รับน้องใหม่

     เมื่อเสียงลมและแสงฟ้าเดินผ่านเราไปสักช่วงเวลาหนึ่ง...พวกเราน้องปี 1 ทุกคนก็ก้าวสู่พิธีการรับน้องใหม่อย่างเป็นทางการ ข้าพเจ้าเรียกมันเช่นนั้น...เพราะไม่ว่าจะผ่านการร่ำเรียนมาจากสถาบันใด การรับร้องใหม่ในสถาบัน มันก็เป็นแค่การทำความรู้จัก...ชิมลางแบบอาหารว่าง การได้ออกไปทำกิจกรรมกันเฉพาะรุ่นพี่รุ่นน้องนั้นต่างหาก คืออาหารหลัก ซึ่งอาหารจานนั้นจะมีคุณค่า รสชาติน่าจดจำหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับรุ่นพี่ที่ปรุงแต่งรสชาติ ภายใต้ประเพณีหรือกรอบที่สมเหตุสมผล ซึ่งข้าพเจ้าไม่เคยสัมผัสจิตที่ปฎิเสธกับเรื่องเหล่านี้ หากจำไม่ผิด มันเป็นช่วงเย็นของวันศุกร์เวลาหนึ่งในหนึ่งปี เราเดินไปขึ้นรถบัสที่จอดรอเราอยู่หลังโรงพยาบาล เราใส่เสื้อที่ทำขึ้นเฉพาะรุ่น แหวนป้ายชื่อไว้ที่คอ รุ่นน้องถูกไล่ต้อนให้นั่งอยู่ด้านหน้า ส่วนรุ่นพี่ก็นั่งต่อจากเราไป ท้ายรถ...เต็มไปด้วยเครื่องดนตรีจากห้องซ้อมของรุ่นพี่ที่ข้าพเจ้าจำได้แต่ใบหน้า พี่นที...รุ่นพี่ก่อนหน้าข้าพเจ้าสองปี แกเป็นคนพูดน้อย นั่งที่เบาะรถช่วงหลัง ไม่พูดกับใคร นั่งจับคอร์ดบนกีต้าร์คู่ใจอย่าไม่แยแสโลก พี่โอ๋...รุ่นพี่ปีสอง มักเอาผ้าผืนเล็กขึ้นมาคลุมหน้าเพื่อหลับพักผ่อน ส่วนกิจกรรมด้านหน้านั้นเป็นหน้าที่ของพี่เอดและสาวก อันประกอบด้วยพี่อินทรี พี่หนุ่ยและเจ๊กมิตร ที่สรรหาสันทนาการมาให้รุ่นน้องได้คิดได้ทำจนถึงจุดหมาย
รุ่นข้าพเจ้าไปรับน้องใหม่กันที่บ่อฝ้าย บ้านพักพยาบาล หัวหิน จังหวัดประจวบฯ เราไปถึงที่นั่นก็พลบค่ำ เมื่อถึงที่พักต่างคนต่างแยกย้ายเข้าตามห้องรุ่นพี่ได้จัดไว้ จนรุ่งเช้า...เราถูกปลุกให้ไปออกกำลังกายทานอาหารที่จัดไว้อย่างง่าย ๆ และไปทำกิจกรรมรับน้องกันทันที ยืนเรียงแถวหน้ากระดานตามเลขที่ ปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมาย คือ การรักษาไข่สดที่ได้รับไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต่างคนต่างหาวิธีของตนขณะที่ทุกคนถูกปิดตาไว้ ใบหน้าถูกขีดเขียนด้วยสี มือทั้งสองข้างต้องจับมือเพื่อนเอาไว้ ห้ามมิให้หลุดจากกัน นี่เป็นกฎ...ที่เราทุกคนต้องเคารพ ไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์ใดในภายหน้า ข้าพเจ้ายังจดจำได้ดีว่าเราต้องคลุกโคลน รอดท่อ คลานไปตามพงหญ้าและป่าปก มีพี่รหัสของเราเองเป็นผู้ดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำให้ คุณจะรู้เอง...ว่าเขาผู้นั้นคือใคร จากน้ำเสียงที่พูดออกมา (เราจะไม่ทราบมาก่อนว่าพี่รหัสคือใครจนกว่าจะถึงกิจกรรมนี้) เราอยู่กันตรงนี้กับกิจกรรมการคลุกเคล้าให้เนื้อตัวสกปรก กลิ้งไปมา...กินและดื่มกันตรงนี้จนเข้าเวลาเย็น ด่านสุดท้ายข้าพเจ้าจำเสียงนั้นได้ เป็นเสียงพี่อัษฎา รุ่นพี่ที่หน่วยกราฟฟิคในตอนนั้น น้ำเสียงที่ดุดัน ตะคอกใส่ในขณะที่ข้าพเจ้ายืนสั่นเทาด้วยความหนาวจากกิจกรรมที่ผ่านทั้งร้อนและหนาวจากสายฝนที่โปรยลงมาในช่วงเย็น เราต้องลุกนั่งลุกนอนอยู่ในสายคลื่นของทะเล นานเท่าไหร่ไม่ทราบ...แต่ข้าพเจ้าสัมผัสความรู้สึกของพวกเราได้ จากมือที่จับกันไว้แน่น เราจบกิจกรรมการรับน้องใหม่ไว้ที่ชายทะเลตรงนั้นกับรุ่นพี่ที่ยืนและนั่งมองพวกเราอยู่ไม่ห่าง ร่างที่เปียก...รุ่นพี่ทุกคนก็เปียกอยู่กับเรา...ตรงนั้น

     ดวงตะวัน...มองไม่เห็น พบแต่บรรยากาศท้องฟ้าที่อึมครึมเมื่อปลดผ้าปิดตาออก เรารุ่นพี่รุ่นร้องพากันเดินกลับที่พักเพื่อไปชำระล้างร่างกายและร่วมกิจกรรมอื่น ๆ ต่อไปหลังอาหารเย็น ที่นั่น...คณาจารย์และรุ่นพี่อีกหลายท่านนั่งพักผ่อนอยู่ด้านล่างของที่พักซึ่งเป็นโถงโล่ง ๆ หนึ่งในนั้นแน่นอน อาจารย์หมอนันท์ อาจารย์โชติ (น่าจะใช่) รวมถึงอีกหลายท่านที่ข้าพเจ้าไม่รู้จัก ซึ่งคงตามมาทีหลัง...
     เมื่อชำระร่างกระมอมกระแมมกันเสร็จ เวลาที่เหลือเพียงเล็กน้อยก่อนลงไปรับประทานอาหารเย็น เราต่างมารวมตัวกันเพื่อตระเตรียมการแสดง ใครจะเป็นจะทำอะไรก็มาว่ากันหน้างาน เพราะไม่มีเวลา ว่ากันแบบง่าย ๆ เน้นบันเทิงเป็นหลัก ซึ่งก็ผ่านไปได้ด้วยดี จากนั้นเรานั่งฟังโอวาทและการกล่าวต้อนรับจากอาจารย์หมอ แล้วพี่ปี 2 ก็มาสร้างความบันเทิงกันต่อ ก่อนที่จะเป็นการแนะนำรุ่นพี่และผูกข้อมือในบรรยากาศของแสงเทียนที่คณาจารย์และรุ่มพี่นั่งล้อมเป็นวงกลม ความอบอุ่น...และการหลอมรวม อยู่ ณ ตรงนี้ในความรู้สึกของข้าพเจ้า ไม่ได้รู้สึกแปลกแยกโดดเดี่ยวเพียงแค่พวกเราน้องใหม่ แต่รู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับอีกหลาย ๆ คน ซึ่งข้าพเจ้าหมายรวมถึงอาจารย์หมอนันท์...ที่ท่าน ก็นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย