1 ปีไม่มีเธอ

เห็นชื่อกระทู้แล้ว อย่าเพิ่งคิดนะว่าวันนี้จะได้อ่านอะไรเลี่ยนๆ

เพราะว่า เธอ ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงหวานใจ แต่หมายถึง โทรศัพท์มือถือต่างหาก

เป็นเวลาปีกว่าๆ แล้วที่ผมไม่ได้ใช้มือถือ แต่ตอนนี้ผมมีแล้วครับ
เมื่ออาทิตย์ก่อน เข้าไปดูหนังก็ลืมที่จะปิดมือถือ จนมีโฆษณาออกมาเตือนก่อนฉายหนังถึงนึกได้
ก็เลยได้ฉุกคิดอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับมือถือ

ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบโทรศัพท์ครับ ตั้งแต่เด็กแล้ว
จำได้ว่าตอนเรียนประถม เวลามีโทรศัพท์ดังขึ้นที่บ้านผมจะกลัวมาก
จะไม่มีทางเข้าไปรับเด็ดขาด แม้จะยืนอยู่ใกล้ที่สุด
จะยอมรับก็เฉพาะเวลาอยู่คนเดียวเท่านั้น จนแม่ว่าเอา ว่าไอ้ลูกคนนี้มันเป็นอะไรของมัน

โตขึ้นผมเลยไม่มีประวัติการจีบสาวผ่านทางโทรศัพท์สักที

พอมาเรียนที่ศิริราชจำได้ว่าตอนขึ้นปี 5-6 มีอาจารย์คนนึง เคยถามในห้องเลคเชอร์ว่า ตอนนี้ใครไม่มีมือถือบ้าง
ปรากฎในห้องนั้นมีสัก 3-4 คนเท่านั้นเอง ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น


จนกระทั่งกำลังจะเรียนจบ จึงได้ออกมือถือมาหนึ่งเครื่อง นั่นคือ
Nokia 3310 รุ่นทนทานรับประกันตกร้อยครั้งไม่เป็นไร
ซึ่งเหตุผลก็ไม่ใช่อะไรมากมาย ก็เพราะว่า ผมกับแฟนไม่ได้ทำงานที่เดียวกันนั่นเอง

หลังจากที่ผมใช้งานอย่างสมบุกสมบัน ทำตกแล้วตกอีก ตกทีแตกกระจาย
มันก็ทนไม่ไหว หยุดทำงานไปเฉยๆ ผมก็เลยไม่มีมือถือใช้ตั้งแต่นั้นมา

เหตุผลที่ผมเลิกใช้มือถือก็มีแค่นั้น เพียงแต่ว่าขี้เกียจไปซื้อเครื่องใหม่เท่านั้นเอง
เคยบอกน้องพยาบาลที่นี่อยู่ว่า ถ้าจู่ๆ มีคนเอาเงินไปซื้อมาให้ก็จะใช้เลยล่ะ
แต่ด้วยความขี้เกียจ และเวลาที่จะโทรคุยกับพินก็ใช้โทรศัพท์ที่บ้านได้
ก็เลยเลิกใช้ไปเฉยๆ
พอเวลาผ่านไปสักพัก ก็เลยเป็นความตั้งใจว่า จะลองเลิกใช้ไปซะเลย

เหตุผลมันคงมีแค่นั้น

แต่การเลิกใช้มือถือ ทำให้ผมเข้าใจอะไรบางอย่าง
พยาบาลที่โรงพยาบาล ร่ำลือว่า หมอเบื่อแล้วที่โดนตามบ่อย ไม่ใช่เป็นเวรตัวเองก็โดนตาม
แล้วก็โทษกันไปกันมา เป็นเพราะใครทำให้หมอเบื่อ
เภสัชก็บอกว่า พยาบาลนั่นแหละเป็นตัวการทำให้หมอเบื่อ
แล้วต่อไปจะปรึกษาอะไรก็ไม่ได้แล้ว
แม่บอกว่า รำคาญแม่ใช่มั้ย เลิกใช้มือถือจะได้ไม่ต้องคุยกับคนแก่ เสียเวล่ำเวลา
พี่บอกว่า มันคงอยากจะประหยัดตังค์
เพื่อนบางคนบอกว่า มันต้องการต่อต้านทักษิณ อืมๆ น่าคิดเหมือนกัน

เหตุผลมากมายจริงๆ ได้ยินแล้วขำเหมือนกัน
แต่ที่เหมือนกันคือ มันบ้าหรือเปล่า เดี๋ยวนี้ยังมีคนไม่ใช้มือถืออีกเหรอ
แล้วคนที่ไม่ได้อยู่ใน รพ. ก็จะถามทุกทีว่าอ้าวแล้วเวลาอยู่เวรทำไง
ยังงี้ก็ลำบากพยาบาลนะ

พยาบาลไม่เคยลำบากในการตามผมเลยล่ะ
เพราะว่าเวลาอยู่เวรผมไม่เคยไปไหนเลย ไม่เคยออกนอกเขต รพ. เลย
เป็นที่รู้กันว่าถ้าอยู่เวรผมจะไม่ก้าวออกจากรพ. จะกินข้าวก็ฝากคนซื้อ
รพ.เล็กๆ ไม่อยู่บ้านพัก ก็อยู่ ER ไม่อยู่ ER ก็อยู่ ward

เรื่องนี้สอนให้ผมนึกถึงเพลง อื่นๆ อีกมากมายของเฉลียงขึ้นมา
การกระทำต่างๆ ย่อมมีเหตุผล
แต่ขึ้นอยู่กับมุมมองของคน สามารถให้เหตุผลได้หลากหลาย

"อื่นๆ อีกมากมาย ที่ไม่รู้ อาจจะจริงเราเห็นอยู่เผื่อใจไว้ที่ยังไม่เห็น"

และอีกอย่างการไม่มีมือถือในยุคนี้ถือว่า เป็นคนประหลาดได้จริงๆ
ครั้งหนึ่งไปกับเพื่อนไปซื้ออุปกรณ์ ipod ที่สยาม
ที่ร้านให้ลงข้อมูลลูกค้า และขอหมายเลขโทรศัพท์
และย้ำว่าต้องเป็นเบอร์มือถือด้วย
ผมเลยถามไปว่า อ้าวอย่างนี้ถ้าคนไม่มีมือถือทำยังไงครับ
ผมนึกว่า เจ้าหน้าที่จะบอกว่า ไม่เป็นไร เอาเบอร์ติดต่อที่บ้านก็ได้
แต่น้องคนนั้นบอกว่า

" โห พี่เดี๋ยวนี้เด็กประถมยังมีเลย"

Create Date : 26 กรกฎาคม 2549		2 comments
Last Update : 26 กรกฎาคม 2549 16:42:30 น.
Counter : 634 Pageviews.
Share Tweet