หลังจากทำใจได้ และ ยอมรับได้แล้ว (แบบจริงจัง) ว่าเราไม่มีหวัง
ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ที่จะทำให้เค้าหันมาสนใจเราหรือเปิดใจเรารับ
จริงๆ ทุกสิ่งที่เริ่มต้น มันมาจากความรู้สึกที่มีมากเกินไป

เราชอบน้องเต้าหู้มาก จนไม่เผื่อใจให้ได้ชอบหรือแม้จะปลื้มใครได้อีกเลย
เราเองก็ไม่รู้ว่า น้องเค้ามีดีอะไรมากมาย เราถึงได้เพ้อเจ้อถึงน้องเค้ามากขนาดนี้
รู้เพียงแต่ว่า ถ้าไม่ใช่น้องเต้าหู้ เราก็ไม่เพ้อถึงขนาดนี้หรอก
แม้แต่แฟนคนแรก พี่น่ารัก และคนอื่นๆ ที่เราปลื้ม ชอบ เป็นพักๆ
เราก็ไม่เพ้อและเป็นเอามากนานขนาดนี้...แต่หลังจากนี้ไป เราจะหันกลับมารักตัวเองแล้ว

เราจะไม่เพ้อเจ้อ เยอะ วุ่นวาย พร่ำเพ้อเกี่ยวกับน้องเค้าให้คนอื่นฟังอีกแล้ว
เพราะเราจะพอ จะจบ จะหยุด จะเลิก ทุกอย่าง พยามจะทำแบบนั้นให้ได้
เพราะเรารู้ว่า เราควรจะพอ...ในเมื่อเค้าไม่สนใจเรา เราก็อย่าฝืนตัวเองมากกว่านี้

เราเคยคิดต่างๆนาๆในใจนะ ว่าทำไม น้องเต้าหู้ถึงไม่เคยสนใจเรา
ทั้งๆที่เราพยามจะยิ้มให้ ทักทาย พยามจะชวนคุยใน Line น้องก็ไม่ค่อยตอบ
หรือให้สัญญาณว่า น้องก็คิดไปในทางเดียวกับเรา หนำซ้ำ สเตตัสที่น้องอัพเดตบ่อยๆ
ยังเป็นสเตตัส แอบชอบใครสักคนอีก เห้อออ เราเลยรู้ว่า
ที่น้องไม่ปฎิเสธเรา เพราะน้องก็คงเข้าใจ ว่าการแอบชอบมันเป็นยังไง
เนื่องจากน้องก็มีคนที่น้องแอบชอบแล้วเหมือนกันสินะ...

แต่นะ...ถึงยังไงเราก็ยังคงชอบน้องเต้าหู้อยู่ดี แต่คงไม่หวังมากถึงขั้นสนิทกันแล้วล่ะ
เพราะคนมันไม่ใช่ ต่อให้เราพยามคิดเข้าข้างตัวเองซักแค่ไหน ยังไงมันก็คงไม่ใช่สำหรับเค้า
แต่ไม่เป็นไร ถึงยังไง เราก็ขอแอบชอบ แอบมองแบบนี้ไปแทนละกันนะจ๊ะ น้องเต้าหู้
ถือซะว่า จนกว่าจะเรียนจบ ก็ขอให้พี่แก่ๆ คนนี้แอบปลื้ม แอบมอง หน่อยละกัน
เพราะตั้งแต่เข้ามหาลัยมา มีแต่น้องนี้แหละ ที่ทำให้พี่เป็นมาก นาน ขนาดนี้ เอิ๊กๆ