. . . D a r k s i d e . . . ณ จุดนี้.. คุณยังมีสิทธิ์เลือกที่จะไม่อ่านข้อความที่ปรากฏอยู่ข้างล่าง แต่หากคุณเลือกที่จะอ่าน.. จขบ ไม่ขอรับรับผิดชอบใดๆต่อความรู้สึกด้านลบที่กำลังจะเกิดขึ้น เพราะมันเป็นแค่หนึ่งในความเลวร้ายที่สุดอย่างนึง . . .ที่ มี จ ริ ง ใ น สั ง ค ม ม นุ ษ ย์ ทุ ก วั น นี้ . . . . Darkside.. .. ... ใ น ค ว า ม เ งี ย บ... ถึงผมจะชินชากับความเงียบมานานแสนนาน...แต่ผมไม่เคยรู้สึกกดดันและบีบคั้นในใจเท่านี้ เชื่อเถอะ..ว่าผมมีหัวใจ อย่างน้อยผมก็รับรู้อะไรๆได้มานาน ผมอยากจะเอื้อมแขนไปโอบไหล่เธอเหมือนแสนครั้งก่อน... ผมอยากจะพูดปลอบโยนได้สักคำเหมือนที่รู้สึกนับล้านครั้ง... ผมอยากตะโกนดังๆได้.. ผ ม เ เ ล ะ เ ธ อ จ ะ ไ ด้ ห ลุ ด จ า ก ค ว า ม บ้ า ค ลั่ ง นี้ ไ ด้ สั ก ที ........................................................................................... ................................................... ...................... ......... ..... .. . เ มื่ อ ก่ อ น เ ร า เ ค ย คุ ย กั น บ่ อ ย.. แม้ว่าการพูดคุยของเราทั้งสองจะมีแต่เธอที่เป็นคนเอ่ย.... ส่วนผมก็ได้แต่อมยิ้มฟัง เวลาเธอดีใจเธอก็มาเล่า... คุณครูชมว่าเธอเก่ง สอบได้คะแนนดี คุณพ่อคุณแม่ชมว่าเธอน่ารัก คุณพ่อคุณแม่พาไปเที่ยว ... คุณพ่อซื้อของขวัญให้ คุณแม่บอกว่าเป็นสาวแล้ว มีเพื่อนๆมาบอกว่าชอบ.... รุ่นพี่ชมว่าเธอสวย คุณพ่อชมว่าเธอสวย... .. .. รอยยิ้มเธอจะตกสะท้อนอยู่ในดวงตากลมดำ...สัมผัสของเธออบอุ่นและเริงร่า.. ...เวลาที่เธอเสียใจเธอจะมากอดเงียบๆ...น้ำตาหยดรู้สึกชื้นๆที่หลัง เธอกอดแน่นจนผมตัวอุ่น เวลาถูกคุณครูดุ ถูกเพื่อนแกล้ง สอบได้คะแนนไม่ดี...ถูกคุณพ่อดุ คุณพ่อไล่รุ่นพี่ที่มาบ้านกลับไป.. ถูกเพื่อนว่าแย่งแฟน ถูกคุณพ่อดุ .. .. คุณพ่อคุณแม่ตวาดใส่กัน คุณพ่อตบคุณแม่ คุณแม่ร้องไห้ สงสารคุณแม่ คุณแม่ไม่พูดจา คุณแม่หายไป.. คิดถึงคุณแม่ ถู ก คุ ณ พ่ อ . . . ................................................................................... ......................................... ...................... ......... ..... .. . เ ป ล่ า ห ร อ ก ...เรื่องนั้นเธอไม่ได้มาพูดกับผม จะว่าไปแล้วก็ตั้งแต่ครั้งนั้นล่ะที่เธอไม่เคยพูดกับผมอีกเลย แต่ผมรู้.. เพราะผมยังจำได้ดีตอนที่เธอเกาะยึดผมไว้แน่นราวเป็นที่พึ่งสุดท้าย ในตอนที่ร่างใหญ่โถมเข้าหาราวพายุบ้าคลั่ง..แขนเล็กๆที่กอดรั้งผมไว้แน่นที่สุด ร่างบอบบางที่เห็นผมเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้าย . . . เ เ ต่ ก็ เ ท่ า นั้ น ผ ม ช่ ว ย อ ะ ไ ร เ ธ อ ไ ม่ ไ ด้ ผมขาถูกกระชากเหวี่ยงจากอ้อมกอดเธอด้วยแรงคลั่งจนเกือบขาด.. ขนสีน้ำตาลอ่อนยังติดอยู่กับกำมือที่เธอขยุ้มไว้...ผมมองอะไรไม่เห็นอีกเพราะถูกเหวี่ยงสุดแรงหน้าคว่ำอยู่ที่ริมตู้ แต่ถึงหันหน้ามาก็คงไม่เห็นเพราะเวลาดึกนั้นห้องทั้งห้องมืดมิด..เชื่อสิว่าผมมีหัวใจเพราะผมรู้สึกเจ็บใจ ได้ยินก็เพียงเสียงกรีดร้อง..เสียงทุบและตีอีสัด!!กัดกูเหรอเสียงตะโกนห้ามอย่าเสียงฉีกผ้าหยุดนะ มึงข่วนกูเหรอโอ๊ย!!อย่าให้พ่อทำร้ายลูกเลยนะอยู่นิ่งๆนะเช็ดแม่งมึงกล้าด่ากูเหรออีเหี้ย อย่าานะ!!!เสียงร้องไห้อ้อนวอนสงสารหนูเถอะเสียงร้องไห้เจ็บปวดโอ๊ย!!!หนูเจ็บ อย่า!!!มึงอย่าดิ้นอีสัดมึงไม่เงียบมึงโดนกูตบอีก ซีดดเป็นไงล่ะห่า หนูตัวหอมจริงนิ่มไปทั้งตัวเลยโอ๊ยเจ็บ!!เอาออกไปอย่านะ!! ฟิตจริงจริงซีดดด ท่อนกูเป็นไงล่ะเป็นไงล่ะอืมอีสัด แม่มึงมันดีดดิ้นอีสัดสมน้ำหน้ามึงมั๊ยล่ะเหี้ย ทำไมทำกับหนูหยุดได้แล้วฮือเงียบ!! โอ๊ยกูจะแตกแล้ววหนูเยี่ยม ขออีกรอบนะกูติดใจ อีกกูอีกรอบนะ อีกรอบนะ นะ.... .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ". . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . " ทุกอย่างสิ้นสุด ทุกอย่างเงียบงัน ทุกอย่างอึดอัด ทุกอย่างหยุดนิ่ง... แดดอุ่นในตอนเช้ามันแตกต่างสุดขั้วกับความยะเยือกขยะแขยงที่ปกคลุมจนคาวคลั่ก ที่นอนยับยู่ยี่ คราบเลือด ร่างหญิงสาวที่นอนแหลกยับเยิน เศษสถุลขาวขุ่นแห้งกรัง สะเก็ดแผลแตกที่ริมฝีปากบาง สายตาว่างเปล่าลืมตาโพลงมองเพดานขาวซีด ร่างอุบาทว์ที่ทาทับร่างขาวซีด เธอพลิกตัวช้าๆอย่างปวดร้าวออกจากท่อนแขนที่พาดคา ตาแดงช้ำนั้นระแวงว่ามันจะตื่น ...เ ธ อ ก ร ะ เ ผ ล ก ม า ก อ ด ผ ม เ เ ผ่ ว เ บ า ... มันเป็นสัมผัสกอดยาวนานและโศกเศร้าที่สุดผมเคยได้รับ... น้ำตาเธอเริ่มรินไหลจนชุ่มผมไปทั้งหลัง ไม่มีเสียงลอดเร้นจากปากเม้มแน่น แม้ไม่มีเสียงสะอื้น..แต่ความเสียใจของเธอตอนนี้แผ่กระจายออกมาจากร่างบอบช้ำ... . . เ เ ล ะ ด ว ง ใ จเ เ ห ล ก ส ล า ย ม า ก เ สี ย จ น ผ ม เ เ ท บ สำ ลั ก เธออุ้มผมแผ่วเบาค่อยๆวางไว้ที่ชั้น..กอดผมครั้งสุดท้ายด้วยท่อนแขนบอบบางและสั่นไหว . . . เ ธ อ ส ะ ดุ้ ง สุ ด ตั ว เ มื่ อ ไ ด้ ยิ น เ สี ย ง ข ยั บ ในตอนที่ร่างอีกร่างลุกโงนเงนเดินตามขึ้นมา ผมเห็นน้ำตาเธอร่วงอีกกราวใหญ่ เมื่อเอวโดนรวบดึงล้มราบลงไปอีกอย่างไร้แรงต้าน ผ ม อ ย า ก เ บื อ น ห น้ า ห ล บ ไ ด้ จั ง ... .. .. นั บ ตั้ ง เ เ ต่ เ ห ตุ ก า ร ณ์ ค รั้ ง นั้ น .. เธอของผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...ผมไม่เคยรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนใดๆอีก รอยยิ้มเธอหายไปจากใบหน้าที่เย็นชาจนซีดขาว มันยังคงหมุนเวียนมาหาเธอแทบไม่เว้นแต่ละคืน.. ทุกครั้งจะได้ยินเสียงหายใจหื่นกระหายกับเสียงกัดฟันอย่างฝืนทน แทรกปนมาบนการกระแทกทั้น ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือมันเมามามาก...เธอกำลังเปิดหน้าต่างรับลมเหน็บหนาวของรัตติกาลไว้ ตอนที่ร่างใหญ่โอนเอนจะมากอด เธอพลิกตัวหลบแล้วยกขามันขึ้น ออกแรงสุดชีวิตเพื่อทิ้งมันหายลงไปในความมืดที่ว่างเปล่า.. ................................................................................... ......................................... ...................... ......... ..... .. . เธอได้เงินมามากพอจากเงินประกันและสมบัติที่เหลือค้างไว้ เธอใช้เงินที่ได้มาสร้างสิ่งต่างๆที่เธอต้องการจะทดแทน แม้เหตุการณ์จะผ่านไปเนิ่นนาน.. แต่ความบ้าคลั่งที่มืดมิดไม่เคยสิ้นสุดไปจากความทรงจำ เธอสร้างโลกมืดมิดในใจเพื่อชดเชยและแบ่งเบาความกดดันปวดร้าว ..ผ ม เ ห็ น เ ธ อ ส ร้ า ง มั น... ผมเห็นเธอเลี้ยงมันเติบโต... ผมเห็นมันค่อยๆเติบโต ผมเห็นเธอระเบิดอารมณ์ ผมเห็นเธอทุรนทุราย ผมเห็นเธอตะโกนหัวเราะ.. ผมเห็นเธอสบถ.. ผมเห็นเธอยิ้มเหี้ยมเกรียม ผมเห็นเธอร้องไห้.. ผ ม ไ ม่ อ ย า ก รั บ รู้ อ ะ ไ ร อี ก เ เ ล้ ว . . . .. ..   Create Date : 11 พฤษภาคม 2548 31 comments Last Update : 2 สิงหาคม 2548 1:54:28 น. Counter : 1133 Pageviews. Share Tweet

แวะมาแล้วล่ะค่ะ กำลังนึกอยู่ว่าจะคอมเม้นท์ยังไง เอาว่าถ้านี่เป็นสิ่งที่อยู่ในใจอยากเขียนเล่า ก็เป็นกำลังใจให้ละกัน อ่านแล้วสะเทือนใจในมุมมองของสถาบันครอบครัว   โดย: totoh995 (totoh995 ) 12 พฤษภาคม 2548 1:04:40 น.

มืดอะตัวเอง.. อ่านยาก อึดอัด... ปิงปองงง..เข้าสู่โหมดดาร์ก   โดย: ชมทะเล 12 พฤษภาคม 2548 1:14:06 น.

เรื่องสั้นสีดำ .... สีดำๆที่เกาะติดอยู่ในใจ .... แต่มันสว่างเด่นชัดในความทรงจำ ....   โดย: ตะกร้าหวายสีขาว 12 พฤษภาคม 2548 1:32:05 น.

น่าเศร้านะ ต่อให้ไม่ใช่ในครอบครัว ถ้าไม่คำนึงถึงความรู้สึกกัน มันก็อารมณ์แบบนี้ดีๆ นี่เอง มาคิดไป ตอนนี้จะมีผู้หญิง/ผู้ชายอีกกี่คน ที่ต้องทนแบบนี้ เพราะคำว่ารักก็ไม่รู้ แย่เนอะ ปล. รูปสวยมากๆ   โดย: cocoa butter 12 พฤษภาคม 2548 2:05:32 น.

ยายเลือกที่จะอ่านนะตา แต่มันอ่านไม่ค่อยเห็นอ่ะ.. นี่ใช่มั้ยที่บอกว่าจะไม่รับผิดชอบ (ต่อสายตาของผู้อ่าน).. ... เดี๋ยวมาอ่านใหม่.. ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่ไหน.. เอ๊ย. นั่น : )   โดย: ซีบวก 12 พฤษภาคม 2548 7:48:01 น.

อาการนี้ แสดงว่า จขบ กำลังหน้ามึดอย่างแรง!!!!   โดย: น.ส.มารร้าย 12 พฤษภาคม 2548 7:58:26 น.

อ่านเสร็จแล้วล่ะปอง... รู้อ่ะนะ ว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดจริงๆ ในสังคม กับคนที่โชคร้าย.. แต่ก็ยังพูดไม่ออก.. ที่ได้อ่านรายละ้เิอียด..... ... สำหรับผู้หญิง.. มันเป็นอะไรที่เลวร้ายมากนะ ปองเองก็คงเข้าใจ... ขอให้อย่ามีเพศหญิงคนไหนตกเป็นเหยื่อของเพศผู้เลวๆ แบบนี้อีกเลย   โดย: ซีบวก 12 พฤษภาคม 2548 11:05:39 น.

ทำไมมันมืดอย่างนี้ล่ะครับ ^^"   โดย: รู้สึกแปลก 12 พฤษภาคม 2548 11:15:14 น.

เขียนดีจังปอง //เถื่อนดี ถูกใจ ..... เอิ๊กๆ   โดย: มัชฌิมา 12 พฤษภาคม 2548 20:34:42 น.

น้า.......น้า มืดดดด จริง ๆ นะ ตอนแรกนึกว่า โหลดไม่มา รีเฟรชซะหลายรอบ หนักหน่วง รุนแรง สะเทือนอารมณ์จิง ๆ เลย รูปประกอบทำให้เรื่อง ชัดเจนและดูหม่นหมองอย่างหนัก   โดย: สมาชิกชมรมคนดูหนังคนเดียว/ (Romeo7th ) 12 พฤษภาคม 2548 22:35:26 น.

ฮือๆๆๆ ขอไฟฉายหน่อย!! นู๋กลัวน๊ะ!!!!!!!!!   โดย: gusodA 13 พฤษภาคม 2548 1:34:09 น.

ขอให้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเหอะนะ ... - -"   โดย: เสือดาว 13 พฤษภาคม 2548 1:47:02 น.

พี่ปองงงงงงง หวัดดีค๊า   โดย: yadegari 13 พฤษภาคม 2548 6:33:47 น.

ทะมายมันหดหู่ น่ากลัวอย่างงี้อ่า คุงพี่ปองกั๊บ :'(   โดย: ตะวันยิ้ม :-) 13 พฤษภาคม 2548 9:13:51 น.

ได้ใจคับ...   โดย: nanus IP: 203.154.175.98 13 พฤษภาคม 2548 9:16:02 น.

อืม.. อ่านแล้วสะเทือนอารมณ์ค่ะ เป็นเรื่องจริงที่ต้องยอมรับว่ามีอยู่ในสังคม ถึงแม้จะอยากให้มันเป็นเพียงบทความที่ถูกปั้นแต่งขึ้นมาก็ตาม ...   โดย: ขอดาวที่เธอผิง เอาไว้อิงอุ่นไอ 13 พฤษภาคม 2548 23:41:18 น.

อ่านแล้วรู้สึก คิดกึง น้องแหม่ม กะ ตุ๊กตาหมีตัวนั้นที่ชื่อ ธงชัย ในหมานคร อะ . . . . . . . . dark mode งั้นหรอ หึหึ สว่างดีจังค่ะ   โดย: ปีกที่ไม่อาจจะโบยบิน (WhaT iT'S W๐l2tH ) 14 พฤษภาคม 2548 2:06:48 น.

... กลัว ...   โดย: ฉะฉาน 14 พฤษภาคม 2548 3:03:50 น.

อ่านจบแล้ว ไม่มีคอมเมนท์ได้ไหม? รู้แต่ว่าใช่เลย "เรื่องสั้นสีดำ" จริงๆ   โดย: ~nawo~ 14 พฤษภาคม 2548 3:47:28 น.

แวะมา บอกว่าหลับฝันดีคะ พี่ปองงงงง   โดย: yadegari 14 พฤษภาคม 2548 4:19:02 น.

ขอมาเพื่อนั่งดู..................เงียบๆ แล้วจากไปแบบ.................เงียบๆ เศร้าเกินไป จนไม่อยาก.........................   โดย: เมื่อไหร่จะมีชื่อที่ใครพอใจ (เมื่อไหร่จะมีชื่อที่ใครพอใจ ) 14 พฤษภาคม 2548 11:38:49 น.

ง่าส์ พี่ปิงปองงง ทำไมเจี๊ยบไม่เห็นอะไรเลยอ่ะ เห็นแต่พื้นสีดำๆ อ่านไม่รุ้เรื่องเลยอ่ะค่ะ -_-"   โดย: โลกส่วนตัว 15 พฤษภาคม 2548 15:12:54 น.

สวัสดีค่ะ เข้ามาอ่านเรื่องสั้นสีดำ ตอนแรกมองไม่เห็นตัวหนังสือเลย แต่ด้วยความพยามยาม เหอๆ มีเหรอจะรอดสายตารักดีไปได้... อยากถามว่า เรื่องนี้ คุณปิงปองง คิดและเขียนขึ้นเองเหรอคะ หรือว่า คัดลอกมาอีกที อ่านแล้ว บรรยายไม่ถูกเลย สงสารเธอนะคะ คำว่า ผม ในเนื้อเรื่อง คือหมาหรือแมวคะ และทำไมต้องทำเป็นห้องมืดๆ ทำให้คนอ่านอ่านไมได้นะคะ   โดย: รักดี 28 พฤษภาคม 2548 11:41:46 น.

น้ำตาจะไหล รู้สึกอยากอาเจียน ขอโทษ....ที่เราไม่อยากอ่าน   โดย: มีอมยิ้ม 12 กรกฎาคม 2548 3:31:55 น.

มาอ่าน เราก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับใคร   โดย: อยู่ไกลบ้าน 23 กรกฎาคม 2548 13:33:04 น.

ภระเมรี ฉันตื่นลืมตา ข้างกายยังคงมีตุ๊กตาหมีตัวเก่าที่สกปรกมอมแมมขามันขาดไปข้างหนึ่ง ลุงเก็บขยะใจดีเอามาให้ฉัน ฉันมีมันเป็นเพื่อนตลอดเวลา มันพูดได้ มันชอบเล่าเรื่องต่างๆ ที่ฉันไม่เคยรู้ ให้ฟังทั้งเศร้าและสนุกเราคุยกันรู้เรื่อง เรามีกันอยู่สองคน แม่เอาฉันไปอาบน้ำ แต่งตัวให้ฉันสวยๆ แม่ชมว่าฉันเป็นคนสวย แม่ถักเปียแล้วผูกโบสีแดงให้ฉัน ฉันชอบโบสีแดง โบสีแดงสวยดีเหมือนตุ๊กตาที่ตลาดนัด มันใส่กระโปรงยาวๆ ผมสีทองถักเปีย ผูกโบสีแดงเหมือนฉัน ฉันชอบตุ๊กตาตัวนั้น ฉันอยากเป็นตุ๊กตา ฉันอยากเป็นตุ๊กตา... เท่าที่ฉันพอจะทำได้แม่เป็นคนดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉัน อาบน้ำ ล้างหน้า สระผม หวีผม แต่งตัว ตัดเล็บ แล้วก็...อีกเยอะแยะ มีวันหนึ่งฉันตกใจกลัวจนร้องไห้ ฉันเป็นอะไรไม่รู้ ฉันนั่งทับอะไรหรือเปล่า หรือมันเป็นแผลที่หว่างขา มีเลือดไหลออกมา ไหลออกมาตั้งหลายวันกว่าจะหยุด แต่แปลก! ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ฉันเป็นอะไร ฉันเป็นอะไรไหม แม่เอาอะไรไม่รู้มาใส่ให้ฉัน มันเป็นผ้าสี่เหลี่ยมยาวๆ นิ่มดีเหมือนกัน แต่มันเกะกะพิกล ฉันไม่ชอบ เจ้าหมีไม่เห็นมันต้องใส่ แม่สอนให้ฉันทำอะไรเอง ฉันก็พยายามที่สุดแล้วแต่ก็ไม่ได้ดีสักอย่าง ทุกครั้งที่แม่อารมณ์เสียแม่ชอบตวาดใส่ฉันเสียงดังๆ ว่าฉัน โง่ แล้วก็พูดกับตัวเองว่าซวยที่มีลูกอย่างฉัน วันไหนอารมณ์ดีแม่ก็ชมว่าฉันสวย สวยกับซวยต่างกันตรงไหน ฉันไม่โกรธแม่หรอก บางทีอาจจะเหนื่อยเลยออกเสียงเพี้ยนไป แม่เอ่ยขึ้นขณะกำลังแต่งตัวให้ฉัน “ปีนี้แกเป็นสาวแล้วนะนางนิ่ม ฉันจะทำยังไงกับแกดี” พูดเสร็จแม่ก็ถอนหายใจ แม่กลุ้มใจทำไม ไม่ดีเหรอที่ฉันโตเป็นสาว ฉันไม่เคยมีเพื่อน เด็กแถวนี้พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องเขาชอบทำหน้าแปลกๆ ใส่ฉัน บ้างแลบลิ้น บ้างปลื้มตาหลอก พากันวิ่งรอบๆ ตัวฉันแล้วก็ตบมือหัวเราะเสียงดัง เขาพูดว่าอะไรน่ะ อะไรอ่อนๆ ฉันจำไม่ได้ แม่เลยให้ฉันอยู่แต่บนบ้าน บ้านเรามีของไม่เยอะ มีที่นอนเก่าๆ ตู้กับข้าวอยู่มุมห้องแล้วก็โต๊ะเครื่องแป้งของแม่ บ้านเราติดกับบ้านคนอื่นๆ อีกหลายคน ต่อกันเป็นแถว ทำจากสังกะสีเก่าๆ ผุจนเป็นรูพรุน บางทีข้างบ้านคุยกันฉันยังได้ยินเลย แม่เรียกวันว่าห้องเช่าแต่บางคนเรียกมันว่า “สลัม” ตกลงมันเป็นอะไรกันแน่ แม่ทำงานอะไรไม่รู้ แม่ไม่เคยบอก แม่ชอบนอนตอนกลางวันปิดประตูปล่อยให้ฉันเล่นอยู่กับเจ้าหมี พอหัวค่ำแม่จะอาบน้ำแต่งตัวนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งทีละนานๆ เอาสีที่แม่ซื้อมาจากตลาดนัดเอามาทาตา ทาแก้ม ทาปากจนคิดว่าสวย แม่ชอบแต่งตัวสีสันฉูดฉาด อีกมือถือบุหรี่นั่งหน้าปากซอยบ้าน ในขณะที่คนอื่นเขากลับจากงานเข้าบ้านนอนกันหมด จะมีแต่ผู้ชายพวกนั้นที่เดินเกะกะทั้งคืนไม่ยอมหลับนอน หลายคนชวนกันตั้งวงกินน้ำ ง่วงก็คงง่วงแต่ไม่ยอมกลับบ้านเห็นนั่งโยกไปเยกมา แม่เป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีดูได้จากผู้ชายพวกนั้นรู้จักแม่กันทุกคน ใครเดินผ่านก็แวะทักทายหัวร่อต่อกระซิก สนิทสนมกับแม่กันทั้งนั้น แม่คงมีความสุข ภาพพวกนี้ฉันเห็นจนชินตา นี่ก็ดึกมากแล้วอึกเดี่ยวนางฟ้าจะมารับฉัน ไปในที่ที่ฉันไม่เคยไป เพียงฉันหลับตานางฟ้าจะมารับฉัน ฉันม่อยหลับข้างประตู ฉันลืมตา ข้างกายยังคงมีตุ๊กตาหมีตัวเก่า มันสกปรกมอมแมมขาขาดไปข้างหนึ่ง แต่เอ๊ะ! นี่ยังไม่เช้าเลยนี่นาฉันตื่นมาทำไม นั่นเสียงใคร? ใครกันอยู่บนที่นอนกับแม่ ฉันจำได้แล้ว ผู้ชายคนนี้ ยืนคุยกับแม่เมื่อตอนหัวค่ำ คงเป็นเพื่อนแม่มั้งดูสนิทสนมกันดี น่าสงสารดึกแล้วเขาคงกลับบ้านไม่ถูก หรือไม่มีที่นอน แต่! ทำไมเขาต้องกอดแม่แน่นขนาดนั้น เขาแย่งอะไรกันกินในปาก แม่ไม่สบายหรือเปล่าดูสั่นๆ หายใจแรง อากาศก็ไม่ร้อนสักหน่อยทำไมแม่ต้องถอดเสื้อผ้าออกด้วยนะ แล้วนั้นเขาจะทำอะไรกันจะอยู่กันจนดึกไหม ช่างเถอะ! ฉันง่วงเกินกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ได้ ฉันลืมตาตื่น เห็นแม่นุ่งผ้าถุงกระโจมอกหลับคาที่นอน แต่เพื่อนแม่หายไป เขาคงรีบทิ้งไว้แต่กระดาษสีๆ สองสามใบบนหมอน ฉันจำได้ว่าแม่นำเอาไปเปลี่ยนเป็นลูกอมและขนมที่ฉันชอบแม่ลูกขึ้นมาอาบน้ำให้ฉัน ทำทุกอย่างตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางทีแม่อาจะอยากคุยกับฉันเหมือนที่ฉันอยากคุยกับแม่ แต่เพราะอะไรบางอย่างกั้นเราสองคนให้อยู่ในโลกของจินตนาการของใครของมัน ฉันยังคงไม่เข้าใจแม่ แม่ก็ไม่มีวันเข้าใจฉัน สิ่งเดียวที่ฉันกับแม่สัมผัสถึงกันได้คือสายสัมพันธุ์ของความรักเท่านั้นเอง บ่ายวันนี้ป้าจันทร์มาหาเราที่บ้าน แกเป็นคนใจดีชอบมานั่งคุยกับแม่ มาทีไรมีลูกอมและขนมที่ฉันชอบมาฝากทุกที บ้านป้าจันทร์มีทั้งของที่กินได้ แล้วก็กินไม่ได้เยอะแยะ ใครอยากได้อะไรก็พากันไปบ้านป้าจันทร์ทั้งนั้น ป้าจันทร์มีเพื่อนผู้ชายอยู่ด้วยคนหนึ่งชื่อ “ลุงอ่วม” ลุงอ่วมใจดีชอบให้ขนมกินที่ละเยอะๆ “อีแรม อีนิ่มลูกเองมันเริ่มโตเป็นสาวขึ้นทุกวันๆ หน้าอกหน้าใจมันก็ใหญ่โตขนาดนั้นหน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เสียแต่มันเออ...แถวนี้พวกนี้ยามันพลุกพล่าน ข้าว่ามันอันตรายนะ” เสียงป้าจันทร์คุยกับแม่ “ฉันก็กลัวอยู่เหมือนกันแหละพี่ แต่ไม่รู้จะทำยังไง” ท่าทางแม่กลุ้ม “ข้าว่าเอามันไปไว้สถานรับเลี้ยงเด็กพิการทางปัญญาอะไรนั่นซิวะ เอ็งจะได้หมดห่วงเอาไหมข้าพอจะมีพวกๆ รู้จักกันอยู่บ้าง เดี่ยวข้าจะจัดการให้” “ไม่หรอกจ๊ะพี่ ลูกฉันทั้งคน แม่หมามันยังรักลูกหมาเลย แล้วฉันเป็นคนน่ะ จะให้ฉันทิ้งลูกฉัน ทำไม่ได้หรอก อีกอย่างที่มันเป็นอย่างนี้ก็เพราะฉันเหมือนกัน ตอนแรกฉันจะทำแท้งไอ้หมอเถื่อนมันคิดเดือนละ ๒,๐๐๐ สามเดือนก็ ๖,๐๐๐ ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปทำ กินยาขับจะให้มันออกจน ๕ เดือน ฉันยังกินยาอยู่เลย มันไม่ยอมออกฉันก็เลยปล่อยตามเลย พอมันออกมาถึงได้เป็นแบบนี้ ไม่รู้ไอ้เหี้ยตัวไหนมันลืมใส่ถุง ช่างมันเถอะ! ถือว่ามันเป็นเวรเป็นกรรมของฉัน อย่างน้อยมันก็เลือดเนื้อเชื้อไขของฉันเหมือนกัน น้ำตาแม่เอ่อคลอเบ้า มันเป็นเวรกรรมขนาดนั้นเชียวเหรอมีลูกอย่างฉัน “อีแรม อาชีพอย่างเองข้าไม่ได้ดูถูก แต่จะให้อีนิ่มมันมามองตาปะหลับปะเหลือกเห็นแม่สมสู่คนโน้นที คนนี้ทีทุกคืน ไม่อุจาดตาเหรอว่ะ” ป้าจันทร์พูดอะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย “แล้วพี่จะให้ฉันทำยังไง” “เอาอย่างนี้แล้วกัน กลางคืนเองก็เอาอีนิ่มมาฝากไว้ที่บ้านเข้า ไม่ต้องดูมันมากไม่ใช่เหรอ มืดมันก็นอนอย่างเดียว เช้าแล้วเองก็ไปรับมาอยู่กับเอ็งก็แล้วกัน” “ขอบใจพี่จันทร์มากจ๊ะ” แม่เอามือสงข้างชิดกันแล้วก้มหัวลง “เออไม่เป็นไร อะไรช่วยได้ก็ช่วยกันไป หัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน เดี๋ยวข้ากลับก่อนนะทิ้งร้านมานาน ไอ้อ่วมมันบ่นแย่แล้วป่านนี้” ป้าจันทร์หันหลังเดินกลับไป อยากรู้จังแม่คุยอะไรกับป้าจันทร์ จะคุยเรื่องเดียวกับที่ฉันคุยกับตุ๊กตาหมีหรือเปล่า หรือว่าคุยเรื่องเดียวกับที่ฉันคุยอยู่กับนางฟ้า ป้าจันทร์บอกฉันโตเป็นสาวแล้วน่ากลัว น่ากลัวตรงไหนแม่ยังชมว่าฉันสวยเลย แม่อาบน้ำให้ฉันแต่วัน แต่งตัวสวยให้ฉัน เหมือนฉันเป็นตุ๊กตาที่ตลาดนัด ตุ๊กตาผูกโบว์สีแดง แม่บรรจงหวีผมอย่างเชื่องช้า เอามือลูบหัวฉันเบาๆ แล้วเอาไปซบอกอุ่นๆ ของแม่ นานแล้วที่แม่ไม่เคยทำแบบนี้กับฉัน ฉันรับรู้ได้ถึงไออุ่นนั้น “คืนนี้นิ่มต้องไปนอนบ้านป้าจันทร์นะลูก เพื่อนแม่จะมานอนที่นี่ เดี๋ยวนิ่มกับเจ้าหมี จะตกใจตื่น” ใช่ซิ! นิ่มตกใจตื่น เจ้าหมียังถามนิ่มอยู่เลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร “แล้วไปอยู่บ้านป้าจันทร์ต้องเป็นเด็กดีนะลูก อย่าดื้อ ป้าจันทร์ ลุงอ่วมให้ทำอะไร หนูต้องเชื่อฟังนะจ๊ะ คนสวยของแม่ แล้วเช้าแม่จะไปรับ” ฉันไม่ได้พูดอะไร ถึงพูดไปแม่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แม่เอาฉันไปฝากไว้บ้านป้าจันทร์ลุ่งอ่วม ใจดี มีขนมกิน มีลูกอมที่ฉันชอบ ฉันชอบนอนบ้านป้าจันทร์ หลายคืนแล้วที่ฉันมานอนที่นี่ เวลาป้าจันทร์ไม่อยู่ลุงอ่วมกอดฉันเหมือนที่แม่กอดหอมฉันเหมือนที่แม่หอม แกคงรักฉันเหมือนที่แม่รัก ลุงอ่วมชมว่าฉันสวย ลุงอ่วมใจดีแกให้ลูกอมฉันกินเยอะกว่าป้าจันทร์ คืนนี้ป้าจันทร์ไม่อยู่อีกแล้ว แกบอกว่าจะไปงานศพ ฉันไม่รู้หรอกว่างานศพคืออะไร คนจะเยอะเหมือนหน้าปากกซอยตอนดึกหรือเปล่า เห็นป้าจันทร์ใสชุดดำไม่เห็นสวยเลย ถ้าเป็นฉันฉันจะใส่ชุดเหมือนตุ๊กตาแล้วผูกโบสีแดงไปงานศพ ลุงอ่วมปิดร้านแต่หัวค่ำ ฉันนอนอยู่บนบ้านกับตุ๊กตาหมีมอมแมมตัวเก่า มันอยู่กับฉันตลอดเวลายามที่ฉันไม่มีใคร ตอนนี้แม่ฉันคงกำลังสนุกกับเพื่อน ป้าจันทร์คงกำลังสนุกกับงานศพ ฉันคิดถึงแม่ แม่จะคิดถึงฉันไหม ถ้าฉันหลับตาลงนางป้าจะพาฉันไปเที่ยว ไปในที่ที่ไม่เคยไปฉันต้องหลับตาลง หลับตา เอี๊ยด...เอี๊ยด...ประตูห้องค่อยๆ แง้มออก เงาดำตะคุ่มดิ่งตรงมาหาฉัน มันคืออะไรกัน ฉันเอียงหน้าทำท่าสงสัย เงานั้นนั่งลงข้างกาย ลุงอ่วม! ลุ่งอ่วมนั่นเอง “หนูนิ่ม หนูนิ่มคนสวย หนูอยากกินขนม กินลูกอมเยอะๆ ไหมอยากได้ตุ๊กตาตัวใหม่หรือเปล่า ถ้าอยากได้ตุ๊กตาอยู่เฉยๆ นะ เดี๋ยวเรามาเล่นแต่งตัวตุ๊กตากัน” ตุ๊กตา ตุ๊กตาใช่ไหม ตุ๊กตาผูกโบสีแดง ฉันอยากได้ตุ๊กตา ลุงอ่วมพุดพลางกดไหล่ฉันลงบนที่นอน หน้าของเขาไซร้ไปตามซอกคอและทั่วเรือนร่างของฉัน หนวดสากๆ ของเขาทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแถมจั๊กจี้ มือที่หยาบและใหญ่ของลุงอ่วมแคล้าคลึงอยู่แต่หน้าอกของฉันจนรู้สึกเจ็บ นี่นะเหรอ แต่ตัวให้ตุ๊กตา ฉันจำได้คลับคลาภาพนี้เคยเกิดขึ้นที่ไหน ในสมองฉันเริ่มสับสนฉันเวียนหัว สมองของฉันมันประติดประต่อเรื่องราวได้ไม่ดีเท่าใดนัก แต่อ๋อ! เหมือนแม่กับเพื่อนแม่ไง ใช่! วันนั้นแม่เล่นแต่งตัวตุ๊กตากับเพื่อนนั่นเอง แม่ถึงหัวเราะชอบใจ แม่คงสนุก ลุงอ่วมขึ้นคร่อมบนตัวฉันเขาสั่งให้ฉันกางขาออก แล้วก็เอาอะไรไม่รู้ยัดลงไป โอ๊ย! เจ็บ เจ็บเหลือเกิน แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย แม่อยู่ไหน หนูเจ็บ แต่งตัวตุ๊กตาทำไมเจ็บอย่างนี้ มีเลือดไหลออกมาด้วย หรือว่า เหมือนครั้งก่อนที่ฉันเคยไหลที่แม่เอาฝ้าอะไรมาใส่ให้ เดี๋ยวคงหายใช่ไหม ทำไมแม่เล่นแต่งตัวทุกวัน ทำไมแม่ไม่เจ็บ แม่ไม่ร้องไห้ หรือว่าแม่ชอบ ลุงอ่วมวางห่อลูกอมห่อใหญ่ ไว้บนหมอนสั่งห้ามไม่ให้ฉันบอกใคร ถ้าใครรู้ลุงอ่วนจะตีหนูจำได้ แม่บอกให้หนูเป็นเด็กดี เชื่อป้าจันทร์ เชื่อลุงอ่วม หนูจะ ไม่บอกใคร ทุกครั้งที่ป้าจันทร์ไม่อยู่ ลุงอ่วมจะเข้ามาเล่นแต่งตัวตุ๊กตากับฉัน สนุกดี ลุงอ่วมมีขนมและลูกอมแปลกๆ มาให้เสมอ เพื่อนแม่ยังไม่เคยให้ขนม ลูกอม เหมือนลุงอ่วมเลย ลุงอ่วมเล่นแต่งตัวตุ๊กตากันฉันอีกคืนนี้ โดยมีขนมห่อใหญ่เหมือนเดิม เสียงกระแทกดัง ปั้ง! ประตูถูกเปิดออก ป้าจันทร์เดินดิ่งเข้ามา สีหน้าป้าจันทร์ไม่ดีเหมือนตอนที่แม่โมโหฉัน ไม่ใช่ซิ ยิ่งกว่านั้นอีก ป้าจันทร์โกรธใคร แกเดินเข้ามาทุบตีลุงอ่วม ป้าจันทร์จ้องหน้าฉันอย่างโมโห แกตบหน้าฉันอย่างแรง ทำไมป้าจันทร์ทำกับหนูอย่างนี้ ฉันเจ็บ น้ำตาฉันไหล แกเสียดายขนมห่อนี้เหรอ คืนนี้หนูไม่เอาก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย ทำไมต้องทำหนูแรงอย่างนี้ด้วย ป้าจันทร์พูดเหมือนลุงอ่วม ว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครก่อนเดินออกไปจากห้อง เช้านี้ป้าจันทร์คุยกับมีอยู่นาน ฉันคงไม่ได้มาเล่นแต่งตัวตุ๊กตากับลุงอ่วมอีก เสียงป้าจันทร์บอกแม่ว่า ฉันชอบหนีออกไปเดินเที่ยวตอนดึก เขาดูแลฉันไม่ไหว ฉันยืนนึกอยู่นานว่าฉันออกไปตอนไหน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ฉันคงลืม หลายวันที่กลับมาอยู่ที่บ้านฉันรู้สึกเวียนหัว อึดอัดท้อง อยากจะเอาของที่กินเข้าไปออกจากปาก ฉันอ้วนขึ้น ฉันรู้ แม่เฝ้าดูฉันอยู่ แม่พาฉันไปหาหมอ หมอคุยอะไรกับแม่ สีหน้าแม่เปลี่ยนไป เหมือน...เหมือนป้าจันทร์คืนนั้น พอถึงบ้าน แม่กระชากแขนฉันจนฉันเซ ตบหน้าฉันอย่างแรง ฉันเจ็บ น้ำตาฉันไหล แม่ตวาดใส่หน้าฉันว่า “อีโง่ อีปัญญาอ่อน ซวยจริงๆ เลยมีลูกอย่างมึง เวรกรรมอะไรของกูนะ กูจะทำยังไง แล้วไอ้ระยำนั่นมันเป็นใคร ทำไมมึงไม่ตายตั้งแต่อยู่ในห้อง เกิดมาให้เป็นภาระกูทำไม ซวยจริงๆ อีลูกเวร” แม่ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น เจียนจะขาดใจ ฉันไม่เคยเห็นแม่ร้องได้ขนาดนี้ ฉันทำให้แม่ร้องไห้ ฉันทำอะไรผิด ก็แค่เล่นแต่งตัวตุ๊กตาเหมือนที่แม่เคยทำ วันนี้แม่พาฉันไปหาหมออีก แต่ไม่ใช่คนเดิม คนนั้น คงไม่เก่งพอที่จะรักษาฉันหรือทำให้แม่สบายใจได้ หมอคนใหม่อยู่ในห้องแคบๆ มีผู้หญิงนั่งรอรักษา หมอคงชอบผู้หญิง หมอพาฉันขึ้นไปนอนบนเตียงเขาให้ฉันกางขาออก เหมือนที่ลุงอ่วมบอกแล้วเอาอะไรยัดเข้าไป ฉันเจ็บ...เจ็บกว่าทุกครั้ง เจ็บเข้าไปถึงในห้อง เจ็บกว่าตอนเล่นแต่งตัวตุ๊กตาอีก ไม่เห็นสนุกเลย หมอที่นี่ใจร้ายลูกอมก็ไม่ให้ ฉันไม่มีแรงหมอเดินมาส่งฉัน แม่นั่งกระสับกระส่ายรอฉันอยู่ที่ด้านล่างพร้อมกับเจ้าหมี ฉันตื่นลืมตา ตุ๊กตาหมีตัวเก่ามอมแมมขาขาดยังคงอยู่ข้างกาย หลายคืนผ่านมานางฟ้าไม่มีหาฉันเลย นางฟ้าหายไปไหน อาจโกรธฉันเหมือนแม่กับป้าจันทร์ หลับตาลงทีไรในหัวแม่แต่ภาพผู้คน เสียงเด็กพวกนั้นหัวเราะเยาะ ลุงอ่วมเล่นแต่งตัวตุ๊กตา ป้าจันทร์ตบหน้า แม่ร้องไห้ หมอสองคนนั้น ฉันเจ็บ คืนนี้แม่หายไปไหน เพื่อนแม่มาหาเขาไม่เจอแม่เขามองหน้าฉัน สายตาเจาเหมือนสายตาของลุงอ่วม เขาเอามือเชยคางฉันขึ้น “อีเด็กนี่มันอวบจริงๆ” เขาขยับตัวเข้ามาเอามือโอบไหล่ฉันให้ชิดกับตัวเขา “มานี่คนสวย อย่าดื้อนะ เชื่อน้า เดี๋ยวน้าจะซื้อขนมให้” ขนม ขนมเหรอ ใช่ขนมอร่อย ฉันชอบขนม ฉันอยากกินขนม เขากดตัวฉันลงบนที่นอน ทำเหมือนตอนที่ลุงอ่วมแล่นแต่งตัวตุ๊กตาให้ตุ๊กตา เขาดูรีบร้อนเขาคงมีธุระ ฉันกางเขาออก ทุกอย่างเหมือนเดิมในความรู้สึกฉัน ฉันเผลอหลับไป แม่กลับเข้ามาฉันยังคงนอนอยู่ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นบนตัวฉัน แม่ทรุดลงนั่งกับพื้น ร้องกรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียงน้ำตาไหลพราก รีบเอาผ้ามาพันตัวฉันไว้ เหมือนอยากจะปกป้องฉันจากทุกสิ่ง แม่กอดฉันแน่นแนบอก น้ำตาแม่ยังคงไหลเป็นทางหยาดลงมารดแก้มของฉัน แม่ไม่พูดอะไรเสียงสะอื้นไห้ของแม่แรงกว่าจะทำให้แม่พูดได้ ฉันทำให้แม่ร้องไห้อีกแล้ว ฉันทำผิดอะไร แม่พาฉันไปอาบน้ำค่อยบรรจงล้างทั่วร่างกาย แต่แม่ยังคงไม่หยุดร้องไห้ เสียงสะอื้นของแม่ปานจะขาดใจ นี่แม่คงคิดว่า ฉันเป็นลูกซวยเหมือนเดิม และคงเป็นเวรเป็นกรรมของแม่อีกเช่นเคย หลายวันมานี้ แม่ขังฉันให้อยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมให้ออกไปไหน ส่วนตัวเองก็เอาแต่นั่งเหม่อ ในมือตีบบุหรี่ไม่เคยขาด แม่สูบหนักขึ้นทุกวัน แม่กำลังคิดอะไรอยู่ พักนี้ไม่มีเพื่อแม่คนไหนมานอนค้างบ้านเราอีก ป้าจันทร์ไม่มา ไม่มีลุงอ่วม ไม่มีเพื่อนแม่ ฉันไม่มีขนม และลูกอมอร่อยๆ กิน ไม่มีเพื่อนเล่นแต่งตัวตุ๊กตา แม่หลับไปแล้ว แต่ฉันยังคงไม่หลับ ตุ๊กตาหมีอยากออกไปเดินเล่น ไปยืนตรงปากซอยเหมือนทีแม่เคยยืน ฉันเห็นผู้ชายกลุ่มใหญ่ บางทีผู้ชายพวกนั้นอาจมีขนม ลูกอม และตุ๊กตาให้ฉัน   โดย: เฮ้อ IP: 203.155.14.4 6 กันยายน 2548 20:36:02 น.

ง่ะ ..   โดย: ปิงปองงง 7 กันยายน 2548 21:28:56 น.

เง้อออออ. . .   โดย: ปีกที่ไม่อาจจะโบยบิน IP: 61.91.114.26 10 กันยายน 2548 21:56:01 น.

อยากอ่าน DRAK MODE อีกอ่ะค่ะ อยากอ่านอะไรที่มืด ๆ ยิ่งมืดมันเหมือนยิ่งสว่าง 1 คำถาม ใครวาดรูปใน blog นี้อ่ะค่ะ ???   โดย: ปีกที่ไม่อาจจะโบยบิน (WhaT iT'S W๐l2tH ) 27 ธันวาคม 2548 1:30:00 น.

สิ่งเหล่านี้ยังเกิดขึ้นอีกกับสังคมอีกมากมายอยากให้ทุกคนเข้าใจและให้โอกาสกับคนเหล่านี้ ที่ตกเป็นเยื่อคนที่ไม่ใช่คนเหล่านี้เลบ   โดย: chotika IP: 58.8.86.138 9 กุมภาพันธ์ 2550 17:16:26 น.

อ่านแล้ว เศร้าเลย   โดย: ชมจันทร์ 8 สิงหาคม 2550 9:28:20 น.