ย้อนเวลาหาอดีตไปกับค่ายอาสา วันที่ 2-3

ที่ค่ายเราตื่นกันแต่เช้าครับ ตี 5 ครึ่งก็ต้องตื่นมาล้างหน้าแปรงฟัน เคารพธงชาติ
เช้าวันนี้ฝนยังตกพรำ ๆ ชวนให้หลับต่อจริง ๆ แต่โชคดีที่ฝนหยุดก่อนที่จะเริ่มทำงาน

วันนี้ก็เลยได้ทำงานกันเต็มที่ แบบไม่ร้อนซะด้วย งานที่ต้องเร่งทำคงเป็นงานเทพื้นปูนให้โรงเรียน
เพราะยังเหลืออีกบานเลย ที่ค่ายเราใช้แรงควายในการผสมปูนครับ ไม่ได้ใช้เครื่องผสมปูน
วิธีผสมปูนก็คือ

เอา ปูน หิน ทราย เทรวมกันเข้าไปแล้วคลุกด้วยน้ำ อาศัยแรงคน
คลุกเคล้ากันจนได้เป็นปูนเทพื้น ไอ้ตอนคลุกให้ส่วนต่าง ๆ มันเข้ากันนี่แหละ ที่ต้องใช้แรงมาก
เราเลยเรียกขั้นตอนนี้ว่าไถนา เพราะฉะนั้นคนที่ไถ ก็มักจะเป็นคนตัวใหญ่ ๆ แรงดี ๆ

ถ้าเป็นตอนปี 2 ไอ้หนอน หรือ ไอ้กอล์ฟ ของพวกเรานี่แหละ ที่มักจะได้รับหน้าที่อันทรงเกียรตินี้
และอีกคนก็คือ ไอ้จิว สองคนนี้มีคุณสมบัติครบทั้งสองข้อพอดี ไถกันไม่รู้จักเหน็ดจะเหนื่อย

แหมแล้วช่างบังเอิญจริง ๆ ที่ตอนนี้ทั้งสองคน ก็เพิ่งแต่งงานไปไม่นานนี่เอง
ถ้าเป็นตอนนี้คงไม่มีแรงมาไถนาซะแล้วล่ะ โดยเฉพาะไอ้หนอน
เพราะเพิ่งเข้าพิธีไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง : )
.........................................................................

งานวันนี้ไม่เหนื่อยเพราะแดดไม่ร้อน แต่ก็ไม่วายมีปัญหา
เพราะไอ้ลูกน้องของผมบนหลังคานี่สิ มันทำของตกบ่อยเหลือเกิน
ทั้งค้อน ทั้งสิ่ว ทั้งไม้ ตกลงไปที ก็โดนคนข้างล่าง ดjาให้ที
เพราะบางทีมันก็เฉียดหัวคนข้างล่างไปไม่ไกลเลย

แต่บางอย่างก็ห้ามไม่ได้จริง ๆ เช่นพวกเศษไม้ เศษขี้เลื่อยที่เกิดจากการเลื่อยไม้
ทำยังไงมันก็ต้องมีปลิวลงไปอยู่ดี แล้วมันก็มักจะทำให้ผมมีปัญหากับพวกปาดปูนข้างล่างทุกที

พื้นโรงเรียนของเราจะเรียบเนียน ไม่เป็นหลุมเป็นบ่อ ก็ด้วยฝีมือของคนปาดปูนครับ
ปาดกันอยู่นั่นล่ะ ปาดแล้วก็ปาดอีก กะเอาให้เนียนเหมือนก้นเด็กกันเลย
มักเป็นงานที่ต้องเลิกงานช้าที่สุดเพราะความละเอียดและพิถีพิถัน

แล้วเวลาที่มันเนียนสวยแล้ว เพียงแค่รอเวลาให้แห้ง นี่แหละครับ
ที่พวกผงขี้เลี่อย จากผีมือผมเองจะปลิวลงไป ตกแหมะลงบนพื้นปูนอันเรียบเนียน
เกิดเป็นร่องเป็นรอยให้ทีมปาดปูนทำกันใหม่ เป็นใครก็คงโกรธเหมือนกัน

ผมจำได้ดีว่า ไอ้เป็ด เป็นหนึ่งในทีมปาดปูนครับ
เวลาผมทำเศษไม้ตกแหมะลงไปบนปูนทีไร ผมก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ
ดูจากสายตาไอ้เป็ดแล้ว ถ้ามันบินได้ คงบินขึ้นมาถีบผมแน่ ๆ
..........................................................................

คืนที่สอง เพื่อน ๆ กลับไปกันหมดแล้ว ครับ
ก็คือไอ้แป๊ะ เคียมและดิว รวมทั้งพี่ตู๋
จู่ ๆ ผมก็กลายเป็นคนที่แก่ที่สุดในค่าย

ตกกลางคืนวงประชุมของกรรมการ ผมก็กลายเป็นพี่แก่ ๆ ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว
(เพราะไอ้เม้งมันหลับเป็นตาย ปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น)
ร่วมประชุมกับน้อง ๆ

พอเริ่มดึก น้องแต่ละคนก็ผล็อยหลับไปทีละคน ทีละคน
บางคนต้องเรียกแล้วเรียกอีก ถึงจะตื่น บางคนถูกปลุกขึ้นมาตอบคำถาม
พอตอบยังไม่ทันรู้เรื่อง ก็หลับกลางอากาศเลย
บางคนก็ตอบวนไปวนมาไม่รู้เรื่องสักที บางทีคุยกันเรื่องนี้ก็โยงไปนู่น ไปนี่

สมัยนั้น พี่ ๆ ก็คงมองพวกเรา เหมือนผมมองเห็นน้องตอนนี้
มันทั้งเซ็ง เพราะพูดอะไรไปก็ไม่รู้เรื่อง
ทั้งเบื่อ เพราะสอนอะไรก็งง ๆ คิดไม่ทัน
ทั้งขำ เพราะคำตอบที่ตลก ๆ
ทั้งสงสาร เพราะบางคนก็พยายามฝืนแล้วฝืนอีก พยายามที่จะไม่หลับ

แต่ก็แปลกพอมาเป็นพี่ดูบ้าง ผมกลับไม่หลับเลย และก็รู้สึกอยากพูดอีกหลายเรื่อง
อยากสอนอีกหลายอย่าง ถ้าไม่ติดว่า กลัวน้องไม่ได้นอนก็คงพูดได้อีกเยอะ
ต้องยั้งปากตัวเองไว้เยอะเหมือนกัน แต่ถึงขนาดนั้นกว่าจะได้นอน ก็ตี 3 นู่น
.......................................................................

วันสุดท้ายแล้วสำหรับค่าย 38 วันนี้ตั้งใจทำงานอย่างเดียว เพราะเวลาเหลือน้อยแล้ว
วันนี้แดดก็กลับมาร้อนเหมือนเดิม วันนี้ตั้งใจจะสอนให้น้องขึ้นกระเบื้องกันเป็นก่อนผมกลับ

ก็ไม่รู้เพราะทำไม ค่ายนี้ไม่มีใครปูกระเบื้องเป็นกันเลยสักคนเดียว เหลือผมอยู่คนเดียว
วิกฤตจริง ๆ แล้วถ้าบังเอิญปีนี้ผมมาไม่ได้ จะทำกันยังไงว่ะเนี่ย
วันนี้ก็เลยต้องค่อย ๆ สอน ค่อย ๆ ทำกํนไป

ตอนบ่ายก็ค่อย ๆ ขนกระเบื้องขึ้นไปวางบนหลังคา
ปีนี้หลังคาสีเขียว เหมือนค่ายตอนผมอยู่ปีสองเลย
แต่สีปีเราสวยกว่านี้ (ขอเข้าข้างตัวเองหน่อยเถอะ)
ตอนนั้น แก๊งค์กระเบื้องของผมก็มี ไอ้ตี๋(หนึ่ง อรรถสิทธิ์) กับ ไอ้แม็ก
ส่วน 'จารย์บ๊วบไม่นับเพราะตอนปี 1 มันชอบเหยียบกระเบื้องแตก

ถ้าถามว่าในค่ายที่ไหนร้อนที่สุดก็ต้องตอบว่า บนหลังคาตอนปูกระเบื้องนี่แหละ
ไอ้ตี๋ เมื่อปีที่แล้วยังแวะมาช่วยผมตั้ง 1 วัน แต่ปีนี้ก็ไม่ได้มาซะแล้ว
ส่วนไอ้แม็ก สงสัยจะลืมวิธีปูกระเบื้องไปแล้วแหง ๆ
.........................................................................

ก่อนจะกลับบ้านแวะไปดูส้วมโรงเรียน น้องบอกว่าปีนี้จะใช้วิธีเทพื้นใหม่
ไปยืน ๆ ดู ก็ไม่เห็นมีอะไรใหม่นี่หว่า และให้ตายเถอะ ไม่อยากจะคุยเลยว่า

ไปมาตั้งหลายค่ายยังไม่เห็นค่ายไหน พื้นส้วมจะสวยเท่าส้วมของไอ้หนวด (ไอ้เก่ง) เลย
เพราะปีนั้นพวกเราใช้หินแม่น้ำเป็นหินกลม ๆ แบน ๆ ลงพื้นแล้วมันก็ขัด ๆ
พื้นส้วมก็จะเป็นพื้นลายก้อนหิน แบบห้องน้ำญี่ปุ่นเลยล่ะ สวยเชียว

ไม่รู้คนอื่นไม่เห็นว่ามันสวยหรือไง ค่ายต่อมาไม่เห็นมีใครทำเลย : )
.........................................................................

เลิกทำงานตอน 5 โมงเย็น ก็ขับรถกลับอุดรครับ
ระยะทางจากที่ค่ายถึงอุดร ก็ 350 กิโล ตอนแรกกะว่าจะขับมาถึง รพ.เลย
แต่ไม่ไหว เพราะอยู่ห่างจังหวัดไปอีก 120 กิโล แค่มาถึงตัวจังหวัดอุดร ผมก็แทบจะลืมตาไม่ไหวแล้ว
ถึงบ้านตอน 4 ทุ่มเกือบ 5 ทุ่มเลย
....................................................................................

ปีนี้จะเจอผมได้ไปเจอเพื่อนเราแค่ 4 คน คือ ไอ้แป๊ะ ดิว เคียมและเม้ง
แต่คนอื่น ๆ ผมก็ยังเห็นอยู่นะครับ

ผมยังเห็นไอ้หนวดที่ส้วมโรงเรียน
เห็นไอ้เป็ดกับไอ้บีช่วยกันปาดพื้นโรงเรียนหลังเลิกงาน
เห็นกะตาพาน้อง ๆ ค่าย ร้องเพลง
เห็นไอ้หนอนกับกางเกง รด. ตัวเดิม
เห็นไอ้ตุ้มยืนอู้ใต้ร่มไม้
เห็นไอ้แม็กบนหลังคา
เห็นไอ้ตี๋ลุกขึ้นพูดในวงประชุมเช้า
เห็นน้องเล็ก พาน้องค่าย ไปเล่นกับเด็ก ๆ
เห็นปานทิพย์กับแก๊ก แอบไปนั่งทำของที่ระลึกกัน
เห็น'จารย์บ๊วบ ในวงบันเทิง

คิดถึงทุกคนครับ
......................................................................
เมื่อ 7 ปีก่อนตอนไปเตรียมค่าย ตอนนั้นผมกำลังขุดดิน สำหรับลงเสา ขุดนานมาก เพราะมันต้องลึกเป็นเมตร ชาวบ้านเดินเข้ามาถามว่า ถามจริง ๆ เถอะ มาทำแบบนี้ทำไม ผมก็ตอบไปว่า ก็ไม่มีอะไรมาก แค่รู้สึกว่าค่ายนี้มันมีอะไรดี ๆ ก็เลยอยากให้มีค่ายนี้ต่อไปเท่านั้นเอง

การมาค่ายของผม ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่า มาเพื่อให้เห็นว่ายังมีค่ายอาสา ดำรงอยู่ เหมือนช่วยเตือนว่ายังมีสิ่งดี ๆ ดำรงอยู่ท่ามกลางสังคมที่นับวันจะหาสิ่งดี ๆ ยากเหลือเกิน
.........................................................................

Create Date : 19 มีนาคม 2549		0 comments
Last Update : 21 มีนาคม 2549 21:55:18 น.
Counter : 714 Pageviews.
Share Tweet