วันนั้น ท้องฟ้าเพิ่งเริ่มสว่าง

ชายคนหนึ่งเดินสะพายกล้อง ตามองท้องทะเล สลับกับก้มมองพื้น

ผมเดินตามหลังเขาไม่ไกล

ผมไม่รู้ว่าคนแปลกหน้าคนนี้มาจากไหน

ผมไม่รู้ว่าเขากำลังเหงาหรือเศร้าอยู่หรือเปล่า


ผมหยุดและหันไปมองทะเลข้างหน้า

ที่นี่ ไม่ว่าจะหน้าหนาวหรือหน้าร้อน ทะเลที่นี่เงียบและเหงาเสมอ

มันไม่เหมาะกับคนที่หัวใจไม่ปกติ

ที่นี่ไม่สามารถช่วยปลอบประโลมใครได้ นอกจากคนที่รู้จักที่แห่งนี้ดี


หลังของเขาเดินห่างออกไปไกลเรื่อย ๆ

ผมหวังว่า เขาจะมีความสุขดี ผมหวังว่าเขาจะยิ้มได้


ไม่ว่าเมืองใหญ่ หรือเมืองเล็ก ๆ อย่างที่บ้านของผม

ไม่ว่าประเทศนี้ หรือ ประเทศไหน

บนโลกนี้ มีคนเศร้ามากเกินไป



ในที่สุดเขาก็หยุดเดินและยืนมองทะเลเนิ่นนาน

ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรตอนนั้น แต่ผมมั่นใจว่า แสงสีทองที่เผยขึ้นมันจะทำให้เขารู้สึกอบอุ่นได้

ทะเลที่ดูเย็นเยือก อุ่นขึ้นทุกครั้งที่พระอาทิตย์เผยขึ้น

ผมเอง หากกลับไปที่นั่น ผมก็มีที่ประจำของผม

ที่นั่น ตลอดมุมร้อยแปดสิบองศาด้านหน้าของผม คือภาพที่คุ้นเคย





















ผมนั่งแบ่งเลือดให้ตัวปึ่งกินประจำ จนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น

ผมเอง ก็กลับไปที่นั่น เพื่อต้องการแสงแดดที่อบอุ่นยามเช้าเช่นกัน





ปล. ตัวปึ่งหรือริ้นน้ำเค็ม มันจะกัดเจ็บแล้วคันมาก พวกนี้มันมาแบบเงียบๆ รู้อีกทีก็ตอนเจ็บตัวแล้ว

Create Date : 16 มกราคม 2553
Last Update : 16 มกราคม 2553 12:45:47 น.		16 comments
Counter : 899 Pageviews.
Share Tweet