BlogGang.com : : ปิงปองงง : . . . เ ที่ ย ง คื น . . .

. . . เ ที่ ย ง คื น . . .

.........................................................................................................................
.................................................................
................................
...............

.......

......

...

.

“ Happy bird day mee kwarm suk mark mark na. ja fun+d na : ) ”

ไม่มีเสียงพูดที่จะสื่อความหมายออกไป... แต่เป็น sms คาราโอเกะกระท่อนกระแท่น

จากโทรศัพท์รุ่นโบราณที่พิมพ์ไทยไม่ได้

และจากคนพิมพ์ที่ค่อนข้างอ่อนถึงอ่อนมากในเรื่องภาษาที่สองของคนไทย

แต่ก็สื่อความหมายซ้ำซากเหมือนที่เคยพูดให้ฟังหรือบอกให้รู้กับทุกๆคนที่รู้จักและไม่ลืมวันเกิด

ผมเป็นพวกโรคจิตชอบส่งแมสเส็จ ตอนเที่ยงคืนของวันใหม่...

ใครจะฉลองอยู่ที่ไหนสักที่...ใครจะตกใจตื่นขึ้นมาอ่านแล้วบ่นกลางดึก

หรือใครจะมองเห็นตอนตื่นเพื่อเตรียมสำรับอาหารไว้ทำบุญตักบาตรตอนเช้าก็ตามเหอะ...

มันเหมือนคือการแสดงความปรารถนาดีในฐานะที่รู้จักกัน และร่วมอวยพรในวันที่น่าจะพิเศษ

สำหรับคนๆหนึ่งเท่านั้น

ไม่ต้องตอบรับ

ไม่ต้องโทรกลับ ขอแค่ให้รู้ว่ามีคนนึงจำวันเกิดเค้าได้ และพยายามอวยพรเป็นคนแรกเท่านั้นเอง

และแน่นอน...ไม่เคยมีใครโทรกลับ...

ย ก เ ว้ น วั น นั้ น . . .

.......................................................................................................

“.....................................”

เธอตอนที่โทรกลับมา ดูคล้ายจะพยายามแสดงความร่าเริง...

แต่เหมือนกับคนที่ไม่ยอมสบตาแม้อยู่ใกล้ๆ...

เหมือนผมได้กลิ่นความเหงาเจือมาทางเสียงโทรศัพท์

เมื่อเกริ่นถาม และปนมุ่งประเด็นไปที่ความรู้สึกนั้นที่สัมผัส

เ ธ อ ร้ อ ง ไ ห้ . . .

ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาแล้วล่ะ...

รวมถึงกับความอาลัยต่อไม่กี่ชั่วโมงที่เหลือในค่ำคืนที่ตั้งใจว่าจะนอนให้เต็มเหยียด...

ตัวกูทั้งน้านน...ทำให้เรื่องมันยาวมาจนถึงขั้นนี้...

ยิ่งปลอบเธอยิ่งเศร้า...ยิ่งถามเธอยิ่งเหงา

คงปลีกตัวหรือทำอะไรไม่ได้นอกจากรับฟังความรู้สึกที่พรั่งพรูออกมาราวสายน้ำ...

ก่อนที่จะหลับคาโทรศัพท์แล้วจะทำให้เธอยิ่งพาลน้อยใจชีวิตเข้าไปใหญ่

“เ อ า น่ า . . . อ ย่ า คิ ด ม า ก

งั้ น พ รุ่ ง นี้ ป อ ง พ า ไ ป ดู ห นั ง เ เ ล้ ว กั น เ ห อ เ ห อ . . .”

ผมตัดบทด้วยการเอ่ยปากว่าจะพาเธอไปเที่ยวพรุ่งนี้...

ด้วยเพราะมั่นใจในตัวเองอย่างสูง ว่าจะทำให้เธอหายจากความรู้สึกเหงาตรงนี้

ความกลัวที่จะต้องไปดูหนังกับผมสองต่อสอง คงทำให้เธอตัดความเหงาทิ้งไปได้ไม่ยาก...

แต่ผิดคาด...

เ ธ อ ดั น รั บ คำ ช ว น ( เ ล่ น ๆ ) ข อ ง ผ ม . . .

..........................................................................................................

.................................................................

................................

...............

.......

...

..

.

เ ธ อ เ ป็ น ค น ส ว ย น ะ . . .

หากใครได้มาเห็น จะไม่มีใครบอกว่าเธอหน้าตาไม่ดี...จะสวยหรือไม่สวยแล้วแต่คนจะพูด

แต่ถ้าให้ผมพูด ผมจะพูดว่าเธอเป็นคนสวย...

ที่ห้างวันนั้น หากมีใครในที่ทำงานผมมาเห็นเข้า คำอธิบายคงไม่เป็นสิ่งจำเป็น…

ไม่จำเป็นพอๆกับความรู้สึกทึ่งหรือประหลาดใจจนต้องหันมามองผมใหม่อีกครั้ง...

แต่มันคงเป็นความรู้สึกที่น่าตะลึงแกมฉงนพอๆกับสายตาของคนที่เดินสวนไปสวนมาในวันนั้น.

ทำ ไ ป ไ ด้ น ะ ! ! !

[ สื บ ค ว า ม ไ ป ก่ อ น นี้ ]

เธอขับรถมารับผม....แม้ตอนแรกผมจะยืนยันว่าจะนั่งรถเมล์ไปเจอเธอเองก็ตาม

ตอนที่ รถคันหรู เทียบมาที่สะพานลอย..ผมเห็นคนแถวนั้นมองเธอสลับมองผมแล้วส่ายหน้า

ตั ว ผ ม เ อ ง ยั ง ม อ ง เ ห็ น ส า ร รู ป ตั ว เ อ ง

ยื น ม อ ง เ ธ อ เ เล้ ว ส่ า ย ห น้ า . .

..................................................................................................

ใ ห้ พู ด ก็ ไ ม่ อ า ย ป า ก ห ร อ ก น ะ. . .

...ว่าตอนที่รู้จักกันแรกๆ ผมยังแอบปิ๊งเธอเลย...

แล้วก็รีบสลัดความคิดนั้นออกไปจากหัวโดยไว ก่อนที่ความเพ้อฝันจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง

มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว...เราแตกต่างกันทุกๆอย่าง

โดยมีเธออยู่ตรงข้างที่ดี แล้วผมอยู่อีกฝั่งตรงข้าม

คิดปลอบใจตัว...ผู้ชายกับผู้หญิงจะรักกัน ไม่จำเป็นว่าต้องมีแค่เรื่องชู้สาว..

ผมเลือกที่จะเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอ เหมือนกับที่เธอเลือกให้ก่อนที่ผมจะคิดได้เสียอีก

จ า ก วั น นั้ น จ น วั น นี้ ก็ ผ่ า น s m s ใ น เ ที่ ย ง คื น ที่ ว่ า ม า 7 ค รั้ ง เ เล้ ว . .

.............................................................................................

................................................

.....................

.........

.....

...

...

.

ในรถ เราพูดคุยซักถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาคนที่ไม่ค่อยได้เจอกัน...

ดูเธอตอนนี้ไม่มองเห็นความเหงาปรากฏทั้งในน้ำเสียงและแววตา

กลายเป็นผมซะอีกที่ไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ...กลัวเธอจะรู้ว่าคนที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนคนนี้

กำ ลั ง ป ร ะ ห ม่ า . . .

..

..

..

..

..

“ ป อ ง ยั ง ไ ม่ มี เ เ ฟ น อี ก เ ห ร อ . . . ”

ผมแกล้งทำสีหน้าครุ่นคิด...ยกฝ่ามือสองข้างขึ้นมาตรงหน้าแล้วทำเป็นนับนิ้ว..

เธอหัวเราะเสียงใส... แต่ก็นะ เธอพึ่งถามฉันมาหยกๆเองนะ ถึงจะรู้ว่าเล่นมุขก็เถอะ

รู้อยู่แล้วว่าไม่มีแล้วจะถามทำไม(วะ) เหอๆๆ !!!

ผมไม่กล้าถามต่อถึงแฟนเธอ...คืออันที่จริงก่อนหน้านี้ผมก็ไม่เคยคุยกับเธอเรื่องแฟนเธอหรอก

เธอเองก็ไม่เคยคุยเรื่องแฟนเธอให้ผมฟังหรอก

แต่ผู้หญิงสวยอย่างเธอจะทนใจแข็งได้นานสักแค่ไหนเชียว

ในเมื่อเธอดึงดูดผู้ชายที่รายล้อมผลัดกันเข้ามาหว่านขนมจีบได้ไม่มีขาดแน่ๆ...

ผมรู้ว่าเธอมีแฟน แล้วปัญหาอะไรบางอย่าง คงทำให้ผมได้มาอยู่ใกล้ๆเธอตรงนี้

“...................................”

“ เ อ า อ ย่ า ง งี้ มั๊ ย . . .”

“ วั น นี้ เ ร า ม า เ ป็ น เ เ ฟ น กั น วั น นึ ง . . . . ”

..................................................................................................

....................................................

........................

...............

.........

.....

...

..

.

[ ที่ ห้ า ง ]

ที่มุมเงียบๆมุมนึงของร้านอาหารแห่งนึง ดนตรีบทเพลงอะไรไม่ต้องเปิดหรอก..

ทุกเสียงที่ได้ยินไพเราะที่สุดทั้งนั้น ข้าวกลางวันมื้อนี้... ให้ผมกินข้าวเปล่ายังอร่อย!!!

รสเผ็ดของวาซาบิผสมกับความตื้นตันใจทำเอาผมแทบน้ำตาคลอ..

เ ธ อ ทำ อ ย่ า ง ที่ ต ก ล ง ไ ว้ จ ริ ง ๆ ! ! !

ผมลืมความรู้สึกเวลาที่มีคนป้อนข้าวให้กินครั้งสุดท้ายไปแล้ว...

ตอนนั้นผมคงยังจำความไม่ได้...

แต่ตอนนี้ประสาทสัมผัสทั้งหกของผมกำลังดื่มด่ำและซึมซาบกับเวลาปัจจุบัน

นิ้วมือยาวเรียวที่ค่อยๆบรรจงคีบข้าวปั้นให้กิน..กลิ่นหอมจางๆจากผิวกายขาวละเอียด

....ผมแอบมองต้นคอเรียวระหงส์ที่อวดเห็นเมื่อเกล้าผมเอาไว้ลวกๆ ไรผมบางๆสีน้ำตาลอ่อนๆ

เข้ากันดีเหลือเกินกับไหล่บอบบางที่อวดผิวงามลอดจากเสื้อสายเดี่ยวสีชมพู

หลังมื้ออาหารเราเดินดูของตามชั้นต่างๆ...

สองคนแย่งเด็กๆไปถ่ายสติ๊กเกอร์ ผมหลับตายิ้มๆฟังเธอร้องเพลงในตู้คาราโอเกะหยอดเหรียญ

ผมแอบเลือกเพลงที่มีความหมายสื่อ(ส่อ)ไปถึงเรื่องราวของคนที่กำลังแอบรัก...

...ในตอนนึงที่เธอดึงมือผมไปมุมที่เธอสนใจ...ผมเองก็ไม่ได้แสดงทีท่าอาการขัดขืนใดๆ

นอกจากแบมือรับฝ่ามือนุ่มเนียน เลื่อนนิ้วมือช้าๆเข้าไปประสานกับนิ้วงามนั้น..แล้วเกาะกุมเบาๆ

เธอหยุด...แล้วหันมาสบตากับผม..

ผมไม่หลบตาเธออีกแล้ว...ผมยืนนิ่งและจ้องเข้าไปในดวงตางดงามคู่นั้น...

ผ ม รู้ สึ ก ว่ า มื อ ข อ ง เ ร า บี บ กั น เ บ า ๆ . . .

...............................................................................................

....................................................

.......................................

......................

............

......

...

..

.

จำ ไ ม่ ไ ด้ ว่ า กี่ ค รั้ ง . . .

กี่ครั้งในจินตนาการซ้ำซาก ว่าผมได้โอบกอดเอวบางนี้แนบไว้กับแผ่นกายหยาบกระด้าง

จำไม่ได้ว่ากี่ครั้งที่วาดฝันว่าได้บรรจบจูบไปที่ริมฝีปากบางๆ...

ดื่มด่ำกับสัมผัสอ่อนนุ่มชุ่มชื้นที่คนเปรียบเปรยไว้เพื่อเอ่ยคำเจรจาเสนาะหู

ผมจำไม่ได้ว่ากี่ครั้งที่ฝันถึงความอวบอิ่มงดงามที่แสนเยืองยั่วสายตาและความรู้สึกโหยกระหาย

กับความอบอุ่นที่แลกผ่านผืนกายจนแทรกฝังเข้าไปจนถึงเนื้อในของวิญญาณ

หากนี่คือความฝัน...ผมเลือกที่จะไม่ขอตื่น..

แต่นี่คือความจริง..จริงจนไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำ

ไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะหักใจผมจากความอบอุ่นตรงหน้า..

ไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะห้ามความปรารถนาที่พุ่งพล่านราวเปลวคลื่นที่โหมกระหน่ำ

ไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะ....

ตื้ ด ตื้ ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ . . . . .

เ สี ย ง อ ะ ไ ร น่ ะ . . .

ผมอยากจะกระซิบถามเธอข้างๆหู แต่พูดอะไรไม่ได้และไม่มีประโยชน์อะไรจะพูดถึง

ในเมื่อริมฝีปากเรายังแนบชิด...

ราวคำประชด!!!!

เ ห มื อ น เ ธ อ อ่ า น ใ จ ผ ม อ อ ก . . .

เธอขยับร่างบางออกห่างจากรอยกอด เอื้อมมือไปคว้าที่มาของเสียงบนหัวเตียง โทรศัพท์มือถือ

เธอกดปุ่มบนโทรศัพท์สองสามครั้ง

ตอนที่มีแสงลอดสะท้อน.. ผมยังแอบมองเห็นใบหน้าที่งดงามเหมือนทุกครั้ง

แสงจากโทรศัพท์ค่อยๆจางลงไป...ภายในห้องกลับเข้าสู่ความมืดมิดเหมือนสักครู่อีกครั้ง

เ พี ย ง เ เ ต่ บ ร ร ย า ก า ศ ที่ สั ม ผั ส ก ลั บ เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง อ อ ก ไ ป. . . .

..

..

..

..

“............................................”

“ เ ที่ ย ง คื น เ เ ล้ ว ล่ ะ ป อ ง . . .”

..................................................................................................................

..........................................................................

.....................................

...................

...........

......

...

.

เ ที่ ย ง คื น ! ! !

เที่ยงคืน เที่ยงคืน ๆๆๆๆๆ

เหมือนคำพูดวิ่งซ้ำๆซากๆอยู่ในหัว... เที่ยงคืนทำไม เที่ยงคืนแล้วยังไง

เที่ยงคืนแล้วทำไม..

เที่ยงคืนแล้ว....

................................................................................................

ผ ม เ ผ ล อ เ ค่ น หั ว เ ร า ะ อ อ ก ม า เ บ า ๆ . . . เ มื่ อ นึ ก อ อ ก

จริงด้วย ข้อความที่เธอพูดในรถ ถึงข้อตกลงที่ผมไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้ยิน

ข้อความที่ผมไม่มีวันปฏิเสธ..

ข้อความที่เธอมอบให้ จนต้องเผลอหยิกเนื้อตัวเองหลายครั้งในวันนี้ เมื่อคิดว่าฝันไปหรือเปล่า..

แค่วันเดียว... วันเดียวที่เธอกับผมจะเป็นแฟนกัน...

วันเดียววันนั้นมันเพิ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่ลมหายใจตะกี้..

อารมณ์นั้นผมรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงแล้วไม่ตาย...

ลมหายใจสุดท้ายก่อนที่วินาทีจะตีสู่วันใหม่..ผมอยากจะกลั้นเก็บมันไว้ให้ขาดใจตายไปเสียดีกว่า

ตอนที่เธอเปิดโคมไฟบนหัวเตียง..

ผ ม หั น ห น้ า ไ ป อี ก ท า ง โ ด ย ไ ม่ ก ล้ า เ เ ม้ จ ะ ม อ ง ก ลั บ ม า . . . .

..................................................................................................................

..........................................................................

.....................................

...................

...........

......

...

.

เ ธ อ ลุ ก ขี้ น ม า โ อ บ ผ ม ไ ว้ จ า ก ข้ า ง ห ลั ง . . .

ผมไม่กล้าพูดอะไร...กลัวว่าเสียงสั่นครือจะส่งผ่านถึงเธอผ่านแผ่นหลัง

ว่าตอนนี้สองไหล่ที่เธอกอดอยู่ กำลังแบกความหดหู่ที่หลีกไม่พ้นจากความจริง...

ใบหน้างดงามซบลงอยู่ที่บ่า...

“. . . . ป อ ง จำ ที่ เ ร า คุ ย กั น ไ ด้ ไ ห ม ค ะ ? ? ? ”

ผมยังคงไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก และลำคอแห้งผากเพื่อรับคำเธอ...

คำสัญญาที่เพิ่งจบไป...คำสัญญาที่ปาฏิหาริย์ครั้งไหนๆในชีวิตก็ไม่เทียบเท่า

“ ต อ น นี้ เ ที่ ย ง คื น เ เ ล้ ว . . . วั น ที่ เ ร า ต ก ล ง ว่ า เ ป็ น เ เ ฟ น กั น วั น นึ ง .

. . . . เ เ ล ะ มั น ก็ เ พิ่ ง ผ่ า น ไ ป . . .”

“ ป อ ง รั บ โ อ เ ว อ ร์ ไ ท ม์ ไ ห ม จ๊ ะ ! ! ! ! ”

…

เอิ๊กๆ

Create Date : 13 มีนาคม 2548

Last Update : 22 กรกฎาคม 2548 17:34:33 น.

42 comments

Counter : 990 Pageviews.

สุดท้ายก็ จบอย่างมีความสุข

ป อ ง รั บ โ อ เ ว อ ร์ ไ ท ม์ ไ ห ม จ๊ ะ ! ! ! ! ”
อิอิ ^_^ เขียนได้น่าลุ้นมาก นึกว่าจะอกหัก

โดย: อยู่ไกลบ้าน IP: 210.214.115.213 วันที่: 13 มีนาคม 2548 เวลา:23:07:19 น.

อุแม่เจ้า...หักมุมอีกแย้ว...

ลุ้น..อยู่ตั้งนาน..

เฮ้อ...

โดย: ยัยบี๋

วันที่: 13 มีนาคม 2548 เวลา:23:15:41 น.

ตกลงรับมั๊ยจ๊ะ ^^ ...

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie

) วันที่: 13 มีนาคม 2548 เวลา:23:59:19 น.

ท่าทางจะรายได้ดีนะ

โดย: หัวใจสีม่วง

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:0:03:12 น.

โถน้องกู.....

โดย: หมี่เป็ดสิวะ! IP: 203.113.76.73 วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:0:45:32 น.

7ครั้ง.....แล้วหรือนี่ที่ได้รับs m s นี้อ่า...........

(มั่วนิ่ม......จ้า......)iuiuiu^^~*

โดย: fun-dee-kha ...ภาษาเกะโด้ยยย... (Sary

) วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:0:53:07 น.

555 งัวเงียๆมาอ่าน หักมุมจนได้สิน่า

โดย: โลกส่วนตัว

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:1:15:47 น.

หักมุมตามเคย....สไตล์ปิงปองงงเค้าล่ะเนี่ย

ตัดอารมณ์บรรเจิดของคนดูได้อย่างเลือดเย็นเจงๆ เหอ เหอ

โดย: ซีบวก IP: 128.180.49.225 วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:1:22:38 น.

ตกลงรับมั้ยคะ โอทีน่ะ

โดย: ชมทะเล

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:1:54:37 น.

งานประจำไม่มี ฟรีแลนซ์ไม่รอด...

เมื่อไหร่จะได้ทำโอทีล่ะน้าาา เอิ๊กๆๆ

โดย: ปิงปองงง

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:2:28:29 น.

5555
แม๊.. ทำไมเราแอบคิดอะไรทะลึ่งๆนะ

โดย: ชมทะเล

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:3:28:08 น.

อ่านแล้วยิ้มค่ะ
อยากให้คนมีความสุข แม้แต่เรื่องอ่านเล่น(หรือเปล่า)

มาสวัสดีค่ะ

โดย: Poison_Rose

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:6:12:40 น.

เหะเหะ....

โดย: prncess

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:7:40:56 น.

ฉากจบสวยแหะ..

อิจฉา..ตาร้อน...

หึๆๆๆ >_<

โดย: รู้สึกแปลก

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:9:02:47 น.

รับโอทีรึเปล่าอ้ะ

ถ้ารับ..แล้วไงต่อ

เขียนให้จบจิ

เหอ เหอ

โดย: มะนิก

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:9:33:06 น.

เที่ยงคืนก็แล้วนอนไม่หลับ
ตีหนึ่งก็แล้วนอนไม่หลับ
ตีสองก็แล้ว นอนไม่หลับ

กว่าจะหลับได้ เกือบตี 3 เฮ่อออออออออ

โดย: น.ส.มารร้าย

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:10:08:48 น.

อิอิ ........

โดย: เชอเบทส้ม

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:10:59:32 น.

โอที ไม่ต้องทำแล้วหละ

พั ก ร้ อ น เ ล ย ล ะ กั น ปิงปองงง

ป.ล. นางเอกสวยทุกตอนเลยนะ สเป็คเพอร์เฟ็ค แบบนี้นี่เอง . . . . . . . . เอิ๊กๆๆๆ

โดย: มัชฌิมา

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:13:31:13 น.

แวะมาขอบคุณที่ไปส่งกำลังใจให้
อ่านบ๊อกปองวันนี้แล้ว..

กลับออกไปด้วยรอยยิ้ม..

ขอบใจนะปอง

โดย: สามัญชนผู้น่ารัก

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:15:32:39 น.

แปลกดี เรากลับชอบที่จะส่งmsgตอนเกือบๆเที่ยงคืนของวันเกิดมากกว่า

แบบว่า อยากเป็นคนสุดท้ายอะ ^ ^ ..

โดย: คนสวย (ทำใจได้

) วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:16:20:37 น.

เก็บ Msg ตอนเที่ยงคืนไว้เหมือนกันค่ะ
เป็น Msg Happy Birthday ด้วย..
ไม่เคยคิดจะลบ

แม้มันจะทำให้เจ็บแค่ไหน..
ก็ยังอ่านอยู่ทุกคืน

//เศร้า

โดย: ดวงดาวในบ่อน้ำ

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:16:42:15 น.

คือว่า...
ฉากก่อนเที่ยงคืนกะฉากโอทีอ้ะ... หายไปไหน
แบบว่าอยากอ่านสองฉากนั้นเป็นพิเศษอ้ะ หุหุ

โดย: กาน้ำชากะเชี่ยนหมาก

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:18:48:15 น.

- - อ่ะนะพี่

โดย: neaq IP: 203.121.130.38 วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:18:57:02 น.

เข้ามาอ่านค่ะ

เรื่องแต่งหรือเรื่องจริงคะนี่

ขอให้เป็นเรื่องแต่งละกัน

จะได้ไม่โหดร้ายกับคุณปิงปองง เกินไปนะคะ

เอ...หรือว่า ...จะดีกับคุณ...

โดย: รักดี

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:19:38:40 น.

จะเอาฉากจบจริงๆ หง่ะ แล้วไงต่ออ่า มาเล่าต่อจิก๊ะ ^^

โดย: แก้วการะบุหนิง

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:19:51:16 น.

แวะมาฟังเพลงอีกครั้งคะ ..
เหมือนคนเมาเหล้าเลย ..
อิ ..อิ ..เจ้าของBloGเมาม่ายคะ

โดย: หนี่หนีหนี้

วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:20:32:18 น.

อิ..อิ..ลุ้นแทบตกเก้าอี้....

ป อ ง รั บ โ อ เ ว อ ร์ ไ ท ม์ ไ ห ม จ๊ ะ

ไหนๆๆ เที่ยงคืนแล้ว..แหมถึงเช้าก็ได้หลายอยู่นะ......

โดย: Nree (Nree

) วันที่: 14 มีนาคม 2548 เวลา:21:26:40 น.

ปิงปองง จ๊ะ

. . . นี่ก็เลยเที่ยงคืนมานานโขแระ . . พักผ่อนนะจ๊ะ เป็นห่วง เอิ๊กๆๆ

โดย: มัชฌิมา

วันที่: 15 มีนาคม 2548 เวลา:1:17:09 น.

จบโรแมนซ์จังเลยค่ะ .. คิดไปซะไกลเลย ^^" คิดค่า OT + on call + surcharge ให้สะใจเลยนะคะ .. (เอ่อ ติดเรทไหมเนี่ยฉัน) .. แต่ชอบค่ะ .. เรื่องจริงหรือเปล่าคะคุณปอง .. อิอิ