"ไปทะเลฮะ"

ผมบอกคนที่บ้านสั้นๆ

ไม่มีเสียงคำถาม เพราะนั่นคือเรื่องปกติของผม



ทะลุผ่านทางเดินเล็กๆที่คุ้นเคยสักร้อยเมตร ผมก็ถึงที่หมาย

ลมทะเลพัดมาปะทะผิว พัดพากลิ่นเค็มที่คุ้นเคยมาด้วย

ผมรู้สึกสบายตัวดี หลังจากที่รู้สึกอึดอัดกับเมืองใหญ่มานาน

ผมชอบที่กว้างๆ ที่นี่

หาดดูกว้างไกล เพราะน้ำที่ลดลงไปมาก

ผมไม่ได้นึกอยากเดินลุยน้ำ ไม่ได้อยากเดินเล่นตลอดชายหาด

ผมไม่ใช่นักท่องเที่ยวของที่นี่ แต่ผม เป็นคนของที่นี่



บนหาดกว้างๆ ผมนั่งซุกตัวนิ่งๆ พิงเขื่อนที่ผิวขรุขระ

เจ็บนิดหน่อย แต่ผมไม่ได้สนใจอะไร

เพรียงเล็กๆ ไม่สามารถทะลุเนื้อผ้ามาบาดที่ผิวผมได้



ไม่ไกลนัก ลุงคนหนึ่งกำลังซ่อมเรือสีเขียวอย่างขมักเขม้น

แดดเหลือน้อยเต็มที น้ำกำลังจะขึ้น และเรือกำลังจะต้องออกจากฝั่งให้ทันพลบค่ำ

ก่อนที่เรือหาหมึกลำอื่น จะไปจองแนวทะเลตามแนวขอบฟ้าจนเต็ม

ลุงมองผมแว๊บหนึ่ง และไม่ได้สนใจอะไร

คนแปลกหน้ามีมากขึ้นในเมืองเล็กๆนี้

เด็กๆที่โตขึ้นมามาก จนคนเก่าคนแก่จำหน้าไม่ได้อย่างผม ก็มีอยู่ไม่น้อย



ผมวางมือบนทราย รับรู้ถึงความละเอียดของมัน

ทรายสีคล้ำขึ้นเรื่อยๆตามกาลเวลา

ทรายสีสวยกว่านี้เมื่อตอนผมเด็กๆ

ผมไม่ได้นึกโทษความเจริญใดๆที่เข้ามา แม้จะนึกเสียดายบ้านหลังเก่าๆบางหลังที่เปลี่ยนมือไปให้คนชาติอื่น หรือกลายไปเป็นโรงแรมหลังเล็กๆ ก็ตาม

เพราะยังไง สังคมนี้ต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ช้าก็เร็ว

ผมรู้สึกขอบคุณผู้คนเดิมและผู้คนใหม่ที่มาที่นี่ ที่ยังคิดรักษาเมืองนี้อยู่




ไม่ไกลนัก เสียงนักฟุตบอลชายหาดรุ่นเยาว์ดังขึ้นเรื่อยๆ

สมาชิกทีมที่มีขนาดกุ้งฝอยเหล่านั้น วิ่งผ่านไปผ่านมาบนชายหาดไกลๆ

สมาชิกหนึ่งคน เดินร้องไห้ผ่านผมไป นั่งซุกตัวร้องไห้ไม่ไกลนัก

"ไอ้(ชื่อน้อง) ร้องไห้อะ" ผมได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนบอกกัน

ก่อนที่หนึ่งคนจะวิ่งหน้าตากังวลผ่านผมไป

เด็กน้อยสองคน ไกล่เกลี่ยเรื่องราว ก่อนจะพากันกอดคอกันเดินไปอีกทาง



พระอาทิตย์กำลังจะตก

เหล่าเด็กน้อย ทยอยกันแยกย้าย

ลุงคนเดิมลองติดเครื่องยนต์เรือ ครั้งแรกไม่ติด ครั้งต่อไปผมแอบลุ้นว่ามันจะติด

ปัดทรายออกจากกางเกง ปัดตัวไรออกจากขา

เจ้าพวกนี้กัดผมซะหลายตุ่ม ชนิดที่เรียกว่ายิ่งเกายิ่งมัน

ก่อนขึ้นมาบนเขื่อน ผมแวะทักทายหมาหน้าตาคุ้นเคยตัวหนึ่งที่นอนอยู่ไม่ไกล

เจ้านี่เป็นหนึ่งในสามตัวที่เคยลากย่ามของผมไปกัดเล่นเมื่อหลายเดือนที่แล้ว

แววตามันดูสงสัย

"ไม่ได้มาคิดบัญชีน่า" ผมบอกมัน ก่อนจะใจง่ายทรุดตัวลงนั่งเล่นกับมันอีกพักหนึ่ง

ดูเหมือนมันก็จะปล่อยตัวไม่ระแวดระวังผมเหมือนกัน



ท้ายสุด ผมก็ต้องขึ้นจากหาดนั่นมาจริงๆ

รู้สึกอิ่มแบบพอดี

เพราะเป็นที่นี่ ผมจึงรู้ว่าควรจะเสพมันอย่างไร .. ให้พอสุข

โดยไม่ต้องใช้ฉลากคำแนะนำใดๆ

Create Date : 14 เมษายน 2551
Last Update : 30 พฤศจิกายน 2552 21:53:56 น.		22 comments
Counter : 553 Pageviews.
Share Tweet