เล่ห์ร้าย อุบายรัก ตอนที่6

	บนท้องถนนที่พลุกพล่านไปด้วยรถยนต์ แสงไฟสาดส่องจากหน้ารถ เผยให้เห็นร่างงามของหญิงสาวผู้หนึ่งกึ่งเดินกึ่งวิ่งทุลักทุเลอยู่บนไหล่ทางข้างถนน พิชญาปาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากนัยน์ตาไม่รู้ต่อกี่ครั้ง ริมฝีปากบางขบกันแน่น ไม่ใช่เพราะความโกรธ เพียงแต่ไม่อยากให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาให้ผู้คนรอบข้างสมเพศต่างหาก พิชญาไม่รู้เลยว่าตัวเองวิ่งมานานเท่าไหร่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน กว่าจะรู้สึกตัวและตั้งสติได้ เธอก็วิ่งออกมาสู่ถนนใหญ่แล้ว และวิ่งมาไกลเกินกว่าที่ตัวเองจะคิดถึงด้วยซ้ำ หญิงสาวหยุดวิ่งและมองกลับไปทางเก่าที่วิ่งมา พบเพียงความว่างเปล่ากับความมืด ไร้ร่องรอยของร้านอาหารที่เธอเพิ่งไปรับประทานมาเมื่อครู่ ค่ำคืนนี้มีเพียงความมืดมิด หากแต่ความมืดนั้นยังคงหลงเหลือแสงสว่างให้เธออยู่บ้างเพียงน้อยนิด คือเสาไฟฟ้าที่คอยส่งทางให้ผู้คนที่ขับรถ รวมทั้งเธอด้วย หญิงสาวมองหาแท็กซี่เพื่อจะกลับบ้านแต่ก็ไม่พบสักคัน เธอประจักษ์ว่าถนนแห่งนี้มันเปลี่ยวนัก ร่างบางเหลือบดูนาฬิกาข้อมือพบว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว พิชญาทิ้งตัวนั่งลงที่ป้ายรถเมล์ที่ยังพอมีแสงสว่างเหลือให้เธออยู่บ้าง เสียงถอนหายใจยาวลอดออกมาจากริมฝีปากบาง ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะเปร่งเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจออกมาอีกครั้ง พาลคิดฟุ้งซ่านไปว่าทุกวันนี้ที่เธอมีลมหายใจอยู่ เพียงเพื่อถอนหายใจอย่างนั้นหรือ ? ชีวิตของเธอไร้ค่าขนาดนั้นเลยรึ!? เหมือนจะคิดอะไรได้ เธอก้มหลงควานหาสิ่งของบางอย่างในกระเป๋าสะพาย “ ยา ยาหายไปไหน ” อุทานพร้อมกับใช้มือควานหาต่อไป แต่ในกระเป๋าก็ไม่มีสิ่งที่เธอต้องการอยู่ ถึงจะมีแต่ก็ไม่ใช่ยาชนิดที่เธอต้องการ เมื่อควานหาไม่พบก็ต้องใช้วิธีใหม่ในการค้นหา คือการเทของในกระเป๋าออกมาทั้งหมด “ อ่ะ! นี่มันของเราเหรอ ” พิชญาหยิบกระปุกใบเล็กๆสีชมพูสดใสขึ้นมาดู “ แต่เราไม่มีของแบบนี้นี่นา ” ว่าแล้วเธอก็เปิดกระปุกเล็กน่ารักใบนั้นออกมาพบกระดาษโน้ตเล็กๆพับอยู่ภายใน เมื่อหยิบกระดาษโน้ตออกมาก็พบกับสิ่งที่เธอต้องการอยู่ในนั้น ภายในกระดาษโน้ตมีข้อความฝากถึงเธอ ข้อความในนั้นไล่ม่านน้ำตาออกไปและแทนที่ด้วยรอยยิ้มของผู้อ่านเข้ามาแทน ‘ ว่าไงยายหนูขี้ลืม >_<~ โฟมกับอันว่าแล้วว่าแพนต้องลืมขวดยาเข้าสักวัน เลยแอบซื้อกระปุกใส่ยาเล็กๆมาให้ติดกระเป๋าไว้ให้ ทานซะนะแมวน้อยขี้แย ทานยาแล้วคิดถึงคนให้บ้างล่ะ รักยายหนูแพนที่สุด ’ “ ขอบคุณนะโฟม..อัน. ถึงแพนไม่มีใครแต่อย่างน้อยแพนก็มีโฟม..กับอัน แค่นี่แหละ แพนก็พอใจแล้ว ” พิชญาปาดน้ำตาที่ทำท่าจะร่วงลงมาอีก แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะความเสียใจแต่เป็นความตื้นตันใจในมิตรภาพของเพื่อนต่างหาก อย่างน้อยเธอก็ยังมีคนต้องการ มือน้อยบรรจงหยิบยาออกจากกระปุก “ อ่ะ!...” เสียงหวานเล็ดลอดออกมาเมื่อกระปุกยาเจ้ากรรมกลิ้งตกจากตักของเธอไปสู่ถนนใหญ่ หญิงสาวไม่รอช้ารีบวิ่งตามไปเก็บเจ้ากระปุกยาตัวดีที่ทำตัวเหมือนปลาไหลกลิ้งไปกลิ้งมาไม่ยอมหยุดซะที เป็นจังหวะเดียวกับที่รถเก๋งคันหรูพุ่งสวนมาทางเธอพอดี ปี๊น!! เสียงแตรรถดังขึ้นสองถึงสามครั้ง เรียกความสนใจจากหญิงสาวที่กำลังก้มเก็บของกลางถนน พิชญามัวแต่ตะลึงกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้าจึงไม่ทันหลบหลีก ร่างบางยืนนิ่ง ขาพาลจะก้าวไม่ออกราวกับเรี่ยวแรงถูกพื้นถนนดูดกลืนหายไปหมด ดังนั้นสิ่งที่สามารถทำได้ตอนี้คือยืนหลับตานิ่งเท่านั้น ไม่ใช่ว่าไม่กลัว แต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับตัวต่างหาก เอี๊ยด !!!!! เสียงล้อรถเบรกดังสนั่นไปทั่วบริเวณโดยรอบ ล้อยางสมรถภาพในการยึดเกาะพื้นถนนเป็นชั้นเลิศ มันสามารถหยุดรถได้อย่างสนิทก่อนจะถึงตัวหญิงสาว แม้ว่าจะวิ่งมาด้วยความเร็วสูงปานสายลมพัดผ่านก็ตาม เคราะห์ดีของเธอที่รถคันนั้นเบรกทัน มิฉะนั้นร่างของเธอคงไม่แคล้วลอยระริ้วเพราะแรงชนหรือไม่เธอก็ได้ลงไปนอนแอ้งแม้งใต้รถคันใหญ่แล้วก็เป็นได้ ไม่อยากอยากนึกสภาพเลยว่าเธอจะเป็นยังไง!! ร่างบางยืนสั่นเทาอยู่กลางถนนไม่รู้เพราะอากาศที่เริ่มหนาวหรือว่าเพราะเหตุผลอื่น ขาเรียวทั้งสองแทบไร้เรี่ยวแรงจะทรงตัว เมื่อพบว่าเจ้าของรถคันหรูที่เกือบจะพุ่งชนเธอเมื่อกี้คือใคร คือเขา...ภูมิรพี!!! “ อยากตายรึไงถึงได้มาขวางทางรถ ” เสียงทรงอำนาจที่ดังเกือบจะพร้อมกับเสียงปิดประตูรถ ใช่เขาจริงๆ พิชญาบอกตัวเองอย่างนั้น เขายืนตระหง่าอยู่ข้างรถยุโรปคันใหญ่สีดำสนิท ที่เขามักใช้ขับไปไหนมาไหนอยู่ประจำ รถคันใหญ่สีดำหากเปรียบตัวเขาเข้ากับนักรบโบราณพาหนะคู่ใจของเขาคงจะเป็นม้าอาชาไนย์สีดำสนิท เสมือนพาหนะคู่ใจรถของเขา เธอยังจำได้ดี ว่าสีที่เขาโปรดปราน ที่สุดเป็นสีดำ เธอเคยถามเขาครั้งสมัยเมื่อวันวานว่าทำไมเขาถึงชอบสีดำ ก็ได้คำตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ว่า ‘ สีดำ สงบ ลึกลับดูน่าค้นหา ’ หญิงสาวทอดมอง’ผู้ที่เคยมีรอยยิ้มอบอุ่น’ ให้เธอนิ่ง ไม่มีอีกแล้วสิ่งที่เคยได้รับ จะมัวมานั่งคิดถึงอดีตอยู่ทำไม ในเมื่อความเป็นจริงที่แสนร้ายกาจได้รออยู่ตรงหน้าเธอแล้วนี่ !? พิชญาขบริมฝีปากแน่น สูดหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด เขาจะรู้ไหมหนอ? ว่าการเผชิญหน้ากับเขา เธอต้องใช้ความกล้าหาญและความพยายามมากขนาดไหน เขามีพลังบางอย่าที่แฝงอยู่ในตัวอย่างเหลือล้น ในดวงตาของเขามีแต่ความเกลียดชัง แผ่ขจรขจายเป็นวงกว้างจนเธอรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังที่เขามีให้ขนาดนี้! ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ “ อยู่ใกล้ฉันมันทำให้เธออึดอัดขนาดนั้นเชียวเหรอ? ” เขาเว้นช่วงคำพูดก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงประชดแตกดัน “ ไม่เหมือนเวลาที่เธออยู่กับคู่หมั้นของคนอื่น ถึงได้หัวล่อต่อกระซิกอย่างมีความสุขขนาดนั้น ” “ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไปกับพี่เอกมา หรือว่า! คุณสะกดรอยตามฉันงั้นเหรอ ” สำนึกในคำพูดของตัวเองในนาทีต่อมาว่ามันน่าขันเพียงไหน เมื่อชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นไปทั่วบริเวณ ร่างบางก้มหน้ากัดริมฝีปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าพูดสิ่งที่น่าหัวเราะขนาดไหนออกไป คนอย่างเขา...คนอย่างเขานะหรือ เขาคือภูมิรพี วัชรดิเลกวณิชย์ เขานะหรือจะมาสนใจ จะมาสะกดรอยเธอเพื่ออะไร ในเมื่อเธอเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากจะเห็นบนโลกใบนี้! “ น่าขัน! ฉันไม่ทำอะไรสิ้นคิดขนาดนั้นหรอก ความบังเอิญนะสาวน้อย...เธอเคยได้ยินไม่ใช่เหรอ ว่าพระเจ้ามักเล่นตลกกับชีวิตคนเสมอ รวมทั้งคราวนี้ด้วย ท่านคงจะทนเห็นการกระทำที่น่าอดสูของใครบางคนไม่ไหว ถึงได้ส่งฉันให้ไปเห็นและจัดการในแบบที่มันควรจะเป็น ” เขาย้ำคำว่า’อดสู’ ใส่หน้าของเธอ “ เป็นไง!? ความรู้สึกถูกประจานเวลาแย่งของชาวบ้านน่ะ รสชาติมันเป็นยังไง ” “ คุณ! ” “ อ้อ..ฉันลืมไปผู้หญิงอย่างเธอป่วยการที่จะพูดถึงความอาย ในเมื่อยางอายบนหน้าเธอมันมลายหายไปหมดแล้วนิ หน้าของเธอถึงได้ด้านยิ่งกว่าซีเมนต์ที่ฉันเหยียบอยู่ใต้เท้าซะอีก ” “ คุณ! มันจะมากไปแล้วนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณคิดนะ ฉันกับพี่เอกเราเป็นพี่น้องกัน ” “ พี่น้องท้องติดกันละสิไม่ว่า ” “ คุณ.. คุณ ” ร่างบางกำมือแน่น ริมฝีปากบางสั่นระริกด้วยความโกรธ ไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาอธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจ และถึงแม้ว่าเธอมีคำอธิบาย เขาจะยอมรับฟังและเชื่อเธองั้นเหรอ... ไม่มีทาง!! “ ไม่ว่าคุณจะคิดยังไง แต่ฉันกับพี่เอกเราพี่น้องกันจริงๆ บางทีสิ่งที่คุณเห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่คุณคิดนะคะ ” พิชญาพง่ะ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาเดินเขามาใกล้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที เขาก็เดินเข้ามาจนชิดจนกระทั้งได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน และถ้าเขาให้การสังเกตมากกว่านี้ เขาก็จะพบว่าเธอเริ่มหายใจติดขัด จังหวะการหายใจของเธอเริ่มไม่ปกติ ภูมิรพีหัวเราะหึหึในลำคอ “ แต่ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็นมากกว่า ดวงตาของฉันมันไม่เคยโกหก ไม่เหมือนผู้หญิงสับปลับอย่างเธอ หน้าด้านไร้ยางอาย ชอบแย่งของชาวบ้าน ผู้ชายดีๆมีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมเธอไม่เลือกเอาเล่า หรือว่าเธอมีรสนิยมนิยมชอบผัวชาวบ้าน ” หญิงสาวตาเบิกโพรงกับคำพูดที่ไม่คิดว่าจะออกจากปากของชายหนุ่ม รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจขึ้นมาโดยบัดดล พร้อมกับสำนึกในใจแล้วว่าภูมิรพี หรืออดีตคือพี่ภูมิของเธอ ได้ตายจากไปพร้อมกับสิริสราเพื่อนของเธอแล้ว ไม่! ไม่ใช่ร่างกายที่ตายจากไป แต่เป็นความอ่อนโยนที่มีให้เธอต่างหาก... สิริสราไม่ได้พรากแค่หัวใจของเขาไป หากแต่จิตใจ ความรู้สึก ความรัก ความเชื่อใจ ความอ่อนโยน ชีวิตชีวา สิริสราก็ได้พรากมันไปจากเขาด้วย ไม่เหลือแม้กระทั่งวิญญาณ! ไม่หลงเหลือ ‘พี่ภูมิคนเก่าไว้ให้เธอเลย’ พิชญาคิดในใจอย่างขมขื่น สิ่งที่มีเหลือสำหรับเธอคงจะเป็นความแค้นและความเกลียดชังเท่านั้น น่าขันสิ้นดี... มีสักครั้งไหมที่เขาจะพูดดีๆกับเธอ มีสักครั้งไหมที่เขาจะไม่ดูถูกเหยียดหยามเธอ มีสักครั้งไหมที่เขาจะรับฟังคำอธิบายจากปากของเธอ มีสักครั้งไหมที่เขาจะเชื่อในคำพูดของเธอ และมีสักครั้งไหมที่เขาจะไม่มองเธอด้วยสายตาเกลียดชังแบบที่เป็นอยู่นี้ คำตอบไม่ต้องไปหาจากที่ไหน ในเมื่อคำตอบมันอยู่ในตัวของเขาแล้วนี่ เมื่อเขายังมองเธอด้วยสายตาเจ็บแค้น คำตอบที่ได้ย่อมไม่แปรเปลี่ยนไปจากเดิม “ คุณเรียกตัวเองว่าผู้ดี เที่ยวหาว่าฉันต่ำอย่างโน้นอย่างนี้ แต่จริงๆแล้วคุณรู้มั้ย.. ว่าอะไรมันต่ำที่สุด ” พิชญาหยุดกล่าว ยิ้มหวานให้เขา แต่ใครจะรู้มั้งว่าในใจของเธอตอนนี้มันกำลังร้องไห้อยู่ “ อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะพิชญา ” “ จิตใจของคุณไงล่ะ มันต่ำยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ” สิ้นสุดคำกล่าว ภูมิรพีก็พุ่งเข้าใส่ร่างบางทันที ชายหนุ่มบีบต้นแขนของหญิงสาวแน่น ตวงตาเข็มกร้าวเปล่งประกายระยับด้วยความโกรธที่ถูกเหยียดหยาม พิชญาด้วยสั่นด้วยความกลัว แต่พยายามแข็งใจทำเชิดหน้าใส่ชายหนุ่มอย่างไม่กลัวเกรง ทั้งที่ในใจอยากจะหายวับไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่อยากอยู่ให้ใครเหยียดหยาม “ คุณภูมิ! ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ ” ร่างบางพยายามดิ้นให้พ้นจากพันธนาการของชายหนุ่ม แต่เขากลับกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม จนเธอเริ่มอึดอัด แต่ที่อึดอัดคงเป็นจิตใจมากกว่าร่างกาย “ ฉันอยากให้เธอเจ็บ ฉันอยากให้เธอตายไปด้วยซ้ำ พิชญา..ทำไมคนที่ตายวันนั้นไม่ใช่เธอ เธอมันสมควรตาย สิริสราต่างหากที่สมควรอยู่ เธอมันเลว..เธอฆ่าสราทำไม สราเป็นเพื่อนของเธอนะ ” เขาตะโกนใส่หน้าพร้อมกับเขย่าร่างบางเธอไปด้วย พิชญาสั่นคลอนด้วยแรงอารมณ์ของชายหนุ่ม “ ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ ถ้าคุณอยากฟังฉันจะอธิบาย ได้โปรดฟังฉันอธิ.. ” “ หุบปาก!! เก็บคำแก้ตัวของเธอเอาไว้พูดให้ไอ้เอกฟังเถอะ ฉันไม่ใช่ไอ้เอก เก็บคำฉอเลาะไว้ใช้กับมันเถอะ ” “ คุณ! คุณ.. ” “ ทำไม!? ฉันพูดจี้ใจดำเธอละสิ ถึงได้พูดไม่ออก.. ความจริงมันเป็นยังไงเธอรู้อยู่แกใจ ไม่ว่าเธอจะทำยังไงเธอก็ไม่มีวันหลุดพ้นจากคำว่าฆาตกรไปได้หรอก จำไว้!! ” ภูมิรพีกลั้นโทสะไว้ไม่อยู่ ผลักร่างบางออกไปอย่างไม่ยีระ พลั๊ว!! พิชญาพาดฝ่ามือลงบนหน้าชายหนุ่มอย่างแรง ความโกรธที่ถูกสบประมาท ผลักดันให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่คาดฝันว่าจะกล้าทำ แต่เธอก็ทำมันลงไปแล้ว เธอตบหน้าเขา สัญชาติญาณมักไปเร็วกว่าสมองเสมอ... ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น คนถูกตบยืนนิ่ง ขบกรามแน่น มือใหญ่ทั้งสองข้างกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดฝอยนูนเด่นขึ้นมา การที่ชายหนุ่มนิ่งไปเป็นสัญญาณบอกเธอได้เป็นอย่างดีว่าเขากำลังโกรธ และโกรธมากๆด้วย หญิงสาวก้าวถอยหลังให้ออกห่างจากเขามากที่สุด เธอยอมรับเต็มอกว่าตอนนี้เธอกำลังกลัว... “ จะหนีไปไหน!! ” มือใหญ่คว้าต้นแขนเรียวไว้มั่น คนถูกจับบิดตัวหนีเช่นกันแต่เพราะพละกำลังที่น้อยกว่า ทำให้ความพยายามไม่เป็นผลสำเร็จ ภูมิรพีไม่รอช้าเข้ากอดรัดร่างบางทันที เอื้อมมือมาโอบกระชับรอบเอวคอดไว้แน่น แค่มือเขามือเดียวก็สามารถโอบรอบตัวหญิงสาวได้แล้ว ส่วนอีกมือหนึ่งบีบที่เรียวหน้ารูปไข่ของเธอไว้แน่นเช่นกัน โดยไม่คาดฝัน ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาใกล้เธอและในที่สุดริมฝีปากที่บางเหมือนผู้หญิงก็เข้าครอบครองริมฝีอวบอิ่มของเธอ พิชญาอื้ออึงในลำคอ ไม่คาดคิดว่าเขาจะทำแบบนี้ หญิงสาวขบริมฝีปากแน่นเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มต้องการสอดลิ้นเข้ามาในปากของเธอ แต่ด้วยชั้นเชิงที่ชำนาญกว่า ภูมิรพีใช้มือช้อนเข้าไปใต้ท้ายทอยเธอก่อนจะกระตุกผมสลวยของเธอแรงๆส่งผลให้คนถูกกระตุกส่งเสียงร้องอย่างตกใจ และนั่นเป็นจังหวะที่ริมฝีปากบางเปิดออก ภูมิรพีไม่รอช้า เข้าครอบครองริมฝีปากบางราวกลีบดอกไม้แรมแย้มด้วยความรวดเร็ว ตะกุกตะกาม คุกคาม ปราศจากและไร้ซึ่งความอ่อนโยน สัมผัสของชายหนุ่มทำให้ร่างบางชาวูบวาบไปทั้งตัวเหมือนถูกกระแสไฟวิ่งผ่านทั่วทั้งร่างกาย พิชญารู้สึกเหมือนถูกกระแสน้ำพัดพาไปสู่กลางทะเลลึก เธอกำลังจมดิ่งลงไปใต้ท้องทะเลที่เย็นยะเยือก และค่อยๆขาดอากาศหายใจในที่สุด จากสัมผัสที่เต็มไปด้วยจาบจ้วง ตะกุกตะกามในช่วงแรก กลายเป็นสัมผัสที่นุ่มนวลอ่อนโยนเข้ามาแทนที่ โดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันรู้ ชายหนุ่มอดเคลิบเคลิ้มไปกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดเหมือนผลเชอร์รี่นั่นไม่ได้ มันช่างนุ่มนวลหอมหวานราวกับกลีบดอกไม้แรกแย้มที่แฝงไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนชวนให้ลิ้มลอง แต่มันเป็นริมฝีปากของฆาตกร!! ชายหนุ่มเบิกตาโพลงทันทีที่ตั้งสติได้ เขาจับร่างบางเหวี่ยงจนล้มลงไปนอนกองบนพื้นถนน พิชญามึนงงหายใจติดใจ พยายามสูดอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด หญิงสาวหอบหายใจเหมือนคนที่วิ่งมาหลายกิโล ริมฝีปากของเธอเจ่อบวมแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจากการกระทำของชายหนุ่ม พิชญาตัวสั่นระริก “ ผู้หญิงอย่างเธอ มันใจง่าย! อย่ามามารยาทำตัวไร้เดียงสาเหมือนไม่เคยต้องมือชาย ไม่เคยจูบมาก่อน ประวัติเธอโชคโชนขนาดไหน ทำไมฉันจะไม่รู้ ว่าความจริงแล้วข้างในเธอมันกลวงขนาดไหน ” ‘ประวัติของเธอ’ หญิงสาวแค่นหัวเราะ ยิ้มเหยียดๆ ก็คงไม่แคล้วไปฟังมาจากคนอื่น หากเธอบอกความจริงไปว่าเธอยังไม่เคยแม้กระทั่งจูบเขาจะเชื่อไหมหนอ? จริงอยู่...เมื่อตอนเรียนมหาลัยมีคนมาจีบเธอเยอะแยะก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเที่ยวไปมีอะไรกับใครง่ายๆนิ “ ถ้าข้างในฉันมันกลวง แล้วคุณมาจูบฉันทำไม ฉันเองก็ขยะแขยงกับจูบของคุณเหมือนกัน ฉันบอกตรงๆนะ ว่ามันเทียบกันคนอื่นไม่ได้เลย ” พิชญาปด เธอย้ำคำว่าคนอื่นใส่หน้าภูมิรพีอย่างชัดเจน ชายหนุ่มนัยน์ตาลุกแววด้วยความโกรธ ก้มลงไปคว้าร่างบางที่นั่งกองอยู่กับพื้นขึ้น “ อยากลองแบบที่มันถึงใจมากกว่านั้นมั้ยล่ะ? ” พิชญาหน้าชาวาบ สำนึกว่าตัวเองพูดผิดจนแทบอยากกัดลิ้นตัวเองเป็นการลงโทษ ภูมิรพีไม่รอช้ากดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดตัวเองถึงทำแบบนี้อีก ทั้งๆที่เคยคิดไว้ ต่อให้ตายก็ไม่มีวันเข้าใกล้ผู้หญิงคนนี้อีก แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาทำมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาเคยพูดไว้โดยสิ้นเชิง เขาอยากห้ามตัวเองแต่ทำไม่ได้ ริมฝีปากที่เขาเคยคิดว่ามันน่ารังเกียจบัดนี้ มันกลับหอมหวนหอมหวานจนเขาห้ามใจไม่อยู่ เขารู้สึกอาการสั่นน้อยๆของร่างบางเมื่อเขาถอนริมฝีปากออก แต่เมื่อเขาปล่อยร่างบางของหญิงสาวออกจากอก ร่างของเธอก็ซวนเซเจียนจะล้มลง อาการสุดท้ายที่เขาสังเกตุเห็น ร่างบางสั่นน้อยๆเหมือนคนหายใจไม่ทันจนหมดสติไปในอ้อมแขนของเขา ภูมิรพีสะดุ้งพยายามสังเกตอาการของคนตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อพบว่าไม่ได้เกรงทำเขาก็อุ้มร่างน้อยขึ้นพลางหยิบกระเป๋าของเธอติดมือมาด้วย แม้จะอุ้มหญิงสาวและถือกระเป๋าอยู่แต่เขาก็สามารถใช้มือที่เหลือเปิดประตูรถวางร่างหญิงสาวไว้บนเบาะหน้ารถ ชายหนุ่มเดินอ้อมมาทางด้านหน้าตัวรถ รู้สึกเหมือนเท้าตัวเองเตะโดนอะไรสักอย่าง เขาพบว่ามันเป็นกระปุกเล็กๆสีชมพูสดใส ภูมิรพีเขย่ากระปุกด้วยความอยากรู้ จากเสียงที่ดังออกมาจากด้านในเขาให้ความเห็นว่ามันน่าจะเป็นลูกอมหรือไม่ก็เป็นยา ภูมิรพียักไหล่เก็บเจ้ากระปุกน่าสงสัยใส่ไว้ในลิ้นชักหน้ารถอย่างไม่สนใจจะเปิดออกดูสิ่งที่อยู่ข้างใน ชายหนุ่มหันไปมองร่างบางที่นอนหมดสติอย่างพินิจพิเคราะห์ในใบหน้าสวย ดวงตาหวานซึ้ง แต่เขารู้ดีว่าทุกอย่างล้วนเป็นเพียงภาพลวงตาทั้งนั้น จิตใจของผู้หญิงคนนี้สกปรกมากกว่าอะไรทั้งหมด เขาละสายตาจากดวงหน้าเรียวสวย ก่อนจะขับรถออกจากบริเวณนั้น

Create Date : 30 มกราคม 2549		4 comments
Last Update : 18 มกราคม 2552 0:43:24 น.
Counter : 595 Pageviews.
Share Tweet