แสงไฟในคลินิก

เมื่อข้าพเจ้าเข้ามาพักที่คลินิกอย่างเต็มตัว เวลาที่ใช้อยู่หลังเลิกเรียนในโรงเรียนนั้นน้อยลงไปถนัดตา มักเป็นการเตร็ดเตร่เพียงประเดี๋ยวประด๋าว เพราะใจมุ่งกลับไปทำอะไรต่อมีอะไรที่คลินิกอาจารย์เสียมากกว่า อีกนัยหนึ่งคือต้องแสดงถึงความรับผิดชอบต่อคำมั่นที่จะใช้คลินิกเป็นที่พัก เป็นที่อาศัยทำงานหลังเลิกเรียน (ไม่ใช่ท่านให้อยู่แล้วอยากจะมาเมื่อไหร่ก็มา อยากจะไปก็ไป ไถลไปโน้นนี่ มันก็เกินวิสัยที่ข้าพเจ้าจะทำได้) กลับมาเก็บกวาดข้าวของที่ตกค้าง (วันละนิดละหน่อยก็ยังดี) เพื่อจะได้มีพื้นที่สำหรับตัวเองมากขึ้น เริ่มจากใกล้ตัว ไอ้ที่ไกลตัวออกไปอย่างห้องด้านหน้าติดริมถนน ข้าพเจ้าใช้เพียงสายตาเหลือบมองแล้วต้องเดินผ่านไปก่อน หากมีงานการคั่งค้างข้าพเจ้าก็จะใช้เวลานี้ไปกับมัน ทำพลางก็มองอะไรต่อมิอะไรไปพลาง เสมือนอยู่กับเพื่อนที่ชื่อ “ความว่างเปล่า” (ยิ่งผ่านวันเวลา ข้าพเจ้ากับเพื่อนชื่อ ความว่างเปล่า ที่เคยมาเยี่ยมเยือนในขณะนั้น ก็แทบไม่เคยโผล่มาให้พบในหัวกะบาลของข้าพเจ้าอีกเลย เพราะมักมีเรื่องราวมากมายผุดมาให้ข้าพเจ้าคิดอยู่ตลอดเวลา) หกโมงกว่า ๆ ไม่เกินครึ่ง ข้าพเจ้าก็ลงออกไปซื้อหา รับประทานมื้อเย็น ซึ่งข้าพเจ้าจะต้องแหงนหน้าเข้าไปบอกอาจารย์ท่านก่อนทุกครั้ง ซึ่งบางคราวท่านกำลังนั่งอ่านหนังสือบ้าง นั่งพักสายตาอยู่บ้าง ในความเกรงใจข้าพเจ้ามองว่าเป็นสิ่งสมควร ที่จะบอกกล่าวในท่านทราบ ซึ่งบางคราวท่านก็ฝากให้ซื้อโน้นนี่ติดกลับมา มีเพียงน้อยครั้งเหลือเกินที่อาจารย์หมอจะเรียกใช้นอกเวลา ซึ่งข้าพเจ้าเป็นตัวยืน แม้นอีกไม่นานที่คลินิกจะมีสมาชิกเข้ามาเพิ่มเติมมากขึ้นก็ตาม นั่นคือ การวิ่งไปซื้อยา อาจารย์หมอท่านจะจดรายการยาใส่กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ให้ข้าพเจ้าวิ่งไปรับยาตามที่เขียนไว้กับเถ้าแก่ที่ร้านหัวมุมสี่แยก (ร้านเคียมฮั้วเภสัช) ข้าพเจ้าเพียงเข้าไปที่ร้าน ส่งกระดาษให้เถ้าแก่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับอาจารย์หมอ เดินค่อมตัว ตาตื่น ริมฝีปากหนา พูดเสียงดังด้วยถ้อยคำสุภาพนอบน้อมกับลูกค้า พร้อมรายงาน “รายการยาอาจารย์หมอนันท์ครับ” เถ้าแก่รับแผ่นกระดาษแล้วมักกล่าวชื่ออาจารย์สำทับ เหมือนรู้จักรู้ใจกันเป็นเวลานาน ก่อนส่งกระดาษให้คนจ่ายยา เมื่อได้ยาตามรายการ ข้าพเจ้าก็วิ่งกลับคลินิกในทันที คนไข้ของอาจารย์มีไม่มาก มักเป็นผู้มีรายได้น้อย ฐานะค่อนข้างยากจน ทั้งหญิงและชาย ส่วนใหญ่กรำงานกร้านชีวิตมาแล้วกว่าค่อนวัย บ้างนุ่งผ้าถุงใส่เสื้อคลุมอุ้มหลานมานั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องตรวจ บ้างสวมเสื้อเชิ้ตเนื้อบางจากการใช้งานมานานปี สวมกางเกงผ้าตัดขา คีบรองเท้าแตะ บางรายก็มานั่งคุยกับท่านเป็นนานสองนาน ข้าพเจ้าได้เพียงแอบชะเง้อมองผ่านประตูครึ่งบานที่กั้นระหว่างด้านหน้ากับด้านหลังคลินิก ใต้แสงสีเหลืองจากหลอดไฟชนิดไส้และแสงขาวอ่อน ๆ ในห้องตรวจ ห่างออกไปทุกอย่างถูกอำพรางด้วยความมืดและกลิ่บอับจากความชื้นที่รอดผ่านพื้นซิเมนต์แตกทรุดเป็นทางยาว ข้าพเจ้าเพียงแค่คิดแต่ไม่เคยอยากถาม ว่าอาจารย์หมอต้องนั่งรักษาผู้ป่วยหลังเลิกงานในสภาพเช่นนี้อยู่นานเท่าไหร่แล้ว