BlogGang.com : : ปิงปองงง : . . . ท ด ล อ ง เ ขี ย น นิ ท า น . . .

. . . ท ด ล อ ง เ ขี ย น นิ ท า น . . .

ก า ล ค รั้ ง ห นึ่ ง น า น ม า เ เ ล้ ว . .

ตั้งแต่สมัยที่ต้นไม้ใบหญ้าและเหล่าสรรพสัตว์ยังคงพูดจาส่งภาษาถึงกันได้

ในเสียงของสายลมและกลิ่นหอมจางๆของอากาศที่อบอุ่น

แห่งป่ากว้างใหญ่เขียวขจีที่เงียบสงบ

ใบไม้น้อยใบหนึ่ง ผลิใบออกมาท่ามกลางความอบอุ่นของการต้อนรับสู่โลกใหม่ที่กว้างใหญ่..

" สวัสดีจ๊ะ ใบไม้น้อย "

เสียงทักทายเสียงแรกใบไม้น้อยได้ยินมาจากใบไม้สาวที่มีสีเขียวสดใสเต็มใบ

" สวัสดีใบไม้น้อย " ใบไม้หนุ่มที่อยู่ไม่ไกลยิ้มทักทายด้วย

" สะ..สวัสดีจ๊ะ " ใบไม้น้อยตอบเบาๆอย่างเขินๆ

" พวกเรา มาทักทายใบไม้น้อยกัน เร็ว " นกกางเขนที่เกาะอยู่ข้างๆส่งเสียงสดใสไปทั่วป่า

ไม่นานนักก็มีเพื่อนๆมากมายมาต้อนรับ ยินดีที่ได้พบกับใบไม้น้อย

ผีเสื้อปีกสวย บินมาเกาะที่กิ่งไม้

" ทำไมฉันถึงไม่เหมือนพวกพี่ๆเลยล่ะจ๊ะ "

ใบไม้น้อยถามผีเสื้อเมื่อมองดูตัวเองมีแค่สีเขียวอ่อนๆ ใบบางจนมองแทบทะลุ

ส่วนพี่ๆนั้นดูสวยงามและแข็งแรง.

ผีเสื้อตอบใบไม้น้อยเบาๆ.. แล้วจุมพิตใบไม้น้อยเบาๆ ด้วยจุมพิตที่หอมหวาน

...ว่าใบไม้น้อยเป็นใบไม้น้อยไง

ใ บ ไ ม้ น้ อ ย มี ค ว า ม สุ ข ที่ สุ ด เ ล ย . . .

อากาศตอนค่ำคืนหนาวเหน็บ.. ใบไม้น้อยยังคงบอบบางเกินไป

พี่ๆใบไม้ค่อยๆล้อมตัวลงมาโอบกอดใบไม้น้อยให้ความอบอุ่น..

จนกระทั่งรุ่งเช้า.. ใบไม้น้อยรู้สึกตัวเองหนักๆ เพราะมีหยดน้ำค้างมาเกาะ

ใบไม้น้อยบ่นหยดน้ำค้างและพยายามจะสลัดหยดน้ำค้าง.. แต่หยดน้ำค้างไม่ได้ว่าอะไร

หยดน้ำค้างยิ้มให้ใบไม้น้อย แล้วค่อยๆระเหยหายไปตอนที่แสงแดดของวันใหม่เริ่มฉาย..

ใ บ ไ ม้ น้ อ ย ไ ม่ เ ข้ า ใ จ ร อ ย ยิ้ ม นั้ น . . .

แสงแดดตอนเช้าอบอุ่น.. พี่ๆใบไม้ยังคงทักทายกับฝูงนกและฝูงแมลง

จนกระทั่งเวลาผ่านไป แสงแดดเริ่มแรงจนใบไม้น้อยรู้สึกร้อน..

" นี่ๆ " ใบไม้น้อยส่งเสียงเรียกทุกคน

" นี่ ใบไม้น้อยร้อนน่ะ ได้ยินไหมใบไม้น้อยร้อน "

พี่ๆใบไม้ผละออกจากวงสนทนา แล้วค่อยๆมาโอบล้อมใบไม้น้อยเพื่อบังแดดให้

บรรดาเพื่อนนก ไม่อยากรบกวนจึงบินไปหาอาหารต่อ

ใ บ ไ ม้ น้ อ ย มี ค ว า ม สุ ข จั ง . . .

................................................................................................................

.............................................

...................

...........

....

.

เวลาผ่านไปเป็นแรมเดือน จนใบไม้น้อยเองมีสีเขียวสดใสเหมือนกับพี่ๆใบไม้

แต่ใบไม้น้อยยังคงเรียกร้องที่จะให้ทุกคนปกป้องและเอาใจ

พี่ๆใบไม้ก็แสนดี.. ไม่ว่าใบไม้น้อยไม่พอใจอะไรก็พยายามทำเพื่อใบไม้น้อยเสมอ

จนใบไม้น้อยลืมสังเกตุไปว่า ตอนนี้พี่ๆใบไม้เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีน้ำตาลแล้ว..

" ลาก่อนนะทุกๆคน ฉันคิดถึงทุกๆคนนะ "

เสียงอำลาเบาๆจากลุงใบไม้ที่อยู่บนสุด

ลุงใบไม้ทิ้งตัวเองลงมาจากกิ่งพร้อมรอยยิ้ม สายลมโอบล้อมลุงใบไม้ไว้อย่างแผ่วเบา

เพื่อการเดินทางครั้งสุดท้ายสายลมประคองลุงใบไม้ลงสู่แผ่นดินที่หลับใหลอย่างอ่อนโยน

" ลาก่อนลุงใบไม้ " เสียงกระซิบเบาๆจากพี่ๆใบไม้

" เ เ ล้ ว เ จ อ กั น น ะ "

................................................................................................................

.............................................

...................

...........

....

.

ฤ ดู ห น า ว กำ ลั ง จ ะ ม า

ใบไม้น้อยรู้สึกหนาว คิดว่าเหมือนทุกครั้งที่พี่ๆใบไม้จะพยายามโอบล้อมเข้ามาให้ความอบอุ่น

แต่พี่ๆใบไม้รู้สึกอ่อนแรงจัง.. สีเขียวๆสดใสเมื่อก่อนกลายเป็นสีน้ำตาลแห้งกรอบ

ก้านใบที่เคยอ่อน ตอนนี้แห้งแข็งปรากฏเป็นริ้วรอยเหี่ยวแห้ง..

" พี่ขอโทษใบไม้น้อยด้วยนะจ๊ะ " เสียงพี่ใบไม้สาวที่กลายเป็นป้าใบไม้ตอบใบไม้น้อยเบาๆ

" แล้วเจอกันนะใบไม้น้อย " พี่ๆใบไม้ค่อยๆปล่อยตัวเองหลุดร่วงลงมาจากกิ่ง

ที ล ะ ใ บ ล ะ ใ บ . .

กิ่งไม้ที่เคยเขียวขจีด้วยใบไม้ตอนนี้กลายเป็นกิ่งก้านโหลงเหลง

มีใบไม้สีน้ำตาลเกาะอยู่ไม่กี่ใบ..

..

..

ใบไม้ใบสุดท้ายที่อยู่บนกิ่งกับใบไม้น้อย.. ชวนใบไม้น้อยให้ล่องลอยไปตามสายลมด้วยกัน

ใบไม้น้อยปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ว่าพี่ใบไม้ใบสุดท้ายนั้นจะชักชวนยังไง..

จนตอนสุดท้ายที่พี่ใบไม้ใบสุดท้ายอ่อนใจ..ปล่อยตัวเองลงมาตามสายลมโดยไม่ได้อำลา

ทิ้ ง ไ ว้ เ พี ย ง ร อ ย ยิ้ ม ที่ ใ บ ไ ม้ น้ อ ย ไ ม่ เ ข้ า ใ จ

ใบไม้น้อย ที่ตอนนี้รูปร่างไม่เหมือนเมื่อเคยเป็นใบไม้น้อยที่อ่อนใส

ไม่เหมือนใบไม้ใหญ่แข็งแรง เป็นใบไม้แก่สีน้ำตาลที่เกาะติดอยู่กับกิ่งไม้อยู่ใบเดียว..

ใ บ ไ ม้ น้ อ ย ใ บ เ ดี ย ว กั บ ฤ ดู ห น า ว ที่ ม า ถึ ง . .

..

..

..

..

..

..

ใ บ ไ ม้ น้ อ ย ส ะ ดุ้ ง ตื่ น เ มื่ อ ไ ด้ ยิ น เ สี ย ง น ก ร้ อ ง เ บ า ๆ . .

ใบไม้น้อยเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนที่หิมะหล่นคลุมผืนป่า และคลุมใบไม้น้อยจนหายใจไม่ออก

ท้องฟ้าตอนนี้เป็นสีฟ้าสดใส สายลมที่พัดมาได้กลิ่นหอมจางๆของความอบอุ่นแทรกเข้ามา

ใบไม้หันไปที่กิ่งไม้ แล้วเห็นใบไม้สีเขียวอ่อนบางๆ ค่อยๆผุดขึ้นมาจากกิ่ง..

" คุณตาครับ.. คุณตาค่ะ "

เสียงใบไม้อ่อนเริ่มเรียกใบไม้น้อยไปทั่วกิ่ง

" ทำไมพวกหนูถึงไม่เหมือนคุณตาค่ะ "

ใบไม้น้อยตอบคำถามใบไม้อ่อนไม่ถูก เบือนหน้าหนี

สายลมเหน็บหนาวผ่านไปแล้ว.. ตอนนี้สายลมอบอุ่นลอยกลับมายังผืนป่าอีกครั้ง..

เวลาเดียวกับปีที่แล้ว.. แต่ว่าใบอ่อนบางของใบไม้น้อยตอนนี้แข็งแห้งเป็นสีน้ำตาลกรอบ

ก้านใบอ่อนๆ กลายเป็นกิ่งแข็งเปราะกระด้าง..

..

..

" ใ บ ไ ม้ น้ อ ย "

มีเสียงเรียกอ่อนโยนเรียกใบไม้น้อยเบาๆ

ใบไม้น้อยตอบเสียงแหบพร่า

" ใครเรียกฉันน่ะ.. เธอจำฉันได้เหรอว่าฉันคือใบไม้น้อย "

สายลมนั่นเอง..ที่เรียกใบไม้น้อย

และสายลมไม่ตอบคำถาม..

" ม า เ ถ อ ะ ใ บ ไ ม้ น้ อ ย ฉั น ม า รั บ ใ บ ไ ม้ น้ อ ย เ เ ล้ ว.. "

ใบไม้น้อยนึกถึงตอนฤดูหนาวที่เงียบเหงาและว้าเหว่.. ท้องฟ้าสีเทาปกคลุมจนใจหาย

ใบไม้น้อยร้องไห้ออกมาโดยไม่มีน้ำตา.. รู้สึกตื้นตันและปลดปล่อย

ใบไม้น้อยหันไปหาเหล่าใบไม้อ่อน..

แล้วยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มเดียวกันกับรอยยิ้มที่ใบไม้น้อยเคยไม่เข้าใจ

" ลาก่อนนะทุกคน "

" ...แล้วเจอกันใหม่นะ "

แล้วใบไม้น้อยก็ปลิดตัวเองออกจากกิ่ง.. หล่นลอยคว้างในอากาศที่ว่างเปล่า

สายลมเองก็โอบอุ้มใบไม้น้อยเอาไว้แผ่วเบาเหมือนที่เคยเป็นมานาน..

พาใบไม้น้อยไปสู่การเดินทางครั้งสุดท้ายด้วยอ้อมกอดที่อ่อนโยน

เ เ ล ะ เ เ ส น ส ง บ . . . .

ท ด ล อ ง เ ล่ า นิ ท า น ดู น ะ . .

พอดีคุยกะคุณบุ่มบุมบุ๊ม.. ว่าอยากจะเขียนนิทานดูเหมือนกันนะ

เชียร์กันไปเขียร์กันมาก็เอาวะ.. ลองดูสักตั้ง 55

อันที่จริงแต่งนิทานสำหรับผู้ใหญ่ไว้เรื่องนึงแล้ว ( อยากรู้อ่ะดิ เอิ๊กๆ )

แต่ถ้าพูดถึงนิทาน.. ขอให้ความรู้สึกมันเป็นเหมือนนิทานก่อนดีกว่า..

นิทานเรื่องใบไม้น้อยนี้ ผมเคยอ่านจากหนังสือขวัญเรือนครั้งนึงในสมัยดึกดำบรรพ์

จำได้ว่าตอนนั้นยังหัดอ่านหนังสืออยู่เลย.. รื้อหนังสือของป้ามานั่งเปิดหานิทานเล่มละบทๆ

แปลกใจที่ทำไมยังจำเรื่องนี้ได้..

ภาษาเดิมและชื่อผู้แต่งคงไม่สามารถระลึกออกได้..

หากเพียงเนื้อความ และความรู้สึกยังคงชัดเจนในความทรงจำ

ใจขอขอบคุณ คุณน้าคนนั้นที่เขียนนิทานให้สำหรับจินตนาการ เด็กน้อยทุกคนที่อ่าน

ยั ง จำ เ ด็ ก น้ อ ย ค น นั้ น ใ น ตั ว คุ ณ ไ ด้ บ้ า ง ไ ห ม ค รั บ . . .

Create Date : 21 กรกฎาคม 2548

Last Update : 21 กรกฎาคม 2548 15:00:36 น.

66 comments

Counter : 1309 Pageviews.

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..

คนเราควรยอมรับว่าตัวเองแก่

/ เรื่องสั้นสีดำแปะไว้ก่อนนะจ๊ะ

โดย: ปิงปองงง

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:14:17:36 น.

มาอ่านนิทานค่ะ

โดย: ด๊องแด๊งค่ะ!

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:14:43:42 น.

นิทานเรื่องนี้ไม่ได้แต่งเองเหรอ แต่เก่งจังจำรายละเอียดได้เยอะมาก ไม่เคยอ่านเรื่องนี้มาก่อน ....แต่ว่า ...
ถ้านึกถึงตอนตัวเองเป็นคุณยาย แล้วเล่าเรื่องใบไม้น้อย ให้หลานๆ ฟังนี่ หลานๆจะเครียดมั้ยเนี่ย อิอิ ... เวลาอ่านนี่ลองติ๊งต่างทำตัวเป็นเด็กแล้วนะ เอิ๊กๆ (ซึ่งมันยากมาก -*-) คิดเอาเองว่า.....
นิทานเรื่องนี้ หนักไปนิ๊ดนึงสำหรับเด็ก อิอิ (สำหรับความคิดอิชั้นอ่ะค่ะ) รอความเห็นถัดไปแล้วกัน ... อยู่ในช่วงทดลองอ่านนิทานเหมือนกัน แห่ะๆ

..... นิทานสำหรับเด็ก น่าจะจบลงแบบ น่ารักๆ กุ๊กกิ๊กๆ หวานๆแหววๆหน่อยนี่ ....แต่แฝงข้อคิดด้วย อิอิ (บังอาจแนะนำค่ะแต่แต่งเองไม่เป็นหรอก เอิ๊กๆ)

ยังรออ่านเรื่องสั้นสีดำค่ะ -*-

โดย: ตะกร้าหวายสีขาว

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:15:07:09 น.

ยาวอ่ะ กำลังยุ่งเลยค่ะ แปะไว้ก่อน เย็นๆค่อยมาอ่านนะคะ

โดย: Black Tulip

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:15:12:58 น.

มาทดลองอ่าน อิอิ ^^

...

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie

) วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:15:44:02 น.

มาทดลองอ่านด้วยคน ...

โดย: กิ๊กคนใหม่น้องเค้กชาเขียว (Invisible Guy

) วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:37:10 น.

ชอบจัง

เราเองยังเคยคิดเขียนเลย

แต่ตอนนั้นที่คิดไว้คือใบไม้ใบใหม่แตกกำเนิดมา

แล้วเค้าก็พยายามทำความสนิทกับลำต้น

แต่ลำต้นไม่เคยยอมสนิทด้วย

ไม่พูดคุย ไม่แสดงความห่วงหา

แต่ยังคงทำหน้าที่ลำเลียงอาหารมาให้ใบไม้อย่างสม่ำเสมอ

จนวันหนึ่งที่ใบไม้ใบนี้ต้องจากไป

ลำต้นก็จึงค่อยบอกว่า ที่เค้าไม่อยากสนิท ไม่อยากผูกพัน ไม่อยากรัก

เพราะเค้าไม่อยากเจ็บปวด

ใบไม้จะก่อกำเนิดกี่รุ่น

ทุกรุ่นล้วนเป็นฝ่ายจากเขาไป

เขาจึงกลัวความผูกพันน่ะค่ะ

อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยง่ะ

เราว่านิทานหลายๆ เรื่องนี้บางทีเขียนแล้ว "โดน" ผู้ใหญ่มากกว่าอีกนะเนี่ย

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:42:51 น.

จำได้ว่ามีเจ้าชายมาจู จุ๊บ....ง่ะ

โดย: มีอมยิ้ม

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:46:09 น.

แปะไว้ว่ามา เด๋วมาอ่านก่อน

ลุงยังอยู่ดีอยู่เหรอ คิดว่าซี้แหงไปซะแระ

คิดถุงลุงเด้อ

โดย: err_or

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:55:15 น.

มาอ่าน"นิทาน ก่อนทานข้าว"มื้อเยน ค่ะ

"เด๊กน้อย รึค่ะ ขอนึกก่อน ได้ป่าววว

โดย: หนี่หนีหนี้

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:17:59:10 น.

เ เ ล้ ว เ จ อ กั น ใ ห ม่ น ะ . . .

โดย: ... IP: 61.90.80.226 วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:00:38 น.

มาอ่านอีกรอบอย่างสงบ......เศร้าจังสำหรับเนื้อเรื่อง

วัยเด็กของเรา....ไม่มีสิ่งเหล่านี้ให้ค้นหา
ดีใจที่คุณมี....และยังจดจำได้อยู่

ขอบคุณที่แบ่งปันให้อ่าน

บางครั้งคำถาม...ก็สะกิดใจคนตอบนะ

โดย: มีอมยิ้ม

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:04:54 น.

มาฟังคุณลุงปิงปองเล่านิทาน...คริ คริ

ปล.เรื่องสั้นสีดำ ชื่อน่าสนใจนะคะ :P

โดย: แก้วการะบุหนิง

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:07:16 น.

น่ารักจังค่ะ
อ่านแล้วอบอุ่นไงบอกไม่ถูก
ไว้จะรออ่านเรื่องอีกนะคะ

โดย: quin toki

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:08:00 น.

อ่านจบแล้ว....
อยากรู้ชื่อเรื่องอ่ะ

นิทานเรื่องนี้ชื่อไรจ๊ะ?

โดย: ~nawo~

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:17:17 น.

ปิงปองจ๊ะ

นี่มันดราม่า ชัดๆ นิทานที่ไหนกัน

เศร้าจะตายไป อ่านแล้วน้ำตาไหล

ป ล ง . . . . แ ล ะ ก ลั ว ส า ย ล ม ม า รั บ จั ง

โดย: มัชฌิมา

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:47:43 น.

นิทานสอนใจผู้สูงวัยจิง ๆ ฮับ

เราจะไม่อำลาโลกด้วยใจเศร้าสร้อย

ด้วยว่า..
เราคือ

ใบไม้น้อยเบิกบาน
ปล.แต่กาเดินเล่นเต็มหน้าเยย ทำไงดี

โดย: t t h - 295 IP: 203.172.74.16 วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:52:02 น.

แปะไว้ก่อนเหมือนกัน
อีกสามวันมาอ่านนะตะเอง
สุขสันต์วันหยุดนะจ๊ะ

โดย: เจ้ปริ้น IP: 61.91.220.155 วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:19:14:30 น.

สวัสดีค่ะ คุณปิงปองง

รักดีเข้ามาอ่านนิทานนะคะ

รักดีเอาบุญมาฝากด้วยค่ะ

โดย: รักดี

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:09:53 น.

กลับมาอ่านแร่ะ
ไม่ถึงสามวันเลยเนอะ

อ่านแล้วเศร้าดีเนอะ
นิทานแบบนี้
เด็กที่ได้ฟังก็คงน้ำตาซึม
ถ้าเค้าอ่อนไหว

โดย: เจ้ปริ้น IP: 61.91.220.155 วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:10:44 น.

มาทดลองอ่านค๊าพี่ปอง

คิดถึงค๊า

โดย: yadegari

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:33:12 น.

และแล้วก็หนีไม่พ้นสิ่งที่ธรรมชาติกำหนดมา

วันนี้blog สะอาดสะอ้านดีค่ะพี่ปอง

ฝันดีนะค่ะ

โดย: โลกส่วนตัว

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:48:13 น.

เข้ามาทดลองอ่านค่า...

เขียนได้น่ารักดีจัง ว่างๆขอมาอ่านอีกนะคะ....

โดย: man u girl

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:50:46 น.

เขียนได้ดีจังเลยค่ะ คุณตาปิงปอง...อิอิ

โดย: หัวใจสีม่วง

วันที่: 21 กรกฎาคม 2548 เวลา:23:36:58 น.

อ่ า น จ บ เ ห น ภ า พ ...
เวทีโรงเรียนอนุบาล...จำได้ว่าเล่นเปนต้นไม้(แข็งทื่อออ..)
อยู่เหมือนกัน >>> แต่ต้นไม้ร้องเพลงได้นะเออ ในเวทีเรื่องApple Tree ง่ะ...^^~*

โดย: Sary

วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:0:43:34 น.

... up' สั้น ๆ หน่อยดิ๊ ... (ยาวอีกแร้วววว)

โดย: แ ม ง ป อ

วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:1:15:47 น.

ค ง มี เ พี ย ง ส า ย ล ม เ ท่ า ที่ ยั ง จำ เ ด็ ก น้ อ ย ค น นั้ น ใ น ตั ว ฉั น ไ ด้ . . .

โดย: ปีกที่ไม่อาจจะโบยบิน (WhaT iT'S W๐l2tH

) วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:3:08:57 น.

how you suffered for your sanity ...

hope you find the way to set them free ...

the answer is blowin' in the wind ...

so come down from your fences, open the gate ...

it may be rainin', but there's a rainbow above you ...

and let somebody love you ...

before it's too late ...

and don't think that this world is never meant for one as beautiful as you.

โดย: cocoa butter

วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:11:10:06 น.

อ่านแล้วเศร้า และได้คิดว่า คนเราก็ต้องแก่ลงๆเหมือนใบไม้น้อย
ที่เปลี่ยนไปตามฤดูกาล

ถึงจะพยายามไม่ยอมรับความจริงยังไง ก็ไม่อาจฝืนธรรมชาติไปได้

แล้วนิทานผู้ใหญ่หล่ะ อยากอ่านๆๆๆๆ

รออ่านนะ

โดย: อยู่ไกลบ้าน

วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:17:48:03 น.

เศร้าจัง

รู้สึกคล้ายๆใบไม้น้อยเลย

ข้างในยังเป็นเด็กอยู่

หึหึ

โดย: PADAPA--DOO

วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:58:19 น.

อ่านแล้วใจหายน่ะพี่
ใจหายกับบางสิ่งที่เป็นช่วงเวลายิ้มแย้มแต่ไงไงก็ต้องจาก
ใจหายกับเวลาที่ผ่านไปไวไว ไม่เหมือนตอนเรายังเด็ก

พี่จำได้คงเพราะว่าเรื่องนี้ ดูเบาๆ สบายๆ แต่ลึกเข้ามาถึงใจเรา
จริงๆน่ะ :)

เศร้าน่ะ

โดย: เกเร อารมณ์ดี

วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:10:08 น.

เห็นมั้ย ....ป้าบอกแล้วว่านิทานเรื่องนี้เศร้าน่ะ ....

โดย: ถึงที่ทำงานรึยังนี่ อุอุ^^ IP: 61.47.97.122 วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:03:40 น.

มาอ่านนิทานครับ...

โดย: กุมภีน

วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:17:44 น.

เศร้าจัง แต่ก็ถึงวาระสุดท้ายของใบไม้น้อย คงทำอะไรไม่ได้มากนอกจากยิ้ม

มาทักทายนงับ

โดย: ลองตอบ

วันที่: 22 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:47:52 น.

ยาว ชะมัด

โดย: ปลาทูน่าในบ่อปลาพยูน

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:12:05:07 น.

ตอนแรกกะว่าวันหน้าจะมาอ่านอีกรอบ
แต่ไปๆมาๆก็อ่านจนจบวันนี้เลย

อ่านแล้วก็สงสัยว่า นี่มันนิทานเด็กจริงๆเหรอ...

มันหนักๆไปจริงๆนะ

เลยนึกถึงตอนเด็กๆว่าเราอ่านนิทานอะไร

ความจำเดียวที่แว๊บเข้ามา คือ หนังสือ Sesame Street ภาษาอังกฤษเล่มบิ๊กเบิ้ม ที่ได้แต่เปิดดูรูปไปเรื่อยๆ เพราะอ่านไม่ออก

อืมมม ถึงอ่านยังไม่ออกก็รู้เรื่องในหนังสือ

อืมมม อย่างนี้ก็คงจริงอย่างที่เค้าบอกว่า เด็กเป็นวัยที่เหมาะต่อการเรียนรู้เน๊อะ

โดย: เจ้าสายเทวดา

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:12:24:22 น.

เป็นเรื่องที่ดูอบอุ่นดีจัง

โดย: คนสวย IP: 203.151.140.111 วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:14:59:39 น.

ไม่รู้คิดไปองหรือเปล่านะคะ
แต่เราคุ้นนิทานเรื่องนี้จัง

โดย: กาน้ำชากะเชี่ยนหมาก

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:15:23:59 น.

สวัสดีครับ
เห็นแว๊บๆว่าเรื่องเศร้า
เลยแปะไว้ก่อนเหมือนกัน

โดย: me2you

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:17:23:22 น.

อ่านยังไม่จบ แต่ขอเมนท์ก่อน...
เข้าใจเขียน จัง
เอาไว้ก่อนนอนจะมาอ่าน...

อ่านกล่อมตัวเองก่อนนอน...อิอิ

โดย: ngomngay

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:19:24:42 น.

นิทานยาวจัง ยังขี้เกียจอยู่เลย คราวนี้แวะมา เด๋วคราวหน้ามาตั้งใจอ่านน๊าจ๊ะ ฮ้าวววววววว ง่วง เพิ่งกลับจากล่องแก่งหินเพิงมาแหละ โฮะ ๆ ๆ

โดย: ดวงดาวในบ่อน้ำ IP: 203.113.80.17 วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:27:23 น.

อ่านแล้วสงสัยว่า เราเป็นป้าใบไม้หรือป่าว หุหุ

โดย: Big Hug IP: 203.151.140.121 วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:57:32 น.

ประทับใจทั้งเรื่องและเพลงเลย...

อ่านแล้ว ความเหงาอันแสนหวานก็กลับมาหาเราอีก

โดย: to be continued

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:22:20:04 น.

.. มา brieft ให้ 'ปอ ฟังดีกว่า 'ปอง .. ยาวเหลื๊อเกิน ...

โดย: แ ม ง ป อ

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:23:13:37 น.

เยี่ยมมากเลยครับ...

ขอปรบมือให้...

โดย: namit

วันที่: 23 กรกฎาคม 2548 เวลา:23:34:56 น.

พี่ปองงวันหยุดไปเที่ยวไปเปล่าค่ะ

วันนี้อากาศครึมๆอีกแล้ว

อากาศที่บ้านเย็นดีค่ะ

โดย: โลกส่วนตัว

วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:15:00:57 น.

เย้... บ้านนี้น้ำถึงไฟถึงแล้ว
หายมืดตึ้ดตื๋อกันซะที... อิอิ
....
....
อืมมม์...
....
นิทานอ่านเพลินดีนะ...
.....
แต่ไอ้ "สอนให้รู้ว่า" ตอนจบนิทานนี่สิ... แหม!

โดย: ซีบวก.. IP: 203.147.33.1 วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:17:26:23 น.

มาอ่านนิทาน .. มาทำความรู้จัก
สวัสดีคับคุณปิงปอง

โดย: ต.เตย อยากแจม

วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:17:53:59 น.

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

เขียนอีกเยอะๆๆๆนะคะ

: )

โดย: +*~ S O u LM a T e~*+

วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:19:28:00 น.

ห่างการออกกำลังไม่ดีนะครับ มาออกรอบกันเถอะครับ

แต่ ..เพลงนี้ ชอบมากเลยครับ

โดย: พัตเตอร์สีเงิน

วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:19:28:20 น.

นี่ๆๆๆ ทำไมใบไม้น้อยไม่เหมือนพี่ปิงปองงงล่ะ

อ๋อ ก็ใบไม้น้อยกินเหล้าไม่เก่งนี่นา

โดย: ชมฯ IP: 203.151.140.114 วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:04:05 น.

เขียนดีจัง

โดย: Bluejade

วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:20:49:22 น.

อิอิ มาเยี่ยมอีกรอบนึง

โดย: ลองตอบ

วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:05:52 น.

พี่ปิงปองมาแบบคลาสสิคอีกแล้วนะคะ...เท่จัง..

โดย: ที ลีกอลลี่ IP: 202.5.84.202 วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:22:28:20 น.

แอบมานั่งฟังเพลง

โดย: to be continued

วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:1:24:26 น.

สวัสดีค่ะคุณปิงปอง

แอบมาอ่านนิทานค่า เขียนเก่งจังเลยอะ
เขียนได้หลายสไตล์ ชอบๆ

ช่วงนี้ยุ่งๆ ไม่ได้มาบล็อกซะนาน คุณปิงปองสบายดีมั้ยค้า
ปล. เพลงเพราะๆ เหงาๆจังค่ะ

โดย: * ลิ้ น จี่ ก ร ะ ป๋ อ ง *

วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:9:10:46 น.

กลับมาแล้วค๊า คิดถึงๆๆๆๆๆค๊า พี่ปองงงงงงงง

โดย: yadegari

วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:17:14:07 น.

มาเยี่ยมอีกทีค่ะ

ชอบเพลงนี้จัง

โดย: PADAPA--DOO

วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:18:00:29 น.

นิทานน่ารักจังเลย ค่ะ

คนแต่ง ต้องอ่อนโยน เหมือนนิทานแน่เลย

โดย: ช้อนชาสีน้ำเงิน

วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:21:49:00 น.

เรื่องน่ารักมากๆครับ
อยากเขียนได้เก่งๆเหมือนคุณปิงปองงจัง

**************************
หากมีวาสนา สุดขอบฟ้าก็พานพบ
หากไร้วาสนา แม้ไขว่คว้าก็คลาคลาด
**************************

โดย: Devil Cupid IP: 61.90.123.158 วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:23:58:30 น.

แวะมาเยี่ยมครับ ไปเจอกันบ้างนะครับ

โดย: sabkps

วันที่: 26 กรกฎาคม 2548 เวลา:1:01:16 น.

รัมกำลังรอ -- สายลม -- มารับรัมและรอเวลาเหมือนกันค่ะคุณปิงปอง

นิทานน่ารักแบบเศร้าๆนะคะ ทำให้รัมนึกถึง นักเล่านิทานฝรั่งที่สอนอะไรแสนเศร้าแฝงในนิทาน แบบ เงือกน้อยฉบับดั้งเดิม ที่ในที่สุด ความรักของเงือกก็ไม่เคยสมหวัง..เจ้าชายไม่เคยหันมองและไม่รู้เลยว่ามีเงือกน้อยที่พูดไม่ได้เฝ้ามองอยู่

---- จนกลายเป็นไอน้ำ ระเหยหายไปในอากาศ
เพราะเงือกน้อย หลงรักคนที่เป็นไปไม่ได้ แตกต่าง และ..ต้องใช้เพียงแต่ปาฏิหาริย์เท่านั้น มาช่วย ---

คิดถึงตัวหนังสือของคุณปิงปองค่ะ

โดย: Poison_Rose

วันที่: 26 กรกฎาคม 2548 เวลา:4:29:35 น.

เรื่องน่ารัก และประทับใจมากค่ะ
รูปแบบนิทานเหมือนจะเป็นวรรณกรรมสำหรับเด็ก
แต่จริงๆ แล้วเนื้อหาเหมาะกับคนอ่านทุกชั้นวัย
คนอ่านแต่ละคนก็จะเก็บเกี่ยวเรื่องราวและข้อคิดที่แฝงไว้
ได้มากน้อยตามประสบการณ์ของตนเอง

โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight

) วันที่: 26 กรกฎาคม 2548 เวลา:12:33:41 น.

ฮาหลิวๆ พี่ปองงง

โดย: โลกส่วนตัว

วันที่: 26 กรกฎาคม 2548 เวลา:13:17:43 น.

ว่างๆ เชิญฟังเพลงของวรรธนาที่บล็อคนะคะ ^^

เธอไม่อยู่ (When You're Away)

...

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie

) วันที่: 1 สิงหาคม 2548 เวลา:8:07:59 น.

เป็นเพลงที่ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Vincent!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มาอ่านนิทานเคล้าเพลงเพราะจ๊ะ

โดย: PddY (PddY

) วันที่: 6 ธันวาคม 2549 เวลา:8:52:03 น.