BlogGang.com : : ปิงปองงง : . . . ถ้ า ใ จ มั น เ ป็ น ดิ น...ค ว า ม รั ก ค ง เ ป็ น ต้ น ไ ม้ . . .

. . . ถ้ า ใ จ มั น เ ป็ น ดิ น...ค ว า ม รั ก ค ง เ ป็ น ต้ น ไ ม้ . . .

วั น นี้ เ ป็ น ส บ า ย ๆ วั น นึ ง ที เ ดี ย ว ล่ ะ......

....ทันทีที่ตื่นจากความฝัน...กาแฟร้อนๆสักแก้วหลังจากเอาน้ำเย็นลูบหน้า

พอจะเรียกความสดชื่นในเช้าวันใหม่ให้ดูมีความหมายกว่าตอนที่ข่มตา....

เพื่อนเก่าคนนึง...ที่มันก็มักจะลืมในตอนที่เรานึกถึง และเรามักลืมในเวลา

ที่มันนึกถึงมันเหมือนกัน...โทรมาปลุกแต่เช้าระหว่างบุหรี่ตัวที่สองกับกาแฟ

ที่เหลือครึ่งแก้ว...

......มันเป็นหนึ่งในจำนวนไม่กี่คน....ในบรรดาเพื่อนๆไม่รวมคนที่รู้จักและ

เคยรู้จักอีกมากมาย ที่นึกถึงกันในเวลาที่มีความสุข....จริงๆแล้วก็ไม่ได้คิด

แบ่งแยกจากคนที่มักโทรมาแต่ตอนที่ทุกข์หรอก

คุยกันเรี่องราวธรรมดา....เรื่องของความรัก มันเป็นคนที่บูชาในความรักคนนึง

ที่เชื่อว่า มีคนที่เกิดมาในโลกนี้เพื่อกันและกัน มันจดจำทุกรายละเอียดในรักแรก

มันเชื่อในบุพเพสันนิวาต...

.....แ ล ะ มั น บ อ ก ว่ า มั น เ จ อ แ ล้ ว....

ถ้าจะเท้าความไปคงค่อนข้างยืดยาว...การจะบอกเล่าให้รู้สึกเหมือนกัน

เป็นไปไม่ได้...ถ้าจะเป็นได้ คงเสียเวลาในคืนฟ้าสวยและสุราในจำนวน

มากมายเพื่อลำดับความให้ฟัง....

ระหว่างที่นั่งพาดขาไปกับระเบียงที่เบื้องหน้าไปด้วยความงดงามแห่งขุนเขา

และสายหมอก มือนึงคีบบุหรี่กับอีกมือที่ผลัดหยิบถ้วยกาแฟ สลับกับถือ

โทรศัพท์ที่หนีบไว้ตรงซอกคอ...การสนทนาในเช้าวันนี้มันออกรสไม่น้อย....

.....กับหญิงสาวคนพิเศษของมัน ผมอยากจะเห็นหน้าจริงๆ...แต่อย่างไรก็คงไม่

มากเท่าอยากจะคุยด้วยสักครั้ง อันที่จริงก็พอจะคาดได้เลาๆว่าจะเป็นคนยังไง

แต่อยากจะรู้ให้มากกว่านี้ ว่าจะต้องอิจฉามันมากแค่ไหนจึงพอสาสม....

คนเรานะ...บางทีอาจจะเป็นคนแปลกๆในจำนวนที่น้อยๆก็ได้ ที่มักจะสะดุดกับ

คำพูดที่สะกิดใจ...โดยเฉพาะยิ่ง ถ้ามาจากคนที่น่าสนใจอยู่แล้ว ก็พอจะสร้าง

ความรู้สึกดีๆให้เติบโตในใจ ยิ่งกว่าหัวใจเดิมที่แคบกว่า....

ของผมเหรอ....ให้ทำฟอร์มนึกหน่อยนะ อ้อ! จำได้ล่ะ..

“ กิ น มั้ ย ?? ”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตอนเด็กๆตัวอ้วนๆท่าทางเรามันคงดูเห็นแก่กินมากทีเดียว...

แต่จากความรู้สึกดีๆระคนความแปลกใจแค่นั้น......

.....คล้ายกับการทิ้งเมล็ดอะไรไว้สักอย่าง ที่เผลอไปไม่นาน

มันก็กลายเป็นต้นไม้สูงใหญ่พอที่จะไว้พักพิงและทอดกายลง

นอนนิ่งๆโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใดภายใต้เงาไม้....

...........................................................................................................................
.......................................................................................................
..................................................................................
..............................................................

......เวลาผ่านมาสองปี ผมเรียนรู้อะไรจากความสูญเสีย???

แรกสุดหลังความโศกเศร้า...คงเป็นความเกลียดและกลัวมัน....

ถัดมาคงเป็นความโหยหา...ถัดออกไปอีกมันคือความเย็นชา....

.....ไม้ใหญ่มันไม่ล้มนอนราบหรอก....มันเลือกที่จะยืนตาย หลังจากเฝ้ามอง

ใบไม้ร่วงหล่นทีละใบระหว่างรอเวลาที่ใบไม้ใบสุดท้ายจะร่วงหล่นไปเป็น

อาหารของกองไฟที่ก็ค่อยๆมอดตามไปทุกที.....

......ผมเคยเขียนข้อความไว้ข้อความนึง

ค ว า ม รั ก ค ว า ม ป ร า ร ถ น า มั น คื อ เ ป ล ว เ พ ลิ ง

....ส่ ว น ค ว า ม ห วั ง กำ ลั ง ใ จ มั น เ ห มื อ น ใ บ ไ ม้.....

วั น ที่ ใ บ ไ ม้ ห ม ด ไ ป....ไ ฟ จ ะ ดั บ ล ง....

......แต่ช่างมันเถอะ ผมว่าผมผ่านยุคนั้นไปแล้วนะ...หรืออย่างน้อยในก็

เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่คิดจะผ่าน....กำลังอยู่ในช่วงฟื้นฟูสภาพดิน

หาน้ำหาปุ๋ยมาลงให้มันอุดมสมบูรณ์ดีก่อน....

ถัดจากนี้คงเป็นช่วงไถกลบและหว่านเมล็ดพันธ์แบบใหม่

ที่อาจจะเป็นไม้ล้มลุก...

.......ยุ ค แ ห่ ง ก า ร แ ส ว ง ห า .......

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลงชื่อซะหน่อยนะ

Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2548 0:31:56 น.

2 comments

Counter : 329 Pageviews.

แต่เราจะเปน ปุ๋ ย...

ใส่ลงดิน ให้ต้นไม้...เติบโต...อ่ะ...

โดย: Sary

วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:18:17:32 น.

มีอมยิ้ม..............มีอมยิ้ม...................มีอมยิ้ม

โดย: ^o^ IP: 61.90.90.31 วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:9:26:10 น.