เมษายน 2554

 
 
 
 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
 
จากหัวใจ อยากให้ไปถึง...พ่อ

ลูกตาลกับพ่อใหญ่



รูปน้าอุกับพ่อใหญ่และแม่ใหญ่


มาถึงวันนี้เมื่อเวลาผ่านไป 1 เดือนและความเสียใจของฉันบรรเทาลง จึงอยากขอพื้นที่เล็ก ๆ ตรงนี้เก็บ "คุณพ่อ" ไว้เพื่อให้ท่านได้อยู่กับฉัน อยู่ในใจของฉํนตลอดไป


ฉันและน้องสาวต้องทำงานต่างจังหวัดน้องฉันทำงานอยู่ที่ ชลบุรีส่วนฉันทำงานอยู่ที่จังหวัดนครพนม ฉันได้กลับบ้านเฉพาะช่วงเทศกาลที่หยุด 3 วันขึ้นไปเท่านั้น


นั้นทำให้พ่อและแม่ของฉันต้องใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง 2 คนตายาย ในบ้านสวนที่สิงห์บุรี บ้านของเราปลูกทั้งไม้ผล และนาข้าว ฉันคิดว่าครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากที่สุดครอบครัวหนึ่ง


ในสมัยเด็กฉันและน้องถูกเลี้ยงมาอย่างที่เรียกได้ว่าค่อนข้างลำบาก เราสองคนต้องทำงานบ้านเองทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหุงข้าว ทำกับข้าว ล้างจาน กวาดถูบ้าน ซักผ้า และเลี้ยงพี่สาวและลูก ๆ ของเธอ ซึ่งเป็นวัวของเรา นขณะที่พ่อกับแม่ต้องออกไปสวนและนา ในยามนั้นฉันรู้สึกน้อยใจ
อยู่บ้างเพราะฉันและน้องต้องทำงานในขณะที่เด็กคนอื่นนอนดูทีวีอยู่บ้านสบาย ๆ


แต่พอมาถึงตอนนี้ที่ฉันเป็นผู้ใหญ่ ฉันกลับรู้สึกขอบคุณที่พ่อและแม่ทำให้ฉันยืนอยู่ได้อย่างเข้มแข็ง


พ่อกับแม่ของฉันไม่เคยทะเลาะกันหรือเถียงกันอย่างรุนแรงแม้แต่ครั้งเดียว พ่อเคยสูบบุหรีและดื่มเหล้าแต่ก็เลิกได้มาหลายสิบปีแล้ว


สิ่งที่ฉันภูมิใจมากที่สุดก็คือ พ่อของฉัน เรียนจบชั้น ป.4 ที่ 1 ของวัดทองกลาง แม่ของฉันก็จบชั้นป. 4 ที่ 1 ของวัดสาธุ มีอาชีพทำนาแต่ท่านส่งเสียลูกสาวทั้ง 2 คน จนจบปริญญา


พ่อฉันเป็นคนดี และซื่อตรง พูดตรง และรักความยุติธรรมบ้านฉันไม่นิยมคนโกหก แต่ว่าเราก็ต้องมาอยู่ท่ามกลางคนโลภ คนขี้โกง คนโกหกและคนเลว หลายคนที่ไม่พูดกับพ่อและแม่ของฉันก็เพียงเพราะถูกคนอื่นยุแยง แต่นั่นครอบครัวของเราก็ไม่ได้เดือดร้อนจนกระทั่งปลายปีที่แล้ว


พ่อของฉันถูกรุมทำร้ายทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด พ่อฉันเกือบไม่รอดชีวิต แต่คราวนั้นพ่อของฉันก็ปลอดภัยมาได้ และเรื่องราวก็ยังฟ้องร้องกันอยู่ในศาลเพราะฉันไม่ได้อยากได้เงินของคนเลว แต่ฉันบอกพ่อว่าฉันอยากให้มันไปดัดสันดานให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ยาก เพราะไอ้ชั่วนั่นมันประกาศเลยว่าใครไปเป็นพยานให้ คุณพ่อ มันจะเอาให้ตายเลย..คนดีที่ไหนจะเอาชีวิตเข้าเสี่ยง


แต่วันนี้คนชั่วคงจะดีใจ


เมื่อวันที่ 10 มีนาคม พ่อของฉันไปจ่ายเงิน ฌกส.ที่อำเภอพรหมบุรี ขากลับพ่อมาไม่ถึงบ้านและไม่ได้มาอีกเลยจนถึงวันนี้เพราะมีรถกระบะชนรถของพ่อ ทำให้พ่อเข้าโรงพยาบาล และมีอาการหอบหืดขั้นรุนแรงจนเสียชีวิต ในที่สุด หลังจากเกิดอุบัติเหตุ เพียง 6 ชั่วโมง


ทั้ง ๆ ที่ ก่อนหน้านั้นเพียง 2 วันฉันก็ยังคุยกับพ่ออยู่เลยว่าไม่สบายเวียนหัว ฉันจำได้ดีว่า วันที่ 10 ประมาณ 15.30 น. มีโทรศัพท์เข้าขึ้นชื่อว่าคุณพ่อ ฉันกดรับและพูดเสียงใสว่า เป็นยังไงหายแล้วเหรอจ๊ะ แต่เสียงที่ตอบกลับมาว่า เออ ตรี พ่อถูกรถชนว่ะ ฉันใจหายวาบ หลังจากถามอาการกันแล้วว่าไม่หนักมากเท่าไร แต่หมอให้นอนโรงพยาบาล และขอเอกสารเพราะรถเป็นชื่อของฉัน


ฉันยังเตรียมเอกสารไม่เสร็จพี่ก็โทรมาอีก ตรี พ่ออาการไม่ดีเลยกลับบ้านเถอะ ฉันเริ่มใจไม่ดีแล้ว ก็เมื่อครู่ฉันยังได้ยินเสียงพ่อในโทรศัพท์อยู่เลยว่าปวดขา ปวดขา


ฉันเก็บของกลับบ้านพร้อมกับสามีและ ลูกทั้ง 2 ทันที ยังไม่ทันถึง 20 นาทีแม่ฉันโทรมาบอกว่าพ่อเสียแล้ว


ฉันน้ำตาไหล และตั้งใจว่าฉันจะร้องไห้ให้พอ แล้วฉันจะพยายามไม่ร้องอีก เพราะฉันไม่อยากให้แม่เห็นว่าฉันอ่อนแอ ฉันอยากให้แม่รู้สีกว่าอย่างน้อยแม้ว่าจะไม่มีพ่ออยู่แล้วแต่ว่าฉันก็ยังเป็นที่พึ่งของแม่ได้


พ่อเสียชีวิตโดยที่ลูกและเมียไม่มีใครได้อยู่ข้างกายพ่อสักคนนั่นคือสิ่งที่ฉันเสียใจ (พ่อรู้สึกว่าเหนื่อยมากเลยให้แม่กลับไปเอายาที่กินประจำที่บ้านให้แล้วแม่กลับมาไม่ทัน ... )แต่คนที่เสียใจมากกว่าฉันก็คือแม่เพราะแม่เพิ่งจะคุยกับพ่ออยู่แท้ ๆ


เราเชื่อฟังกันเสมอฉันคิดว่า ... ถ้าเพียงแต่วันนั้นฉันเติมเงินแล้วโทรหาพ่อ พ่อก็จะไม่ตาย เพราะฉันคงไม่ให้พ่อไป


ถ้าเพียงพ่อโทรหาฉัน พ่อก็จะไม่ตาย เพราะพ่อโทรหาฉันเกือบทุกวัน แต่วันนั้นพ่อเพียงแต่หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูรูปหลานชาย-หลานสาวที่รักแล้วไม่กดหาฉัน


ตอนนี้แม่ก็ยังเสียใจมากอยู่พ่อดูมวยทุกวันเสาร์-อาทิตย์ แม่ก็ยังเปิดดู แต่ดูแล้วน้ำตาซึม


สงกรานต์ฉันกลับบ้านเสมอ แม่เห็นคนเขากลับบ้านกันในโทรทัศน์ก็น้ำตาไหล...คิดถึงคนที่ไม่อยู่แล้ว


ฉันเองเวลาที่มีเรื่องทุกข์ใจ หรือดีใจ ฉันจะเล่าให้ใครฟัง ฉันพาแม่มาอยู่ด้วย วันหยุดอยากพาแกออกไปข้างนอกบ้าง แม่ก็ไม่อยากไป แม่ว่า ไปแล้วกลับมาแม่ก็ไม่รู้ว่าจะไปเล่าให้ใครฟัง


ไม่มีใครที่ฉันจะโทรหาอีกแล้ว บ้านไม่มีพ่อ มันดูกว้าง แม้จะมีคนอื่นมาอยู่เป็นเพื่อนมากมาย แต่เหมือนมันก็ยังกว้างเหลือเกิน


พ่อคิดถึงลูกคิดถึงหลานก่อนเสมอ เมื่อเดือนก.พ.ฉันโทรบอกพ่อว่า ให้ส่งเอกสารให้ฉันหน่อย ฉันจะเขียนย้านกลับไปอยู่บ้าน พ่อรับปากว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะส่งให้ วันต่อมาพ่อโทรมาหาฉันแล้วบอกฉันว่า ยังไม่ต้องเขียนย้ายหรอกลูกพ่อยังอยู่กับแม่ได้ สงสารเจ้าต้นน้อยมันจะได้อยู่พร้อมพ่อ พร้อมแม่ .....อีกสักห้าหกปีให้มันโตก่อนค่อยเขียน


ลูกต้นน้อย อายุเพียงขวบเดียว จะรู้มั๊ยว่าพ่อใหญ่รักหนูมากแค่ไหน


สุดท้ายขอยกกรรมที่มีทั้งหมดให้กับวิริยะ ประกันภัยที่ไม่ช่วยอะไรเลยที่ลูกค้าของคุณขับรถชนคนเป็นเหตุนำให้เกิดภาวะหอบหืดเฉียบพลันจนเสียชีวิต


และขอยกกรรมทั้งหมดให้กับ นายชำนาญ ที่เป็นผู้ขับรถชนคุณพ่อ จนทำให้คุณพ่อต้องเสียชีวิต แต่คุณไม่เคยแม้แต่จะมาเคารพศพ มาขอขมา คุณพ่อของฉัน


แม้พ่อฉันจะให้อภัยคุณ แต่ฉันเพียงขอให้คนในครอบครัวของคุณเจอแบบที่คุณทำกับคุณพ่อของฉัน ครอบครัวของคุณจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ฉันและครอบครัวได้รับ







Create Date : 11 เมษายน 2554
Last Update : 12 เมษายน 2554 10:46:48 น.
Counter : 668 Pageviews.

13 comments
  
เสียใจด้วยนะคะ
แต่
ขอให้เข้มแข็งไว้ เพราะ "พ่อ" คงไม่อยากให้คุณอ่อนแอ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
โดย: pumpkin&blackbeauty IP: 124.122.57.49 วันที่: 12 เมษายน 2554 เวลา:11:39:38 น.
  
เสียใจด้วยนะค่ะ คุณยังมีแม่อีกคนนะค่ะ ดูแลจิตใจท่านให้ดีนะ เราก็เหลือแม่อีกคนเหมือนกัน คุณพ่อจากไปไม่ร่ำลาเฉียบพันเหมือนกัน ทุกวันนี้ยังคิดถึงเพราะเราก็คุยกับพ่อแม่ทุกวันๆๆๆ เข้าใจคุณมากๆๆๆ เข้มแข็งไว้นะค่ะ
โดย: แม่น้องจีจี้ IP: 172.16.170.223, 202.6.107.70 วันที่: 12 เมษายน 2554 เวลา:12:20:40 น.
  
เสียใจด้วยนะคะ
เราเข้าใจความรู้สึกของคุณค่ะ
เพราะเราก็เพิ่งเสียคุณพ่อไปเมื่อ วันที่ 21 มีนาคม ที่ผ่านมา
เรายังคิดถึงพ่อ และดูรูปท่านอยู่ทุกวัน
ปกติสงกรานต์ของทุกปี เราจะอยู่กับท่าน ไปเที่ยวด้วยกัน
แต่ปีนี้และปีต่อๆไป เราคงได้แต่คิดถึงและระลึกถึงท่าน
แต่เรารู้ว่าท่านคงมองเราอยู่บนสวรรค์
และท่านก็คงอยากให้เราเข้มแข็ง

ขอให้สู้และเข้มแข็งนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
โดย: love cupid วันที่: 12 เมษายน 2554 เวลา:12:22:48 น.
  
ขอบคุณคุณ pumpkin&blackbeauty และคุณแม่น้องจีจี้ สำหรับกำลังใจที่มีให้

เมื่อเดือนที่แล้ว เราโทรไปชวนพ่อว่าสงกรานต์เราจะพาไปเที่ยวทะเล
แม่บอกว่าพ่อดีใจมาก อยากไป แต่ก็ไปไม่ได้ซะแล้ว

เสียใจด้วย นะคะคุณ love cupid สู้ต่อไปด้วยกันนะ
เราก็อยากให้พ่อรู้ว่าทั้งเรา น้อง และแม่ก็ยังคิดถึงพ่ออยู่เสมอ
แม่มักจะบ่นว่า พ่อไปแล้วไม่หันหลังกลับเลยเนอะ ไม่มาให้เห็นเลย
ฟังแล้วน้ำตาจะร่วง แต่ก็ได้แต่ปลอบให้แม่สบายใจ

ขอบคุณทุกคนสำหรับกำลังใจนะคะ
โดย: จขบ. IP: 118.174.36.82 วันที่: 12 เมษายน 2554 เวลา:14:47:30 น.
  
ก็ขอเสียใจกับเรื่องคุณพ่อด้วยคะ ท่านคงภูมิใจในตัวลูกสาวมากๆ ได้อ่านเรื่องราวจนจบเลยซี้งมากเลยช่างเป็นครอบครัวที่น่ารักมาเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะคะ
:::::::: กรรมเวรมีจริง สักวันพวกเค้าที่ทำอะไรไม่ดีไว้คงได้รับกรรม :::::::::
โดย: ปราสาททรายสีรุ้ง วันที่: 20 เมษายน 2554 เวลา:7:49:36 น.
  
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย คิดถึงพ่อเหมือนกัน
ถึงแม้จะผ่านมา 10ปีแล้ว
ไม่มีพ่อแล้ว รู้สึกชีวิตเคว้งคว้างจริงๆ
ไม่มีใครโทรมาถามว่า วันนี้ลูกทำงานเป็นยังไงบ้าง
เหมือนสมัยยังเรียน ที่พ่อมักจะถามว่า วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างลูก :(
โดย: looknam IP: 58.10.99.25 วันที่: 27 เมษายน 2554 เวลา:17:15:12 น.
  
เป็นกำลังใจให้กันค่ะ
โดย: nuboonme วันที่: 29 เมษายน 2554 เวลา:19:47:07 น.
  
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ คนเราเมื่อทำดีย่อมต้องได้ดี ส่วนคนชั่วกรรมก็จะตามทันในไม่ช้าค่ะ
โดย: ตั้งต้น V&T วันที่: 19 พฤษภาคม 2554 เวลา:13:49:58 น.
  
ขอบคุณค่ะ คุณปราสาททรายสีรุ้ง คุณ looknam คุณnuboonmeคุณตั้งต้น V&T ที่เป็นกำลังใจให้

หายไปซะนาน ต้องทำหลายอย่างเลย ขั้นแรกก็เพิ่งจะย้ายบ้านให้แม่แต่ว่ายังไม่ได้ต่อเติมเพราะยังหาช่างไม่ได้ ก็เลยต้องพาแม่มาอยุ่ที่บ้านพัก ที่ทำงานก่อน แม่ไม่ค่อยอยากมาอยู่เท่าไหร่เพราะว่าห่วงบ้าน ก็พยายามสู้กันต่อไปค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
โดย: ลูกตาลโตนดน้อย วันที่: 6 มิถุนายน 2554 เวลา:15:43:28 น.
  
อ่านเรื่องราวของคุณแล้วพาลทำให้ผมคิดอะไรได้หลายอย่าง

รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล ผมปล่อยพ่อแม่อยู่บ้านสองคน ดีหน่อยที่มีพี่ชายปลูกบ้านอยู่ข้างๆ และญาติมิตรอีกเกือบทั้งหมู่บ้าน
แต่ถ้าเลือกได้ก็อยากกลับไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนตอนเป็นเด็กอีก

ผมรู้สึกดีที่ได้เป็นหนึ่งแรงบันดาลใจให้ใครๆ ได้บ้าง ตอบแทนแรงบันดาลใจดีๆ จากหลายๆ ท่านที่ผมเคยได้รับมา ถ้าคุณแม่ชอบปลุกต้นไม้ กล้วยไม้น่าจะเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่ดีครับ ท่านน่าจะมีความสุข ลองหามาให้ท่านลองเลี้ยงดูซิครับ
โดย: โหยหาชนบท (โหยหาชนบท ) วันที่: 8 มิถุนายน 2554 เวลา:16:20:39 น.
  
ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบ้านนะคะ หวังว่าจขบ.คงสบายใจขึ้นบ้างแล้วนะคะ มีความสุขมากๆค่ะ
โดย: หญิงแก่น วันที่: 10 มิถุนายน 2554 เวลา:14:52:13 น.
  
ขอบคุณค่ะ คุณโหยหาชนบท ก็นั่นแหละค่ะ มันเป็นสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจและแก้ไขไม่ได้อีกแล้วมีแต่ทำวันนี้ที่เหลืออยู่กับคนที่ยังอยู่ให้ดีที่สุด ถ้าเลือกได้เราก็คงเลือกไม่ต่างกันหรอกค่ะ
ขอบคุณหญิงแก่น ที่แวะมาเยี่ยมนะคะ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว แม่ก็ดูปกติมากแล้วเหมือนกันค่ะ
โดย: ลูกตาลโตนดน้อย วันที่: 22 มิถุนายน 2554 เวลา:13:26:22 น.
  
เข้มแข็งไว้นะคะ
เป้นกำลังใจให้นะคะ

ผลแห่งกรรมดีของคุณและคุณพ่อ
จะช่วยให้คุณลูกตาลและครอบครัวเจริญรุ่งเรือง
และสิ่งเลวร้านในอดีตเก็บไว้เป็นพลังให้สู้ต่อไปนะคะ
ชอบคุณที่แวะไปทักทายกันค่ะ
โดย: tummydeday วันที่: 24 มิถุนายน 2554 เวลา:16:06:19 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ton_tarn#little sweet
Location :
นครพนม  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



Load Counter