เรื่องสั้นพระกับวิญญาณสึนามิ ตอน.. แม่จ๋า มาเอาหนูไปอยู่ด้วย บล็อกที่ 7 "ไม่อยู่...มีคนมานิมนต์ท่านไปที่โรงแรมหน้าหาดคึกคัก.” นายสำราญ ชายวัยสามสิบห้าปี ซึ่งสนิทสนมคุ้นเคยกับผมเป็นอย่างดีเอ่ยบอกผม เมื่อผมจอดรถเครื่องหน้ากุฏิหลวงพี่พร้อม ถามหาหลวงพี่ “ออกไปนานแล้วยังครับ” “ซักพักใหญ่แล้ว รู้สึกว่าเจ้าของโรงแรมโซฟิเทล... ลากูน จะให้คนมานิมนต์ท่านไป เอ้อ..ได้ข่าวว่าจะไปเชิญผีออกจากโรงแรมนะ..เห็นว่ายังมีอยู่อีกหลาย” “หา..! เชิญผี..” ผมถึงกับสะดุ้ง นายสำราญ ชายโสดผู้ซึ่งปวารณาตัวเป็นผู้รับใช้พระเณรในวัดคึกคัก ก้มลงเก็บมะขามป้อมสุกผลหนึ่งที่ร่วงลงมาจากต้น เช็ดกับชายเสื้อ แล้วส่งผลมะขามป้อมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ผมเห็นแล้วถึงกับแอบกลืนน้ำลายลงคอ ก็แหม..กินกันต่อหน้าต่อตา มันเปรี้ยวปากนี่ครับ “เออ นั่นแหละผีแม่ลูก แม่นะพบศพแล้วตอนนี้ศพตั้งบำเพ็ญกุศลอยู่ที่บ้านบางหลาโอน ใกล้ๆกับทางเข้าหาดนางทอง ส่วนลูกยังไม่พบ ว่ากันว่าเมื่อคืนตอนที่สวดศพแม่ มีแม่ครัวในงานถูกผีเข้า พอสอบถามความเป็นมาก็รู้ว่าเป็นผีเด็กวัยเจ็ดแปดขวบ เป็นลูกชายของนางฉลวยคนตายนั่นแหละ มาทวงถามว่า ทำไมไม่เก็บศพเขาขึ้นมาด้วย ทั้งๆที่เขากับแม่ถูกคลื่นซัดจมในโรงแรมไม่ห่างกันมากนัก.... แต่เขานะโดนทั้งตู้ทั้งที่นอนทับสุมอยู่ข้างล่าง ลุกขึ้นมาไม่ได้ เขาหนาวมาก ให้ช่วยไปเอาศพเขาขึ้นมาด้วย เขาคิดถึงแม่..” “เป็นไปได้ยังไง ถ้างั้นผมขอติดตามเข้าไปดูเหตุการณ์ตอนนี้เลยดีกว่า น้าสำราญไปกับผมด้วยไหมครับ เป็นเพื่อนกัน...” ผมเอ่ยปากชวน ไปในที่อย่างนั้น ไปสองคน ย่อมดีกว่าไปคนเดียว จริงไหมครับ “ก็ดีนะ กวาดใบไม้เสร็จพอดีเลย..” ตกลงน้าสำราญก็นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ออกไปกับผม ผมขับรถลัดเลาะไปทางหลังวัด ถนนสายนี้ยังไม่ได้ราดยาง บางช่วงบางตอนยังระเกะระกะ ไปด้วยขอนไม้ใหญ่ๆ และเศษวัสดุปรักหักพังต่างๆ ที่เกิดจากการพังทลายของรีสอร์ทและโรงแรมหลายแห่งในย่านนั้น มองไกลออกไป เห็นเศษซากรถยนต์หลายคันที่ถูกคลื่นซัดมากองเป็นเศษเหล็กอยู่ตามโคนมะพร้าวบ้าง ตามต้นกระถินณรงค์บ้าง ต้นดอกอ้อทำไม้กวาดที่มีอยู่มากมายริมสองฝั่งถนน ถูกคลื่นยักษ์กวาดทำลายเรียบ เห็นเป็นซากสีเหลืองแห้งกรอบ ไม้ยืนต้นที่ยังคงยืนต้านทานแรงคลื่นได้ ตอนนี้เห็นจะมีแต่สนขนาดใหญ่ และต้นมะพร้าว แต่บางช่วงบางตอน ต้นมะพร้าวก็ล้มระเนระนาดให้เห็นอยู่ทั่วไป “เข้าไปไม่ได้นะครับ เราไม่ให้บุคคลภายนอกเข้าไป...” ยามที่เฝ้าอยู่ตรงป้อมยามหน้าโรงแรม คอยกั้นไม่ให้ผมขับรถเข้าไปภายใน “ผมสองคนเป็นลูกศิษย์ของหลวงพี่พร้อม ที่ทางโรงแรมนิมนต์ท่านมา เรามีกิจธุระด่วนที่จะเรียนกับท่านในตอนนี้...” น้าสำราญกุเรื่องขึ้นมา ยามจึงปล่อยให้เราเข้าไปภายในตัวโรงแรม แต่ก่อนจะเข้าไป ผมได้แอบถามยามว่า รู้มั้ยว่าหลวงพี่อยู่ตรงจุดไหน ยามชี้มือให้ดู ผมกับน้าสำราญจึงตรงดิ่งไปที่จุดนั้น ไม่ต้องเสียเวลา เพราะโรงแรมมีเนื้อที่กว้างขวางมาก ผมเดินตรงไปที่ยามบอก ซึ่งตรงนั้นเป็นที่ทำงานของแผนกแม่บ้าน ในวันที่เกิดคลื่นยักษ์ เป็นวันที่โรงเรียนหยุด นางฉลวยได้ขออนุญาตฝ่ายบุคคล ว่าเธอขอนำเด็กชายวันเฉลิม ซึ่งเรียนอยู่ชั้นป.๒ ของโรงเรียนบ้านบางเนียงเข้าไปในที่ทำงานด้วย โดย ตอนแรกกะว่าจะให้อยู่บ้านกับนายฉลาดผู้เป็นพ่อที่ทำงานเป็นช่างไม้อยู่โรงแรมเดียวกัน และหยุดงานวันนั้น แต่พอดีวันนั้นหัวหน้าช่างไม้ได้ชวนนายฉลาดไปซื้อเครื่องมือช่างในห้างซุปเปอร์ชีปภายในในตัวเมืองภูเก็ต ครอบครัวนี้ผู้เป็นพ่อจึงรอดตายไปได้อย่างหวุดหวิด “อ้าว โยมเทพ ตามหลวงพี่มาถึงนี่เชียว มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า..” หลวงพี่พร้อมหันมาเห็นผมเข้า เอ่ยทักทาย “ก็มาหาหลวงพี่ตามปกติ เพื่อหาข้อมูล...” “อ๋อ หลวงพี่เข้าใจ วันนี้มาถูกที่ถูกทางแล้วล่ะโยมเอ๋ย เดี๋ยวก็ได้เห็นกันสดๆเลย นี่ตอนนี้เจ้าหน้าที่เขากำลังค้นหาศพของเด็กชายลูกของโยมคนนี้อยู่...” หลวงพี่ชี้มือไปที่ชายวัยกลางคนหน้าเข้ม มีเรียวหนวดประดับเหนือริมฝีปากเล็กน้อย ซึ่งผมเดาว่าน่าจะเป็นนายฉลาดคนนั้น.. “แล้วเจอยังละครับ...” “ยังเลยโยม ที่พบเพิ่มเติมอีกสามศพตะกี้ ก็เป็นผู้หญิง น่าจะเป็นแม่บ้านเพราะใส่ชุดยูนิฟอร์มเหมือนกัน...” “เจอแล้วครับ เจอแล้วครับ เจอศพเด็กแล้วครับ..!! แหม.. ที่นอนทับอยู่เป็นสิบๆอัน..” เสียงเจ้าหน้าที่ที่กำลังดำเนินการค้นหาศพ ตะโกนโหวกเหวกบอกต่อๆกัน ผมเห็นนายฉลาดก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว และทันทีที่ที่นอนอันสุดท้ายถูกเลิกขึ้น ก็เห็นศพของเด็กชายคนหนึ่งในสภาพบวมอืด ส่งกลิ่นเหม็นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ “ไอ้เหลิมลูกพ่อ..” ผู้เป็นพ่อร้องไห้โฮ โผเข้ากอดศพนั้นอย่างไม่นึกรังเกียจใดๆ “โยมแน่ใจนะว่านี่เป็นลูกชายของโยมจริงๆ” ผมได้ยินหลวงพ่อสอบถาม ชายหน้าเข้มรีบตอบว่าใช่ เขาจำสร้อยเงิน จำพระที่ลูกชายแขวนติดตัวได้ และที่เด่นชัดที่สุดคือเสื้อยืดคอกลมสีฟ้า ด้านหน้าเป็นรูปการ์ตูนโดเรมอน ซึ่งเขาเพิ่งซื้อจากหน้าตลาดนัดบางเนียงให้ลูกชายใส่ ก่อนเกิดคลื่นยักษ์แค่สองวัน “กลับบ้านเสียทีลูกพ่อ กลับไปอยู่กับแม่ แม่รอคอยเจ้ามาหลายคืนแล้ว พ่อขอโทษด้วยที่ไม่ได้จัดงานพร้อมกัน นี่ถ้าเมื่อคืนลูกไม่ไปเข้าสิงแม่ครัวในงาน ว่าลูกยังติดอยู่ที่โรงแรม พ่อก็คงมืดแปดด้าน ไม่รู้ว่าจะตามหาตัวลูกพบหรือไม่ เพราะกี่วัดกี่วัด พ่อก็สืบตามหามาหมดแล้ว สุดท้ายพ่อมาพบลูกที่เดิม ที่เดียวกับแม่ กลับไปอยู่กับแม่นะลูกนะ..” เขารำพึงรำพัน ผมซึ่งยืนดูเจ้าหน้าที่ใช้ผ้าขาวห่อศพอยู่ ถึงกับน้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ศพที่เพิ่งถูกค้นพบ ถูกหามไปใส่รถกระบะ เป็นรถของมูลนิธิกุศลศรัทธาธรรมจากจังหวัดภูเก็ต เมื่อได้รับคำยืนยันอย่างแน่นอนจากผู้เป็นพ่อของเด็ก ว่าเป็นลูกชายจริงๆ ศพนั้นจึงสามารถพากลับไปทำพิธีที่บ้านได้เลย ไม่ต้องส่งรอไปพิสูจน์ที่วัดย่านยาว “ในที่สุด แม่กับลูกก็ได้พบกัน โยมรู้มั้ยเมื่อคืนตอนที่อาตมากำลังสวดศพนางฉลวยอยู่ เสียงเอะอะโครมครามดังออกมาจากในครัว ได้ยินใครหลายคนตะโกนกันว่าผีเข้า ผีเข้า เป็นผีเด็กลูกของนางฉลวยนั่นเอง มาสิงร่างแม่ครัวคนหนึ่ง บอกให้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน เขาหนาวเหลือเกิน ให้ช่วยพาเขาออกไปที แหม! วุ่นวายกันไปทั้งงานทีเดียว กว่าจะสวดศพจบ...” เรื่องราวเกี่ยวกับภูตผีวิญญาณ เมื่อก่อนผมไม่เคยเชื่อ แต่ตอนนี้หลังจากเกิดคลื่นยักษ์ถล่ม ผู้คนล้มตายกันมากมายก่ายกองโดยไม่ทันรู้ตัว แม่ยังไม่ทันได้สั่งเสียลูก ลูกยังไม่ทัน ได้ล่ำลาพ่อ ความผูกพันตอนมีชีวิตอยู่กับตอนตายจากกัน จึงแยกออกจากกันไม่ขาด “จริงของโยม สงสารก็แต่ผู้เป็นพ่อ ก่อนเคยอยู่กันพร้อมหน้าลูกเมีย ครอบครัวอบอุ่น แต่นี้ต่อไปก็ต้องอยู่คนเดียว คืนนี้ไปฟังสวดศพสองคนแม่ลูกกับหลวงพี่ซิ..” “ครับ..” ผมรับคำหลวงพี่พร้อม และในคืนนั้น ผมก็ได้เห็นศพสองคนแม่ลูกตั้งบำเพ็ญกุศลเคียงคู่กัน ผู้คนมาร่วมงานมากมาย ต่างพูดถึงบรรยากาศงานศพเมื่อคืนที่ผ่านมา หญิงสาวคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานของนางฉลวย จุดธูปไหว้ศพอยู่ข้างๆผม พึมพำออกมาเบาๆ “น้องวันเฉลิมค่ะ สุดท้ายหนูก็ได้มาอยู่กับแม่.. ตามที่หนูมาดลใจแม่ครัววันดีเพื่อนของแม่เมื่อคืน น้าส้มขอให้แม่กับหนูไปสุขสบายนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งสิ้น ไปสู่สัมปรายภพที่ดี” ปักธูปลงในกระถางเรียบร้อยแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ถอยฉากออกมาพร้อมๆกับผม คืนนั้นหลังเสร็จพิธีสวดศพ ผมเป็นคนขับรถส่งพระกลับวัดคึกคัก รู้สึกสบายใจ และนอนหลับสนิททั้งคืน. ๑๔ สิงหาคม ๕๐ ( ต้นฉบับ) ตีพิมพ์ครั้งแรก นิตยสารเรื่องผี ปีที่ ๒๑ ฉบับที่ ๔๘๙ ปักษ์แรก มกราคม ๒๕๕๑ (เรื่องสั้นทุกเรื่องมีลิขสิทธิ์ตามกฏหมาย)   Create Date : 12 พฤศจิกายน 2552 18 comments Last Update : 30 ตุลาคม 2555 12:13:46 น. Counter : 1091 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะคุณปลายแป้นพิมพ์ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมและยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ดีใจอย่างแรงที่มีคนชอบ แมงหวี่ลอยไปลอยมาสามตัวในบล๊อก 5555555555555 ส่งโค้ดไปให้ทางเมล์แล้วนะคะ เพราะเค้าไม่อนุญาตให้แปะในคอมเม้นตือ่ะค่ะ ว่าแต่ไม่ได้ประชดใช่ป่ะคะ เห็นมีแต่คนบ่นรำคาญว่าเกะกะเวียนหัว เอิ๊กๆๆๆๆๆ วันนี้แวะมาทำความรู้จักก่อน เดี๋ยววันหลังจะมาอ่านนะคะ   โดย: พจมารร้าย 13 พฤศจิกายน 2552 16:07:34 น.

มาชวนไปเล่นเกมส์ขำขันค่ะ   โดย: ซองขาวเบอร์ 9 13 พฤศจิกายน 2552 18:13:10 น.

พจมารใครว่าร้าย(ใจดีออก) ชายกลางดีใจมากเลยที่พจมารแห่งบ้านทรายเงินส่งแมงหวี่มาให้ เดี๋ยวจะลองทำดูนะครับ ไม่รู้ว่าจะทำเป็นหรือเปล่า ทำไปทำมามันจะกลายเป็นยุงแล้วคงยุ่งกันใหญ่นะฮิ 55555 เพี๊ยะ!! พูดถึงก็มากัดขาที่อยู่ใต้โต๊ะคอมทันทีเลย เอาแล้วมั้ยล่ะ คุณแม่ครับ เดี๋ยวตามเข้าไปครับ ว่าแต่โสติงนี่ไม่กัดใช่ไหม ถ้ากัด เดี๋ยวต้องสู้กับหมาแพนดี้ของผม   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 13 พฤศจิกายน 2552 21:02:55 น.

♥หลับฝันดี...ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะ...♥   โดย: หนุ่มน้อยแห่งลุ่มแม่น้ำบางปะกง 13 พฤศจิกายน 2552 22:16:21 น.

เข้าทางเลยนะครับ ขอบคุณหนุ่มน้อยแห่งบางปะกงที่เข้ามาเยือนบล็อกของผมครับ มาพร้อมกับหมายเลข 13 ซึ่งมีความหมายมากสำหรับผมในวันนี้.. คือเป็นวันเกิดของลูกชาย วันที่ 13 อายุครบ 13 พอดี ตื่นเช้าก็ไปวัด ทำบุญถวายสังฆทานและผ้าไตร เสร็จแล้วก็ส่งลูกไปโรงเรียน ระหว่างอยู่ในรถ คุณแม่เขาบอกว่า ลูก..วันนี้พ่อกับแม่จะพาไปเลี้ยงกุ้งกระทะนะ ผิดคาด ลูกบอกไม่ไป วันนี้วันเกิดของลูกก็จริง แต่จริงๆแล้วเป็นวันทรมานของแม่นะ เพราะแม่ต้องเจ็บปวดทรมานมากตอนเกิดลูกออกมา ทำไมจะต้องไปสังสรรค์กันด้วย ไปวันไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นวันนี้ แกคงซาบซึ้งตอนได้บวชสามเณรภาคฤดูร้อนเมื่อ 2 ปีก่อน คงได้ฟังอาจารย์หมอ พงษ์ศักดิ์ ตั้งคณา มาอบรมก่อนวันลาสิกขา ความคิดความอ่านเลยเปลี่ยนไป (วันนั้นเมื่อพูดถึงผู้ให้กำเนิด เห็นเณรน้อยร้องไห้กันหลายคน) ในวันนี้พ่อไม่ขออะไรมาก นอกจากให้ลูกเป็นคนดีของสังคม และเป็นคนดีของพ่อแม่ ตลอดไป...   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 13 พฤศจิกายน 2552 22:52:26 น.

ได้ฤกษ์อัพบล็อกแล้วครับ.. วันนี้เรื่อง "คำคม" คำคม ๆ เพียงคำเดียว อาจเปลี่ยนชีวิตของใครบางคนได้ทั้งชีวิต... ...คำคมคม เพียงคำ แสนล้ำค่า ปรับชีวิต เปลี่ยนชีวา หน้าเป็นหลัง ปลอบคนทุกข์ ปลุกคนท้อ ก่อพลัง จุดไฟหวัง สั่งใจสู้ กู้ศรัทธา....   โดย: ลุงแว่น 14 พฤศจิกายน 2552 8:33:26 น.

สวัสดียามสายครับพี่   โดย: กะว่าก๋า 14 พฤศจิกายน 2552 10:56:35 น.

สวัสดีครับลุงแว่น สวัสดีครับคุณก๋า เพิ่งกลับมาถึงบ้านครับ หลังจากตรากตรำทำงานมาตลอด 5 วัน วันนี้เลยถือโอกาสไปชาร์ทแบต เติมเต็มสิ่งดีๆให้ ชีวิต เดินห้าง ดูหนัง 2012 วันสิ้นโลก หนังดีครับ สนุก และ มัน คนล้นโรงเลย ว่างก็ไปดูได้นะครับ ที่โรงหนังใกล้บ้าน คุณ   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 14 พฤศจิกายน 2552 17:06:21 น.

2012 เป็นหนังที่น่าดูนะครับพี่ ผมคงต้องรอแผ่นดีวีดีล่ะครับ หมิงหมิงยังเล็กเกินกว่าจะพาเข้าโรงหนังครับ   โดย: กะว่าก๋า 14 พฤศจิกายน 2552 21:36:02 น.

ม๊าเม้นท์ทิ้งไว้ในหลังไมค์นานมากแล้วค่ะ คงจะยังไม่ได้เปิดดูแหงๆเลย ยินดีต้อนรับตั้งนานแล้วค่ะ สมาชิกใหม่ของชาวบล็อคแก๊งค์.............. บางเรื่องนะ ม๊าไม่กล้าอ่านเลย สงสารมาก โดยเฉพาะเรื่อง ที่เกี่ยวกับสัตว์ กับมนุษย์ม๊ายังทำใจได้ แต่กับสัตว์ ม๊าจะรับไม่ได้เลยค่ะ สงสัยอยากเกิดเป็นสัตวแพทย์แหงๆ   โดย: นางมารร้ายจีจี้ 14 พฤศจิกายน 2552 22:07:36 น.

มาตามคำขอค่ะ "ยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็ก" "เช้ากินฟักผัด เย็นกินผัดฟัก" นึกได้ค่อยมาใหม่ค่ะ   โดย: แม่ซองขาวฯ IP: 222.123.178.191 14 พฤศจิกายน 2552 22:13:14 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่   โดย: กะว่าก๋า 15 พฤศจิกายน 2552 8:06:49 น.

เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับสึนามิและผู้คนจำนวนมาก คงมีเรื่องที่ซุกซ่อนอยู่และน่าสนใจอีกมาก แต่ยังไม่มีใครเขียนไว้ เมื่อมาอ่านเรื่องเล่าของคุณปลายแป้นพิมพ์แล้ว ได้บรรยากศของความลึกลับ ที่ยังสร้างความฉงนให้กับ ผู้คน เป็นปรากฎการณ์ที่คิดไม่ถึง แต่สุดท้ายก็ช่วยให้ เรื่องจบลงอย่างหมดกังวัลครับ จะรอติดตามอ่านเรื่องต่อไปครับ   โดย: Insignia_Museum 15 พฤศจิกายน 2552 10:32:23 น.

สวัสดีครับคุณก๋า หนังเขาดีจริงๆนะครับ สนุกและตื่นเต้น ถ้ารอแผ่นดีวีดี คงอีกซักระยะหนึ่ง แต่ถ้าเป็นแผ่นผี คงอีกไม่นานนะครับ พูดแล้วก็สงสารผู้สร้าง ทำอย่างไรได้ ก็มันเป็นอย่างนี้นี่นา 5555 คุณม๊าครับ ขอบคุณที่มาทักทายสมาชิกใหม่ หลังไมค์ก็เข้าไปดูแล้ว แต่ยังทำอะไรไม่เป็นอีกตั้งเยอะแยะ เพราะว่ามือใหม่จริงๆ ก็ค่อยเรียนรู้ไป แล้วผมจะไปเยี่ยมที่บล็อกนะครับคุณม๊าผู้ใจบุญ กับลูกสาวน้องปุยนุ่นที่น่ารัก วันนี้ผมไปบ้านที่บางเนียงมา ช่วงนี้คึกคักมากเลยครับ ที่บางหลาโอนตรงทางเข้าหาดนางทองมีจัดงานรับฤดูกาลท่องเที่ยวด้วย แต่ไม่ได้แวะเที่ยว เพราะต้องรีบกลับมารับลูกที่ไปเรียนพิเศษ มีเรื่องเล่านิดหนึ่ง พอผมจอดรถที่หน้าบ้าน มีรถเก๋งคันหนึ่ง ภายในมีเด็กสาวๆ 4 คน บอกว่ามาจากต่างจังหวัดจอดรถถามว่าประติมากรรมสึนามิอยู่ตรงไหน ผมเองก็งงๆ ถามว่า หมายถึงแถวๆ เรือ ต.813 ที่คลื่นยักษ์ซัดเข้ามาบนฝั่งหรือเปล่า เธอบอกใช่ ผมก็บอกชี้ทางให้ น่าเสียดายนะที่ตรงนั้น ไม่สามารถจัดเป็นอนุสรณ์สถานได้ เพราะเป็นที่ของหลายๆเจ้าที่มีราคาแพงมาก ถูกกั้นรั้วไว้เป็นสัดส่วน จึงถูกปล่อยปละละเลย มีหญ้าขึ้นปิดบัง ถ้าขับรถผ่านเร็วๆแทบจะมองไม่เห็นตัวเรือ คุณแม่ซองขาวฯ 2 ประโยคของคุณแม่ ผมมีแล้วครับ แต่ก็ขอขอบคุณที่ส่งเข้ามาแจม ขอบคุณครับคุณ In หากติดตามต่อไป คุณจะพบว่า มันมีเรื่องอีกมากมายที่ผมได้เขียนไว้ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมชมบล็อกของผมครับ   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 15 พฤศจิกายน 2552 16:10:46 น.

โดย: หมึกสีดำ 30 พฤศจิกายน 2552 23:27:15 น.

สึนามิมารร้ายหายไปแล้ว ยินเสียงแว่วว่าน้ำจะท่วมใหญ่ ท่วมไทยแลนด์แดนใต้สายฝั่งไทย จะไปอยู่ที่ไหนไม่พ้นตาย อุกาบาตชนโลกวิโยกซ้ำ มีแต่คำขู่ก้องจ้องทำร้าย โลกวิบัติในสามปีมีทำนาย เตรียมโยกย้ายไปเกิดอีกซีกดวงดาว ........ มาเย้าเล่นน่า อิ ๆ   โดย: ลุงบูลย์ (pantamuang ) 3 ธันวาคม 2552 11:44:08 น.

สวัสดีครับคุณตฤณ แวะเข้ามาอ่านแม้ จะเป็นเรื่องเก่า แต่ได้รับการตีพิมพ์นับ ว่า ยอดเยี่ยมที่สุดแล้วครับ หยุดไป ตจว.หลายวัน เพื่อน ๆ คงคิดถึง คุณตฤณแน่ นี่ผมยังคิดนะ 555 อ่านเรื่องคุณตฤณ ทีแรก คิดว่าเป็น กุ๊ก ร้านอาหารที่ไหน ซักแห่ง อ่านไปอ่านมา เป็นคนทรงเจ้า หรือเปล่าหนอ บางที เป็น เจ้ามือแน่ ๆ สรุปแล้ว 555 ทายไม่ถูก ไม่กล้าถาม ด้วย แต่ที่แน่ ๆ เป็น "นักเขียน"......   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 5 เมษายน 2555 20:39:08 น.

เรื่องนี้สะเทือนใจมากกว่าน่ากลัว ขอให้น้องเค้าไปสู่สุคติ   โดย: ผัดไทเส้นหมี่ 7 เมษายน 2555 14:49:04 น.