วันที่ 29 กุมภาพันธ์ เป็นวันสุดท้ายของเดือนแห่งความรัก

ฉันเคยคิด ว่าเธอคงจะตัดใจได้แล้ว...

คิดไปเอง ว่าจากนี้ เราสองคน ต่างคนต่างอยู่

ทางใคร ทางมัน เธอจะเป็นยังไง ฉันพยามไม่สนใจ

เพราะฉันเลือกแล้ว ว่า จะจบ

จนกระทั่ง วันที่ 29 กุมภาพันธ์ ฉันกลับมาที่คอนโด

หลังจากไปดูหนังกับพี่มา ตรงหน้าห้อง มีกล่องดอกไม้วางไว้อยู่

แวบแรกที่ฉันเห็น ไม่ต้องเดา ก็รู้ว่าใครให้มา

เพราะมีเพียงผู้ชายคนเดียวเท่านั้น ที่นอกเหนือจากครอบครัวแล้ว

จะรู้ว่า ฉันชอบดอกไม้อะไร ซึ่งฉันเคยบอกเธอ 

แต่ไม่คิดว่าเธอจะจำได้ เพราะตลอดที่ผ่านมา เธอเคยบอกว่าจะซื้อให้

สุดท้าย เธอก็ไม่เคยซื้อ...

ตลอดเวลาที่เรา คบ กัน เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้

แต่พอเลิกกัน เธอกลับทำ? เพื่ออะไร?

เพื่อนบางคน บอกว่า ฉันใจร้าย ทำไมถึงไม่ยอมรับ การง้อ จากเธอ

บอกว่าฉันจะเล่นตัวไปทำไม?... 

ทั้งๆที่เธอ พยามทำทุกอย่างเพื่อให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม...

ความจริงก็คือฉันไม่ได้ ใจร้าย เพียงแต่ไม่อยากทำร้ายเธอ

ไม่ได้เล่นตัวเพื่อต้องการ ให้ง้อ แต่ต้องการให้เธอรู้ว่า 

เมื่อไรที่ฉันรัก ฉันก็รักหมดใจ แต่เมื่อไรที่ฉันหมดรัก รักมันก็หายหมดเลย

 เพราะงั้น ฉันถึงไม่สามารถกลับไปคบกับเธอได้อีก ไม่ว่าเธอจะพยามทำอะไร

ไม่ว่าด้วยวิธีไหน ต่อให้เธอบอกจะรอ และรอ ต่อไป

ฉันก็ไม่กลับไปแล้ว ฉันบอกเธอ จนเหนื่อยที่จะบอก

เหนื่อยที่จะคอยย้ำ ว่าก้าวต่อไป โดยไม่ต้องมีฉันหรอก

เพราะฉันเลือกเส้นทางของตัวเอง ซึ่งเส้นทางนั้นคงไม่มีเธอเดินร่วมทางด้วยหรอก

ฉันคิดดีแล้ว เพราะฉันมานั่งทบทวน หลังจากที่อยู่โดยไม่มีเธอ

ฉันรู้สึกเป็นอิสระ มีความสุข และไม่ต้องมานั่งกังวล

ร้องไห้ คิดมาก เสียใจ ระแวง เหมือนตอนที่เราคบกัน

ขอโทษนะ และก็ขอบคุณสำหรับดอกไม้

ขอโทษ ที่ ตอบแทนความรักของเธอไม่ได้อีกแล้ว

ขอบคุณที่ยังคงคิดถึงและทำตามที่เคยพูดไว้ (อย่างน้อยก้ครั้งหนึ่ง)

ขอโทษที่ทำให้เสียใจ แต่ไม่อยากทำให้เสียใจไปมากกว่านี้แล้ว

ขอบคุณ ที่มอบความทรงจำดี ดี ให้กัน ก่อนจะจากกันเป้นครั้งสุดท้าย

ปล. อยากระบาย และ เขียนเก้บความทรงจำนี้ไว้