มัท อย่าร้อง พี่ไม่ได้แย่ง...
กรี๊ด!!
เด็กสาวหลับหูหลับตาก้มหน้าหวีดร้องลั่นห้องขนาดน้อยเองที่วิ่งตามเข้ามายังสะดุ้งโหยง หน้าถอดสี ตื่นตระหนก
คุณมัท!
ไม่มีอะไรน้อยไม่ต้องเข้ามา ออกไปก่อน ตรงนี้ฉันจัดการเอง
ศิคาลร้องบอกสาวใช้เสียงเรียบเข้มเอาจริงเอาจัง ฝ่ายนั้นรีบทำตามคำสั่งด้วยการวิ่งออกจากห้องแล้วปิดประตูกันไม่ให้เสียงแหลมดังลั่นของมัทนาลัยกระจายออกไปทั้งคฤหาสน์
แต่นั่นก็ไม่ทันเสียแล้ว
น้อยหนูมัทเป็นอะไร ใครทำอะไรหนูมัท!
คุณชนนีเดินขากะเผลกขึ้นบันไดมารีบถามน้อยอย่างตื่นตกใจเธอผวาจะรีบวิ่งขึ้นไปดูเด็กสาว แต่ก็ติดที่ยังเจ็บขาเพราะแรงกระแทกเมื่อครู่อยู่มาก
เปล่าค่ะไม่ได้เป็นอะไรค่ะคุณผู้หญิง น้อยรีบร้องบอกเจ้านายเสียงระรัวเร็ว
ไม่ได้เป็นอะไรแล้วหนูมัทร้องเสียงดังทำไม
คุณมัทเข้าใจผิดคิดว่าคุณศิจะแย่งพี่จ๊ะเอ๋มาน่ะค่ะตอนนี้คุณศิกำลังคุยกับคุณมัทอยู่ค่ะ
โธ่ หนูมัท...
สาวใหญ่หน้าหม่นเศร้ามองไปที่หน้าประตูห้องของมัทนาลัยด้วยความสงสารเวทนาจับใจ
เธอไม่มีความโกรธเคืองขุ่นใจต่อมัทนาลัยเลยแม้แต่น้อยเธอทราบดีว่าเด็กคนนั้นไม่ได้ตั้งใจจะให้เธอต้องเจ็บตัว...เด็กสาวที่น่าสงสารไม่ควรเลยจะต้องมามีสภาพเช่นนี้
ฉันจะไปพักผ่อนในห้องถ้าตาศิออกจากห้องหนูมัทแล้ว ให้เขาตามไปพบฉันในห้องด้วยนะน้อย
คุณชนนีสั่งการน้อยแล้วจึงเดินขึ้นบันไดต่อสาวใช้รีบเข้ามาช่วยประคองผู้เป็นนายพาไปส่งที่ห้องพักให้อย่างเต็มอกเต็มใจ
อีกทางหนึ่งนั้นศิคาลต้องยกมือปิดปากเล็กๆ ที่ส่งเสียงกรี๊ดๆ ดังลั่นจนเขาแสบแก้วหูเอาไว้ถึงขนาดนี้แล้วเขาก็ยังรู้สึกได้ว่าตอนนี้ตัวเอง หูชา ไปชั่วขณะ
ร่างเล็กบอบบางในชุดเดรสแสนน่ารักดิ้นรนป่ายปัดทั้งผลักเขาออกและพยายามจะแกะมือหนาของเขาให้หลุดจากปากของเจ้าตัวอย่างเอาเป็นเอาตายแต่เมื่อไม่สามารถเอาชนะเขาด้วยกำลังได้ เจ้าตัวก็หยุดต่อสู้ หันมาหอบสะท้านดวงตาคู่สวยวาววับดุร้าย
ศิคาลพอจะเข้าใจอีกฝ่ายเขารีบบอกเธออย่างรวดเร็ว
พี่ไม่ได้จะแย่งพี่จ๊ะเอ๋ของมัทไปฟังก่อนสิ...ถ้ามัทไม่กรี๊ดพี่จะปล่อยมัท ตกลงไหม?
สิ้นเสียงถามของชายหนุ่มมัทนาลัยยังเอาแต่จ้องมองเขานิ่ง เงียบกริบปราศจากการตอบรับใดๆดวงตาวาวดุเอาเรื่องของเด็กสาวทำให้ศิคาลไม่สบายใจเลย
มัทมัทเป็นเด็กดีไม่ใช่เหรอ ผู้ใหญ่ถามก็ต้องตอบสิครับ เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยน
อาการแข็งกร้าวของเด็กสาวลดลงทันทีที่เขาเอ่ยเช่นนั้น
อืม...
เสียงขานรับเบาๆในลำคอดังผ่านอุ้งมือหนาของเขาออกมา ศิคาลใจชื้นขึ้น ค่อยๆปล่อยมือที่อุดปิดปากเด็กสาวออกช้าๆ
มัทนาลัยนิ่งอยู่ในท่าเดิมไม่ไหวติงทำราวกับกลายเป็นรูปปั้นหินไปแล้วเขาเองเสียอีกที่ใจไม่ดีกับท่าทางไม่ปกติของเด็กสาว
มัท...ฟังพี่นะพี่จ๊ะเอ๋เป็นแค่ตุ๊กตา ไม่มีชีวิต ไม่มีอะไรเลย พ่อกับแม่ของมัทก็ไม่ได้อยู่ในนี้...มัทรักพี่จ๊ะเอ๋ได้แต่จะไปไหนมาไหนแล้วเอาพี่จ๊ะเอ๋ไปด้วยตลอดเวลาไม่ได้ มัทต้องเข้าสังคมต่อไปต้องพบเจอผู้คนอีกมาก มัทจะต้องเก็บพี่จ๊ะเอ๋ไว้แต่ในห้อง
เขาชูตุ๊กตาหมีเก่าสุดโทรมตัวนั้นให้เด็กสาวดูยังไม่ยอมคืนให้เธอ แต่พยายามจะอธิบายให้มัทนาลัยเข้าใจถึงความจริงที่เธอต้องยอมรับ
เธอไม่สามารถไปไหนมาไหนกับพี่จ๊ะเอ๋จนชั่วชีวิตได้...
...เอามา...อย่ามายุ่ง...
เด็กสาวสั่นสะอื้นน้ำตาไหลพราก สองมือยื่นไขว่าคว้าของรักของหวง แต่ศิคาลยังใจแข็งไม่ยอมส่งตุ๊กตาคืนให้เธอ
มัทต้องบอกก่อนว่าเข้าใจที่พี่พูดหรือเปล่า
ไม่...เอาพี่จ๊ะเอ๋...
ไม่ได้บอกก่อนว่าเข้าใจไหม
เสียงเขาเฉียบขาดเอาจริง ไม่มีวี่แววล้อเล่นศิคาลทราบเรื่องที่มัทนาลัยทะเลาะกับมารดาของเขาและอยากให้เด็กสาวตื่นออกจากความฝันเสียที
หากปล่อยไปอย่างนี้เธอไม่มีทางก้าวออกมาสู่โลกของความเป็นจริงได้แน่นอน มัทนาลัยจะคอยจินตนาการแต่ว่าพี่จ๊ะเอ๋เป็นพ่อกับแม่ที่เธอต้องพกติดหนีบไปด้วยทุกหนแห่งชนิดที่ใครจะแตะต้องไม่ได้
มัทนาลัยจะไม่มีวันเข้ากับสังคมได้เลยหากเธอยึดติดอยู่อย่างนี้!
มัทพี่ถามทำไมไม่ตอบ
ศิคาลตีหน้าดุขรึมใส่คนตัวเล็กที่เอาแต่เม้มริมฝีปากแน่นจ้องเขามาตาเขม็งไม่ยอมตอบ ทำดื้อเงียบ
ทว่าก่อนที่ชายหนุ่มจะทันตั้งตัวเด็กสาวซึ่งเงียบกริบมาตลอดก็โจนเข้าใส่เขาอย่างดุร้ายฟันขาววาววับจิกลงบนซอกคอแกร่งแรงจนชายหนุ่มล้มลงไปกับพื้นโดยมีร่างบางทาบทับอยู่เบื้องบน
มัท...โอ๊ย!
ฟันเล็กๆของเธอขบกัดที่ซอกคอเขาไม่ปล่อย ศิคาลทั้งเจ็บทั้งจุกเพราะร่างนุ่มนิ่มที่ล้มทับลมหายใจอุ่นๆ ของเธอรวยรินอยู่ข้างซอกคอของเขา ไหนจะเส้นผมยาวนุ่มสลวยที่แทบจะคลุมใบหน้าของเขามิด
ชายหนุ่มใจเต้นระรัวแรงความรู้สึกมันสับสนปนเประหว่างเจ็บที่ถูกหัดไม่ปล่อยและอย่างอื่น...
บ้าแล้วนี่ไม่ใช่เวลามาเคลิ้มกับร่างนุ่มนิ่มของเธอสักหน่อย เจ้าหล่อนกำลังประทุษร้ายซอกคอเขาอยู่ชัดๆ!
ทันทีที่นึกได้ศิคาลรีบยื่นมือไปจับปลายจมูกโด่งรั้นของอีกฝ่ายบีบไว้แน่น มัทนาลัยครางอื้อในลำคอกลอกตาไปมา ทำใจแข็งอยู่พักเดียวก็ยอมคลายฟันคมๆ ของเจ้าตัวออกจากซอกคอขาวสะอาดของเขาแล้วคว้าเอาเจ้าตุ๊กตาตัวปัญหาเอาไปถือไว้ก่อนจะตาลีตาลานรีบวิ่งกลับไปบนเตียงนอนนุ่ม คลุมโปงมิด หนีความผิดที่ก่อเอาไว้
เจ้าตัวคงเข้าใจว่าอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วจะปลอดภัย ไม่มีใครทำอะไรได้...
โอ๊ย...
ศิคาลครางเบาๆใช้มือแตะแผลที่คอของตัวเอง เห็นเลือดไหลซิบออกมาก็ถึงกับถอนใจตาคมมองร่างที่คลุมโปงมิดก็ยังเห็นอาการสั่นกลัว
เขาลุกขึ้นยืนลังเลว่าจะจัดการอย่างไรกับอีกฝ่ายดีหากปล่อยไปอย่างนี้ก็เท่ากับเจ็บตัวฟรีอย่างไม่ต้องสงสัย
ดังนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจก้าวตามขึ้นไปบนเตียงนอนนุ่ม ค่อยๆ เลิกผ้าห่มที่อีกฝ่ายพยายามยึดไว้สุดชีวิตให้เปิดออก
เด็กสาวหน้าตาน่าเอ็นดูแต่ผมเผ้ายุ่งเหยิงหน้าตามอมแมมไปด้วยน้ำตามองมาที่เขาอย่างตกใจ ยิ่งเห็นรอยแผลเลือดซึมที่คอของเขาเจ้าตัวก็หน้าซีดหน้าเซียว สั่นไปหมด
ขะ...ขอโทษ...หนูไม่ได้ตั้งใจ...หนูขอโทษ...เธอพึมพำ หลุบตาไม่ยอมมองหน้าเขาในมือกกกอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดแน่นเข้าจนมันบิดบู้บี้
รู้ใช่ไหมว่ามัททำให้พี่เจ็บเขาย้อนถามเสียงเรียบ เจ็บแผลอยู่ แต่แค่นี้ยังไกลหัวใจเยอะ
ขะ...ขอโทษ...เธอก้มหน้างุดพึมพำ แต่เมื่อรับรู้ได้ถึงอาการนิ่งไปของศิคาล เจ้าตัวก็ค่อยๆยื่นแขนมาต่อหน้าเขา แล้วพูดเสียงแหบเครือ ...เอาคืนก็ได้...อย่าโกรธนะ...หนูขอโทษ...
เด็กสาวตัวงอแทบจะมุดลงไปในเตียงได้อยู่แล้วอาการหวาดกลัวความผิดของเจ้าตัว ทำให้คนมองอดสะเทือนใจไม่ได้
ศิคาลก้มลงไปโอบกอดร่างที่ขดตัวกลมนั้นเอาไว้รับรู้ได้แรงสะดุ้งเฮือกของอีกฝ่ายก่อนที่เจ้าตัวจะนิ่งเงียบกริบ รอฟังเสียงทุ้มของเขา
พี่ไม่โกรธมัทหรอกไม่ต้องกลัวพี่ พี่บอกแล้วว่าจะไม่มีวันทำร้ายมัท มัทจำไม่ได้เหรอ
เด็กสาวนิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ แต่ศิคาลไม่สนใจ เขายังคงพูดต่อ
พี่ไม่เคยคิดร้ายกับมัท...พี่อยากให้มัทกลับมายืนได้อย่างสง่างามอยากช่วยให้มัทกลับมาเป็นคนเดิม พี่เชื่อว่าถ้าพ่อกับแม่ของมัทยังอยู่พวกท่านก็ต้องอยากให้มัทกลับมาเป็นเหมือนเดิม...ตุ๊กตานั่นมันช่วยอะไรไม่ได้ถ้ามัทยังคิดว่ามันเป็นพ่อกับแม่ของมัทอยู่ ออกจากกำแพงที่ปิดล้อมตัวเองเถอะ...ไม่ว่าข้างหน้าที่รออยู่มันจะมืดมนแค่ไหนพี่จะพามัทผ่านไปเอง...มัทไม่ต้องพึ่งตุ๊กตาไม่มีชีวิตนั่นแล้ว...พี่ศิอยู่นี่พี่มีชีวิตจิตใจ พี่จะดูแลมัทเอง
ศิคาลไม่รู้ว่าอะไรดลจิตดลใจให้เขาพูดมากมายเช่นนั้นออกไปกับเด็กสาวที่คงยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก
มัทนาลัยก็คงไม่เข้าใจจริงๆเพราะเธอเอาแต่นั่งขดตัวนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่ไหวติง
ชายหนุ่มค่อยๆคลายอ้อมแขนแล้วผละออกห่างเล็กน้อยเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เด็กสาวยังคงงอตัวกอดตุ๊กตาตัวโปรดไว้แนบแน่น
เธอคงไม่เข้าใจที่เขาพูด...นั่นสินะเธอยังไม่หาย หมอเอเพื่อนเขาบอกว่าให้ใจเย็น ใช้ความอดทน...เขาคงจะใจร้อนเกินไป
ศิคาลรับรู้ทุกอย่างดีแต่นับวันเขาก็ยิ่งทนไม่ได้กับสภาพของมัทนาลัย
ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นตาคมเข้มมองอีกฝ่ายนิ่งแน่วก่อนที่เจ้าตัวจะเอื้อมมือไปคว้ามือเล็กแสนบอบบางของเธอมากุมกระชับไว้แน่น
กระไออุ่นจากมือของเขาดั่งมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นไล่เข้าไปในมือเธอ มัทนาลัยเงยหน้าขวับ ช้อนตากลมโตมองตรงมาที่ศิคาลอย่างงุนงง
ไม่ต้องกลัว...ไม่ว่าจะเกิดอะไรพี่สัญญาว่า จะไม่ปล่อยให้มัทต้องสู้เพียงลำพัง...มัทจะมีพี่คอยจับมือมัทเอาไว้อย่างนี้เสมอ...มัทเชื่อใจพี่หรือเปล่า?
คำถามของเขาทำเอาเด็กสาวอึ้งเธออ้าปากจะตอบเขา แต่พลันก็กลับนิ่วหน้าก้มลงไปตัวงอสั่นสะท้าน
มัท เป็นอะไรไปมัท!
หนูกลัว...พี่สิปเห็นไหม..คนตายเต็มไปหมดเลย...พี่สิปเห็นไหมมีแต่คนตายทั้งนั้น แม่ก็ด้วย!!
มัท...
พอเขาก้มลงไปหาเด็กสาวก็พุ่งเข้ามากอดเขาเอาไว้แน่นพร้อมร้องไห้โฮเสียงดังอย่างขวัญเสีย ร่างบอบบางยิ่งดูอ่อนแอ เหมือนเด็กน้อยที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้และศิคาลก็โอบกอดกระชับกดให้ใบหน้านวลของอีกฝ่ายซุกแนบอกกว้างของเขาอย่างปกป้อง
เขาไม่รู้ว่านั่นเป็นครั้งแรกที่มัทนาลัยกระตุกวูบรู้สึกได้ถึงกระแสอบอุ่นที่แทรกซึมเข้าสู่หัวใจดวงน้อย
เด็กสาวเผลอมือปล่อยจากตุ๊กตาตัวโปรดเลื่อนฝ่ามือวางแปะไว้ที่หน้าอกเสื้อเชิ้ตของเขา งงงวยกับหัวใจที่เต้นแรงระรัวของตัวเองภาพน่ากลัวที่ติดอยู่ในหัวสมองค่อยๆ เลือนหายไป สิ่งที่สว่างเข้ามาแทนที่กลับเป็นถ้อยคำของแม่ก่อนที่ท่านจะสิ้นใจ
อยู่ต่อไปนะลูกมัท...หนูต้องเข้มแข็งนะลูก...
-----------------------------------------
---------------------------------
หนูมัทรักพี่จ๊ะเอ๋มากกว่าจริงๆ ด้วยค่ะ แง...ต้องใช้เวลาอีกหน่อยค่ะ อีกหน่อยคงเกาะพี่ศิหนึบๆ เลยค่ะ >////<
*** ขอบคุณทุกท่านท่แวะเข้ามานะคะ ขอบคุณทุกๆ การติดตามค่าาา
ษาค่ะ
----------------