เรื่อยเปื่อยลงใต้ (2) : ที่พัทลุง

หลังจากวันที่สองหมดไปกับการกินและร่วมงานแต่งงานของเพื่อนในภูเก็ตแล้ว
วันที่สามของการมาปักษ์ใต้ ก็เป็นวันแรกที่ผมจะออกเที่ยวคนเดียว

เพื่อนจะขับรถกลับกรุงเทพแต่เช้า ก็เลยขอติดรถไปด้วย
ไปรอขึ้นรถที่ บขส. ภูเก็ต

วันนี้จะไปพัทลุงครับ เลือกอยุ่นานว่าจะเริ่มเที่ยวที่ไหนดี
แรกว่าจะไปสงขลา หรือจะไปหาดใหญ่ หรือจะไป นครฯ
ไปๆ มาๆ ก็มีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่าลองไปทะเลน้อยที่พัทลุงสิ

พัทลุง จังหวัดเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีชื่อเท่าไหร่ (สำหรับผมนะ) เรื่องการท่องเที่ยวก็ไม่ค่อยเด่น
จริงๆ แล้วผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่แถวๆ นี้
เพื่อนเองก็ยังไม่เคยไป (แต่ยังกล้าแนะนำ ^ - ^ )

ถ้ายังงั้นก็เอายังงี้ก็แล้วกัน ไปพัทลุงนี่แหละ ไม่ค่อยรู้จักดี
ไม่รู้ว่าจะไปพักที่ไหน เดินทางไปยังไง มีที่เที่ยวอะไรบ้าง
มีอะไรน่าสนใจ รู้แต่ว่า จะไปทะเลน้อยแค่นี้แหละ เป็นการวางแผนเที่ยวที่สมบูรณ์แบบจริงๆ

เนื่องจากวางแผนมาดีมาก ถึงเพิ่งจะรู้ว่า รถจากภูเก็ตไปพัทลุง มีเที่ยวเดียว รอบ 10.45 น.
ผมไปถึงตั้งแต่ 8 โมงกว่าๆ เพราะฉะนั้นก็ซื้อตั๋วแล้วก็เดินเล่น ไปตามถนนในภูเก็ต

ว่ากันว่า คนภูเก็ตจริงๆ ดังเดิม เหลืออยู่ไม่ถึง 30 เปอร์เซนต์แล้ว
เห็นจะจริงเพราะตั้งแต่มาเที่ยวกับแฟนครั้งก่อน
ก็ไม่ค่อยเจอคนท้องถิ่นแล้ว เจอคนอีสานมั่ง คนภาคกลางมั่ง

แต่พอวันนี้มาเดินเล่นในตลาดสดตอนเช้า ก็เจอชาวบ้าน
แหลงภาษาใต้กันใหญ่ ค่อยได้บรรยากาศหน่อย
เห็นอาหารเช้า ประเภทข้าวต้ม
แล้วก็รู้สึกเสียดายที่ไปกินข้าวใน รร.ซะก่อน ไม่งั้นต้องมาลองของพื้นเมืองดูบ้าง

จากนั้นผมก็ขึ้นรถ ภูเก็ต-พัทลุง
เป็นรถธรรมดา มีแอร์แบบร้อนๆ จอดบ่อยเล็กน้อยถึงปานกลาง
ระหว่างทางก็หยุดที่ กระบี่ ตรัง ก็จะมีคนขึ้นมาขายของ
บรรยากาศไม่ต่างจากที่ไหนๆ ในประเทศไทย

แต่ผมกลับรู้สึกตื่นเต้น เพราะว่าผมฟังเขาพูดกันไม่รู้เรื่อง
คือฟังออกเป็นบางคำเท่านั้นเอง "เหนียว-ไก่" แบบนี้พอฟังได้
แต่พอกระเป๋าเดินมาถาม "ลำป๋ำไหม" ก็ได้แต่ทำหน้างงๆ

ตื่นเต้นเหมือนจู่ๆ ก็หลุดมาอยู่ต่างประเทศยังไงยังงั้น
พอนั่งนานๆ ชักเสียวๆ เหมือนเราเป็นคนแปลกหน้า พลัดถิ่นยังไงพิกล

บรรยากาศริมทางปักษ์ใต้ดีมาก ชอบๆ ต้นไม้เยอะดี ไม่เหมือนนั่งรถไปอีสาน
ถ้าไปทางนั้นโดยเฉพาะช่วงหน้าหนาวนะ เรียกว่าแห้งแล้งสุดๆ เลย

นั่นคือความแตกต่างของการขึ้นรถทัวร์แบบธรรมดา
แต่ที่ยังเหมือนกันทั่วประเทศก็คือ รถแบบนี้มันถึงจุดหมายช้า.....จริงๆ

ออกจากภูเก็ต 11 โมง มาถึงพัทลุงก็ปาเข้าไปเกือบ 6 โมงเย็น
ระยะทางมันก็ไม่น่าจะถึง 300 กิโลนะ
จากที่คิดไว้ว่า จะไปเที่ยวต่อเลย หรือหาที่เที่ยวใกล้ๆ ในเมืองก่อน
ก็เป็นอันว่า เปลี่ยนเป็นหาที่นอนไปก่อนล่ะกันแทน

รถทัวร์จอดอยู่ถนนเส้นนอกเมือง เพราะฉะนั้นจะเข้าเมืองก็ต้องนั่งรถเล็กเข้าไป
ก็ขึ้นไปนั่ง ถามคุณป้าที่มาด้วยกัน (แกขึ้นรถมาจากกระบี่) ว่าเข้าเมืองได้รึเปล่า

ถามแค่นั้น เท่านั้นเอง
ก็ได้เจอว่า คนไทยมีน้ำใจเสมอ

คุณป้าแกก็รีบบอกเลยว่า ใช่ แล้วมาจากไหนล่ะ
จะไปไหน อ้าวแล้วคืนนี้จะนอนไหน ลองไปดูที่นี่ก็แล้วกัน
แล้วก็หันไปตะโกนบอกโชเฟอร์ว่า ไปส่งที่... หน่อยนะ

พอรถเริ่มวิ่ง คุณป้าก็ทำหน้าที่เป็นไกด์ กิตติมศักดิ์
นี่เป็นศาลากลางนะ ทางนี้ไปวัดนะ นั่นเป็น โรงเรียนประจำจังหวัดนะ
ถ้าจะไปทะเลน้อย พรุ่งนี้ก็ขึ้นรถตรงนี้นะ

ขนาดรถวิ่งผ่าน รพ. คุณป้ายังอุตส่าห์ชี้ให้ดูว่า นี่ โรงพยาบาลนะ
น่ารักจริงๆ

เป็นอันว่าวันนี้ผมก็ได้ที่พักแล้ว คืนละ 500 บาท จริงๆ คงมีถูกกว่านี้
แต่ว่าไม่เกินราคาที่ตั้งไว้ก็โอเคแล้ว

วันนี้คงไปไหนไม่ได้แล้ว
ก็ขอเดินดูรอบๆ เมืองล่ะกัน

ก็ได้พบว่า พัทลุงเป็นเมืองที่เล็กมากๆ เดินไม่ถึงชั่วโมงดีก็รอบเมืองแล้ว คิดดูว่าเล็กขนาดไหน

มี โรงหนังอยู่หนึ่งโรง มี Swensens ด้วย ดูท่าจะเพิ่งเปิดไม่นาน
เพราะมีป้ายที่หน้าร้านว่า "เปิดแล้ว วันนี้"

2 ทุ่มที่นี่ก็เงียบหมดแล้ว ผมยังเดินโต๋เต๋อยู่กลางเมือง
กินก๋วยเตี๋ยวเป็นอาหารเย็น

บนถนนแทบจะไม่มีรถวิ่งแล้ว ร้านข้างทางที่เห็นเปิดก็มีแต่ 7-11
เงียบมากๆ ไม่เห็นจะมีร้านผับ ร้านเหล้า
คนต่างถิ่นอย่างผม ก็เดินอยู่คนเดียว
มาเดินอยู่ในเมืองที่ไม่เคยรู้จัก
ฟังคนเขาคุยกันก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง

เหงาดี

มีคนเคยถามว่า เที่ยวคนเดียวจะสนุกได้ยังไง เหงาจะตาย

จริงครับ เหงา
แต่เหงาดี ไม่ใช่เหงาจะตาย

และบางจังหวะมันก็ให้อารมณ์ที่หาไม่ได้ ในการเที่ยวกับเพื่อน

อย่างเช่นคืนนี้
ผมเดินอยู่บนถนนเงียบๆ หูข้างนึง ฟังเพลงจากวิทยุ จากเครื่อง mp3
ไฟสลัวๆ ที่ข้างถนน สีส้มๆ มัวๆ สลัวๆ
บนฟ้าก็มืด มองไม่ค่อยเห็นดาวเท่าไหร่
เสียงฝีเท้า ดังเป็นจังหวะเบาๆ
ขณะที่กำลังคิดว่า ตัวเองมาทำอะไรอยู่ที่นี่
มาเดินทำไมคนเดียวแบบนี้
เพลงจากวิทยุก็ดังขึ้น

"อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ แบ่งปันในยามทุกข์ทนไม่หวั่น
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจถึงกันจนเต็ม"

แหงนหน้ามองฟ้าอีกที
ก็ยังไม่เห็นดาวเหมือนเดิม
แต่เชื่อมั้ยครับ มันดูสวยขึ้นเป็นกองเลย

Create Date : 28 กรกฎาคม 2550		2 comments
Last Update : 28 กรกฎาคม 2550 18:54:18 น.
Counter : 944 Pageviews.
Share Tweet