เอ๊!!
กินขนมอย่างเปิดเผยนี่
เเอบหลอกด่าเราป่าว
555555555
มันก้อจิงอะนะ

ขอโทดด้วยถ้าเราทำหั้ยปอย
เสียสมาทิเวลาเรียน
เรารุตัวว่าตัวเองเสียงดัง
อื้มๆๆ
เรารักปอยน่ะจ่ะ
รักห้องคำนวณด้วย
=)

ซึ้งเค๊อะ พี่ปอยขา เก็บความทรงจำดีๆ ไว้ อย่าลืมเค้าล่ะ จุ๊บๆ อีกแป๊ปเดียวเอง หนึ่งปี สู้ๆ

อัพซะซึ้งเชียวเพื่อนคนนี้

เราเห็นด้วยว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก

ตอนเเรกเรามีความรู้สึกเดียวกับปอย

เเต่ตอนนี้ก็เริ่มชินเเละ

เเต่ในความวุ่นวายนั้นพวกเรามักมี

รอยยิ้มอยู่เสมออ่า นี่ก็เหลืออีกปีเดียว

จะม.6เเล้วเร็วเหลือเกินพวกเราต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุด

รักห้องคำนวณมากเหมือนกัน

เพื่อนกันตลอดไป^_^

เอ...เราไม่ด้ว่าไรมุขนะ

- -"

พักหลังมันกลายเปงเรื่องขำๆสำหรับเราอ่ะ

ถ้าเพื่อนไม่กินหนมในห้องสิ...แปลก

มันไม่ใช่ห้องเรา555

เก็บวันเวลาดีดีที่ผ่านไปให้อยู่ในความทรงจำของเรา
ชีวิต ม ปลายเนี่ยละ
สนุกที่สุดแล้วนะ

ช่วงเลาเกือบ 2 ปีที่อยู่ด้วยกัน มันช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้ มีทั้งเสียงหัวเราะ ร้อยยิ้ม และน้ำตา หลายอย่างได้ในพาพวกเราให้มาพบกาน และได้มีช่วงชีวิตหนึ่งด้วยกัน ....
.... การได้เป็นเด็ดคำนวณ ถือว่าคุ้มที่สุดที่ได้เกิดมาเปงนักเรียน ไม่เคยคิดอิจฉาห้องวิทย์ ไม่เคยคิดอิจฉาห้องภาษา แต่คิดเสมอว่า หลายห้องคงอิจฉาห้องของเรา ถึงจาโดนด่า ไม่เป็นระเบียบ หลายครั้งตัวเองก็ทนม่ายได้กับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น แต่นั้นสอนให้เรารู้ว่า ไม่มีใครทำได้เหมือนพวกเราอีกแล้ว สีสันหนึ่งของชีวิต ที่มีพวกเธอเป็นเพื่อนรวมห้องมันช่างมีควาหมายอะไรเช่นนี้ ทำหนอเวลาช่างใจร้าย กำลังจาพลาดเราไปจากกันอีกไม่นาน หลายครั้งที่หวนคิดแล้ว ก็เหมือนกับน้ำตาจะไหลออกมา คิดถึงใบหน้าของคนข้างตัว ใบหน้าของเพื่อนทุกคน แล้วก็หวนคิดถึงสิ่งที่ผ่านไป และก็เศร้าใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ขอให้เราใช้เวลาที่เหลืออย่างมีความสุข อย่าลืมตั้งใจในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำในอนาคต ........ หลังจากผ่านโรงเรียนไปแล้ว โลกมันช่างกว้างใหญ่มีอะไรอีกหลายอย่างที่ เด็กๆ อย่าเรายังไม่รู้ หลายๆอย่างก็คนเปลี่ยนไปในทางที่มันควรจะเป็น ......
แต่สิ่งที่จะไม่เคยเปลี่ยนคือ ความทรงจำและคำว่าเพื่อนที่เรามีให้กัน วันหนึ่งวันใดเธออาจจะต้องเลือกและเดินทางไปตาม ทางที่เธอควรเป็น แต่เธอจงอย่าลืมว่า เพื่อนคนนี้ยังคงเป็นกำลังใจให้เธอ หากเธอต้องการความช่วยเหลือ เพื่อนคนนี้ยินดีมอบให้ ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร เมื่อยามเธอเสียใจยังมีฉัน แต่หากเวลาที่เธอมีความสุข ดีใจ เธอไม่สำเป็นต้องนึกถึงฉัน เพราะจะยังไงฉันดีใจกับเธอและรักเธอเสมอ เพื่อน..................................................

รักพวกแกจังเลย

Math No.33 Nu

รักห้อคำนวณคร่าๆๆๆๆ
จุ๊บส์ๆๆๆๆ
ทรายปอย**

อา...ช่วงชีวิต ณ ห้องคำนวณ...
เป็นอะไรซักอย่างที่ทำให้ชีวิตเรามีสีสันขึ้น
แม้ตอนแรกเราจะ รู้สึกแย่แทบบ้า...
แต่ตอนนี้เรารู้สึกดีเป็นบ้าเลยว่ะ 5555
อาจเป็นเพราะความชินรึเปล่าน้า...

หลายคนว่าชีวิตวัยเรียนจะมีค่าที่สุด...
แล้วก็...เพื่อนม.ปลายนี่แหละ...คบกันยาวที่สุดนะ
คิดว่าจะจริงมั๊ยน้า...

ถ้าเป็นกับเจ้าพวกนี้เป็นไปได้อยู๋แล้วแหละเนอะ?

ตอนแรกที่ขึ้นม.4 เราพูดตรงๆรับไม่ได้เลยแหละ
แบบอยากกลับบ้านทำไมเพื่อนเป็นแบบนี้เนี่ยยย
แต่ตอนนี้เราก็เข้าใจพวกเรามากขึ้นนะ
มันก็เป็นแบบนี้ ฮาๆแบบนี้ เสียงดังแบบนี้ วุ่นวายแบบนี้ไม่ใช่เหรอที่ทำให้ชีวิตมีสีสัน ทำให้ม.ปลายเป็นช่วงชีวิตที่น่าจดจำ ต่อไปอีกแค่ 1 ปี ก็คงไม่มีบรรยากาศแบบนี้อีกแล้ว
เราก็รู้สึกดีใจนะที่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับทุกคน เลิฟๆ
***เด็กคำนวณเว้ย...***

เริ่มชินแล้วสิ อิอิ รักษามิตรภาพไว้นะน้อง ยังไงซะ
ช่วงม.ปลายก่อนเอ็นท์ ชีวิตสนุกที่สุดเลย เชื่อพี่

เป็นไงบ้าง เนี่ย สบายดีเนอะ

ปอยซัง เป็นไงบ้าง

หายเงียบไปเลยยยยย