จุดเริ่มต้นอยู่ตรงไหน...ข้าพเจ้าไม่เคยคิดค้นหา เรา..รุ่นพี่รุ่นน้องเพลินเพลินและครื้นเครงกับความสุขเช่นนั้นเป็นพอ ใครใคร่เล่นใคร่ร้องก็บรรเลงกันไป ใคร่ใคร่ทำงานการบ้านก็ทำไป หิวก็กิน...ง่วงก็นอน ไม่ต่างกับสโมสรอย่างที่เคยกล่าวไว้ แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เพราะเมื่อเรื่องของพวกเราทราบถึงผู้อำนวยการ อาจารย์สภา...มันก็จบ!

คำสั่งห้ามพักค้างในสถานศึกษาและกำหนดให้ออกจากอาคารตามเวลา กลายเป็นเรื่องที่รู้ไปทั่วว่าที่มานั้น เกิดขึ้นตรงไหน...อย่างไร รุ่นพี่รุ่นน้อง เรามักพูดคุยกันเสมอกับเรื่องที่เกิดขึ้น เหมือนการอ่านหนังสือนอกเวลา มันเป็นช่วงเวลาของการวิพากษ์วิจารณ์ แต่วันหนึ่งช่วงหลังเลิกเรียนรุ่นพี่คนหนึ่งก็เดินมาบอกกับพวกเราซึ่งรวมถึงข้าพเจ้าที่มักอยู่ที่โรงเรียนจนเย็นค่ำ “อาจารย์หมอนันท์เดินมาถามว่า ที่คลินิกของท่านว่าง ใครสนใจไปอยู่บ้าง” “อยู่ตรงไหนครับ” ข้าพเจ้าถามขึ้นทันที “ข้างกรมบังคับคดีนี่เอง...ใครสนใจบ้าง”

การเดินทางไปมาระหว่างบ้านกับเวชนิทัศน์ มันไม่ได้สร้างความลำบากให้ข้าพเจ้าจนถึงขนาดต้องหาที่อาศัยใกล้ชายคาตึก OPD. เก่า แต่หลังจากรุ่นพี่เดินมาบอกพวกเราเพียงวันเดียว อาจารย์หมอนันท์ก็เดินมาแง้มประตูครึ่งท่อน ถามพวกเราด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและนิ่ง “ใครจะไปอยู่ที่คลินิกผมบ้าง” ข้าพเจ้าซึ่งหันมองตั้งแต่แรกท่านเข้ามา ตอบออกไปอย่างไม่มีอะไรในหัว “ผมครับ...ผมอยู่ครับ” “ก่อนหน้านี้มีรุ่นพี่คุณเคยอยู่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้อยู่แล้ว ผมจะถามเขาอีกทีแล้วกัน เพราะยังมีข้าวของทิ้งเอาไว้” หมดคำพูดที่ต้องการบอก ท่านก็เดินออกไป บานประตูครึ่งท่อนนั้นยังแกว่งไม่ทันหยุด รุ่นพี่ก็เดินมาถามคำถามเดิมนั้น คำตอบ...ก็อย่างที่บอกไปข้างต้น

ทราบกันหรือไม่...เพลงโปรดของอาจารย์สภา คือเพลงอะไร
ข้าพเจ้าขอเดาด้วยความมั่นใจ “วิญญาณในภาพถ่าย” ของ ทิวา ดวงประภา
เพื่อนร่วมห้องเรียนข้าพเจ้าบางคนมักแปลงคำร้องขึ้นต้นนั้นต่อ...”ชั้นมองภาพถ่าย...ไม่ได้เรื่องเลย”

https://www.youtube.com/watch?v=m5AMuAm03Mg&list=RDm5AMuAm03Mg#t=2