เล่ห์ร้าย อุบายรัก ตอนที่14 นู๋ไข่มุกขอจ้อ >O ไข่มุกกลับมาแล้วค่า >O< (โห๊ยๆๆๆๆๆ) เอ๊ะ ทำไมได้ยินเสียงโห่ไล่หลังมาล่ะ T_T หายไปนานเลย ต้องขอโทษนักอ่านที่น่ารักด้วยนะคะ ที่หายไปนานก็เนื่องจากติดสอบค่ะ อ่านหนังสือสอบเอ็นหนักมาก ชีวิต ม.6 ผ่านไปแล้ว เฮ้อ... ยอมรับว่าช่วงนี้ทั้งเรียนหนักทั้งอ่านหนังสือหนัก ทำให้ไม่มีเวลาทำในสิ่งที่รักเลย(เขียนนิยาย) แต่พอผ่านช่วงสอบไปได้ก็ต้องมานั่งลุ้นผลสอบ O-Net,A-Net อีก โอ๊ย! หัวใจจะวาย รู้สึกว่าข้อสอบทำไมมันยากจังเลยฟ่ะ T_T ระหว่างที่รอผลก็เลยกลับมาเขียนนิยายให้ผู้อ่านที่น่ารักได้อ่านกันค่ะ พอสอบเครียดปุ๊ปก็มาแต่งนิยายระบายอารมณ์ใส่กะนางเอกเลย 555+(ล้อเล่น) อิอิ นู๋แพนเลยต้องรับเคราะห์กรรมไปตามระเบียบ ถ้าผลสอบออกมาดี พระเอกคงใจดีกับนางเอกมากขึ้น 555+ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของไข่มุกค่ะ (คนเขียนจงเจริญ เฮ้!!) และตอนนี้ นิยายตอนใหม่ที่ทุกคนรอคอย(รึเปล่า -_-?)ก็มาแล้วค่ะ เชิญอ่านได้เลยนะคะ ส่วนไข่มุกก็... me/ เดินคอตกกลับไปรอลุ้นผลสอบ เป็นกำลังใจให้ไข่มุกด้วยนะคะ ช่วงนี้ไข่มุกเครียดมากๆเลย +++++++++++++++++++++++++++++++ ตอนที่ 14 พิชญาผสานมือทั้งสองข้างไว้ที่หน้าอกก่อนจะเหยียดมือทั้งสองไปด้านหน้า ก่อให้เกิดเสียงกระดูกลั่นดังกร๊อก การนั่งทำงานหลายชั่วโมงติดต่อกันทำให้เกิดอาการเมื่อยล้าจนต้องออกกำลังบริหารบ้างเพื่อไล่ความเมื่อยหล้าออกไปจากร่างกาย ลำคอระหงเริ่มหมุนวนจากซ้ายไปขวาและขวาไปซ้ายตามมาด้วยเสียงกระดูกลั่นอีกเช่นเคย ถ้าหมุนคอได้ 360 องศาคงจะดีไม่ใช่น้อยจะได้หมุนให้หายเมื่อยกันไปเลย มือบางจรดปากกาลงในกระดาษต้องชะงัก เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังแว่วมาจากโต๊ะทำงานของดาหวัน พิชญากวาดสายตาไปโดยรอบ ไม่มีใครอยู่สักคน ดวงตากลมโตเหม่อมองผ่านกระจกใสออกไปและต้องหรี่ตาลงทันทีเมื่อพบกับแสงสีส้มรำไรฉายส่องสะท้อนกลับมา หญิงสาวเบือนหน้าลงมามองนาฬิกาข้อมือ “เย็นป่านนี้แล้ว คนอื่นคงกลับกันหมดแล้วมั้ง” ถ้อยคำนั้นพูดคล้ายกับรำพันกับตนเองมากกว่า โทรศัพท์ยังคงดังอยู่ หญิงสาวสาวเท้าเร็วๆเพื่อไปรับก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดไป ยังไม่ทันได้เอ่ยคำพูดใดๆออกไป เสียงทุ้มที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาซะก่อน “คุณดาหวันช่วยเอาเอกสารสรุปยอดบัญชีไตรมาสนี้มาให้ผมด้วย” แล้วเขาก็ตัดสายไปอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้เธอได้มีโอกาสพูดหรือโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น พิชญาเม้มริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิด นึกโทษตัวเองที่ปฏิเสธการขับไปรถส่งบ้านจากดาหวัน ถ้าเธอกลับพร้อมดาหวันคงไม่ต้องมาเผชิญกับเหตุการณ์ที่น่าอึดอัดแบบนี้ เธอยังจำได้ว่าเมื่อวานเธอปฎิเสธการขึ้นรถกับเขา ซ้ำยังวิ่งหนีอีกด้วย และที่เธอจำได้ขึ้นใจคือเขาโกรธมากแค่ไหน แต่ยังไงเธอคงต้องไป เพราะไม่มีใครในแผนกที่สามารถไหว้วานได้อยู่แล้ว มือบางกำแฟ้มใส่เอกสารแน่น พยายามจรดปลายเท้าลงบนพื้นพรมให้เบาที่สุด พิชญาสูดหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดเรียกกำลังใจ ก่อนจะทำใจกล้าเคาะประตู “เชิญ” เสียงทุ้มต่ำไม่อาจคาดเดาได้ว่าผู้พูดอยู่ในอารมณ์ใดๆ แต่ผู้ฟังอยู่ในอารมณ์หวาดกลัว หญิงสาวรวบรวมความกล้าก่อนจะพลักประตูเข้าไป สายกวาดมองไปทั่วห้องของเขา เธอเพิ่งจะเคยเข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก ภาพที่สะท้อนในดวงตาหวานซึ้งคือภาพของเขา...กำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกองเอกสารและแฟ้มงานวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ บางส่วนกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ห้องทำงานของเขาดูเรียบง่ายแต่หรูหราด้วยการจัดวางเฟอร์นิเจอร์นี่แม้จะดูน้อยชิ้นแต่จัดวางอย่างมีสไตล์ โดยเฉพาะโซฟาที่ตั้งอยู่ตรงซ้ายมือที่คาดว่าคงไว้รับรองแขกคนสำคัญ มองสำรวจจนดวงตากลมโตของเธอปะทะเข้ากับดวงตาคมเข้มของเขาอย่างไม่ตั้งใจ นัยน์ตาของเขาแววโรจน์ขึ้นทันที ช่วงเวลาที่สบตากันเพียงเสี้ยววินาที แต่มันนานนักในความรู้สึกของคนทั้งสอง และเป็นเธอที่เป็นฝ่ายหลบดวงตาคมเข้มนั่นก่อน “ทำไมถึงเป็นเธอ ฉันสั่งให้คุณดาหวันเอาขึ้นมาไม่ใช่หรือ” เป็นภูมิรพีตั้งสติได้ก่อน เขาพูดน้ำเสียงกระแทกแดกดัน เพื่อซ่อนเร้นความรู้สึกประหลาดที่เหมือนพุ่งเข้าชนทันทีที่ได้สบตาเธอ “เอ่อ...คะ คือพี่ดาหวันติดธุระกลับบ้านไปก่อนแล้ว คนอื่นในแผนกก็กลับกันหมดแล้ว เหลือดิฉันซึ่งยังทำงานอยู่คนเดียว” พิชญาพยายามบังคับมือไม่ให้สั่นแล้ววางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำงานของเขา “ใช่แน่เหรอพิชญา อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันเธอนะ ความจริงคุณดาหวันอาจจะยังไม่กลับบ้าน แต่เธออยากอาสาเอาเอกสารมาให้ฉันเอง มากกว่าละมั้ง” “ดิฉันไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบที่คุณว่า” ภูมิรพีหัวเราะในลำคอทันทีที่ได้ยินคำตอบ “เธออาจจะหาโอกาสอยู่กับฉันสองต่อสองก็ได้ เธอจับผู้ชายทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวอย่างไม่เลือกหน้าอยู่แล้วนี่ ยิ่งฉันรวยขนาดนี้ ผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอยิ่งชอบ” “นี่คุณ!” “ไอ้เอกมันโง่ที่รู้ไม่ทันว่าถูกผู้หญิงเลวๆอย่างเธอหลอกใช้ แต่ฉันไม่มีทางเป็นอย่างมันแน่นอน” “ดิฉันเรียนให้คุณทราบหลายครั้งแล้ว ว่าดิฉันไม่ใช่คนอย่างนั้น แต่ถ้าคุณยังจะยืนยันในความคิดเดิมๆของคุณต่อไปมันก็ช่วยไม่ได้ ดิฉันขอตัวค่ะ” หญิงสาวตัดบทแล้วหมุนตัวตั้งท่าจะเดินหนี แต่คงได้แต่ตั้งท่า เมื่อ’ท่านประทานใหญ่’ไม่ยอมให้เธอไป “นี่มันไม่ใช่สรุปยอดไตรมาสของที่แล้ว นี่เธอทำงานยังไง แค่ให้หยิบเอกสารแค่นี้ยังผิดพลาดเหรอ ไปหามาใหม่เดี๋ยวนี้” ภูมิรพีเหวี่ยงแฟ้มเอกสารใส่ร่างบาง แต่หญิงสาวยกมือขึ้นปัดป้องทัน เอกสารร่วงลงพื้นบางส่วนปลิวว่อนอยู่กลางอากาศก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงพื้นอย่างช้าๆ “แต่เมื่อกี้คุณบอกว่าต้องการยอดของไตรมาสนี้” เธอมั่นใจว่าได้ยินไม่ผิดแน่นอน “คุณต้องการแกล้งฉัน” ดวงตาคมเข้มนั่นวูบไหว อ่อนแสงลงเมื่อได้ยินประโยคที่คุ้นเคยอีกครั้ง ประโยคที่มักดังขึ้นมาเสมอพร้อมกับหน้าตาง้ำงอบูดบึ้งของคนตัวเล็ก แต่กลับน่ารักและน่ามองในสายตาเขา ‘พี่ภูมิคนบ้า! ชอบแกล้งแพนอยู่เรื่อยเลย’ ‘ก็แพนของพี่น่าแกล้งนี่คะ โอ๋ๆอย่างอนเลยนะคะคนดีของพี่’ ภูมิรพีอยากหัวเราะให้ดังลั่น หากว่าไม่เจ็บแปลบอยู่ในใจทุกครั้งที่นึกถึง ‘อดีต’ อยู่ในตอนนี้ คนดีของพี่ไม่มีอีกแล้ว จะมีก็แค่ผู้หญิงชั่วช้าเลือดเย็นคนหนึ่ง ไม่มีคนดีเหมือนในอดีตอีกแล้ว ที่ผ่านมาเขาก็แค่ตาบอดไปเท่านั้น แล้วตอนนี้เขาก็ตาสว่างแล้ว ชายหนุ่มสลัดความคิดสับสนทิ้งไปก่อนจะหันมาตะคอกใส่หญิงสาว “น่าขัน ฉันนี่นะแกล้งเธอ ฉันเป็นใครแล้วเธอเป็นใคร สำนึกในฐานะตัวเองบ้างนะพิชญา อย่ามาหาญกล้าต่อปากต่อคำกับฉัน สิ่งที่ฉันต้องการทุกอย่างฉันต้องได้ตามนั้น ไปเอามาให้ฉันใหม่” ร่างบางมองจ้องชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ เมื่อครู่ถ้าตาเธอไม่ฝาดเธอเห็นแววตาของเขาอ่อนลง เหมือน...พี่ภูมิของเธอในอดีต หญิงสาวได้แต่ยิ้มขันในความคิดของตัวเอง ไม่มีพี่ภูมิที่อ่อนโยนพอๆกับที่ไม่มีพิชญาที่อ่อนแออีกต่อไปแล้ว “เสียใจค่ะท่านประทาน ตอนนี้หมดเวลาทำงานไปเรียบร้อยแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งคุณ แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน” พิชญารู้สึกสะใจเล็กๆที่สามารถตอกกลับเขาไปได้บ้าง รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนในหน้าแล้วเธอเตรียมตัวจะหมุนออกจากห้อง “แต่ฉันไม่ให้เธอไป” “เสียใจคะ คุณไม่มีสิทธิสั่งฉัน เพราะมันนอกเหนือเวลางาน” หญิงสาวพูดพลางใช้นิ้วเรียวชี้ขึ้นไปที่หน้าปัดนาฬิกาที่อยู่บนฝาผนังริมห้อง “ขอตัวก่อนคะ” “ถ้าเธอก้าวออกไปจากห้องทำงานของฉันแค่ก้าวเดียวฉันจะไล่เธอออก” น้ำเสียงกึ่งตะโกนกึ่งตะคอกบอกให้เธอรู้ว่าเขาโมโหมากแค่ไหน พิชญาอยากหัวเราะใส่หน้าเขา ถ้าเขาพูดประโยคนี้ก่อนเมื่อวาน เธอไม่ลังเลเลยที่จะเดินเข้าไปหาเขาแล้วตะโกนใส่หน้าเขาดังๆว่า ’ฉันขอลากออกค่ะ’ แต่เมื่อวานกับวันนี้มันต่างกัน แม้จะห่างกันเพียงแค่วันเดียวแต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปอย่างที่เธอคาดไม่ถึง เธอไม่อยากคิดเลยว่าถ้าตกงานตอนนี้จะเอาเงินที่ไหนไปรักษาตัวเอง ดังนั้นเธอจะตกงานตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด!! อาการนิ่งไปของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มพอใจ เขายอมรับว่าเกือบคล้อยตามรอยยิ้มเล็กๆเมื่อครู่ไปแล้ว ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขายื่นข้อเสนอออกไปแบบนั้นดีที่เธอไม่ตกลง แต่ถึงเธอจะลาออกถ้าเขาไม่ให้ออกอยู่ดี เขาบอกกับตัวเองว่าต้องการจะทรมานผู้หญิงตรงหน้าให้สาสม ไม่มีความรู้สึกอื่นใดทั้งสิ้น ไม่มีจริงๆ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ เขาก็แค่อยากแก้แค้น “ยืนเหม่ออะไรอยู่ได้ ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็ไปทำตามที่ฉันสั่งได้แล้ว” “ได้ค่ะท่านประทาน” พิชญากัดฟันตอบอย่างเสียมิได้แล้วหมุนตัวออกจากห้องทันที แต่เสียงทุ้มก็ยังคงไล่ตามมาด้านหลัง “เดี๋ยว ฉันเปลี่ยนใจล่ะ ฉันต้องการสรุปยอดของปีนี้ทั้งปี ไม่สิ เอาของปีที่แล้วด้วย ช่วยหาให้ฉันหน่อยแล้วกันนะ อ้อ! แล้วเอามาให้หมดในคราวเดียวด้วยนะ ฉันขี้เกียจรอ” หางตาเรียวตวัดมองค้อนชายหนุ่ม คนใจร้าย ...หญิงสาวได้แต่พึมพำอยู่ในใจ พลางนึกไปถึงแฟ้มเอกสารของปีนี้หลายสิบเล่มเป็นตั้งๆอยู่บนโต๊ะของดาหวัน เธอก็แทบจะขนมาไม่ไหวอยู่แล้ว นี่เขาให้เธอขนของปีที่แล้วเพิ่มมาอีก ตัวเธอเองก็เล็กบางแค่นี้ จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาขนงานให้เขาไหว ทันทีที่ร่างบางพ้นจากประตูไป มือหนาของเขากดอินเตอร์คอมกรอกก่อนจะเสียงห้วนๆตามลงไป “ปิดลิฟต์พนักงานให้หมดทุกตัว” และเมื่ออีกฝ่ายรับคำอย่างแข็งขัน เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ “เหนื่อยหน่อยนะพิชญา แต่แค่นี้ไม่ตายหรอก” อีกด้านหญิงสาวกดลิฟต์เป็นสิบๆครั้ง รอแล้วรออีกลิฟต์ก็ไม่มีทีทีท่าว่าจะมา คิ้วบางเริ่มขมวดสงสัย จังหวะเดียวกับที่ยามบริษัทกำลังตรวจตราความเรียบร้อยมาถึงชั้นที่เธออยู่พอดี หญิงสาวไม่รอช้าสาวเท้าเข้าไปถามทันที “ขอโทษนะคะ ลิฟต์เสียเหรอคะ” ถามอย่างสงสัย แต่ในใจจะคิดไปอีกทาง ถ้าลิฟต์เสียจริงมันคงไม่เสียพร้อมกับถึงห้าตัวหรอก “อ้าวคุณ! ยังอยู่อีกเหรอครับ ผมนึกว่าพนักงานกลับกันหมดแล้ว เมื่อกี้คุณภูมิเพิ่งโทรมาสั่งให้ผมปิดลิฟต์ครับ ผมนึกว่าพนักงานกลับกันหมดแล้วเลยปิดไป” ลุงยามท่าทางใจดีตอบ “สั่งปิดลิฟต์งั้นเหรอคะ” พิชญาเม้มปากอย่างเจ็บใจ เธอคิดแล้วว่าต้องเป็นฝีมือเขา คนบ้าจะแกล้งเธอไปถึงไหน ระยะทางจากชั้น 18 เป็นชั้นทำงานของเธอ ถึงชั้น 25 ห้องทำงานของเขามันไม่ใช่ใกล้ๆเลย ถ้าเป็นปกติเธอคงจะเดินไหว แต่นี่เขาให้แบกแฟ้มหนักๆเป็นสิบๆแฟ้มกลับมาด้วย ไม่แคล้วเหนื่อยจนขาดใจ “ครับผมก็แปลกใจอยู่ ปกติไม่เคยเห็นท่านประทานสั่งปิดลิฟต์เลยสักครั้ง ทุกวันท่านปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมนะครับ” พิชญารู้คำตอบอยู่ในใจแล้ว จึงฝืนยิ้มบางๆให้กับลุงยาม ผ่านไปไม่นานสำหรับความคิดของหญิงสาวแต่นานสำหรับความคิดของชายหนุ่ม พิชญากลับมาพร้อมกับแฟ้มเอกสารเป็นตั้งๆความสูงของมันบังหัวเล็กๆของเธอจนมิด ร่างบางแบกแฟ้มเข้ามาภายในห้องทำงานด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ ยังดีที่มีลุงยามใจดีช่วยเปิดประตูให้ พิชญากระแทกแฟ้มทั้งหมดลงบนโต๊ะอย่างประชดใส่ชายหนุ่มที่ยังคงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้นไม่พูดไม่จา “ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวนะคะ นี่มันก็ทุ่มกว่าแล้ว” เสียงใสดังมาพร้อมกับเสียงหอบ พิชญาพยายามค่อยๆผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ มือบางถูกยกขึ้นมาแนบตรงอกข้างซ้าย อัตราการเต้นของหัวใจถี่ขึ้น ยังดีที่ได้ลุงยามมาช่วยหอบแฟ้มอีกแรง ลำพังเธอคนเดียวคงหอบมารอบเดียวไม่หมด แต่การเดินขึ้นบันไดหลายชั้นทำให้เธอเหนื่อยอยู่ดี ภูมิรพีเงยหน้าจากกองเอกสารเมื่อได้ยินเสียงหอบหายใจของเธอ อดไม่ได้ที่จะกระแหนะกระแหนคนตรงหน้า “ทำไม!? แค่ใช้ให้หยิบไปเอกสารมานิดหน่อยแค่นี้ทำเป็นเหนื่อยเหรอ” หญิงสาวถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันตอบไปด้วยถ้อยคำที่เธอคิดว่าสุภาพที่สุดแล้ว “ท่านประทานคะ ดิฉันก็เป็นคนนะคะ คนที่มีเลือดเนื้อ มีจิตใจ ดิฉันไม่ใช่เครื่องจักรถึงจะได้ทำงานให้คุณโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย” ภูมิรพีแค่นหัวเราะในลำคอทำให้ร่างบางต้องหันกลับไปมองด้วยความไม่พอใจ “ใช่ เธอเป็นคน คนที่มีเลือดเนื้อมีจิตใจ แต่จิตใจเธอมันสกปรกและต่ำทรามจนถึงขนาดฆ่าเพื่อนตัวเองได้ลงคอ!” “คุณภูมิ!” มือบางกำแน่นด้วยความเจ็บใจ เขาไม่เคยลืมเรื่องนี้ได้สักวินาทีเลย ข้อแค่มีโอกาสเพียงน้อยนิดเขาก็สามารถนำมาพูดจาทำร้ายเธอได้ “ทำไม.. โมโหงั้นหรือ ฉันพูดแทงใจดำเธอหรือไง ไม่ว่ายังไงเธอก็หนีความจริงไปไม่พ้นหรอกพิชญา” ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวจนเธอตกใจถึงกับผงะหนีไปอีกทาง “ถ้าเธอไม่อยากเหนื่อยที่จะต้องทำงานใช้แรงแต่เงินเดือนนิดหน่อยแบบนี้ ฉันก็มีงานง่ายๆให้เธอทำ รับรองว่าถ้าเธอยอมฉันจะให้เงินเธออย่างงามเลย เป็นไงล่ะ สนใจมั้ย” แววตาของเขาสื่อความหมายในแง่นั้นออกมาชัดเจน พิชญาผงะหนีไปอีกทาง “คะ...คุณพูดบ้าอะไร ฉันยอมเหนื่อยมากกว่านี้เป็นสิบเท่ายอมให้เจ้านายใจร้าย โรคจิตอย่างคุณจิกใช้มากกว่านี้ แต่ไม่ยอม ทะ...ทำเรื่องบ้าๆ... บะ...แบบนั้นแน่ๆ” อัตราการเต้นของหัวใจเธอเริ่มไม่ปกติจนหญิงสาวต้องยกมือขึ้นกุมหน้าอก เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดพรายขึ้นตามไรผม ทว่าชายหนุ่มกลับไม่สังเกตเห็นความผิตปกติของเธอ เขายังคงรุกเร้าเธออย่างไม่ลดล่ะ “พิชญา! นี่เธอหาว่าฉันโรคจิตอย่างนั้นเรอะ ได้งั้นฉันจะเป็นให้ดู” ภูมิรพีเอื้อมมือเพียงนิดเดียวก็ถึงร่างบางที่พยายามตะกายหนี ตัวเธอสั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว แต่เขาไม่สนใจมือแข็งแรงเชยคางมนขึ้นในขณะที่หญิงสาวพยายามส่ายหน้าหลบหนีอย่างไม่ยอม แต่แรงหญิงมีหรือจะสู้ชายได้ ขัดขืนอยู่ได้ไม่นานเธอก็หมดแรง ภูมิรพีบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงและเร้าร้อน จูบที่ไม่มีความอ่อนโยนให้แม้แต่เพียงนิด มันเต็มไปด้วยความหยาบโลน หยาบกระด้าง ตะกรุบตะกราม เขากัดริมฝีปากเล็กๆนั่นจนเลือดซิบอย่างต้องการลงโทษ จุมพิตที่รุนแรงและเร้าร้อนดุจจะกระชากวิญญาณของคนทั้งคู่ จากจูบที่รุนแรงเปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อนโยนและเร้าร้อนไปตั้งแต่เมื่อไหร่เขาและเธอก็มิอาจทราบได้ ชายหนุ่มจุมพิตเธอเหมือนโหยหามานานจนหญิงสาวทุบมือลงกลางหลังของเขาเมื่ออากาศหายใจของเธอหมด แต่เขาก็ยังไม่ยอมถอนริมฝีปากออก เธอทั้งผลักทั้งดึง แต่ร่างสูงของเขาไม่สะทกสะท้อนแม้แต่น้อย เธอหอบและเหนื่อยเหมือนวิ่งมาไกลปวดหัวและรู้สึกถึงแรงบีบที่รุนแรงจากหน้าอกจนสติเกือบจะดับวูบลง เขาก็ผลักตัวเธอออกไปอย่างรุนแรงจนเธอเซถลาไปลงกับพื้น พิชญาสั่นไปหมดดั่งนกน้อยต้องลมหนาว เธอพยายามสูดหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด แต่เหมือนเขาจะยังไม่สาแก่ใจ ชายหนุ่มปราดมากระชากตัวเธอขึ้นมาจากพื้นก่อนจะตะโกนใส่หน้าด้วยถ้อยคำหยาบคาบจนเธอแทบน้ำตาเล็ด “เป็นไง! จูบของฉันสู้ผู้ชายที่ผ่านๆมาของเธอได้มั้ย วันหลังถ้าร่าน อยากได้ก็บอกฉัน ฉันสามารถตอบสนองเธอได้ อาจจะดีกว่าไอ้เอกหรือกับผู้ชายคนที่เธอขึ้นรถกับมันไปเมื่อวาน หึ...เมื่อวานคงจะสนุกสุดเหวี่ยงกับมันมากสินะ เธอถึงได้รีบขึ้นรถไปกับมันขนาดนั้น” เพี๊ยะ!! เสียงผ่ามือบางกระทบใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพบุตรที่ตอนนี้เธอคิดว่าเขาเลวร้ายกว่าปีศาจหรือซาตานตนใดในโลก หน้าของเขาหันไปอีกทางด้วยความแรงของแรงตบ ภูมิรพีขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน หญิงสาวจ้องมองฝ่ามือตนเองสลับกับใบหน้าของเขาผ่านม่านน้ำตาที่รื้นขึ้นเรื่อยๆอย่างกลั้นไม่อยู่ จนน้ำตาไหลอาบแก้มนวล เธอทำพลาดไปอีกแล้ว... แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมอยู่เฉยๆให้เขาโขกสับด้วยคำพูดร้ายกาจอีกแล้ว ไม่มีพี่ภูมิที่อ่อนโยน พอๆกับจะไม่มีน้องแพนที่อ่อนแออีกแล้ว! “คะ...คุณดูถูกฉันมากไปแล้ว ฉันกับพี่เอกกับโฟม เราไม่เคยทำอะไรน่าบัดสีเหมือนอย่างที่คุณคิด นี่หรือคือประธานบริษัทที่ยิ่งใหญ่หรือคนดีในสายตาของคนอื่นซึ่งคุณพยายามสร้างภาพให้ใครเห็นว่าคุณเป็น ที่แท้ก็คิดเป็นแต่เรื่องใต้สะดือ ตัวจริงของคุณมันหยาบคาย หยาบโลน ต่ำทราม เลวร้ายที่สุด!” หญิงสาวพูดจบก็รีบวิ่งไปที่ประตูโดยแต่เหลียวหลัง มือน้อยดึงประตูเปิดออกพิชญายิ้มกับตัวเองที่จะหลุดพ้นจากขุมนรกบ้าๆนี่เสียที แต่คงได้แต่คิด เพราะประตูเปิดเพียงเล็กน้อยก็ถูกปิดโดยเขา! นั่นหมายความว่าความหวังที่จะหลุดออกไปจากที่นี่ก็หมดลงเช่นกัน ร่างของหญิงสาวถูกจับเหวี่ยงลงไปที่พื้นอีกครั้ง นัยน์ตาของเขาวาวโรจน์และเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ร่างบางพยายามขยับตัวหนี ในขณะที่ร่างสูงค่อยๆอย่างสามขุมเข้ามาหาเธออย่างช้าๆดุจนายพรานกำลังล่าลูกกวางน้อย “เธอคิดว่าพูดกับฉันถึงขนาดนั้นแล้วจะได้กลับไปง่ายๆอย่างนั้นเหรอ ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!” ภูมิรพีพุ่งตัวครั้งเดียวก็ถึงร่างบาง เขาเหวี่ยงเธอลงอีกครั้งที่โซฟาพร้อมกับร่างหนาที่ตามลงทาบทับร่างบางด้วยความรวดเร็ว หญิงสาวพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จ “ทำตัวสูงส่ง ฉันแตะนิดแตะหน่อยทำเป็นหวงตัว ที่ผ่านมาเธอโชกโชนขนาดนั้นใครๆก็รู้ ผู้หญิงขายตัวอย่างเธอไม่ต่างอะไรกับโสเภณีข้างถนนหรอก จะดีกว่าหน่อยก็ตรงที่ใช้ชุดนักศึกษาหลอกล่อให้พวกหัวงูตาวาว ยอมให้เงินเธอเป็นถุงเป็นถัง แค่พูดเสนียดก็เกาะปากจนฉันอยากจะอ้วกแล้ว” “ฉันไม่เคยขายตัว!” ร่างบางพูดพลางดิ้นรนจนสุดกำลัง น้ำตาไหลพรากอย่างยากจะหยุด ไม่เคยนึกเลยว่า’พี่ภูมิ’ของเธอจะหยาบคายได้ถึงเพียงนี้ ไม่นึกว่าเขาจะนำเอา’อดีต’ที่เธอไม่อยากนึกถึงกลับมาพูดอีก “กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังมีหน้ามาปฏิเสธอีกหรือพิชญา” ภูมิรพีหัวเราะพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวมากขึ้น...มากขึ้น... “คุณจะคิดจะว่ายังไงฉันก็ไม่สน เพราะไม่ว่าฉันพยายามอธิบายเรื่องต่างๆให้คุณฟังเท่าไหร่ก็ไร้ผล เพราะคุณไม่เคยเชื่อฉัน ไม่เคยเลยสักครั้ง คุณเอาแต่พูดจาว่าคนอื่นเลวร้าย แต่คุณกลับไม่เคยดูตัวเองว่าคุณมันเลวร้ายกว่าคนอื่นหลายร้อยเท่า!” “นี่เธอ! เธอกล้าว่าฉันอย่างนั้นเหรอ ได้ถ้างั้นฉันจะเป็นคนเลวให้ดู” “ปะ...ปล่อยนะ ไม่นะ” ริมฝีปากบางถูกปิดลงอีกครั้งด้วยฝีมือของเขา หญิงสาวพยายามดิ้นรน ผลักไส ทั้งถีบแต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย แรงของเธอไม่ต่างอะไรลมที่พัดผ่านไปไม่สามารถทำให้ภูผาอย่างเขาสั่นไหวได้ ภูมิรพียังคงบดจูบอย่างหื่นกระหาย ข้อมือบางถูกพันธนาการด้วยมือหนาอยู่เหนือหัว ทำให้เธอไม่สามารถหลบหลีกหรือปัดป้องจูบที่ร้อนแรงของเขาได้เลย “อย่า...ไม่นะ ไม่” พิชญาร้องขอเสียงสั่น ลมหายใจติดขัดจนเธอแทบจะหายใจไม่ทัน เมื่อคนที่อยู่บนร่างเธอเลื่อนไถลปลายจมูกและริมฝีปากอุ่นๆนั่นๆไปตามซอกคอ แทะเล็มหาความหวานไปตามผิวกาย ทิ้งความร้อนและความหวาบหวามตามรายทางที่ผ่าน ปลายลิ้นและริมฝีปากอันร้ายกาจของเขาขบเม้มผิวเนื้ออ่อนๆจนเป็นรอยไปทั่ว ภูมิรพีเปลี่ยนมารวบข้อมือบางทั้งสองด้วยมือข้างเดียว ทำให้เขาสามารถรุกล้ำร่างบางได้มากขึ้น “มะ....ไม่” มือหนากระชากเสื้อของหญิงสาวออกอย่างแรงจนเสื้อตัวน้อยของเธอหลุดติดมือเขาไป หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศ และปลายลิ้นอุ่นๆที่ไล้เล็มไปตามผิวของเธออย่างถือสิทธิ์ ก่อนที่กระโปรงตัวสวยจะถูกกระชากตามเสื้อตัวน้อยไปอย่างติดๆ “กริ๊ด....ด ปล่อยฉันนะคนเลว” เนินอกอิ่มที่ถูกห่อหุ้มด้วยกรวยสีหวานปรากฏสู่สายตาของเขา ทรวงอกอวบอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหายใจ ภูมิรพีฝังหน้าลงบนทรวงอกอวบอิ่มนั้นรับรู้ถึงว่าหัวใจของอีกฝ่ายเต้นแรงกว่าปกติเพียงใด เขาไม่รอช้า เมื่อสิ่งที่ต้องการมานานแสนนานมาอยู่ตรงหน้านี่แล้ว คงยากที่จะปล่อยไปง่ายๆ “ปล่อยฉันเถอะ ฮือ...” ร่างบางปล่อยโฮอย่างกลั้นไม่อยู่ แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด มือหนากรวยสีหวานให้พ้นทางไปอย่างไร้ความปรานี เขาไม่มีสนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เขาไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะทำเรื่องเลวร้ายอย่างนี้ได้ พิชญากระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวเขา บางอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร “เธอสวยมากพิชญา สวยจริงๆ” ภูมิรพีมองทรวงอกขาวนวลเนียนด้วยความปรารถนา ปลายถันสีชมพูอ่อนสดใสชูชัน สวยงามยิ่งกว่าผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยพานพบ ชายหนุ่มไล้เล็มริมฝีปากไปตามซอกคอเลื่อนลงมาจนถึงเนินอก ขบเม้มจนเป็นรอยแดงอย่างห้ามใจไม่อยู่ เขาอยากให้ผู้ชายทุกคนที่มาเกี่ยวพันกับเธอเห็นรอยนี้ จะได้รู้ว่าเธอเป็นของเขา เขาเลื่อนตัวลงจนถึงปลายถันสีชมพูตวัดปลายลิ้นเล่นหยอกล้อและดูดดึงเม็ดทับทึมสีสวยเข้าปากอย่างอดใจไม่ไหว มือหนาเตรียมจะกระชากปราการชิ้นสุดท้ายของเธอให้พ้นทาง “อย่า...” เสียงของหญิงสาวเงียบลงพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ เขาเงยหน้าขึ้นมองร่างบางเมื่อพบว่าแรงขัดขืนลดลงจนเธอนิ่งไป “พิชญาๆ เธอเป็นอะไร” ชายหนุ่มพยายามข่มกลั้นอารมณ์อย่างหัวเสีย ทั้งที่ความปรารถนาทะลักทลายจนเขาแทบฆ่าเขาอยู่แล้ว ร่างงามตรงหน้าแทบทำให้เขาอดกลั้นแทบข่มใจเอาไว้ไม่อยู่ ภูมิรพีจำต้องปลดปล่อยร่างบางเป็นอิสระด้วยความจำใจ เขาไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายเลวขนาดขมขื่นผู้หญิงที่สลบอยู่ได้ลงคอ ภูมิรพีช้อนตัวหญิงสาวขึ้นวางบนโซฟาตัวยาวในห้องทำงานของเขา ร่างบางห่อตัวด้วยความหนาวสั่นเพราะอากาศเย็นในห้อง เขามองหาเสื้อผ้าของเธอที่ถูกเขาเหวี่ยงกระจัดกระจายด้วยแรงอารมณ์ของเขา และพบว่ามันขาดวิ่นจนไม่สามารถนำมาใส่ได้อีก ร่างสูงเดินหายไปในอีกห้องหนึ่งที่เชื่อมกับห้องทำงานของเขา ก่อนจะกลับมาพร้อมด้วยกะละมังที่ใส่น้ำเกือบครึ่งผ้าขนหนูและเสื้อเชิ้ตผู้ชายที่เขามักสำรองเสื้อผ้าไว้ที่ทำงานหลายๆชุดเผื่อว่าถ้างานเร่งหรือมีงานสำคัญเข้ามาเขาจะได้สะดวกสามารถมีเปลี่ยนได้ทันที เพราะที่นี่ก็ไม่ต่างอะไรกับบ้านหลังที่สองของเขาอยู่แล้ว ชายหนุ่มพยายามอดกลั้นความต้องการภายใน ทั้งที่ตอนนี้เขาควรจะออกห่างจากร่างบางที่ทำให้เขาแทบคลั่งด้วยความต้องการให้มากที่สุด แต่เขากลับต้องมานั่งปฐมพยาบาลเธอ ทั้งที่ยังไม่ค่อยไว้ใจตัวเองว่าจะอดใจเนื้อนุ่มนิ่มของเธอได้นานแค่ไหน ยิ่งต้องมาสัมผัสแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั้น นั่นมันทรมานตัวเองชัดๆเลยไอ้ภูมิ สมน้ำหน้าตัวเองมั้ยล่ะ!! มือใหญ่จัดการนำผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดๆ แต่มือเจ้ากรรมกลับสั่นเมื่อเอื้อมใกล้ถึงใบหน้าหวานๆของเธอ โอ๊ย! นี่ถ้าเธอไม่สลบอยู่แบบนี้นะพิชญา สาบานได้ว่าฉันจะกระชากเธอมาจูบให้หนำใจแน่ โทษฐานที่ปล่อยให้ฉันทรมานได้ขนาดนี้ แต่คนปากดีก็ทำได้แค่เพียงพยายามเช็ดตัวร่างบางต่อไปทั้งมือสั่นๆและใจสั่นๆอย่างนั้น ชายหนุ่มถึงกับเป่าปากด้วยความโล่งอกเมื่อเช็ดตัวและสวมเสื้อให้ร่างบางเสร็จด้วยใจระส่ำ แต่เสื้อเชิ้ตบางๆไม่อาจป้องกันความหนาวได้มากนักเขาจึงนำเสื้อสูทอีกตัวมาห่มให้เธอ ภูมิรพีจ้องใบหน้าหวานๆนั่นเนินนานคล้ายกับไม่รู้สึกตัว มือเรียวเอื้อมมาลูบไล้ไปตามซีกแก้มนวลอย่างเผลอไผล เธอกำลังสะกดเขาอีกแล้ว เธอทำให้เขาเผลอไผลได้ง่ายๆเพียงแค่จ้องมอง “พิชญา...ฉันขอโทษ” กว่าจะรู้ตัวคำคำนี้ก็หลุดออกจากปากได้รูปนั้นไปเสียแล้ว เขาไม่ได้ตั้งใจจะเอ่ยคำนี้ให้ผู้หญิงอย่างนี้ แต่ทุกครั้งที่เข้าใกล้เธอเขามักไม่เป็นตัวของตัวเองลืมทุกอย่างแม้กระทั่งความแค้น ชายหนุ่มหลับตาลงพยายามนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตที่ล้วนแต่เป็นฝีมือร่างบางตรงหน้าทั้งนั้น เพื่อหวังให้เรื่องราวเล่านั้นลบภาพความทรงจำดีๆที่ผุดขึ้นมาในหัวสมอง ทันใดนั้นคำพูดของคีรีก็ลอยเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ทั้งที่เขาไม่สนใจจะจำเลยด้วยซ้ำ แต่ในเวลานี้ทุกคำพูดทุกประโยคมันกลับแจ่มชัดในใจ “แกจำคำของฉันไว้นะไอ้ภูมิ...คนที่เราเกลียดมักมีอิทธิพลรึอำนาจเหนือเราเสมอ ถ้าแกรู้สึกแบบนั้นเมื่อไหร่ แสดงว่าแกไม่ได้เกลียดคนคนนั้นจริงๆอย่างที่ใจคิดหรอก แต่แกกำลังรักคนคนนั้นต่างหาก เพราะถ้าเกลียดจริงอย่างที่ใจว่า แกต้องไม่ปล่อยให้คนนั้นมามีอำนาจเหนือจิตใจของแก...จำไว้!” ภูมิรพีหลับตาลงพลางสะบัดหัวอย่างแรงหวังให้ห้วงความคิดบ้าๆหายไป มันก็แค่ความคิดที่ผุดขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีทางเป็นเรื่องจริงเด็ดขาด เขาไม่มีทางรักผู้หญิงใจสกปรกคนนี้อีกแล้ว เรื่องราวความสุขในอดีตมันไม่มีอีกแล้วเพราะผู้หญิงคนนี้เป็นคนทำลายมันด้วยมือตัวเอง ...ท่องจำไว้สิ ผู้หญิงคนนี้ทำให้คู่หมั้นนายต้องตาย ทำให้ผู้หญิงดีๆคนหนึ่งต้องรับเคราะห์... เขาไม่ควรปล่อยให้อารมณ์และความต้องการอยู่เหนือเหตุผล ทันทีที่ได้สติภูมิรพีก็ชักมือที่กำลังลูบไล้ใบหน้านวลกลับเหมือนถูกของร้อน ร่างสูงสะบัดตัวลุกขึ้นถอยออกห่างหญิงสาวและหันหลังทันทีหวังให้ร่างน้อยนั่นห่างหายไปจากสายตา ถ้าไม่อยากให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเขาต้องถอยห่างจากเธอให้มากที่สุด แม้ว่ามันจะขัดกับความต้องการลึกๆในหัวใจของเขาก็ตาม...   Create Date : 16 มีนาคม 2550 54 comments Last Update : 16 มกราคม 2552 4:06:33 น. Counter : 1038 Pageviews. Share Tweet

อ๊ากกก นายภูมิโหดร้ายเกินไปแล้ว นู๋แพนจะเป็นไรไหม๊เนี่ยะ ความจริงไม่น่าเป็นลมไปก่อนเลยเนอะ ชะอุ้ย เขียนเองลุ้นเอง   โดย: pinkpearl 16 มีนาคม 2550 5:57:24 น.

ว๊ายๆ กำลังลุ้นเลยอ่ะ พระเอกหื่นจัง หะหะ จะรออ่านตอนต่อไปนะจ้า ขอให้คะแนนสอบออกมาดีๆ แล้วก็พักผ่อนเยอะๆนะ   โดย: ก้อย IP: 58.8.3.252 16 มีนาคม 2550 14:28:43 น.

ก้อย----- พระเอกหื่นตามคนเขียนคร่า อ๊ากกกกก (ความจริงเปิดเผย)   โดย: pinkpearl IP: 210.203.186.146 16 มีนาคม 2550 14:39:58 น.

ว้า...จบตอนซะงั้น เฮ้อออ   โดย: ติกาหลัง 16 มีนาคม 2550 20:48:25 น.

ตื่นเต้น ๆ   โดย: พลอย IP: 124.157.167.96 16 มีนาคม 2550 22:16:04 น.

รอมานานแล้วววววว... ถ้าพระเอกรู้นางเอกเป็นโรคหัวใจ จะรู้สึกยังไง สนุกๆ ขอให้คะแนนออกมาดั่งใจคิดนะจ๊ะ   โดย: MiK IP: 203.113.60.73 17 มีนาคม 2550 13:21:38 น.

หลังจากรอมานานนับครึ่งปี ในที่สุดก็มาแย้ว เยๆ สนุกมากๆเลย แต่หนูแพนจะรีบเป็นลมทำไมเนี่ย โถอุตส่าห์ลุ้น () ก๊ากๆ ขอให้สอบได้คะแนนดีๆนะคะ แล้วตอนที่15ก็มาเร็วๆ แบบอาทิตย์หน้าเลยได้มะอ่ะ   โดย: Oldtrafford IP: 202.143.151.162 20 มีนาคม 2550 15:17:13 น.

Thanx for your novel na ka. Wish you luck for your exam na ka . Cheers   โดย: Lynn IP: 124.121.95.85 21 มีนาคม 2550 10:40:28 น.

ยินดีต้อนรับการกลับมาของน้องไข่มุกค่ะ เอาน๊า มาช้ายังดีกว่าไม่มา ว่าแต่ว่า คุณภูมิหื่นจังค่ะ ชอบ 555 ไข่มุกตั้งใจสอบ รับรองผลสอบที่ได้ต้องดีแน่ๆจ๊ะ   โดย: น้อง IP: 222.123.156.223 21 มีนาคม 2550 21:39:48 น.

วันนี้มาตอบคอมเม้นค่ะ ติกาหลัง--------- ไม่ต้องเสียดายค่ะเด๋วตอนใหม่ก็มา (แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ อิอิ) พลอย----------- ไข่มุกก็ตื่นเต้นเหมือนกันค่ะ (มันจะตื่นเต้นทำไมฟ่ะ =_=") MiK-------------- ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะคะ สาธุ สมพรปาก Oldtrafford------ อาทิตย์หน้าเหรอคะ รับไว้พิจารณา (แต่ไม่รับปาก แง่ว ไอ้นี่) ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่า สาธุ ถ้าคะแนนออกมาดีจะลงสักสิบตอนเลย เอิ๊กๆ Lynn------ ขอบคุณเช่นกันค่ะ ที่ติดตามนิยายของไข่มุก น้อง------- ถะ...ถะ...ถูกต้องนะคร้าบบบบบบ มาช้าดีกว่าไม่มา ไข่มุกก็ชอบค่ะพระเอกหื่นขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะคะ และท้ายที่สุดนี้ ขอบคุณทุกคำอวยพรดีๆที่พี่ๆทุกคนมีให้นะคะ (หวังว่าคะแนนคงออกมาดีตามที่ได้รับพรไว้ 555+) สาธุๆๆ   โดย: นู๋ไข่มุก (pinkpearl ) 22 มีนาคม 2550 0:37:35 น.

นึกว่าจะหายไปเลยซะอีกนะเนี่ย กลับมาก็ดีแล้ว ขอให้คะแนนดีๆนะหนู เอ่อ.. คือแบบว่านึกว่าหนูแพนจะหัวใจวายไปแล้วซะอีกแค่เป็นลมเองเหรอเนี่ย   โดย: ปลาทอง IP: 203.131.213.246 28 มีนาคม 2550 18:16:30 น.

สวัสดีค๊าน้องไข่มุก สบายดีมั้ยคะ คิดถึงนะคะ   โดย: พี่แบมค่ะ yadegari IP: 90.240.95.26 30 มีนาคม 2550 1:06:43 น.

ยังไม่มาต่ออีกเหรอ   โดย: ปลาทอง IP: 203.131.213.136 8 เมษายน 2550 15:00:17 น.

ตาย ตาย ตาย นึกว่าไม่รอดเงื้อมมือเสียแล้ว ว่าแต่ว่าให้ขนแฟ้มเนี่ย ใจร้ายจริง ๆ นะเนี่ย ยังดีมีลุงยามมาช่วย!   โดย: หมาเลี้ยงแกะ IP: 124.120.1.2 10 เมษายน 2550 3:05:33 น.

โดย: ความคิดเห็นที่ 15 IP: 203.113.77.73 18 เมษายน 2550 7:51:36 น.

สนุกมากเลย รอตอนที่ 15 อยู่นะ   โดย: nn IP: 203.154.169.133 26 เมษายน 2550 10:18:55 น.

ตามมาถึงที่เพื่อทวงตอนต่อไปจ้า ขอย้ำอีกทีว่าจะลงแดงแย้ว ทำไมทิ้งช่วงนานขนาดนี้ TT ยังไงก้อขอให้มีตอนต่อๆไปออกมาจนจบน้า อย่าทิ้ง(คนอ่านอย่างเรา)กันกลางทางเลย แล้วก้อขอให้ผลสอบออกมาเลิศสมดังที่ตั้งใจน้า สู้สู้ \\(^^)/   โดย: คนติดนิยาย IP: 210.1.34.226 26 เมษายน 2550 17:43:55 น.

สวัสดีจ้า น้องไข่มุข เมื่อไหร่จะมาต่อตอนต่อไปจ๊ะ พี่ nn รออยู่นะ อย่าให้รอนานนะเดี๋ยวจะลงแดงเสียก่อน   โดย: nn IP: 203.154.169.133 27 เมษายน 2550 10:41:12 น.

ทิ้งคนอ่านไปอีกแล้ว กลับมาเร็วๆนะคะคุณไข่มุก   โดย: No.1 IP: 58.9.96.246 8 พฤษภาคม 2550 23:10:57 น.

เข้ามาหาเป็นครั้งที่ 100 แล้วยังไม่มาต่ออีกเหรอคิดถึงนะ น้องไข่มุกหายไปไหน ตอบด้วย   โดย: nn IP: 61.19.50.66 9 พฤษภาคม 2550 9:47:20 น.

หายไปอีกละ   โดย: ปลาทอง IP: 210.246.68.136 10 พฤษภาคม 2550 23:27:24 น.

ผลสอบออกแล้วนี่เป็นไงบ้าง   โดย: ปลาทอง IP: 210.246.68.172 15 พฤษภาคม 2550 10:28:37 น.

555+ ยังอยู่ค่ะ นู๋ยางมะตาย (มันยังมีหน้าโผล่มาก เอิ๊กๆ lol) ไข่มุกเอ็น(แอดมิชชั่น)ติด ม. เกษตร วิศวะชลประทานค่ะ >___< กับสอบตรงติด ม. ราชมงคลรัตนโกสินทร์ บพิตรพิมุขจักรวรรดิ คณะบัญชีค่ะ ช่วงนี้สับสนสุดๆ ไม่รู้จะเลือกทางไหนดี T___T เฮ้อๆๆ   โดย: pinkpearl IP: 203.113.38.11 15 พฤษภาคม 2550 20:31:07 น.

เย้ๆๆ ดีใจด้วยที่เอ็นท์ติดตั้งสองคณะ เลือกคณะที่เราถนัดและชอบที่สุดสิคะ ขอให้มีความสุขกับโลกใหม่ในรั้วมหาลัยนะคะ สู้ๆๆ ค่ะ   โดย: น้องหมิว IP: 84.193.150.238 15 พฤษภาคม 2550 21:47:46 น.

ตอนที่ 15 อยู่หนายรอมานานมากมายแร้วอ่า มาอัพซะทีน้า พลีสๆๆ!!!   โดย: book IP: 125.27.100.23 19 พฤษภาคม 2550 19:06:06 น.

ยินดีด้วยนะคะ น้องไข่มุก ที่เอ็นท์ติดถ้าเลือกคณะได้แล้ว ก็รีบมาต่อตอนที่ 15 ให้พี่เร็ว ๆด้วยนะคะ รอจนจะทนไม่ไหวแล้วค่ะ   โดย: nn IP: 203.154.169.133 25 พฤษภาคม 2550 11:28:36 น.

นู๋มุกกว่าตอนนี้จะออกมารอจนคิดว่านู๋จะไม่เขียนต่อซะแล้วปลิ้มใจ ปลื้มๆ แต่ทำไมไม่รอให้พระเอกปล้ำนางเอกให้เรียบร้อยก่อนค่อยหยุดย่ะคนอ่านขัดใจ ก๊ากกกกกกกก ล้อเล่นๆ แล้วผลสอบเป็นไงก็อย่าลืมมาแจ้งข่าวนะ ขอให้ได้ตามที่ใจฝันล่ะ พี่ก็ไปสอบมาเหมือนกันแต่สอบโทนะไม่รู้ผลจะเป็นไง แต่ก็สู้ๆ   โดย: ลูกน้ำ IP: 58.9.148.245 28 พฤษภาคม 2550 11:27:23 น.

เข้ามาหาอีกแล้ว ทำไมยังไม่มาอีก รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจนจะทนไม่ไหวแล้วนะ น้องไข่มุก ได้โปรดรีบมาต่อตอนที่ 15 และตอนต่อๆไปที ขอร้องละคะ ได้โปรด   โดย: nn IP: 61.19.50.66 30 พฤษภาคม 2550 10:54:46 น.

เฮ้อ หลายเดือนแร้วนาคะ เมื่อไหร่ตอนที่ 15 จามาอ่า มาอัพซักทีนะคะ พลีสๆๆๆ   โดย: book IP: 125.27.102.138 30 พฤษภาคม 2550 23:25:02 น.

เป็นพี่ก็เลือกไม่ถูกเหมือนกันนะน้อง แต่อยู่ที่ตัวไข่มุกนะว่าอยากเรียนอะไร เลือกที่ตัวเองอยากเรียนที่สุดเพราะนั่นมันหมายถึงอาชีพที่จะติดตัวเราตลอดไปนะน้องนะ สู้ๆ   โดย: ลูกน้ำ IP: 58.9.151.90 2 มิถุนายน 2550 18:02:30 น.

รอมานานหลายเดือนแล้วนะ เมื่อไหร่น้องไข่มุขจะมาอัพจ๊ะ ถ้ายังอยู่ก็ตอบด้วย คิดถึงนะ อยากอ่านตอนต่อไป   โดย: nn IP: 61.19.50.66 4 มิถุนายน 2550 15:15:07 น.

ทนไม่ไหวแล้ว เมื่อไหร่ จะออกมาต่อค่ะ รออยู่ค๊า เป็นกำลังใจให้ผลิตผลงานออกมาเยอะๆ น๊ะจ๊ะ   โดย: mamaopal IP: 124.157.236.228 7 มิถุนายน 2550 9:00:08 น.

เมื่อไรจะมาอัพอีกจ๊ะ รออ่านนานมากแล้วน้า ใจจะขาดแล้ว กำลังสนุกเลยค่ะ   โดย: karn IP: 202.5.95.205 12 มิถุนายน 2550 20:30:30 น.

เมื่อไรจะอัพอีกค่ะ รออ่านอยู่นานแล้วค่ะ อย่าทิ้งแฟนๆอย่างนี้สิค่ะ   โดย: karaboon IP: 125.26.79.31 15 มิถุนายน 2550 16:36:44 น.

สงสัยจะได้อ่านปีละตอน รอนานจังเลยค่ะ   โดย: No.1 IP: 58.9.104.52 1 กรกฎาคม 2550 12:47:40 น.

อัพเร็วๆๆสิค่ะ   โดย: ปลายฝน IP: 125.27.4.64 14 กรกฎาคม 2550 13:30:13 น.

เอ่อ น้องไข่มุก นี่เดือนกรกฎาคมแล้วนะจ๊า พี่สอบกลางภาคเสร็จแล้วน้องก็ยังไม่มาซะที 4เดือนแล้วนะจ๊ะน้องไข่มุกที่น่ารัก เดี๋ยวพี่ลืมเรื่องนี้ เอามาเดือนละตอนก็ได้ อนุญาตให้ดองเพราะเข้าใจว่าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วมันเรียนหนักจนหลังจะหักเหมือนพี่ แต่ก็เจียดเวลาสักนิดเถ้อหนู สงสารพี่ๆ ที่รอความหื่นอยู่ อิอิ   โดย: ปลาทอง IP: 210.203.186.47 22 กรกฎาคม 2550 0:25:41 น.

ติดตามมานานแล้วนะ หายไปนานเลย คิดถึงจัยจะขาดแล้วกลับมาอัพด่วนเลย   โดย: เด็กใหม่ IP: 203.209.97.85 2 สิงหาคม 2550 14:48:06 น.

สงสัยคปีละตอนจริงๆ รออยู่นะคะ   โดย: oldtrafford IP: 203.146.63.182 7 สิงหาคม 2550 22:06:08 น.

มาเยี่ยมค่ะพี่มุก>_< ไม่เจอกันนาน ปอมส์ก็เรียนหนักอ่ะค่ะ วันนี้กลับมาเยี่ยม สู้ๆค่ะ   โดย: N'ปอมส์ IP: 58.64.42.128 11 สิงหาคม 2550 17:38:06 น.

เข้าใจว่ายุ่งเรื่องเรียนนะ แต่อย่าปล่อยให้รอนานอย่างนี้นะจ๊ะ รอจนจะลืมชื่อเรื่องอยู่แล้ว เลยต้องตั้งเป็นข้อความเตือนบนคอมฯแล้วนะจ๊ะ ยังงัยก็อย่าปล่อยให้รอนานๆอีก มาอัพบ้างก็ยังดีแม้จะไม่100%ก็ตาม   โดย: ผู้ติดตาม IP: 61.47.17.21 27 กันยายน 2550 12:47:33 น.

โอยยย มาต่อเถอะจ้ะน้องมุกจ๋า   โดย: warlord IP: 125.24.252.146 18 ตุลาคม 2550 16:28:38 น.

น้องมุก เมื่อไหร่จะมา จะลงแดงแล้วนะคะ   โดย: loveleklek IP: 61.91.212.13 6 พฤศจิกายน 2550 11:13:16 น.

เกือบปีแล้วนะคะ   โดย: oldtrafford IP: 58.8.90.98 14 พฤศจิกายน 2550 20:43:42 น.

นานแว้วค่า...มาได้แล้วน้า จาคอยติดตาม   โดย: นู๋หวาน IP: 221.128.77.10 7 ธันวาคม 2550 22:25:19 น.

จาปีแล้วนะค๊ะ มาอัพเถอะน้า พลีสๆๆๆๆ   โดย: book IP: 125.27.100.208 9 ธันวาคม 2550 22:26:17 น.

ผ่านไปแล้ว เกือบปี... มุกก็ยังไม่มา... คนรออ่าน จะสิ้นใจ... มาทีเถิด พลีซซซ   โดย: อิ๊งค์ IP: 58.9.154.245 3 มกราคม 2551 21:33:51 น.

เมื่อไหร่ตอนที่15จะมาซะกะทีอะ รอนานแล้วนะจ๊ะ   โดย: พริกไทย IP: 125.24.209.89 15 มกราคม 2551 14:02:16 น.

พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่า เนื้อเรื่องสนุกดีจังนะคะ ว่าแต่ทำไมพระเอกใจร้ายจัง หื่นอีกต่างหาก มาอัพตอนที่ 15 เร็วๆนะคะ   โดย: sosine IP: 58.8.147.91 3 กุมภาพันธ์ 2551 22:16:44 น.

ไข่มุกจ๋า จะครบรอบ 1 ปีเต็มแล้วนะจ๊ะ จะไม่มาอัพให้อ่านหน่อยหรอ   โดย: sosine IP: 58.8.144.47 18 กุมภาพันธ์ 2551 23:10:38 น.

อีกไม่กี่วันก้อครบปีแร้วนะค๊าบบ จาไม่มาอัพจิงๆอะหรอ อัพหน่อยน้า   โดย: book IP: 118.172.241.72 12 มีนาคม 2551 2:32:27 น.

1 ปีผ่านไปแว๊ววว น้องมุกยังไม่มาเลย   โดย: warlord IP: 125.25.131.99 7 เมษายน 2551 19:10:13 น.

ใช่ค่ะ ๑ปีแล้วน้องมุกยังไม่มาซักที รออยู่นะจ๊ะ   โดย: อันนา IP: 210.246.148.28 18 เมษายน 2551 17:13:38 น.

หนึ่งปีผ่านไป แต่ไขมุกก็ยังไม่มา เมื่อไหร่จะกลับมาค่เนี่ย   โดย: sosine IP: 58.8.143.169 27 เมษายน 2551 20:52:47 น.