แนะนำหนังสือ: ผู้ยิ่งใหญ่

แนะนำหนังสือ: ผู้ยิ่งใหญ่
ชื่อเรื่อง       ผู้ยิ่งใหญ่
ประเภท      นิยายจีนกำลังภายใน
จำนวน       ๒ เล่มจบ
ผู้แต่ง         โก้วเล้ง
ผู้แปล        ว. ณ เมืองลุง
สำนักพิมพ์    บริษัทสร้างสรรค์บุ๊คส์  จำกัด
พิมพ์ครั้งที่ ๒ มิถุนายน ๒๕๔๕

 
       ในบรรณจักรนิยายจีนกำลังภายใน  ชื่อของโก้วเล้งเป็นที่ยอมรับในผลงานอันดับต้นๆ  แม้ผู้ประพันธ์จะจากโลกนี้ไปนานปี  แต่งานเขียนก็ยังนำมาอ่านซ้ำได้ไม่รู้เบื่อ

       ผู้ยิ่งใหญ่  ดำเนินเรื่องผ่านสายตาของดรุณีน้อยนามว่า ชั้งซือซือ  ดรุณีน้อยในนิยายจีนส่วนมากอายุไม่เกินสิบแปดปี  เมื่อเทียบกับในความเป็นจริงอายุประมาณนั้นก็เพิ่งเข้าสู่วัยรุ่น  ยังคงมองโลกด้วยสายตาแห่งความฝัน  และอ่อนต่อโลกเกินกว่าที่เจ้าตัวจะรับรู้

       ชั้งซือซือเป็นธิดาคนเดียวของชั้งแป๊ะเจี๊ยะยี่เอี้ย  นางมีทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติมากมาย  นางรู้จักโลกภายนอกผ่านทางเรื่องเล่าจากสาวใช้  เรื่องราวของวีรบุรุษนามว่า ฉิ่นกอ  ประทับตรึงใจจนชั้งซือซือหมายมาดว่า  จะต้องแต่งงานกับฉิ่นกอให้จงได้  แต่ว่าบิดาของนางพานยกนางให้กับเอี้ยฮ้วม

       เอี้ยฮ้วมก็เป็นทายาทตระกูลใหญ่  มากมายทรัพย์สมบัติ 
       ในสายตาของชั้งซือซือ  เอี้ยฮ้วมคือตือโป๊ยก่าย  อ้วน  เตี้ย แถมศีรษะยังโตกว่าคนทั่วไป 
       นางย่อมไม่ยินยอมถูกจับแต่งงานกับตือโป๊ยก่าย  ดังนั้นชั้งซือซือและสาวใช้จึงลอบหนีออกจากบ้าน  เพื่อไปตามหาฉิ่นกอ  เพื่อจะได้แต่งงานกับมัน

        โลกภายนอกแตกต่างจากสวนหลังบ้าน

         ชั้งซือซือค่อยๆ เติบโตขึ้นจากการมุ่งหน้าไปสู่กังหนำอย่างไม่ทันรู้ตัว
         และค่อยๆ ได้เรียนรู้ว่า
         ผู้ยิ่งใหญ่ในภาพฝันกับผู้ยิ่งใหญ่ในโลกแท้จริงแตกต่างกันอย่างไร


 
         แม้ความเป็นจริงจะแสนเจ็บปวด  แถมยังชวนบันดาลโทสะ
         แต่คนเราย่อมต้องเติบโต


 
“ท่านเคยได้ฟังเรื่องที่ข้าพเจ้าถูกดาบไปหลายร้อยแผลนั้นด้วยกระมัง?”

ชั้งซือซือผงกศีรษะกล่าวอย่างยิ้มแย้ม
“ข้าพเจ้าอย่างน้อยได้ยินหลายร้อยครั้งแล้ว” 

“แล้วท่านเคยได้ยินหรือไม่  หลังจากข้าพเจ้าถูกดาบแล้วคลานออกจากที่ไป  ยามตื่นในเวลาค่อนคืน  เจ็บปวดจนเกลือกกลิ้งทั่วพื้น  ร่ำไห้ขอร้องผู้ช่วยชีวิต”

“ไม่เคย”

“ฮา  นั่นก็ถูกแล้ว  ท่านตอนนี้ย่อมสมควรเข้าใจความหมายในวาจาข้าพเจ้า?”

ชั้งซือซือเข้าใจแล้วจริงๆ
ที่พวกชนชาวนักเลงได้เห็นฉิ่นกอ  ได้ยินเรื่องของฉิ่นกอ  เป็นเพียงด้านรุ่งโรจน์โชติช่วงของมัน

แต่กลับลืมด้านหลังของรุ่งโรจน์โชติช่วง  จะต้องเป็นความมืดมัวสลัว



 
“มนุษย์เราความจริงก็ควรมีระดับชั้น”

“แต่ข้าพเจ้ามีความเห็น  มนุษย์ทุกรูปทุกนามสมควรเสมอภาคกัน  มิเช่นนั้นก็ไม่ยุติธรรม”

“ตกลง  ข้าพเจ้าถามท่าน  หากคนผู้หนึ่งที่ทั้งโง่เขลาทั้งเกียจคร้าน  แต่ละวันนอกจากกินกับนอนแล้ว  ไม่กระทำงานใดๆ ทั้งสิ้น  มันจะกลายเป็นคนเช่นไร?”

“ขอทาน”

“ยังมีอีกคนหนึ่ง  ทั้งอดออมมัธยัสถ์  ทั้งฉลาดปราดเปรื่อง  และทั้งมานะพยายามก้าวหน้า  มันจะเป็นขอทานได้หรือไม่?”

“ย่อมไม่เป็น”

“แล้วไฉนมีคนต้องเป็นขอทาน  และมีคนอยู่ด้วยความสุขสบาย?”

“เนื่องเพราะมีบ้างโง่เขลา  มีบ้างหลักแหลม  มีบ้างขยันขันแข็ง  มีบ้างเกียจคร้าน”

“เยี่ยงนี้ยุติธรรมหรือไม่?”

ชั้งซือซือกล่าวอย่างเข้าใจ
“ยุติธรรมยิ่ง”

“มนุษย์สมควรมีลำดับชั้นหรือไม่?”

“สมควร”
 


           นิยายจีนกำลังภายในไม่ได้มีเฉพาะการเข่นฆ่าล้างผลาญ  การติดตามล้างแค้นไม่รู้จบสิ้น  ถ้อยคำชวนคิดนั้นมีวางแทรกอยู่ในระยะบรรทัด  การอ่านจึงมีสิ่งซ่อนเร้นที่ภาพยนตร์ไม่อาจบอกได้

            อยากให้ลองอ่านเรื่องนี้นะคะ



 
เพรางาย  มณีโชติ
๓๑ สิงหาคม ๒๕๖๒ เสาร์
 

Create Date : 31 สิงหาคม 2562 Last Update : 1 กันยายน 2562 5:33:46 น. Counter : 1251 Pageviews.		20 comments
Share Tweet