|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ระลึกความหลัง (ตะพาบ 118)
บล็อกที่ 286
รำลึกความหลัง..เมื่อครั้งฉันไปทำงานที่เกาะสมุย
6 กันยายน 2531 (06.13 น)
ฉันเอาเก้าอี้ 2 ตัว วางใกล้กัน หันหน้าชนกันบนพื้นทราย ตัวหนึ่งเป็นที่นั่งของฉัน และอีกตัวหนึ่งเป็นที่วางเท้า เช้าวันนี้บรรยากาศอึมครึม ฉันหวังจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นดั่งเช่นทุกๆวัน แต่วันนี้..ไม่มีให้ฉันเห็น
สุนัขกับลูกน้อยอีก 2 ตัว วิ่งไล่จับกันอยู่บริเวณชายหาด มันช่างมีความสุขเสียจริงนะ
ผิดกับชีวิตฉัน..มีความสุข แต่ซ่อนเร้นไว้ด้วยความทุกข์ ความสะใจ สาใจ ซึ้งใจที่สุดในชีวิต
ฉันเบนสายตาไปที่ท้องทะเลเบื้องหน้า
มองเกลียวคลื่น ที่ไม่เคยผันแปร ยังทยอยเข้าซบหาดไม่ขาดระยะ เห็นเกลียวคลื่น แล้วนึกถึงชีวิตของตัวเอง
ที่มีความผันผวนตลอดมา มีทั้งขึ้น..ทั้งลง
แต่ในชั่วชีวิต..ครั้งนี้แหละที่ฉันว่าชีวิตตกต่ำถึงที่สุดแล้ว
ฟ้าเริ่มอึมครึมขึ้นทุกขณะ..
มีแสงแลบแปลบปลาบให้เห็น บริเวณโค้งฟ้าไกลลิบ อีกสักครู่คงจะมีฝนโปรยลงมา
ขอให้มันโปรยลงมาเถิด..โปรยลงมาชำระล้างความบัดซบที่เกิดขึ้นกับตัวฉัน
ให้หมดสิ้น !
ฉันจบปริญญา.. ตอนจบใหม่ๆตะลุยหางานในเมืองหลวงจนเหนื่อย คนจบใหม่หน้าใสๆไม่มีประสบการณ์ในการทำงานอะไรซักอย่างนี่นะ ช่างหางานยากเย็นเสียจริงๆ
นานวันเข้าชักเบื่อความแออัด พลุกพล่านของคนเมือง ในเมื่อหางานทำไม่ได้ ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม
ฉันเป็นคนชนบท จึงอยากสัมผัสกับบรรยากาศชนบท ที่ชนบทคงมีงานให้ทำ ไม่อดตายหรอกนะ
ตัดสินใจเก็บข้าวของสำคัญ ลาทีกรุงเทพ ตามไปกับรุ่นน้องคนหนึ่งทันที..ที่นั่น เกาะสมุย ที่ๆซึ่งฉันไม่เคยไปมาก่อนเลย
รีสอร์ทเล็กๆแห่งนั้นเพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน กำลังขาดคนงานอยู่พอดี พอฉันไปสมัคร เขาก็รับไว้ให้เข้าทำงาน อารามดีใจ ฉันไม่ได้ถามเงินเดือนเขาเลย ว่าฉันจะได้เท่าไหร่ ทำงานตำแหน่งอะไร ขอให้ได้ทำเถอะน่า อะไรก็ทำได้ คนเราเรียนรู้กันได้
สุดท้าย ก็ได้ทำงานหลายตำแหน่งอยู่หรอกนะ รวมๆกันไป ทั้งบัญชี ผู้ช่วยกุ๊ก ไปกับจัดซื้อ ตัดแต่งต้นไม้ กวาดขยะหน้าหาด เบลบอย ช่วยแม่บ้านปูเตียง (แน่ะ..มีด้วยนะ)
แต่ชอบเบลบอยมากกว่า เพราะได้ทิปด้วย
ที่นั่นสวยหรู สวยทั้งบรรยากาศ สวยทั้งเพื่อนร่วมงาน ทุกคนเข้ากับฉันได้เป็นอย่างดี
ที่จริงมันก็ดีอยู่แล้วนะ แต่อะไรเล่า ที่ทำให้ฉันต้องมานั่งรำพึงรำพันเขียนบันทึกชุดนี้เอาไว้
สิ่งนั้น..มันคงไม่สวยซินะ
ลืมบอกไปว่า..ฉันมาทำงานสารพัดตำแหน่งที่เกาะสมุยได้เพียง 2 อาทิตย์ บริษัทขายสีแห่งหนึ่งในกรุงเทพก็เรียกตัวฉันเข้าไปทำงานที่ได้สมัครและสัมภาษณ์ไว้ก่อนหน้านี้ไม่นาน (เพื่อนส่งจดหมายด่วนมาบอก)
ซึ่งฉันก็ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว จดหมายด่วนไปบอกเพื่อนทันทีว่า ฉันไม่กลับไปแล้ว กรุงเทพ ...
เขียนต่อเหอะ สิ่งที่ฉันบอกว่ามันคงไม่สวยซินะ มันคืออะไร?
ทำงานได้เดือนหนึ่ง ครบเดือนฉันก็ได้รับเงินเดือนเป็นเงินสดที่บรรจุไว้ในซองสีขาว
มือไม้สั่น แกะดู ดีใจที่จะได้มีเงินเดือนกิน ไม่ต้องขอทางบ้านอีกแล้วละ
ค่อยๆดึงเงินออกมาจากซอง พระเจ้าช่วย....
900 บาทเนี่ยนะ เงินเดือนของฉัน
โอ้...นี่ฉันหอบปริญญาข้ามน้ำข้ามทะเลมาติดเกาะ
ทิ้งความศิวิไลซ์ไว้เบื้องหลัง
มาเพื่อที่จะรับเงินเดือน เดือนละ 900 บาทเนี่ยนะ
แค่นี้เองหรือ
มันบัดซบนะ !!
จบปริญญาตรี รับเงินเดือน เดือนละ 900
สาแก่ใจที่สุด เทียบค่าแรงงานชีวิตฉัน ไม่แตกต่างจากคนรับใช้ในเมืองหลวงมากซักเท่าไหร่เลย
ทำไมมันน้อยนักละ แล้วอย่างนี้ เมื่อไหร่จะลืมตาอ้าปากได้
45 วันผ่านไป
เช้าวันนี้ ฝนเริ่มปรอยเม็ดแต่เช้า..วันพรุ่งนี้แล้วสินะ ที่ฉันจะได้กลับคืนสู่เหย้า กลับบ้านที่แสนอบอุ่น มีพ่อแม่พี่น้องรออยู่พร้อมหน้า พร้อมที่จะหนุนให้ชีวิตฉันได้ก้าวไปพบกับสิ่งที่ดี ชีวิตฉันในวันข้างหน้า คงไม่พบกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้อีกนะ
(ฉันตัดสินใจลาออก เมื่อคิดว่าขืนอยู่ต่อไป ชีวิตคงไม่รุ่งหรอกนะ ไปตายเอาดาบหน้าที่บ้านเกิดดีกว่า)
เธอ ฉัน หรือใครก็ตาม อย่าลืมว่าชีวิตเรา ไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป
มันต้องมีขวากหนาม อุปสรรคขวางกั้นบ้าง
ถ้าไม่มีทางเลือกที่ดีกว่า ก็ต้องอดทนเข้าไว้ .. เป็นดีที่สุด นั่นมันเป็นสัจธรรม ที่คนซึ่งอยู่ในฐานะลูกจ้างทุกคนคงจะรู้ดี
คำๆนี้..ชีวิตคนเรา บางครั้งเปรี้ยวอย่างมะนาว บางครั้งหวานปานน้ำผึ้ง.. ยังใช้ได้ดีอยู่เสมอ
ไม่มีหรอกที่จะหวาน หรือเปรี้ยวอย่างเดียว ตลอดไป
สักวัน..เธอ หรือฉัน ก็คงจะหลุดพัน ก้าวสู่หนทางที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ ถึงตอนนี้ ฉันขอให้ความคิดของฉัน กลายเป็นจริงเร็วเถิด
แล้วฉันจะเฝ้า..เฝ้ารอวันนั้น วันที่ความคิด ความฝัน เหล่านั้นเป็นจริง
บันทึกไว้ด้วยความเศร้าๆ เวลา 06.58 น (สถานที่..มุมหนึ่งของหาดเฉวง)
รื้อบันทึก..ความหลังฝังใจเกี่ยวกับเงินเดือนเดือนแรก 900 บาท ที่เคยบันทึกไว้มาให้โลกได้รับรู้ครับว่า จบปริญญาตรีอย่างผม เคยได้รับเงินเดือนเดือนแรก 900 บาทจริงๆ (พ.ศ.2531)
..ยุคนั้นกับข้าวยังขายกันถุงละ 5 บาท ข้าวราดแกงจานละ 7-10 บาท ชาดำเย็นแก้วละ 2 บาท ได้รับเงินเดือนจากทางบ้านส่งให้เรียน เดือนละ 1200 (มากกว่าเงินเดือนเดือนแรกตั้ง 300)
แต่ชีวิตก็พลิกผันนะ หลังจากออกจากเกาะสมุยได้ไม่นาน เก็บเกี่ยวประสบการณ์นิดหน่อยหลายๆอย่างใน 45 วันทำงาน กลับบ้านตะกั่วป่าพังงา
ไม่นานจากนั้นก็ได้งานใหม่ที่ภูเก็ต เป็นงานโรงแรมโตขึ้นมาอีกระดับ เงินเดือนเขยิบขึ้นมาครึ่งหนึ่งเดือนละ 1800 (ถ้าจำไม่ผิดนะปริญญาตรียุคนั้นสตาร์ทที่ 2475 บาท หมายถึงงานราชการนะ)
ผมไม่อาจคาดเดาได้เหมือนกันว่าถ้ายังอยู่กรุงเทพ ได้ทำงานบริษัท ชีวิตป่านนี้จะเป็นอย่างไร เป็นเจ้าของบริษัท เป็นเสี่ยใหญ่ เป็นเจ้าของร้านอาหาร เป็นนักเขียนนักข่าวที่เคยใฝ่ฝัน หรือยังเป็นลูกจ้างต๊อกต๋อย เป็น เป็นอะไรดี มิอาจคาดเดาได้
อยู่กับความเป็นจริงยุคปัจจุบันดีกว่า... ว่าหันเหชีวิตมาได้ถูกทางแล้ว โดยเริ่มจากเงินเดือนเก้าร้อยจากรีสอร์ทเล็กๆที่เกาะสมุย เข้าสู่วงการโรงแรม 3 ดาว 5 ดาว ที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำงานโรงแรม ทำโรงแรมก็ได้เจอกับคู่ชีวิตที่ดีๆ ได้แต่งงาน มีลูก ปลูกบ้าน มีบ้านอยู่ มีรถขับในช่วงเวลาไม่นาน เท่านี้ก็สุขมากแล้ว
ที่แน่ๆเมื่อก่อน 900 เขม็ดแขม่ใช้ได้เป็นเดือน เดี๋ยวนี้ 900 ใช้ชั่วโมงเดียวยังไม่พอเลยนิ
จริงม้ายละครับ
Create Date : 21 พฤศจิกายน 2557 |
|
63 comments |
Last Update : 21 พฤศจิกายน 2557 8:57:33 น. |
Counter : 15103 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: มิลเม 21 พฤศจิกายน 2557 19:09:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 21 พฤศจิกายน 2557 21:46:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 21 พฤศจิกายน 2557 21:57:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: กาบริเอล 21 พฤศจิกายน 2557 22:19:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 22 พฤศจิกายน 2557 6:07:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: tifun 22 พฤศจิกายน 2557 15:55:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: zungzaa 22 พฤศจิกายน 2557 17:57:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณต่อ (toor36 ) 22 พฤศจิกายน 2557 22:06:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: PhueJa 27 พฤศจิกายน 2557 18:42:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: tifun 29 พฤศจิกายน 2557 16:47:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 4 ธันวาคม 2557 22:03:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 20 ธันวาคม 2557 6:03:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 25 ธันวาคม 2557 23:01:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: เนินน้ำ 31 ธันวาคม 2557 22:15:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 31 ธันวาคม 2557 22:15:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: นุ้ย (ณวลี ) 1 มกราคม 2558 15:54:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: tifun 1 มกราคม 2558 19:56:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 14 กุมภาพันธ์ 2558 22:27:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: Huda 21 พฤษภาคม 2558 15:03:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: คมไผ่ 20 ตุลาคม 2558 22:21:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 31 ตุลาคม 2558 23:28:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 5 ธันวาคม 2558 22:45:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: haiku 1 มกราคม 2559 10:37:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: poongie 13 กุมภาพันธ์ 2559 21:57:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: กา IP: 118.174.31.144 24 กุมภาพันธ์ 2559 16:18:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: กา IP: 118.174.31.144 24 กุมภาพันธ์ 2559 16:20:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 14 กรกฎาคม 2559 12:08:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: me-o 28 มีนาคม 2561 10:18:29 น. |
|
|
|
|
|
|
|
อืม...เป็นการทำงานครั้งแรกนิ ผิดหวังเล็กๆ แฮ่
ปตรียุคนั้นเงินเดือนสองพันกว่าเองเหรอ จะพอกินไหมนิ