บันทึกคนทำงาน..ตอนงานหนัก...งานเหนื่อย เช้าวันหนึ่ง...ฉันขับรถไปทำงานเฉกเช่นทุกวัน ซอยบ้านฉันค่อนข้างแคบ และยังมีรถสองแถว มอเตอร์ไซค์รับจ้างวิ่งขวักไขว่ตามประสาชีวิตคนเมืองกรุง รถสองแถวจะพยายามวิ่งให้ช้าที่สุด เท่าที่จะช้าได้ เพื่อรอคนที่กำลังเดินทางออกจากบ้านไปโรงเรียนหรือไปทำงาน ช้าเสียจนทำให้ฉันนึกถึงน้องสาวที่เคยแซวคนขับรถช้าว่า "เต่าไล่งับยางแล้ว" เพื่อนบางคนก็บอกว่า "ขับช้าอย่างนี้ ระวังล้อหลังจะแซงล้อหน้านะ" เมื่อรถสองแถววิ่งช้า รถอื่นๆ ก็ต้องพยายามแซง รถอีกเลนหนึ่ง ก็ต้องพยายามหลบรถคันที่แซงล้ำเลนออกมา ฉันจึงได้เห็นภาพชีวิต ชายคนหนึ่ง พยายามเข็นรถเข็นอันหนักอึ้ง เพื่อหลบรถคันที่เบียดเข้ามา เขาเป็นพ่อค้าเร่ เข็นรถขายโต๊ะไม้ เก้าอี้ไม้ ฉันกะดูคร่าวๆ มีราวๆ 20-30 ตัวบนรถเข็นคันนั้น ช่างเป็นงานที่หนักและเหนื่อยสำหรับฉัน อยากรู้นัก วันหนึ่งเขาจะขายได้สักกี่ตัว เพื่อที่รถเข็นอันหนักอึ้ง จะได้บรรเทาเบาบางลงไปบ้าง เห็นชายที่ตั้งหน้าตั้งตาทำมากิน ชวนให้คิดถึงหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมา ตกเย็นเวลาประมาณห้าโมงเย็น เธอจะเข็นรถขายไอศกรีมผ่านหน้าบ้าน ไปตามท้องถนน รูปร่างเธอเล็กนิดเดียว แต่ต้องเดินเข็นรถไอศกรีมออกไปขายไกลเท่าไหน ไม่มีใครรู้ เสียงกระดิ่งที่ดังกรุ๋งกริ๋ง ยามเธอเข็นรถผ่าน กับหมวกปีกกว้างป้องกันแดด บ่งบอกว่า เธอไม่ย่อท้อกับแสงแดดอันแผดจ้า หรือสายฝนที่หล่นริน เพราะเสียงกระดิ่งคืองาน..คือเงิน...คือชีวิตของเธอและอาจจะลูกๆ ที่รออยู่ที่บ้าน ชีวิตของคนหาเช้ากินค่ำ ทำให้ฉันหวนคิดถึงชีวิตของคนในสำนักงาน พวกเขาทำงานนั่งโต๊ะ ในห้องอันเย็นฉ่ำ ทำงานเพียงวันละ 7 ชั่วโมง แม้กระนั้น...บ่อยครั้งที่ฉันได้ยินเขาบ่นว่าเหนื่อยแทบขาดใจ และหลายครั้ง ที่พวกเขาเฉไฉ ไม่ยอมทำงาน หลบเลี่ยง..หนีงาน...ทำงานไม่ครบ 7 ชั่วโมง เพราะมัวแต่เพลิดเพลินกับการสนทนา หรือออกไปท่องเที่ยวชอปปิ้งอยู่ตามห้างสรรพสินค้า ปล่อยให้เพื่อนร่วมงานแบกรับงานกันจนหนักแอ้ เขาจะหวนคิดถึงงานหนัก...ของคนขายของเร่ที่ต้องเดินตากแดดตากฝน...กับรายได้เพียงวันละไม่กี่ร้อยบ้างไหมหนอ   Create Date : 02 เมษายน 2553 2 comments Last Update : 2 เมษายน 2553 0:50:55 น. Counter : 668 Pageviews. Share Tweet

โดย: thanitsita 2 เมษายน 2553 7:47:46 น.

นี่แหละค่ะชีวิตของคนในเมืองที่ยังไม่ศิวิไลซ์ หวังว่าวันนึงศิวิไลซ์จะบังเกิดในสยามประเทศค่ะ   โดย: Chulapinan 2 เมษายน 2553 10:02:13 น.