เฒ่าผจญทะเล

เฒ่าผจญทะเล ของ เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์

เป็นเรื่องราวของชาวประมงที่ชื่อ ซานติเอโก ซึ่งอาศัยอยู่ในคิวบา เขาเป็นชายชรา รูปร่างผอม มีรอยเหี่ยวย่นที่หลังคอ มือมีรอยแผลเป็นมากมาย บ้านของซานติเอโกเรียบง่ายมาก มีเพียง เตียง โต๊ะ และเก้าอี้ อย่างละตัว

ซานติเอโกกำลังเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบากของชีวิตเมื่อเขาไม่สามารถจับปลาได้เลยแม้แต่ตัวเดียวในช่วงเวลา 84 วัน ทั้งที่ในอดีตเขาคือชาวประมงหนุ่มผู้เก่งกาจและหยิ่งทระนง แต่ปัจจุบันเขากำลังจะล่วงเข้าสู่ช่วงบั้นปลายของชีวิต

ชาวประมงอื่นๆ หัวเราะเขา แต่เขาก็ไม่ถือสา แววตาของซานติเอโกฉายชัดว่าเป็นคนสู้ชีวิต ไม่เคยคิดยอมแพ้ และไม่มีอะไรสามารถมาทำลายจิตวิญญาณของเขาได้

ซานติเอโกมีเพื่อนต่างวัยคนหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มชื่อ มาโนลิน ซึ่งในช่วงแรกนั้นมาโนลินมาช่วยงานเขา แต่หลังจากที่ผ่านไปสี่สิบวันโดยไม่ได้ปลาซักตัว พ่อแม่ของมาโนลินก็บอกให้ลูกชายไปทำงานกับเรือประมงลำอื่น หลังจากมาโนลินได้เงินจากเรือลำอื่น ก็ขอกลับมาทำงานกับซานติเอโกแต่เขาปฏิเสธ มาโนลินเสนอตัวจับปลาซาร์ดีนให้กับซานติเอโก ทีแรกเขาก็ปฏิเสธ แต่ก็ยอมรับภายหลัง

แม้ชีวิตจะต้องพบกับช่วงเวลาที่แสนลำเค็ญแต่สำหรับซานติเอโกแล้ว ความหวังครั้งสุดท้ายที่เขาตั้งใจจะทำให้สำเร็จคือการได้ออกเรือจับปลาเพื่อพิสูจน์ตนเองอีกครั้งกับชะตาชีวิตอับโชคที่ผ่านมา มาโนลินเองซึ่งหวังที่จะได้ออกทะเลไปกับเขาด้วย แต่ซานติเอโกไม่ยอม

คืนก่อนออกเรือซานติเอโกฝันเห็นภาพของเขาเองตอนที่ยังเป็นกลาสีหนุ่มบนดาดฟ้าเรือที่กำลังแล่นออกจากทวีปแอฟริกามองเห็นฝูงสิงโตที่อยู่บนชายฝั่ง มาโนลินทำได้เพียงเฝ้ามองดูซานติเอโกออกเรือไปตามลำพังในตอนเช้าตรู่ ท่ามกลางพื้นน้ำสีเข้มยามใกล้รุ่งภาพเรือของซานติเอโกลอยออกไปไกลเรื่อยๆ จนกระทั่งหายลับไปจากสายตาของมาโนลิน

ซานติเอโกเดินเรือไปเรื่อยๆ ผ่านฝูงปลาบิน และนก เขามองฝูงนกอย่างชื่นชม และตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมธรรมชาติจึงสร้างนกที่บอบบางอย่างนกนางแอ่นให้อยู่คู่กับทะเลที่โหดร้ายรุนแรง

ซานติเอโกผ่านฝูงปลาโบนิโตและแอลบาเคอร์ เขาวางเบ็ด แล้วครุ่นคิดว่า “ข้าวางเหยื่ออย่างแม่นยำ เพียงแต่ไม่มีโชคเท่านั้น แต่ใครจะรู้ บางทีอาจเป็นวันนี้ ทุกวันคือวันใหม่...”

ในความเวิ้งว้างของอาณาเขตแห่งทะเล ซานติเอโกวาดหวังถึงปลาตัวใหญ่ที่กำลังรอคอยเขาอยู่ข้างหน้า ขณะที่ความเป็นจริงก็คือตลอดทั้งเช้าเขาตกได้เพียงปลาขนาดเล็ก สำหรับทำเหยื่อ แต่ด้วยความตั้งใจทำให้เขามุ่งมั่นที่จะรอต่อไป

จนเมื่อเวลาผ่านไปกว่าครึ่งวันในที่สุด ปลามาร์ลิน (ปลากระโทงแทง) ขนาดยักษ์ตัวหนึ่งก็มากินเหยื่อ จากประสบการณ์ ทำให้ซานติเอโกรู้ว่าปลาตัวนี้มีขนาดใหญ่มากและฉลาด เพราะตอดเหยื่อทีละน้อย แต่หลังจากปลามาติดเบ็ดแล้ว แทนที่เขาจะเป็นคนลากปลาขึ้นมาบนเรือ ปลามาร์ลินตัวนั้นกลับเป็นฝ่ายลากเรือ ตอนนี้เองที่เขาเริ่มคิดถึงมาโนลิน อยากให้เด็กหนุ่มมาช่วยเย่อกับปลา

ผ่านไปหลายชั่วโมง ปลายังไม่มีท่าทีอ่อนแรง ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว แต่ปลาก็ยังลากเรือต่อไป ซานติเอโกมองไม่เห็นแผ่นดินแล้ว ทั้งคนและปลาต่างไม่มีใครยอมแพ้ ไม่มีใครชนะใคร

ซานติเอโกใช้เวลาตลอดสองวันสองคืนกับการพิสูจน์พลังกับปลายักษ์ที่ดึงเขาและเรือออกไปสู่เขตทะเลที่ไกลขึ้นเรื่อยๆเขาไม่อาจที่จะปล่อยหรือแม้แต่ขยับการจับยึดคันเบ็ดที่ถืออยู่ได้เลยเพราะการเปลี่ยนแปลงแม้เพียงเสี้ยววินาทีอาจทำให้คู่ต่อสู้ของเขาได้เปรียบและชนะไปในที่สุดมันเป็นบททดสอบความอดทนระหว่างคนกับปลายักษ์ที่มีแรงมหาศาลที่สุดตัวหนึ่งเวลาที่ทอดนานออกไป เขายังมั่นใจว่าเขาจะเป็นฝ่ายชนะเช่นเดียวกันถ้าหากว่าสามารถเอาชนะจิตใจตัวเองได้

เมื่อย่างเข้าสู่วันที่สามซานติเอโกยังอดทนที่จะสู้กับมาร์ลินยักษ์จนถึงที่สุดแล้วความพยายามของเขาก็เริ่มสัมฤทธิ์ผล เมื่อมันเหนื่อยและหมดแรงที่จะยื้อกับเขาต่อไปชายชราใช้กำลังเฮือกสุดท้ายแทงฉมวกไปที่ตัวของมันเป็นสัญญาณว่าการต่อสู้ยุติลง แล้วปลายักษ์ถูกลากมาตรึงไว้ด้านข้างของเรือ

แต่ในเย็นวันนั้นโชคร้ายก็กลับมาเยือนซานติเอโกอีกครั้งเมื่อฝูงปลาฉลามได้กลิ่นเลือดจึงรี่เข้ามาจัดการเหยื่อขนาดยักษ์ที่อยู่ด้านข้างของเรือ การต่อสู้จึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง ในครั้งนี้แม้ว่าซานติเอโกจะสามารถจัดการฉลามไปได้หลายตัว แต่ในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้เพราะฝูงฉลามมีมากเกินไป ค่ำวันนั้นซาติเอโกและเรือก็กลับถึงฝั่ง แต่ปลามาร์ลินขนาดยักษ์ที่เขาจับมาได้อย่างยากลำบากกลับถูกฉลามกินเหลือแต่กระดูก

เช้าวันรุ่งขึ้นบรรดาชาวประมงและชาวบ้านในแถบนั้นจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์อย่างตื่นตะลึงกับภาพของซากปลามาร์ลินขนาดยักษ์ที่หลงเหลืออยู่ข้างๆเรือของซาติเอโก ขณะที่เขากลับไปนอนในบ้านของตัวเอง เขาหลับสนิทอย่างยาวนานจากความอ่อนเพลียในสงครามแห่งชีวิตที่เขาเป็นทั้งผู้ชนะและผู้แพ้ในเวลาเดียวกัน

“เฒ่าผจญทะเล” ยังคงเป็นหนังสือที่มีความหมายมากที่สุดเรื่องหนึ่ง ซึ่งนั่นอาจเป็นเพราะมันไม่ใช่เรื่องการต่อสู้กับศัตรู แต่เป็นการต่อสู้กับตนเอง และบางทีชัยชนะไม่เคยมีความหมายอะไรเลย

ผมได้ข้อสรุปจากหนังสือเรื่องนี้ว่า
“ความยิ่งใหญ่ของมนุษย์ คือการมีจิตใจที่ไม่ยอมพ่ายแพ้ต่ออุปสรรค และอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ก็คือ ใจของเรา”

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2553		5 comments
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2553 19:26:47 น.
Counter : 1866 Pageviews.
Share Tweet