๒๘ กรกฎาคม ๒๕๔๖

                ตื่นเช้าใจคอยังไม่ดีเหมือนเดิม

คิดอะไรไม่ออก รอเวลาที่จะโทรศัพท์ เจ้ากรรมมันใช้งานไม่ได้ แย่มาก ๆ

ออกไปทำธุระแล้วก็นั่งรถเมล์เรื่อยเปื่อยไป สองจิตสองใจว่าชวนคุณมากินข้าว

กลางวันด้วยกันดีหรือไม่ที่สุดก็ทนความเรียกร้องของเราเองไม่ไหว คุณตอบรับ

กินข้าวไปคุยกันในเรื่องอนาคต คุณยืนยันมั่นคงว่าได้เลือกทางเดินของชีวิตไว้

อย่างนี้แล้วมันเป็นไปแล้วคงต้องไปตายดาบหน้า

ดูคุณช่างเด็ดเดี่ยวจริงๆ

นึกถึงคำโบราณที่ว่าน้ำเชี่ยวอย่าไปขวางเรือ(ถ้าปล่อยไปเรือล่มล่ะ)

แต่นี่มันชีวิตคุณทั้งชีวิตเชียวนะ

ได้แต่ปลอบใจเตือนให้คุณต้องปรนนิบัติต่อเขาให้ดี ทำตัวให้เป็นที่รัก

ขอก็ยังยากเตือนจะมีผลละหรือ

ยังหวังว่าคุณคงนึกถึงคำเตือนเหล่านี้ได้บ้าง

เย็น นี้ไม่ได้คุยรอตอนค่ำ

ก็แค่นั้น

๒๙กรกฎาคม ๒๕๔๖

                              วันนี้รู้สึกแปลกไปอีกอย่าง

ไม่รู้ว่าคุณกำลังเล่นกับไฟอยู่หรือเปล่า

อยากบอกคุณอีกครั้งว่า หนทางชีวิตยังอีกยาวไกลอย่าให้ดับไปเพราะหลงผิด

ลึก ๆ คิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างใกล้สิ้นสุดลงไปทุกขณะ

ฟังจากน้ำเสียงอาการที่เห็น ผิดไปจากเดิม ถ้อยคำที่พูด ก็เพื่อเอาใจเรา

จงยึดมั่นในความคิดของตนเองตนเอง ชีวิตคนสองคนจะอยู่ด้วยกันได้นานต้องเสียสละและอดทนของทั้งสองฝ่าย

นี่คือนิยามของความรัก อย่าลืมว่า จงทำในสิ่งที่อยากทำ

หมายเหตุ บันทึกปรัชญาชีวิตฉบับนี้ บันทึกระหว่างวันที่๒๒ - ๒๙ กรกฎาคม ๒๕๔๖ เพราะเป็นช่วงที่เกิดอุบัติเหตุ สะดุดตัวเองบาดเจ็บที่สุดจึงไม่มีใครรู้ที่มาที่ไป นอกจากคนสองคนคือผู้บันทึกกับผู้ที่ถูกกล่าวถึงมันคงอีกนานพอที่คนทั้งปวงจะรู้ว่าเป็นนวนิยายหรือชีวิตจริง.

Create Date : 13 สิงหาคม 2555
Last Update : 13 สิงหาคม 2555 14:42:48 น.		1 comments
Counter : 745 Pageviews.
Share Tweet