ผมกลับมาถึงบ้านได้สองวันแล้ว
ในบ้านที่มีแต่คนที่ผมรัก ผมกอดพวกเขา แม้ไม่บอกแต่ผมก็รับรู้ได้ว่าพวกเขาดีใจที่ผมกลับมา
ในห้องนอนที่คุ้นกลิ่น คุ้นสัมผัส ผมลงนอนและฝังจมูกกับที่นอนเพื่อสูดกลิ่นที่คิดถึง ผมนอนฟังเสียงลมที่พัดไม่หยุดจนหลับ
ลมว่าวเพิ่งมาเยือนทะเลบ้านเราเมื่อวาน พร้อมกับผมที่กลับบ้าน
ผมพลาดทะเลที่สงบซะแล้ว ฤดูนี้มีแต่ทะเลที่มีคลื่นลมที่น่ากลัว
เย็นที่มาถึง ผมยืนมองทะเลสีเทาตรงหน้าด้วยความคิดถึง คลื่นลมดูน่ากลัวสำหรับคนไม่คุ้นเคย แต่สำหรับผมแล้วมันก็คือภาพ ๆ หนึ่งของทะเลที่ผมเห็นมาตั้งแต่เด็ก
ผมปล่อยให้ลมว่าวพัดผ่านผิว พัดผ่านร่างกายและเส้นผม ลมเย็นมาพร้อมความอุ่น คงเป็นละอองของน้ำทะเลที่อุ่นด้วยแดดเมื่อกลางวัน ผมรู้สึกเหมือนโดนโอบกอดด้วยมือของคนในบ้าน
นี่ละความรู้สึกของบ้าน









ทะเลฤดูนี้ เป็นสีเทากับขาวเพราะฟองคลื่น
เป็นอีกโทนสีของทะเลที่ผมชอบ แม้ว่ามันจะดูน่ากลัวสำหรับคนไม่คุ้นเคยก็ตาม
ธรรมชาติ มีทั้งด้านที่สวยงามและด้านที่น่ากลัว คนตัวเล็ก ๆ สมควรที่จะยอมรับมัน







ผมเดินลากมือไปตามเขื่อน รับรู้ถึงความเอือดชื้นของน้ำทะเล
และความคิดถึง









เรือบางลำ เล่นคลื่นอยู่ในทะเลอย่างกล้าหาญ
เห็นลำเล็ก ๆ แบบนี้ ผมไม่เคยเห็นมันคว่ำเลย คลื่นทั้งกระแทกกระทั้นแต่ก็ประคับประคองไปในตัว
เพียงแต่เราจะหันด้านไหนให้กับธรรมชาติ .. เท่านั้นเอง









สิ่งมีชีวิตริมทะเลที่ไม่เคยหยุดมีชีวิต
พวกมันปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมได้เสมอ
ฤดูแบบนี้ ไม่มีพื้นที่แห้งบนชายหาด ไม่มีสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยบนหาด แต่นกตัวเล็กนี้ก็ยังคงอยู่ได้
มันเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน ในภาวะที่ยากลำบาก
ผมคงต้องเรียนรู้จากมัน เช่นกัน








"หยุด"
ป้ายนี้ ทำผมหยุดยืนได้ทุกครั้ง จากปากซอยเล็ก ๆ เพื่อลงถนนใหญ่ เราจำเป็นต้องหยุดเพื่อดูรถหรือคนที่จะผ่านมา
ป้ายนี้ ทำผมหยุด ยืนคิดได้ทุกครั้ง บนเส้นทางชีวิต บางทีก็ต้องหยุด ยั้ง และ คิด ก่อนจะเดินต่อ

ละอองน้ำทะเลฤดูนี้พัดมาเกาะ และสนิมพร้อมเกลือก็ทำลายป้ายนี้ไปพร้อม ๆ กัน .. ตามกาลเวลา
แม้จะวิ่นแหว่ง .. แต่มันก็ย้ำเตือนผมได้เสมอ












ลมที่นี่ พัดไม่ค่อยหยุดหย่อน
เห็นต้นหญ้าเอนไปเอนมาแล้วก็เพลินตาดี








อ้วนเองก็ปรับตัวกับบ้านใหม่ได้ดี
แรก ๆ ดูจะตื่นเป็นหมาชนบทอยู่บ้าง เพราะปกติไม่เคยต้องเจอคนเยอะ ๆ
พี่เล่าว่า อ้วนเห่าคนที่เดินผ่านบ้านทุกห้านาที เห่ารถที่ผ่านไปผ่านมาอย่างเมามัน หลัง ๆ คงเริ่มเบื่อ เลยเลิกเห่า








ผมพาอ้วนไปฉี่ แต่อ้วนก็ดื้อไม่ยอมเข้าบ้าน เรียกกันอยู่นาน ยื้อกันอยู่นาน ผมเลยผูกไว้หน้าบ้านซะเลย ไม่อยากเข้าบ้านดีนัก
นัดแนะกับอ้วนว่า ถ้าแม่มาห้ามฟ้องแม่เด็ดขาดว่าน้าปล่อยไว้หน้าบ้าน

ผมว่า อ้วนสมควรอยู่นอกบ้านบ้าง อ้วนออกจะมีความสุข ผมเองก็มีความสุขที่ได้เห็นลมพัดขนอ้วนปลิว








"สงสัย" อ้วนจะยกหู จ้องเขม็ง








หายสงสัยแล้ว หูจะตกตามปกติ
หากหูลู่ลงกว่านี้ แสดงว่า อ้วนวิตกกังวลและกำลังกลัวอยู่









"เจ้าเอ" คู่ปรับอ้วน
เอจะนอนอยู่บ้านด้านหลังบ้านเรา ผมชอบหน้ากลม ๆ ของมัน ตอนมันหลับดูมีความสุขและพลอยให้คนเห็นรู้สึกสงบไปด้วย


เอ เป็นแมวที่มีเจ้าของ เอ เป็นชื่อของคนที่เราให้มาช่วยดูแลพ่อ
พอเจ้าของเจ้าเอ (แมว) ร้องเรียกแมว ไอ้เอบ้านเราก็หูผึ่งไปพร้อมกัน .. ฮ่าๆ น่าสงสารมัน .. คนนะ ไม่ใช่แมว









เจ้าเอ เป็นแมวที่มีสัญชาตญาณแมวตามธรรมชาติเต็มเปี่ยม
น่าเอาไอ้อ้วนบ้านผมไปอยู่กับเจ้าเอบ้าง มันจะได้เรียนรู้การอยู่แบบหมา แมว จริงๆบ้าง









ผีเสื้อบินมาตั้งสูง ผ่านหัวผมไป แต่เจ้าเอก็เห็นมันได้ในระยะไกล
ย่องมาจ้องตากันใกล้ๆ

วัดใจกัน









ผมว่าผีเสื้อมันต้องละสายตาไปทางอื่นแน่ๆ เสร็จเจ้าเอเลย









ผลงานเต็มปาก ผมนึกว่าเจ้าเอมันจะจับมาเล่น

พอมันงับ งั่ม ๆ ๆ เข้าปาก ผมก็แทบจะกลืนก้อนที่จะขย้อนออกจากคอตัวเองแทบไม่ทัน









ฤดูนี้ ในบางวันก็มีแสงแดดอยู่บ้าง
แต่ทะเลไม่เคยมีคลื่นลดลง วันไหนน้ำหนุนยิ่งน่ากลัว









รถไฟก้อนเมฆ ผมนั่งนับโบกี้ได้หลายโบกี้เลย









พื้นเขื่อนนี้ สูงกว่าพื้นทรายด้านล่างสองเมตรกว่า
ตอนนี้ ระดับน้ำกับระดับเขื่อนสูงเท่ากัน
เดินบนเขื่อนรู้สึกเหมือนเดินบนผิวคลื่นน้ำทะเล










แม้ลมจะแรงแค่ไหน ชีวิตหลายชีวิตที่นี่ ก็ไม่เคยหยุด
พวกเราก็เช่นกัน










หลังจากพักเงียบ ๆ สักระยะ .. ผมเองก็จะเดินต่อเช่นกัน


วางหัวใจนิ่ง ๆ จัดเรียงความคิดดี ๆ แล้วเราก็เดินกันต่อไป

ผมนับว่าตัวเองเป็นคนโชคดี ที่ชีวิตที่ผ่านมาโดยตลอด และชีวิตข้างหน้าต่อไป ผมมีผู้คนที่เดินเป็นเพื่อนกัน จับมือกัน พยุงกัน
ไม่ว่าจะเป็นคนที่บ้าน เพื่อน หรือคนที่รู้สึกรัก



"แล้วเราจะผ่านมันไปด้วยกัน" นะฮะ

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2554
Last Update : 26 พฤศจิกายน 2554 9:14:54 น.		9 comments
Counter : 1758 Pageviews.
Share Tweet