หัวใจที่เหี่ยวแห้งจนลืมวันลืมคืนไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน

เมื่อมีเวลาที่เคยสุขก็มักจะมีเวลาที่ต้องทุกข์เท่าๆกัน

ร่างกายที่มีเลือด มีเนื้อ มีลมหายใจแต่กลับไร้จิตใจ

นานแค่ไหนแล้วที่ผ่าน ที่หลงลืม ที่ฝังตัวจมอยู่กับสิ่งที่ไม่ต้องการ

ฉันพบว่าตัวเองมักตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เสมอ

และสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ซึ้งเป็นอย่างดีก็คือ

เวลาไม่เคยรอเรา

วันนี้เหมือนวันที่ฉันตื่นจากความหม่นหมอง

รอบตัวเริ่มเห็นแสงริบหรี่ เริ่มเห็นสีของชีวิต

หัวใจเริ่มสัมผัสได้ถึงความสดของสิ่งรอบตัว

สายตาเริ่มมองเห็นความแตกต่างของสิ่งรอบตัว

ขาคู่นี้เริ่มอยากที่จะก้าวเดินออกไปยังที่ที่คุ้นเคยต่างๆ

ที่ที่เคยเป็นประหนึ่งโอเอซิสที่หล่อเลี้ยงชีวิต

ที่เป็นพลังคอยเสริมให้มีแรงเดินสู้ต่อไป

ฉันเองมันโง่เขลา ที่ปิดตาตัวเองจนทุกอย่างเป็นสีเทา

ปล่อยเวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนแทบไม่หลงเหลือตัวตนของตัวอยู่เลย

แต่วันนี้ฉันกลับมาแล้ว กลับมาเพื่อปรับเปลี่ยนไปทีละนิด

รอวันที่แข็งแรงดังเดิมและกลับมาเป็นคนคนเดิมในที่คุ้นตา