Title: กำแพงปฏิทิน

หากว่า...เวลานาทีของผู้คนทั่วไปมี 24 ชั่วโมง
เวลานาทีของผม ก็อาจจะเนิ่นนานไปถึง 48 ชั่วโมงต่อวัน

หากว่า...เดือน เดือนหนึ่ง มี 30 – 31 วัน
เดือนหนึ่งของผม อาจจะยาวนานถึง 60 – 62 วัน

ปีหนึ่งปีมี 365 วัน
หนึ่งปีของผมก็คงจะมี 730 วัน

เวลาในห้องนี้ช่างเดินเชื่องช้ายิ่งนัก
ปฏิทินในห้องแห่งนี้ไม่ได้มีความหมายอันใดสำหรับผม
หากแต่...มันเป็นปฏิทินแห่งการรอคอย...

ผมกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
รอคอยที่จะปลดเปลื้องสิ่งที่มันเกาะอยู่ในใจ
รอคอยโอกาส...แห่งอิสระ เสรี

ผมเงยหน้ามองลอดซี่กรงหน้าต่าง
บางวันผมรู้สึกร้อนรุ่ม...เมื่อแสงแดดส่องเข้ามาแผดเผากายา
บางวันผมรู้สึกหนาวเหน็บ...เมื่อลมหนาวพัดเข้ามากัดกินหัวใจ

พระอาทิตย์ส่องแสงได้อย่างเป็นอิสระ
นึกจะแจกจ่ายความร้อนไปที่ไหน
แสงแดดรุนแรงของมันก็เข้าถึงได้ทุกๆที่ไป

หรือแม้แต่แสงแห่งจันทรา...
แม้นมีลำแสงเพียงน้อยนิด...แต่หากคืนไหนเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง
อิสระจากแสงจันทร์ก็สาดส่องมาถึงตัวเราได้เช่นกัน

คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด....
ผมเผลอตัวเองมองผ่านลอดซี่กรงนั้นอีกครั้ง
เห็นแสงวิบวับจากดวงดาว...กำลังล้อเล่นกันเองอยู่

แม้แสงดาวนั้นจะถูกพระอาทิตย์กลบแสงในเวลากลางวัน
หรือแม้กระทั่งแสงจันทร์ในคืนเดือนแรมที่มีอำนาจกลบแสงดาวในช่วงกลางคืน

ดวงดาวเหล่านั้น ก็ยังอดทนที่จะรอช่วงเวลาแห่งความอิสระในคืนเดือนมืดเช่นนี้
ผมสังเกตเห็นดวงดาวกำลังดีใจ ในอิสระเพียงไม่กี่วันของมัน
แล้วตัวผมเองเล่า....อิสระจะมาถึงเมื่อไหร่กัน

ผมค่อยๆบรรจง หยิบเศษปูนที่กองอยู่กับพื้นห้อง
กรีดลงในผนังฉาบปูนเป็นรอยยาว
แล้วเริ่มต้นนับรอยกรีดกำแพงปฏิทินของผม

วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่ ของการอยู่ในห้องแห่งนี้
ผมไม่รู้....แล้วก็ไม่อยากรู้

ผมรู้แค่เพียงว่าผมอยากเป็นอิสระ

ผมนึกย้อนไปเมื่อสมัยที่ยังอาศัยอยู่นอกกรอบของสังคม
ผมเป็นนักเลงผู้หญิง นักเลงสุรา ยาเสพติด ของมึนเมา หลายชนิด
ชอบใจคนพาล ฆ่าคนเป็นผักปลา จนถึงตั้งบ่อน
ตั้งบ้อง(กัญชา)ในบ้าน ไว้บริการพรรคพวก
จนเลยเถิดถึงขั้นขายแกมบังคับ “มัน” ให้กับผู้บริสุทธิ์

ผมยังจำวันที่ตัดสินความผิดของผมได้ดี
คำสั่งตัดสินประหารชีวิตในครานั้น
ทำให้ผมเข่าอ่อน....อิสระกำลังเดินจากผมไปอย่างช้าๆ

แต่เมื่อวันเวลาล่วงเลยจนถึงวันนี้
ผมได้นั่งคิดใคร่ครวญถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
ทำให้ผมรู้ว่า....อิสระที่ผมคิดว่าได้ครอบครองมันอยู่นั้น
ไม่เคยมีอยู่จริง...ผมไม่เคยมีอิสระ

ผมตกอยู่ภายใต้คำว่ากิเลสมาโดยตลอด
ผมเป็นทาสของมันมาเนิ่นนาน
ตลอดชีวิตผมมีกิเลส เป็นโซ่พันธนาการ
กุญแจมือถูกคล้องที่ข้อมือผมตั้งแต่เริ่มใช้ “มัน” แล้ว

โลกนี้...ไม่มีคำว่าอิสระ

ผมรอคอยเวลา....ผมเพียงได้แต่รอคอย
ให้ประตูของห้องนี้เปิดออก
อิสระจะได้เป็นของผมเสียที....

“อิสระที่ไร้ตัวตน”

Create Date : 24 ตุลาคม 2549		8 comments
Last Update : 24 ตุลาคม 2549 1:31:30 น.
Counter : 1215 Pageviews.
Share Tweet