ทำไมฉันถึงยิ้ม......ทั้งที่ฉันไม่ได้ยิ้ม???

เครียดจัง ช่วงนี้ งานก็เยอะ เรียนก็หนัก ต้องทำงานที่ไม่ได้ถนัดแล้วก็ไม่ค่อยอยากทำ ทำออกมางานก็ไม่ดีอีก ทำไมคนอื่นทำกันได้ ทำไมเราทำไม่ได้ ถ้าถามว่าความผิดใครล่ะ ก็เราน่ะแหละที่ไม่ตั้งใจเอง แถมบางทีก็ไม่ค่อยมีสมาธิ บางเรื่องทั้งที่ปกติก็ทำได้อยู่หรอก แต่พอเป็นงานตัวเองแล้วไม่รู้ว่าเป็นไง ทำไม่ได้ซักที งานเลยออกมาไม่ดีอย่างที่หวังไว้

ตอนนี้เลยไม่ค่อยมีกำลังใจเหลือจะทำงานต่อเท่าไหร่ ตอนเรียนยังขนาดนี้ แล้วฝึกงานกับทำงานจริงยังนึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง

แต่ก็แปลก ใครทักก็ยังยิ้มได้ โบกมือทักทายได้ตามปกติ ยังยิ้มให้ตัวเองได้ด้วย.......ทั้งที่ในใจไม่ได้ยิ้มเลย ไม่รู้ยิ้มให้กำลังใจหรือหัวเราะเยาะตัวเองกันแน่

เหนื่อยจัง! แต่คิดถึงคนนึงที่เหนื่อยได้ทุกอย่างเพื่อเราแล้ว เราถือว่าสบายมากแล้ว................."แม่"ไง แม่ทุ่มเทขนาดไหน ถ้ารู้ว่าเราไม่ตั้งใจ จะรู้สึกยังไง ไม่ค่อยมีเรื่องน่ายินดีไปเล่าให้แม่ฟัง มีเรื่องทุกข์ใจก็ไปปรึกษา ร้องไห้ด้วยกันก็เคยมี เรามันคนแบบไหนกันเนี่ย คิดถึงแม่จัง แต่ไม่กล้าโทร.ไปเล่าหรอก ไม่รู้จะพูดไง โทร.ไปแต่ไม่เล่าแล้วกัน จะพยายามทำงานให้ดีๆแล้วไปเล่าให้ฟังมั่ง^^

คุณ รปถ.จัง(ชื่อย่อเพื่อน)ถามให้คิดว่า แกจะเอาความผิดพลาดครั้งแรกมาตัดสินที่เหลือเหรอ ปกติไม่เคยคิดอะไรกับคำพูดนี้เท่าไหร่ ตอนนี้เริ่มเห็นด้วยกับคำพูดนี้บ้างแล้ว พอโดนเข้ากับตัวเอง ขอบใจนะคุณเพื่อน อย่างน้อยอยู่ที่นี่เราก็มีกำลังใจคอยเติมให้กันเมื่อยามขาดแคลน

ช่วงนี้มีแต่เรื่องเซ็งๆบ่นๆไม่ค่อยมีอารมณ์ขำเลยเรา.........เฮ้อ!!
ขอให้ทุกท่านที่อ่านยิ้มให้กำลังใจอย่างจริงใจกับตัวเอง และมองให้เห็นสิ่งดีๆที่อยู่รอบตัวเรานะ ว่าทำไมเราเจออุปสรรคถึงยังอยู่ได้ บางทีมันอาจมาจากสิ่งดีๆที่เราเจออยู่ทุกวันแต่อาจมองข้ามไป หรือบางทีมันอาจอยู่ในตัวเราเองก็ได้ ค้นหาดีๆ ปอบก็พยายามค้นหาสิ่งนั้นในตัวเองเหมือนกัน

รักทุกคนที่อ่านแล้วยิ้ม

ราตรีสวัสดิ์ค่ะ...........ปอบ

Create Date : 01 กันยายน 2553 Last Update : 27 กันยายน 2555 2:27:36 น. Counter : 691 Pageviews.		4 comments
Share Tweet