Title: หากว่า...

“ล๊อตเตอรี่ไหมคะ?” เสียงใสๆดังขึ้นที่ด้านหลังของผม

ผมหันกลับไปมอง ภาพที่เห็นคือหญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่งกำลังยืนขายล๊อตเตอรี่อยู่
ปากเล็กๆเรียวงามของเธอกำลังตะโกนเรียกลูกค้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ขณะเดียวกัน ที่มือขวาของเธอกำลังถือไม้เท้าเปะปะ...
เพื่อนำทางให้เธอก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างปลอดภัย

ใช่ครับ...เธอเป็นคนตาบอด

ผมหยุดมองร่างเล็กๆนั้น นานจนไม้เท้าของเธอทิ่มมาที่ขาของผมเข้า

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เจ็บไหมค่ะ?”
ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่ตบหัวไหล่ของเธอเบาๆ เพื่อเป็นคำตอบว่า “ไม่เป็นไร”

“ขอโทษอีกทีนะคะ...” เธอกล่าวขอโทษผมอีกครั้งพร้อมกับยกมือไหว้ผมปลกๆ
ก่อนจะเดินจากไป...ทิ้งให้ผมมองตามเธอจนเธอหายลับเข้าไปในฝูงชน


------------------------------------------------------------------------------



“ล๊อตเตอรี่ไหมคะ?” เสียงใสๆดังขึ้นอีกครั้งในวันนี้
และผมก็กำลังยืนมองเธอก้าวเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆเช่นเดิม

ใช่ครับ ผมมาดักรอเธอทุกวัน ผมสารภาพตรงๆอย่างไม่อายเลยว่า
ผมชักชอบเธอแล้วสิ

ทุกๆคืนผมนอนกระสับกระส่าย กระวนกระวายใจ
เนื่องจากผมคิดถึงเธอ คิดถึงปากเล็กๆ และคิดถึงเสียงหวานๆของเธอ
จนทำให้ผมไม่เป็นอันนอนหลับมาเป็นเดือนแล้ว

วันนี้ผมจึงตัดสินใจ...ที่จะต้องทำอะไรซักอย่างให้เธอรู้ว่า
ผมชอบเธอ...

ผมต้องทำให้ได้ เพื่อเธอ...และเพื่อตัวของผมเอง
อ้อ...เพื่อขาของผมที่ยอมให้เธอใช้ไม้เท้าทิ่มเข้าทุกวันๆด้วย

“ล๊อตเตอรี่ไหม...อุบส์!!”
พลั่ก!!

“โอ๊ย...ว้าย!!”

เธอและผม...เดินชนกันอย่างจัง ซึ่งมันทำให้เธอล้มกลิ้งลงไปเลยทีเดียว

“ขอโทษๆๆ นะคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ...อูยยย”
ผมยิ้ม...ขนาดตัวเธอเจ็บขนาดนี้ ยังจะเป็นเป็นห่วงคนอื่นอีก

ผมจัดแจง ค่อยๆพยุงตัวเธอให้ยืนขึ้น
“โอ๊ย...เจ็บๆๆ ค่ะ สงสัยขาจะแพลงน่ะค่ะ”


เวรกรรม...ผมไม่น่าปล่อยตัวเองให้ชนเธอเลย
ผมรู้สึกผิดในการกระทำของผม ที่ทำให้คนที่ผม...รัก เจ็บตัว

ผมพาเธอไปนั่งที่ม้านั่งตบบ่าเธอไปเบาๆเชิงให้กำลังใจ
ก่อนที่จะรีบวิ่งไปซื้อน้ำ และยาทาแก้ปวดให้กับเธอ

ผมกลับมา...เธอยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิม
คงเจ็บจนลุกไม่ไหวจริงๆ
ผมยื่นขวดน้ำให้เธอดื่ม
“ขอบคุณมากค่ะ...คุณใจดีจัง” เธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้ผม
และผมเห็นเธอยิ้มออกมาด้วย

แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะปราศจากแววตาสวยสดใส
แต่แค่รอยยิ้มจากริมฝีปากเล็กนั้นเพียงอย่างเดียวก็ทำให้ผมรู้สึกชื่นฉ่ำใจมากแล้ว

ผมยกขาเธอขึ้นมา ค้อยๆบีบคลายกล้ามเนื้อเธอเบาๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ...เดี๋ยวพักซะหน่อยฉันก็หายแล้ว”
เธอพูดพลางพยายามดึงเท้าออกจากมือผม แต่ผมยังคงจับไว้มั่น
และยังคงนวดให้เธอต่อไป จนเธอไม่พยายามดึงขานั้นออกแล้ว

“ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณจริงๆ”
ผมยิ้มให้เธอ...ถึงแม้ว่า รอยยิ้มของผมนั้นเธอจะไม่เห็นมันหรอก

“ฉันชื่อเพ็ญนะคะ...ชื่อจริงว่าวันเพ็ญ”

วันเพ็ญ...ชื่อของเธอทำให้ผมนึกไปถึงดวงจันทร์สวย
ที่ช่วยให้แสงสว่างในยามค่ำคืน...รวมทั้ง แสงสว่างในใจของผมด้วย
แต่...เธอกลับต้องอยู่เพียงลำพังในความมืดมิดไปตลอดชีวิต
ผมรู้สึกสงสารเธอจับใจ จนทำให้น้ำตาของผมเอ่อล้นออกมา
และหยดลงไปบนขาของเธอ...

“จริงๆแล้ว ที่ฉันตาบอดมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรซักเท่าไหร่หรอกนะคะ
อย่างน้อยมันก็ยังทำให้ประสาทสัมผัสของฉันส่วนอื่นไวกว่าคนอื่นหลายเท่าเชียวล่ะ”
ใช่ครับ...เธอรู้ว่าผมร้องไห้ออกมา...แต่ เธอจะรู้ความในใจของผมไหมนะ

“เพ็ญสามารถเลี้ยงตัวเองได้ และเอาเงินที่ได้มาส่งน้องเรียนหนังสือได้
แค่นี้...เพ็ญก็มีความสุข แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้นแล้วล่ะค่ะ”

“ถ้าเพ็ญจำไม่ผิด...คุณเป็นคนที่เพ็ญเดินชนอยู่ทุกวันใช่ไหมคะ”
ผมไม่ตอบ แต่ตบที่ไหล่เธอเบาๆ

“ใช่จริงๆด้วย บอกแล้ว ว่าประสาทสัมผัสส่วนอื่นของเพ็ญน่ะดีขนาดไหน”
แต่คุณก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าผม...รักคุณอยู่

“ว่าแต่ คุณชื่ออะไรคะ ?”
ผมปล่อยมือจากเท้าของเธอ และยืนขึ้นอย่างเงียบๆ

“เอ่อ...ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะคะ...ขอโทษด้วยนะคะ
ที่เพ็ญพูดมากไปหน่อย แถมยังเซ้าซี้ รบกวนคุณให้เสียเวลาอีก
เพ็ญก็เป็นแค่คนพิการคนหนึ่งเท่านั้นแหล่ะ”

“ขอบคุณและขอโทษอีกครั้งด้วยนะคะ”
เธอลุกขึ้นยืนอย่างไม่สะดวกนัก ก่อนจะควานหาไม่เท้า และเดินจากไปอย่างทุกลักทุเล

ไม่ใช่นะครับ...ผมไม่ใช่ไม่อยากพูดคุยกับคุณ
และผมไม่อยากให้คุณโทษตัวเองอย่างนี้เลย

หากว่า...คุณมองเห็น และรับรู้ถึงแววตาและการกระทำของผม
หากว่า...ผมพูดคำว่า “รัก” ออกไปให้คุณได้ยินได้

ด้วยดวงตาที่มืดมิด ประกอบกับขาที่ยังไม่หายแพลงของเธอ
เธอจึงยังเดินไปได้ไม่ไกลนัก ผมต้องทำอะไรซักอย่าง

ผมตัดสินใจวิ่งไปหาเธอ จับข้อมือของเธอไว้

จัดแจงดัดมือของเธอให้ชี้มาที่ผม
แล้วก็ให้มือเธอทั้งสองวางลงที่ตรงหน้าอกด้านซ้าย
ก่อนที่จะ ให้นิ้วชี้ ชี้ไปที่ตัวของเธอเอง

“เป็นไปไม่ได้...คุณ...”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ...ใบหน้าของเธอก็มาซบอยู่ตรงอกซ้ายของผมแล้ว
ผมสวมกอดเธอ...ด้วยความสุขที่เปี่ยมล้นอยู่ในหัวใจ

ถึงแม้ว่าผมจะไม่สามารถพูดได้...
แต่การกระทำของผมนั้นก็ทำให้เธอเข้าใจในความรู้สึกของผมได้เช่นกัน

หากการกระทำนั้น...ทำลงไปด้วยหัวใจ

Create Date : 22 กรกฎาคม 2550		10 comments
Last Update : 22 กรกฎาคม 2550 21:14:46 น.
Counter : 944 Pageviews.
Share Tweet