แด่วันแห่งความรัก

หากเป็นเมื่อ 5 - 6 ปีก่อนการวิ่งระยะทาง 4 กิโลเมตร สำหรับผมแล้ว เป็นเรื่องที่สบายมาก แต่เช้าวันนี้มันต่างไป ผมไม่ได้วิ่งมานานแล้ว วันนี้จะไหวไหม ?
..........................................................................
5 - 6 ปีที่ผ่านมาทุก ๆ วันผมต้องเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ตั้งแต่เช้า ไปเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน อ่านหนังสือสอบ ไปเที่ยว ดูหนัง แล้วจู่ ๆ วันหนึ่งเมื่อเราเรียนจบ เส้นทางชีวิตแยกห่างกันไป 1400 กิโลเมตร วันที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเธอ ผมจะเป็นยังไง ?
..........................................................................
แทบขาดใจครับ เพียงแค่ออกวิ่งกิโลเมตรแรก ที่เคยคิดว่า ร่างกายแข็งแรงดี ไม่เจ็บไม่ป่วย แต่ตอนนี้รู้สึกได้เลย แข้งขาหนักอึ้ง หายใจติดขัด อีก 3 กิโลเมตร โห จะไหวไหมเรา ?
..........................................................................
ไม่ไหวเลย ที่เคยคิดว่าตัวเอง เป็นคนเข้มแข็ง ลูกผู้ชายใจแข็ง แค่คน ๆ เดียว แค่ไม่ได้เจอหน้าจะสักแค่ไหนกัน 2 เดือนเท่านั้นเองรู้ผล ที่เคยตั้งใจว่า จะโทรคุยแค่อาทิตย์ละครั้ง กลายเป็นโทรทุกวัน
คิดถึงตลอดเวลา คิดถึงทุกลมหายใจ คำพูดที่ผมเคยคิดว่ามันเว่อร์เหลือเกิน ก็ได้เจอกับตัวเอง
นี่แค่ 2 เดือน นี่ผมจะทำยังไง ?
..........................................................................
ผมอดทนค่อย ๆ วิ่ง ไม่ต้องรีบ ไม่คิดถึง 3 กิโลเมตรที่เหลือ ได้ผล พอผ่านครึ่งทางร่างกาย ก็เริ่มเบาขึ้น หายใจโล่งขึ้น เริ่มได้มองสิ่งรอบ ๆ ตัว แหม อากาศตอนเช้า หมอกจาง ๆ บนผิวน้ำเจือไปด้วยแดดอ่อน ๆ ค่อยรู้สึกคุ้มกับที่ออกมาวิ่งวันนี้ แล้วผมก็ลืมตัว ขามันก้าวเร็วขึ้นเอง อีกไม่ไกลเท่านั้นเดี๋ยวก็ถึง
.........................................................................
เวลาผ่านไปช้า ๆ ผมได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น รู้ใจของตัวเองมากขึ้น ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเองมากขึ้น เห็นสายใยความผูกพันระหว่างคนสองคน ที่ในเวลาใกล้กัน มันเจือจาง แต่กลับเห็นชัดเมื่อยามต้องไกลกัน
..........................................................................
ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน

แล้วผมก็วิ่งครบระยะทาง 4 กิโลเมตร กว่าจะถึงก็เกือบแย่เหมือนกัน เพราะดันวิ่งเร็วในตอนท้าย ๆ เกือบหมดแรงก่อนถึงจุดหมาย
4 กิโลเมตรผ่านไปแล้ว ผมหอบตัวโยน แต่ก็ดีใจที่พิสูจน์ว่าตัวเองทำได้ (ถึงผมจะไม่ใช่ม้าก็เถอะ)
..........................................................................
แต่เรื่องความรักผมเพิ่งรู้ว่า ต้องใช้ทั้งระยะทางและเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ความห่างไกล 1400 กิโลเมตร (ผมอยู่อีสาน เธออยู่ภาคใต้) เวลา 1 ปี
เราผ่านมันมาแล้ว และได้พิสูจน์กันและกันมากเพียงพอ

แต่แล้วจาก 1 ปี เป็น 2 ปีและ 3 ปี
วันหนึ่งเธอก็ต้องไปไกลถึงลอนดอน
ตอนนี้เราห่างกัน 9000 กิโลเมตร และต้องห่างกันไป
อีก 4 ปี ผมเชื่อว่าตอนนี้ไม่ใช่การพิสูจน์ใจผมใจเธออีกต่อไป แต่เป็นการพิสูจน์ เรา ต่างหาก

ตอนที่ผมวิ่งผมเป็นคนพิสูจน์ตัวของตัวเอง เมื่อถึงจุดหมายผมก็สามารถหยุดได้ แต่สำหรับเรื่องของเรา เราพิสูจน์พอแล้ว แต่ดูเหมือนคนบนฟ้ายังไม่พอใจ บอกให้วิ่งต่อไป



เฮ้อ......
ก็ย่อมได้เอาไงก็เอากัน
..........................................................................

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2549		3 comments
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2549 21:31:29 น.
Counter : 607 Pageviews.
Share Tweet