นับจากวันที่เพิร์ชๆพูดได้ คำแรกที่เรียก ก็คือ มาม่า (อาม่า นะ ไม่ใช่หม่าม้า)จากนั่นก็มีเรื่องราวขำขัน ไร้เดียงสาของเค้า อีกมากมาย หม่าม้าจะรวบรวมเท่าที่นึกได้ล่ะกันนะจ๊ะ -o-

เริ่มจากวันอันแสนสบายวันนึงในระหว่างทางที่เตี่ย ขับรถไปนั้น พั้นช์ พั้นช์ เตี่ย หม่าม้ากำลังเพลินกับการชมวิว สองข้างทาง และ ปล่อยอารมณ์ตามเพลง ก็มีเสียงหวานๆเล็กๆดังมาจากด้านหลังรถ

เพิร์ช: หม่าม้า ๆ เตี่ยๆ รถมันตามเรามา
หม่าม้า: รถตามมาเหรอลูก กี่คันล่ะ
เพิร์ช: หลายคันเลย หม่าม้า รถตามมาใหญ่เลย
เตี่ย: ช่างมันเถอะลูก ปล่อยมันไป เดี่ยวมันเหนื่อยมันก็กลับบ้านไปเองแหละ

ผ่านไป ไม่ถึง ห้านาที

เพิร์ช: เตี่ยขา รถยังไม่เหนื่อยเลยมันตามมาอีกแล้ว......

ก่อนหน้าที่เพิร์ชๆ จะบอกอึ บอกฉี่ได้เนี่ยเรื่องนี้ประทับใจสุดเลย

น้องเพิร์ชกำลังเล่นเพลินอยู่ใน ห้องนอนยายทวดทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า จะขาดหายไปก็คง เตี่ย คนเดียวล่ะมั้งเสียงน้ำตกแองกาล่าดังมาจากกลางห้องเลย (เอางัยล่ะทีนี้) วงแตกซิเคอะ หม่าม้าไม่รอช้า

หม่าม้า: น้องเพิร์ชทำไมฉี่ไม่บอก ฉี่ราดไม่ได้นะค่ะ(เสียงดุมากกกกกก)
เพิร์ช: ไม่ได้ฉี่ราดค่ะ ฉี่อย่างเดียว
หม่าม้า: - -

เพิร์ชตอนนี้ก็ 2.5 ขวบแล้ว

หม่าม้า: เพิร์ช ๆ รักเตี่ยมั้ยลูก
เพิร์ช: รักค่ะ … ไม่รักเตี่ยแล้วจะรักหมาที่ไหนอ่ะ
เตี่ย: ….
ทำเอา หม่าม้าไม่กล้าถามต่อเลย ว่ารักหม่าม้ามั้ย ณตอนนี้ยังหาตัวคนสอนไม่เจอเลย แต่เดาว่าน่าจะเป็นย่านะ

เพิร์ช : เดี๋ย ๆๆๆ จะตบพี่แพรให้ห้า แ ห ก เลย
พี่พลอย: หน้าก็หนึ่ง แ ห ก แล้วจะไปหาที่ไหนอีกสี่ล่ะเนี่ย
ทุกคนที่ได้ยิน : แป๋ววววววววว

เพิร์ช: หม่าม้าเพิร์ชจะอ่านนิทานค่ะ
หม่าม้า: ได้จ้า เอาเรื่องไหนล่ะลูก
เพิร์ช: เอาเรื่องเคนนะ หม่าม้าหยิบให้เพิร์ชๆ หน่อย
อ่ะเรื่องเคน .... อ่านจบ
หม่าม้า: น้องเพิร์ชจบแล้วนะค่ะ นิทาน เอาไปเก็บเร็ว
เพิร์ช: ใครเอามาอ่ะหม่าม้า
หม่าม้า: หม่าม้าเอามา
เพิร์ช: หม่าม้าก็เอาไปเก็บสิ
แป๋ววววววว