บางเสียงดังเป็นจังหวะซ้ำ ๆ เข้าหูผม

ผมเงยหน้าขึ้นมามอง เสียง และ คน รอบตัว



เสียงโลหะจากรถเข็น เสียงปิด-เปิดประตู เสียงเรียกชื่อ ชื่อแล้วชื่อเล่าที่ผมไม่คุ้นเคย

ผมปลดหูฟังออกจากหู เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไร ดนตรีจากมันไม่ได้ช่วยให้ผมจดจ่อกับจองานตรงหน้าได้

ผมไม่เคยชอบบรรยากาศที่นี่ ผมไม่เคยชอบกลิ่นของมัน แม้ไม่ได้รังเกียจแต่ก็ไม่ถึงกับชอบ

แต่ .. ผมกลับชอบบางอย่างที่นี่

รอยยิ้ม คำปลอบโยน คำอวยพร ความเห็นอกเห็นใจ แม้จะซุกซ่อนปนอยู่ในความวิตกกังวลจนถึงวิตกจริตของผู้คนนับร้อยที่เข้ามา



ผมแอบมองรอยยิ้มของเด็กน้อย แอบเห็นอ้อมกอดของลูกให้แม่ เห็นความอดทนของคนทำงาน เห็นความเสียสละของผู้คนที่นี่



ผมไม่เคยชอบโรงพยาบาล แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจมัน







หน้าตึกผู้ป่วยนอก ผมนั่งห่อตัวในลมเย็น ๆ

จริงๆแล้ว ลมออกจะอุ่นด้วยแดดตอนสาย แต่คงเป็นความรู้สึกของผมเองที่ทำให้ร่างกายหนาวเย็น



อืมม ผมไม่ได้เป็นอะไร .. คุณสบายใจได้


และหากจะมีอะไร ก็ไม่เป็นไร .. อะไรที่เกิดขึ้นแล้ว เราจะอยู่กับมัน

นั่นคือสิ่งที่ผมเรียนรู้ หลังจากเดินเข้าเดินออกที่นี่เกือบสิบปี



:)

Create Date : 22 ธันวาคม 2554
Last Update : 22 ธันวาคม 2554 23:28:44 น.		3 comments
Counter : 532 Pageviews.
Share Tweet