางก็เปรยออกมาเบาๆ “นี่ยายหมายถึง ลูกเขตถูกผีสิงงั้นหรือคะ?” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่น่าจะเป็นทำนองเดียวกันนั่นแหละ ถ้าให้ดีน่าจะพาตัวไปให้หลวงพ่อพร้อมที่วัดคึกคักดูนะ จะได้แน่ใจ และรักษาอาการกันได้ถูก” “โถลูก..ไม่น่าเป็นอย่างนี้เลย พี่ยืน ลูกนอนอยู่อย่างนี้ดาว่าเราคงนำแกไปหาหลวงพี่พร้อมไม่ได้ ตอนนี้แกน่าจะฉันเช้าเสร็จแล้ว พี่ไปนิมนต์แกมาที่ร้านดีมั้ย เช้าๆอย่างนี้แกคงว่าง เดี๋ยวดาจะลองโทร.ไปถามก่อนแล้วกัน..” “เทพเอ๊ย ไปรับโทรศัพท์ให้หลวงพี่ที..ใครกันโทร.มาแต่เช้า..” โชคดีที่วันนี้ผมมานอนเป็นเพื่อนกับนที ที่วัดคึกคัก นทีเตรียมตัวมาอยู่ศึกษาข้อธรรมมะเบื้องต้น ก่อนที่จะบวชในสัปดาห์หน้า ผมตื่นตอนเช้าไม่มีอะไรทำ เลยมาถอนหญ้า ตัดแต่งต้นไม้ใบไม้ข้างกุฏิหลวงพี่พร้อม " เป็น โยมผู้หญิงครับ บอกว่าชื่อกานดา โทรมาจากร้านกานดาซักรีดที่หาดบางเนียง..” ผมยื่นโทรศัพท์ไร้สายให้กับหลวงพี่ ได้ยินหลวงพี่คุยกับทางต้นสายอยู่พักหนึ่ง จบแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผมไปเก็บ “เตรียมตัวไปหาดบางเนียงกัน เดี๋ยวจะมีคนมารับ วันนี้วันหยุดว่างทั้งวันไม่ใช่หรือ..” “ว่างครับว่าง ร้านกานดาจะมารับหลวงพี่ไปเจิมรถป้ายแดงหรือครับ..?” “เป็นคนช่างเดาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่ เดาทั้งทีก็ผิดเป้าหมายไปตั้งโยชน์ รู้มั้ยเขาจะมารับหลวงพี่ไปทำไม” “เดาทั้งทีผิดไปตั้งโยชน์แน่ะ ไม่ขอเดาครั้งต่อไปครับ กลัวจะผิดเพิ่มเป็นสองโยชน์” “เขามารับหลวงพี่ ให้ไปดูอาการลูกชายเขา เห็นว่ามีพฤติกรรมแปลกๆ คล้ายกับว่าถูกครอบงำด้วยสิ่งเร้นลับอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นตัวตน...” “อีกเรื่องแล้วหรือนี่” “แล้วชอบไม่ใช่หรือ” “ชอบครับ ชอบมากที่สุดเลย” ร้านกานดาซักรีด ทันทีที่หลวงพี่พร้อมนั่งลง มือสัมผัสไปตามร่างกายลูกชายเจ้าของบ้าน เขาเผยอเปลือกตาขึ้นมองหลวงพี่นิดหนึ่ง ก่อนที่เปลือกตาทั้งคู่จะปิดลงดังเดิม ริมฝีปากซีดเซียว พึมพำออกมาเบาๆ คล้ายคนไม่ได้สติ “นุ่นครับ..คืนนี้รอผมที่เดิมอีกนะ ผมจะไปหานุ่นเวลาเดิม สามคืนแล้วนะที่เรามีความสุขด้วยกันข้างๆเรือ ต. 813...ที่ๆนุ่นจากผมไป...อ้าว ทำไมล่ะ ทำไมนุ่นถึงมาหาผมไม่ได้อีกแล้ว กลัวพ่อกับแม่จะรู้งั้นหรือ นุ่นไม่ต้องกลัวหรอก พ่อกับแม่ไม่มีวันรู้ว่าเราแอบนัดพบกัน เพราะทุกครั้งผมจะบอกกับท่านว่า ผมไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อนที่บ้านน้ำเค็ม คืนนี้รอผมที่เรือ ต. 813 ผมจะไปหานุ่นที่นั่นนะ..นะ..นะ.. ไม่นะ ไม่ นุ่นต้องมาหาผม นุ่นจะหนีผมไปไหนไม่ได้ ผมรักคุณนะนุ่น ผมรักคุณ รักทั้งๆที่ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถึงคุณเป็นเพียงวิญญาณ ผมก็รักคุณไม่เปลี่ยนแปลง คุณได้ยินผมไหม รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง....” เสียงพึมพำยาวเหยียดขาดหายไปในลำคอ สองสามีภรรยาเจ้าของร้านซักอบรีด มองหน้ากันเลิ่กลั่ก “เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายดิฉันคะนี่..” “ก่อนอื่น โยมต้องบอกอาตมาก่อน ว่าหญิงสาวชื่อนุ่นที่ลูกชายโยมกล่าวถึงเธอหมายถึงใคร...” หลวงพี่พร้อมถามคุณกานดา “เธอเป็นคนรักของตาเขต ว่าที่ลูกสะใภ้ของดิฉันเองค่ะ บ้านเดิมของเธออยู่จังหวัดสระแก้ว เข้ามาทำงานที่จันดารารีสอร์ท ไม่ใกล้ไม่ไกลกับร้านซักผ้าของดิฉัน ทั้งคู่รักกันมาก มีเป้าหมายจะแต่งงานกันต้นปี 48 แต่หนูนุ่นแกบุญน้อย จากตาเขตไปในวันที่เกิดคลื่นยักษ์ซัดถล่ม เราพบร่างของเธอถูกคลื่นซัดมาติดอยู่ข้างๆเรือหลวง ต. 813 ก็ได้จัดพิธีศพให้เธอที่นี่อย่างสมเกียรติ เหมือนกับว่าเธอเป็นลูกสาวของดิฉันคนหนึ่ง... ตอนนั้นตาเขตเสียอกเสียใจมาก ราวกับว่าจะตายตามเธอไปอีกคนหนึ่ง สุขภาพจิตแกแย่อยู่เป็นเดือน จนดิฉันต้องพาไปพบจิตแพทย์ที่ ม.อ.สงขลา อาการถึงค่อยยังชั่ว..ดิฉันไม่นึกเลยว่าหนูนุ่น..เธอจะยังอยู่ โธ่..เขตลูกแม่” “อานุภาพของความรัก ทำไมถึงรุนแรงได้ เพียงนี้..!! นี่ ขนาดอยู่กันคนละภพภูมิ ยังสื่อสารถึงกันได้..ไม่มีอะไรต้องวิตกกังวลมากหรอกโยมทั้งสองคน ทำใจให้สบายๆ แล้วลูกชายโยมจะหายดีขึ้นตามลำดับ...ตอนนี้วิญญาณของสาวเจ้า ยังรู้สึกผูกพัน ห่วงหา อาลัยรัก เธอยังไปไหนไม่ถูก ยังวนเวียนอยู่แถวๆนี้.. เพียงโยมหมั่นทำบุญ กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้เธอบ่อยๆบอกให้ไปดี ไม่ต้องห่วงลูกชาย... ถ้าจะให้ดีนะ ควรจะให้ลูกชายโยมบวช เพื่ออุทิศส่วนกุศลอันยิ่งใหญ่ให้กับโยมพ่อโยมแม่ และวิญญาณรักของเธอคนนั้น จะได้ไปผุดไปเกิดเร็วเข้า...” “ก็ดีนะครับหลวงพี่ เพราะ ตาเขตอายุก็ครบบวชมาหลายปีแล้ว ผมเคยคิดจะจัดงานบวชให้ลูกชายผมหลายครั้ง แต่แกบอกยังไม่พร้อม ครั้นมาพบกับคนรัก ก็คิดจะแต่งงาน เบียดก่อนบวชตามประสาเด็กหนุ่ม ทว่า..ลูกชายผมยังไม่ทันได้ทำอะไรซักอย่าง คลื่นยักษ์ก็มาพรากคนรักให้จากไป...เป็นไงหนุ่ม มีแฟนหรือยังเรานะ...ถ้ามีแล้วก่อนที่จะคิดแต่งงานแต่งการมีครอบครัว อย่างไรเสีย อย่าลืมบวชให้พ่อแม่ก่อนนะ บุญกุศลจากงานบวช พ่อแม่จะได้รับไปเต็มๆ..ไม่ต้องแบ่งไปให้เมียครึ่งหนึ่งอย่างที่เขาว่ากัน” คุณบุญยืนหันมายิ้มให้ผม หลวงพี่พร้อมได้ยินคุณบุญยืนกล่าวกับผม ก็ผสมโรงขึ้นมา “เรื่องแฟนคงจะยังอีกนานนะ เพราะชอบขลุกอยู่กับพระกับเจ้า และสนใจใฝ่หาเรื่องแปลกๆไปเขียนลงหนังสือ เดี๋ยวอาตมาจะให้สายสิญจน์ไว้ผูกข้อมือลูกชายโยมก่อนนะ เรื่องอย่างอื่นก็ค่อยว่ากันไปตามที่อาตมาแนะนำ แล้วอาตมาจะหาช่องทางช่วยเหลืออีกที เดี๋ยวลูกชายโยมตื่นขึ้นมาก็หายกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ไม่ต้องคิดอะไรมาก..” “แม่ พ่อ ผมเป็นอะไรไปครับนี่..” เขตแดนงัวเงียตื่นขึ้นมา หลังจากที่ผู้เป็นพ่อผูกด้ายสายสิญจน์บนข้อมือเรียบร้อยแล้ว “ตื่นเสียทีลูกแม่ กลับมานะ กลับมา ไม่ต้องห่วง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านไป คิดว่าเป็นฝันร้าย ลืมเรื่องเหล่านั้นเสีย แล้วแม่จะจัดงานบวชให้ลูกเร็วๆนี้ เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้กับคนที่ลูกรัก..” “แม่ พ่อ ผมรักแม่กับพ่อครับ..” เขตแดนลุกขึ้นกอดพ่อกับแม่ไว้ บอกกับผู้ให้กำเนิดทั้งสองว่า.. “ตกลงผมจะบวชครับ บวชอุทิศส่วนกุศลให้กับคุณ..นุ่น ผู้หญิงที่ผมรักมากอีกคน รองจากพ่อกับแม่” “งั้นก็กราบขอบคุณหลวงพี่เขาซิลูก หลวงพี่มีบุญคุณกับครอบครัวของเรามากให้คำแนะนำที่ดีๆ ทำให้ลูกของแม่กลับมาเป็นคนเดิม เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็จะไปหาหลวงพี่ หาฤกษ์งามยามดี ไม่บวชที่ไหนหรอกค่ะ ก็บวชที่วัดคึกคักนั่นแหละ..พี่บุญยืนค่ะ เสร็จธุระแล้ว พี่ขับรถไปส่งหลวงพี่กลับวัดด้วย ขอบคุณมากนะจ้ะหนุ่ม..” ท้ายประโยค ภรรยาเจ้าของร้านซักรีดหันมายิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ เห็นครอบครัวเขากลับมายิ้มแย้มแจ่มใสที่ลูกชายหายเป็นปกติ ผมก็มีความสุขตามไปด้วยอย่างบอกไม่ถูก....... 19-20-21 สิงหาคม 50 ( ต้นฉบับ ) ภายใต้นามปากกา "เทพ พรหมพันธ์" ตีพิมพ์ครั้งแรก...นิตยสารเรื่องผี ปีที่ 21 ฉบับที่ 492 ปักษ์หลัง กุมภาพันธ์ 2551 (เรื่องสั้นทุกเรื่องมีลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)   Create Date : 18 ธันวาคม 2552 15 comments Last Update : 4 พฤศจิกายน 2555 13:16:53 น. Counter : 5109 Pageviews. Share Tweet

แวะเข้ามาอ่านครับ   โดย: อัสติสะ 18 ธันวาคม 2552 20:08:10 น.

กะก๋ามาส่งใบลาพักร้อนครับพี่   โดย: กะว่าก๋า 19 ธันวาคม 2552 8:25:25 น.

เรือสึนามิถูกทิ้งร้าง คนผ่านทางไม่ผ่านไป   โดย: . (ตาพรานบุญ ) 21 ธันวาคม 2552 13:48:49 น.

ขยันเขียนจังนะหลานชาย แบบนี้อนาคตทางการเขียนรุ่งแน่ ๆ ว่าแต่ลุงแย่ ไม่มีเวลาเขียน ที่เขียนในบล็อกนั้นก็ด้วยศรัทธา อยากมอบสิ่งดี ๆ ให้กับสังคม ชอบกล่องคอมเมนท์นี้จัง หามาได้ไง   โดย: ลุงบูลย์ IP: 118.173.116.219 21 ธันวาคม 2552 19:09:25 น.

ไม่เอาไม่อ่านกลัวปี๋ อ่านจบแล้ว ทำไงดีกลัวๆๆๆ สวดมนต์ก่อนนอนดีก่า   โดย: แม่น้องกะบูน 21 ธันวาคม 2552 20:39:50 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ มาลงชื่ออ่านครับ อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) 22 ธันวาคม 2552 22:37:03 น.

สวัสดีครับ ป่ะ ไปกินขันโตกกันครับ วันที่ 26 นี้แล้วซิ น่ากลัวมากๆ เลยเนอะกับเหตการณ์ในครั้งนั้น เป็นกำลังใจให้นะครับ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ... เอาไว้จะรอชมภาพนะครับ...   โดย: เพลงดาบกระบี่เดียวดาย 24 ธันวาคม 2552 10:24:13 น.

หวัดดีค่ะ บ.ก.หนังสือเรื่องผีเนี่ย นักล่าฯรู้จักดี เพราะอดีตกาลนานมาแว้ว เคยเป็นลูกน้องแกอะค่ะ... เขียนเรื่องผีไม่ง่ายเลย เป็นแนวที่หาคนเขียนได้ยากมากค่ะ...   โดย: นักล่าน้ำตก 24 ธันวาคม 2552 12:49:22 น.

สวัสดีครับ โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ....สุขสันต์วันคริสต์มาสนะครับ   โดย: เพลงดาบกระบี่เดียวดาย 24 ธันวาคม 2552 21:52:36 น.

สวัสดีค่ะคุณแป้นพิมพ์ คุณแป้นพิมพ์เห็นทีจะชอบคำคมๆเหมือนกัน ป้าเป็นประเภทอ่านช้าและพินิจคำ กว่าจะอ่านอะไรจบสักเรื่องจึงค่อนข้างใช้เวลา แต่ผลจากการอ่านแบบพินิจจึงมักได้คำสวยๆไว้ในกล่องความจำเสมอ เดี๋ยวนี้เป็นผู้เฒ่า สมองก็เฒ่าชะแรตามสังขารไปด้วยลืมหลงไปเยอะค่ะ *****ไม้คดใช้ทำขอ ไม้งอใช้ทำเคียว ส่วนคนคดเคี้ยว ใช้ทำอะไรไม่ได้เลย" ป้าว่าจริงไหมล่ะครับ?***** จริงค่ะจริง คมทั้งคำและความค่ะ ระยะนี้ความไม่กระฉับกระเฉงของสังขารทำให้ป้ากุ๊กต้องห่างบล็อกไปบ้าง แต่จะไม่ห่างไปไกลค่ะ มีเวลาก็จะแวะเข้ามาส่งความคิดถึง ยังไงก็ไม่ว่ากันนะคะ ขอให้มีความสุขแช่มชื่นเบิกบาน สวย สด .และงดงาม เหมือนดอกไม้ชุ่มน้ำ สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ เราไม่อาจบอกได้ว่านาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เราพร้อมรับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ด้วย .สติ   โดย: ร่มไม้เย็น 24 ธันวาคม 2552 22:38:08 น.

นะ...เทศกาลฝรั่งเค้า แต่เราก็มีความสุขและอวยพรกันได้ มีความสุขมากๆนะคะคุณปปพ.   โดย: นักล่าน้ำตก 25 ธันวาคม 2552 16:57:31 น.

หวัดดีค่ะ เพิ่งอัพบล็อกเรื่องสึนามิ มีเรือ ต 813 ด้วย ก็เลยมาชวนบ้านนี้เป็นบ้านแรกเลยค่ะ แวะไปน้า...   โดย: นักล่าน้ำตก 26 ธันวาคม 2552 10:09:05 น.

ตะกี้อ่านเห็นตัวหนังสือหรือเปล่าคะ เกิดผิดพลาดเล็กน้อย แต่แก้ไขแล้วนะคะ...   โดย: นักล่าน้ำตก IP: 115.67.80.139 26 ธันวาคม 2552 11:24:38 น.

คงยังไม่สายไปนะคะ ถ้าจะบอกว่า.......... ปล.ขออภัยที่หายไปน๊านนานค่ะ แล้วจะแวะมาใหม่นะคะ   โดย: pinkyrose 26 ธันวาคม 2552 21:53:46 น.

รักแท้ แม้ต่างภพ เป็นความรักที่ผูกพัน   โดย: โพดำ IP: 115.31.168.243 8 พฤษภาคม 2557 14:39:20 น.