Wall – E : คน(และหุ่นยนต์บุญชู)เหงาเขาทำกัน “เพลงนี้คือเพลงของเธอ โลกของคนนอนไม่หลับ” เป็นหนังสือเล่มโปรดที่สุดในชีวิตของผม โดยพิธีกรอารมณ์ดีพี่คมสัน นันทจิต เป็นผู้เขียน ซึ่งเราอาจจะเห็นพี่คมสันในบุคลิกของพิธีกรที่ดูตลกอารมณ์ดีจนเราคุ้นตา แต่หนังสือเล่มนี้กลับแสดงอารมณ์อีด้านหนึ่งของเขาออกมา และอารมณ์ที่ว่าก็คือความเหงา ทั้งความเหงาจากการเดินทางบนโลกกว้างและความเหงาจากการเดินทางบนเส้นทางชีวิต ซึ่งความเหงาว้าเหว่ในหนังสือเล่มนี้เคยทำผมร้องให้บนรถเมล์มาแล้ว ผมจึงยกให้หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเล่มโปรดที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา ความเหงาทั้งหมดที่ถูกพรรณนาขึ้นในหนังสือเล่มนี้จะมีเพลงเป็นสื่อนำในการแสดงความว้าเหว่ ซึ่งเพลงที่นำมาแนะนำนั้นส่วนใหญ่จะเป็นเพลงเก่าย้อนยุค เช่น เพลงจากอัลบั้ม A Love Supreme ของ จอห์น โคลเทรน หรือเพลง Running on Empty ของแจ็กสัน บราวน์ แม้แต่เพลงไทยก็ยังเป็นเพลงย้อนยุคเสียส่วนใหญ่ เช่น เพลง “แผลเก่า” เป็นต้น ในช่วงชีวิตของคนทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในฐานะใดก็ต้องมีบางจังหวะชีวิตที่สู้สึกเหงา ว้าเหว่และเดียวดายเกิดขึ้นกับตัวเอง และการบำบัดความเหงาที่ผมมักจะใช้อยู่เสมอก็คือการถวิลหาอดีตผ่านสิ่งต่างที่เราเก็บไว้ เช่น จดหมาย รูปถ่าย เทปเพลง เป็นต้น ซึ่งผมก็ทำเช่นนั้นเหมือนกัน อย่างเวลาที่ผมรู้สึกเหงาๆเงียบๆผมมันจะเปิดเพลงอย่าง เพลงของพี่แจ้-ดนุพล เพลงของเบิร์ดกะฮาร์ด หรือเพลงของพี่ป้อมพี่โต๊ะ และตอนนี้ผมก็มีเพื่อนยอมเหงาเพิ่มมาอีกหนึ่งแล้ว เพื่อนผมที่ว่านี้เป็นหุ่นยนต์ขี้เหงาที่ชื่อ Wall-E ผมอยากเรียกหุ่นยนต์ตัวนี้ว่าหุ่นยนต์บุญชูมาก เพราะบุคลิกเฉิ่มๆซื่อๆและเป็นโรคแพ้ของทันสมัยแบบนี้มันช่างดูเหมือนบุญชูที่พี่สันติสุขเล่นเมื่อหลายปีก่อนเอามากๆ และด้วยบุคลิกแบบนี้เองที่ทำให้ Wall-E สามารถเอาชนะใจผู้คนได้ทุกเพศทุกวัยไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ และผมเชื่อแน่ว่าหุ่นยนต์ตัวนี้ได้กลายเป็นตัวละครสุดรักของใครหลายๆคนไปแล้วในตอนนี้ บนโลกในอนาคตที่มีแต่กองขยะกลับมีหุ่นยนต์ทำงานเก็บขยะอยู่เพียงลำพัง ความสุขของมันคงอยู่ที่เวลาเลิกงานที่ใช้ไปกับของเก่าๆที่มนุษย์ยุคใหม่ไม่ใช้แล้ว แต่ Wall-E กลับใช้มันอย่างมีความสุข โดยเฉพาะเทปวีดีโอหนังเพลงคลาสสิกที่เจ้าหุ่นตัวนี้มักจะเปิดและเต้นตามเป็นประจำ ซึ่งผมว่าในชีวิตของคนเราก็เช่นกัน...เมื่อเราตกอยู่ในบรรยากาศแห่งอ้างว้างเราก็มักจะหาสิ่งต่างๆทำเพื่อให้เวลาหมดไป และสิ่งต่างๆที่ว่ามันก็เป็นการถวิลหาอดีตของตัวเอง มันอยู่ในหนังที่เคยดู เพลงที่เคยฟัง ที่ที่เคยไป และคนที่เคยรัก อย่างเช่นตัวผมเองก็จะได้ยินเพลงของป้าเบิร์ด-ธงไชย หรือเพลงของพี่ป้อมพี่โต๊ะมาตั้งแต่เด็กๆ และทุกวันนี้ก็ยังเปิดฟังอยู่ในยามที่ผมเกิดความเหงาขึ้นในใจ ซึ่งก็เกิดขึ้นบ่อยๆเสียด้วย แล้วบางทีผมก็จะไปค้นกองเทปเก่าๆซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาจากพ่อของผม มาเปิดกับเครื่องเล่นเทปที่คงจะหายากแล้วในยุคที่แผ่นเอ็มพีสามเกลื่อนเมือง แล้วเพลงจากเทปเหล่านี้มันก็จะบอกเล่าเรื่องราวของเราขึ้นในจินตนาการว่าเราได้ฟังเพลงนี้แล้วรู้สึกประทับใจครั้งแรกเมื่อไหร่และกับใคร แต่โลกทุกวันนี้ที่ผู้คนคิดแต่เรื่องการงานและผลประโยชน์ของตน จนลืมความหอมหวานของอดีตไปจนหมด ความสับสนในแต่ละวันและเหนื่อยล้าจากการทำงานทำให้ชีวิตของใครหลายๆคนลืมความเหงาอันสุนทรี และมีชีวิตหมดไปวันๆนึงจริงๆ แม้จะมีผลงานของการงานให้ใครต่อใครเห็นก็ตาม แต่สำหรับเจ้า Wall-E แล้วมันได้ใช้ชีวิตหลังเลิกงานด้วยเหงาอย่างสุนทรีและมีความสุขดีแม่จะต้องอยู่เพียงลำพังก็ตาม บทเพลงจากหนังสือชื่อยาวเล่มนั้นของพี่คมสัน และกองเทปเพลงเก่าๆของผมก็คงจะเหมือนหนังเพลงเชยที่เจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้ชอบดู มันทำให้ความว้าเหว่ของเราสุนทรีและใช้ความเหงาในการคิดถึงเรื่องในอดีต ทั้งเพลงที่เคยฟัง หนังที่เคยดู ที่ที่เคยไป และคนที่เคยรัก   Create Date : 22 เมษายน 2552 13 comments Last Update : 22 เมษายน 2552 15:37:08 น. Counter : 2253 Pageviews. Share Tweet

ความเหงาที่แสนสุข...สวัสดียามเย็นค่ะ   โดย: จัสมิน 22 เมษายน 2552 16:43:44 น.

หุ่นยนต์บุญชูคืออะไรครับ?   โดย: Ghoeby 22 เมษายน 2552 17:35:33 น.

ชอบ wall e เหมือนกันค่ะ น่ารักดี   โดย: Sweety PB 22 เมษายน 2552 17:43:37 น.

เห็นรูปแล้วอยากเล่้นรูบิก แฮ่ๆ   โดย: karnkraw 22 เมษายน 2552 21:58:55 น.

เจ้าของบล้อกช่างคิดคล้ายเราจัง ทั้งเพลงที่เคยฟัง หนังที่เคยดู ที่ที่เคยไป และคนที่เคยรัก เป็นทุกอย่างที่เราแอบคิดถึงบ่อยๆ เหมือนดังสิ่งที่เชื่อมหาอดีต เชื่อมไปหาวันเวลา เหตุการณ์ที่ผ่านมา และยังอยู่ในใจ ที่สำคัญเรายังคิดถึงหนังเรื่องนี้ในประเด็นคล้ายๆ กันนี้ด้วย บังเอิญเนอะ   โดย: พื้นที่สีเขียว 23 เมษายน 2552 8:03:45 น.

ผมก็เป็นหนึ่งในพนักงานบริษัทที่นั่งทำผลงานให้ออกมาทุกวันทุกวัน จนบางครั้งคิดถึงแต่งานมากเกินจนลืมคิดถึงตัวเอง วันนั้นกลับมาคิดถึงตัวเองอีกครั้ง แล้วยิ้มทั้งน้ำตา สมเพชตัวเองเหลือเกินที่มาตกอยู่ในห้วงแห่งภาวะทุนนิยมอย่างถอนตัวไม่ขึ้น แต่ก็หยุดร้องไห้ ฮึดสู้ เพราะเรายงมีพ่อแม่ให้ต้องดูแลครับ   โดย: Teeraratsakul 24 เมษายน 2552 11:34:01 น.

สวัสดีค่ะ ยินดีที่ไปเยี่ยมบล๊อกนะค๊า รักษาสุขภาพนะคะ   โดย: moomi55 24 เมษายน 2552 22:47:09 น.

บางที่ความเหงาก็ทำให้เข็มแข็งขึ้นถึงมันจะไม่หอมหวานเท่ากับความสุขแต่มันก็เป็นรสชาติชิวิต   โดย: ถังขยะ IP: 203.130.159.4 28 เมษายน 2552 0:06:13 น.

ก็ดีครับ เรื่องนี้   โดย: คนขับช้า 12 พฤษภาคม 2552 21:07:58 น.

ชอบ ชอบเสียงเวลาเขาเรียก EVE อี...ว่า....   โดย: ลั่นทมขาว 20 สิงหาคม 2552 15:16:52 น.

สวัสดีค่ะ......แวะมาทักทายค่ะ แหม๋ ...... คนเราเดี๋ยวนี้ เข้เหงา กันจังเลยนะคะ Wall-E เป็นหนังที่เขาสร้างให้ หุ่นยนต์ 2 ตัวแสดงอารมณ์ ได้แบบสุดยอดมากๆ เลย ขนาดหลานอายุแค่ 5 ขวบดูยัง แอบร้องไห้เลยตอนที่ EVE เจอต้นไม้ แล้ว Wall-E ก้อเฝ้าคอยดูแลน่ะ หลานบอกว่า... น่าสงสารมันคงเหงาน่าดู เราเองก้อชอบเรื่องนี้เหมือนกัน ....... อิอิ   โดย: อ๋อมแอ๋ม (AoM_aHm ) 23 สิงหาคม 2552 6:42:49 น.

ชอบฟังค่ะ   โดย: ปัทมาภรณ์ IP: 125.25.106.196 17 พฤศจิกายน 2552 10:03:42 น.

เป็นอีกมุมมองที่นึกไม่ถึงเลยนะคะเนี่ย ขอบคุณที่แวะมาที่ มาจาก https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=cinta1811&month=02-2010&date=20&group=7&gblog=6 ส่วนตัวชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก ปล ตามมาเที่ยวฮาร์ิบ้นด้วยกันนะคะ //www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8828367/E8828367.html#3   โดย: cinta 20 กุมภาพันธ์ 2553 22:43:14 น.