ช่วงนี้เหนื่อยจังแฮะ เหนื่อยใจน่ะ จะเล่าให้ใครรอบข้างฟังก็ไม่ได้ ไม่เหมือนตอนเรียนที่มีเพื่อนที่คุยกันได้ทุกเรื่อง ตอนนี้เหมือนไม่มีใครเข้าใจเราเลย

จริงๆแค่อยากบอกว่า

เรื่องสอบ : ไม่ต้องพูด ไม่ต้องถาม ไม่ต้องแสดงความคิดเห็น ปลอบใจหรือซ้ำเติมได้ไหม จะประกาศแล้วหรือยังก็อย่าเอ่ยถึงได้ไหม คิดถึงจิตใจคนอื่นบ้าง

เรื่องงาน:เจ้านายก็ดีนะ แต่บางทีก็หงุดหงิดเอาง่ายๆ ปัญหาส่วนใหญ่อยู่ที่เรามากกว่า คุมสติไม่ค่อยได้ ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว

เรื่องที่บ้าน: รู้สึกผิดที่ทำไม่สนใจเหมือนกันนะ มากด้วย ไม่ใช่ไม่ห่วง แต่ความอดทนเรามันต่ำแล้วก็ไม่ได้มีแค่ปัญหาหนักๆแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวในชีวิตนะ

เรากลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง หงุดหงิดง่าย สมาธิสั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่และเป็นได้ไงก็ไม่รู้ หรือเพราะเราอยู่คนเดียวมาจนชิน  อยู่กับตัวเองมากไป เลยคิดทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น ยิ่งนานๆก็เลยยิ่งแปลกแยกตัวเองอยู่เงียบๆ ทั้งที่มีผู้คนอยู่รายล้อมเต็มไปหมด แต่ก็เหมือนมีม่านกั้นบางๆเอาไว้ ม่านที่เราไม่กล้าแตะเพื่อเปิดออกไปและไม่ยอมให้ใครก็ตามยื่นมือผ่านเข้ามานานเกินไป

เข้ามาบ่นแล้วขอบ่นให้เต็มที่หน่อยนะ มีblogนี่ดีจังแฮะ