สิบเจ็ดมกราคม
คุณครับ

วันนี้ผมเห็นคุณอีกแล้ว ณ ที่เดิมที่ผมเคยเจอคุณ ทำไมนะผมมักจะเจอคุณในวันที่ผมเองก็เหงา และคุณเองก็ดูเศร้าเหลือเกิน แต่อย่างน้อย คุณจำได้ไหม วันนี้คุณยิ้มด้วย เด็กน้อยคนนั้นน่ารักมากเลยใช่ไหมครับ ผมเองก็ยังอยากกอดเขาเหมือนกัน ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อคุณจับแก้มยุ้ยๆนั้น ผมรู้สึกขอบคุณเจ้าตัวน้อยที่ทำให้คุณยิ้ม ผมอยากบอกขอบคุณคุณเองเหมือนกัน เพราะรอยยิ้มของคุณมันก็ทำให้ผมยิ้มได้ ตลอดวันที่ผ่านมา ผมพบเจอแต่เรื่องที่ทำให้เหน็ดเหนื่อย รอยยิ้มนั้นของคุณจึงเป็นเหมือนรางวัลพิเศษที่ผมได้รับโดยไม่ได้คาดหมาย

คุณรู้อะไรไหม การยิ้มมันติดต่อกันได้ หากใครสักคนยิ้ม คนอีกคนที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นก็จะสามารถยิ้มออกมาได้ และหากใครคนนั้นยิ้มเผื่อแผ่ให้ใครอีกคน รอยยิ้มก็จะถูกส่งต่อไปเรื่อยๆ มันดูไม่ยากเลยใช่ไหมฮะ แต่บางครั้งผมก็สงสัยเหลือเกิน ว่าทำไมทุกวันนี้เราถึงได้ยิ้มกันยากขึ้นทุกที

คุณครับ มันจะมากเกินไปไหมหากคราวหน้าผมหวังว่าผมจะได้เห็นคุณยิ้มได้สดใสกว่าวันนี้

ผมเอง

เก้ากุมภาพันธ์
คุณครับ

ผมเริ่มถามตัวเองว่า ผมบ้าหรือเปล่านะที่เขียนจดหมายถึงคุณ ผมไม่รู้จักคุณและคุณก็ไม่รู้จักผม เราก็เหมือนคนแปลกหน้าสองคน ผมไม่ได้เฝ้าติดตามคุณหรอกนะครับ อย่าได้กลัวไปเลย จริงๆแล้วผมมักจะโชคดีและบังเอิญเจอคุณอยู่เสมอ จนดูเหมือนว่าเส้นรอบวงของเรามันมักจะคาบเกี่ยวกันอยู่อย่างสม่ำเสมอ คงมีคนอีกมากมายในเมืองนี้ที่เหมือนกับผม ที่ได้เดินทางเส้นเดียวกับคุณบ่อยๆ เพียงแต่พวกเขาเหล่านั้นอาจจะไม่ได้สังเกตเห็นคุณเหมือนผม ลองคิดดูสิครับ ในเมืองที่มีคนตั้งมากมาย เรากลับได้เจอหน้ากันได้บ่อยๆ มันน่าแปลกใช่ไหม

ผมเองไม่เชื่อในพรหมลิขิต แต่ผมก็อธิบายเรื่องความบังเอิญที่น่าสนใจนี้ไม่ได้เหมือนกัน ผมอธิบายไม่ได้ว่าทำไมในนาทีนั้นผมจึงมองเห็นคุณท่ามกลางผู้คนมากมาย ผมอธิบายไม่ได้ว่าทำไมในวันนั้นหรือในวันนี้ ในเวลาเดียวกันนี้ คุณกับผมถึงได้มาอยู่ในที่ๆเดียวกันได้ทั้งๆที่เราไม่ได้นัดหมายอะไรกัน ท้ายสุดผมก็เบื่อที่จะคิดหาคำตอบและสรุปเอาเองว่า มันเป็นความบังเอิญที่แสนดี และผมก็อยากให้ความบังเอิญนี้เกิดขึ้นอีกเรื่อยๆ

วันนี้คุณมากับเพื่อนๆ ผมเองก็มากับเพื่อนๆเหมือนกัน วันนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนสนิทของผม และดูเหมือนว่าพวกคุณเองก็มาฉลองอะไรสักอย่างเหมือนกัน การมาเป็นกลุ่มแบบนี้ก็ดีไปอย่าง ผมสามารถหลบออกจากบทสนทนามามองสิ่งรอบตัวได้มากขึ้น และที่สำคัญผมก็ได้เหลือบมองคุณได้บ่อยครั้งขึ้นด้วย

ท่ามกลางหมู่เพื่อน คุณดูยิ้มแย้มมากขึ้น ผมไม่รู้หรอกว่าคุณยิ้มพร้อมกับดวงตาที่เศร้าสร้อยหรือเปล่า เพราะผมอยู่ห่างเกินไปที่จะเห็น ผมเองมักจะคิดว่าคนที่มีความสุขจริงๆ เขามักจะยิ้มด้วยปากและด้วยตา ผมอยากเห็นคุณใกล้ๆจังครับ ผมจะได้รู้ว่าคุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง

น่าเสียดายที่กลุ่มของเราตัดสินใจแยกกันไปฉลองกันคนละทาง คุณเดินออกห่างจากผมไปยังตึกตรงกันข้ามกับตึกที่เพื่อนผมอยากจะไป แต่ผมก็คิดว่า อย่างไรก็ตามผมก็คงได้เจอคุณโดยบังเอิญอีกแน่ๆ

ผมเอง

สี่เมษายน
คุณครับ

สามเดือนแล้วนะครับตั้งแต่ผมเห็นคุณครั้งแรก วันนั้นคุณนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้นและร้องไห้อยู่คนเดียว วันนี้คุณยังนั่งเก้าอี้ตัวเดิมเหมือนเคย ผมเองก็มักจะผ่านทางนั้นประจำ ช่วงที่ผ่านมาผมเห็นคุณบ่อยขึ้น จริงๆแล้วคุณก็คงจะผ่านทางนั้นประจำเหมือนผม แต่ผมไม่ได้มองหาคุณนั่นเอง

คุณครับ ผมดีใจที่ช่วงที่ผ่านมาคุณดูมีความสุขขึ้น ผมเองก็รู้สึกดีขึ้นด้วยเมื่อเห็นอย่างนั้น คุณรู้ไหมวันที่ผมเห็นคุณหัวเราะ ผมยังแอบยิ้มกับตัวผมเองเลย ผมเริ่มถามตัวเองว่าผมเป็นอะไรไป ทั้งๆที่ผมไม่รู้จักคุณ ผมไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไร ผมไม่รู้ว่าคุณนิสัยอย่างไร แต่คุณรู้ไหม บางวันผมก็อยากจะเข้าไปนั่งใกล้ๆคุณเหลือเกิน ผมอยากเอาดอกไม้ไปให้คุณบ้างในบางวันที่คุณดูหม่นหมอง

ผมจำได้ว่ามีอยู่วันหนึ่ง ผมเดินผ่านร้านกาแฟสัญชาติต่างประเทศที่ผมไม่เคยคิดจะเข้าไปนั่ง แต่ผมกลับต้องชะงักและหันหลังกลับเพื่อเดินเข้าร้านนั้น ผมบอกตัวเองว่าวันนี้ผมโชคดีจังที่ได้เจอคุณ ผมได้รู้เพิ่มอีกอย่างหนึ่งเกี่ยวกับตัวคุณแล้ว คุณชอบดื่มม็อคค่าเย็น ผมเลือกนั่งโต๊ะไม่ไกลจากโต๊ะคุณและสั่งเอสเพรสโซ่เย็นมาดื่มบ้าง ในบางวันที่ผมทำงานเต็มเหยียดอย่างวันนี้ การจบวันด้วยกาแฟดีๆสักแก้วมันก็ดีไม่น้อยเลย หากวันหนึ่งเราได้รู้จักกันและได้เป็นเพื่อนกัน ผมจะพาคุณไปร้านกาแฟที่ผมชอบนะ แล้วคุณจะได้ดื่มม็อคค่าดีๆที่ราคาสมน้ำสมเนื้อ

เย็นวันนั้นผมนั่งอ่านหนังสือเพลิน จนได้ยินเสียงเพื่อนคุณทักทายคุณ ผมพยายามฟังชื่อคุณอยู่นานจากบทสนทนาของพวกคุณ ผมชอบชื่อของคุณนะ มันเข้ากับคุณดี ผมไม่ได้ตั้งใจฟังอะไรอีกหลังจากนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆจากโต๊ะคุณ ดูเหมือนว่าพวกคุณจะมีปัญหาเรื่องงานกันใช่ไหม ผมสงสารคุณเหลือเกิน ในภาวะเศรษฐกิจปัจจุบัน การมีงานทำเป็นสิ่งที่สำคัญและการผิดพลาดในเรื่องการงานคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราอยากให้เกิดขึ้น เพื่อนคุณออกจากร้านไปแล้วแต่คุณยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นและดูหม่นหมอง ผมอยากทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นจัง แต่สิ่งที่ผมทำได้ก็เพียงแค่นั่งอยู่กับคุณตรงนั้น ใช่ครับ ผู้ชายคนนั้นแหละครับที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากคุณ ผมเห็นคุณหันมามองผมบ้างเหมือนกัน แต่เราก็คือคนแปลกหน้าต่อกัน คุณจึงไม่ได้สนใจอะไรผม

วันนั้นคุณนั่งอยู่อย่างนั้นจนดึก ผู้คนเริ่มบางตา ท้ายสุดคุณก็ลุกไปตอนสี่ทุ่ม ผมเดินตามคุณไปห่างๆ จนกระทั่งคุณเข้าไปในสถานีรถไฟฟ้า ผมจึงได้กลับบ้านของตัวเองบ้าง

คืนนั้น ผมคิดถึงคุณบ่อยๆ ได้แต่หวังว่าคุณจะรู้สึกดีขึ้น ผมอยากบอกคุณเหลือเกินว่า อย่างไรก็ตามวันเวลาที่เลวร้ายก็จะมีเวลาหมดอายุของมัน แล้ววันเวลาดีๆก็ยังรอคุณอยู่

ผมเอง

สิบห้าเมษายน
คุณครับ

หลังเลิกงานวันนี้ ผมตั้งใจผ่านไปทางนั้นอีกครั้ง เผื่อว่าจะได้เจอคุณอีก ตั้งแต่วันก่อนที่ผมเจอคุณในร้านกาแฟ ผมก็ตั้งใจผ่านมาทางนี้ประจำ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกห่วงคุณ แต่คุณเคยเป็นไหมฮะ การเฝ้ามองใครสักคนมาตลอดหลายเดือน คุณเริ่มรู้สึกผูกพันกับคนๆนั้นทั้งๆที่ไม่เคยเอ่ยปากแม้แต่จะกล่าวคำว่าสวัสดี ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่ทุกคนรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน คงไม่แปลกนักหากใครสักคนจะหาใครอีกคนเพื่อรู้สึกผูกพันด้วย ในซอกมุมของสังคมเมืองใหญ่ มีความเหงาแบบนี้แฝงอยู่เสมอ

วันนี้ผมได้เจอคุณอีกครั้ง คุณครับ ผมดีใจจังที่ได้เห็นคุณกลับมาหัวเราะอีกครั้ง ผมอยากขอบคุณชายหนุ่มตรงหน้าคุณที่ทำให้คุณสดใสขึ้น เขาได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำมาโดยตลอด และผมก็ดีใจที่เขาได้ทำมัน ผมดีใจที่เขาสามารถทำให้คุณยิ้มได้ คุณครับ ผมอยากให้คุณมีความสุขอย่างนี้เรื่อยๆจัง


ผมเอง

ยี่สิบสามพฤษภาคม
คุณครับ


วันนี้ผมเดินมานั่งร้านกาแฟร้านนั้นอีกครั้งทั้งๆที่ไม่มีคุณอยู่ในร้าน ดูเหมือนว่าคุณจะชอบมานั่งร้านนี้ ช่วงหลังผมเห็นคุณดื่มกาแฟร้านนี้บ่อยๆตอนผมเดินผ่าน คุณดูยิ้มแย้มมีความสุขดีกับคนที่นั่งร่วมโต๊ะกับคุณ แค่นี้ผมก็ไม่จำเป็นต้องเดินเข้ามานั่งเป็นเพื่อนคุณอีกแล้ว เขาคนนั้นน่าจะทำให้คุณยิ้มได้อย่างสม่ำเสมอ ผมเองก็ได้แต่ก้มหน้ายิ้มกับตัวเองกับความสุขของคุณ แม้ในบางวันเหงาๆของผม ผมจะนึกถึงคุณบ้าง แต่ผมก็จะเบาใจว่าคุณน่าจะเข้มแข็งขึ้นแล้ว

วันนี้ผมสั่งม็อคค่าเย็นมาดื่ม ผมอยากรู้ว่ารสชาติที่คุณชอบเป็นอย่างไร หลังจากที่ได้ลองดื่มมัน ผมพบว่าผมชอบรสชาติของมันนะ มันเหมือนขนมเลยล่ะคุณ ไม่รู้ว่าคุณจะรู้สึกอย่างนั้นหรือเปล่า แต่ไม่ว่าผมจะชอบมันแค่ไหน ผมก็จะไม่สั่งมันมาดื่มอีกแล้ว เพราะมันทำให้ผมนึกถึงคุณมากขึ้นอีก ผมบอกตัวเองว่ามันถึงเวลาแล้วที่ผมควรจะหยุดสิ่งต่างๆที่ผมรู้สึกเองคนเดียวไว้ตรงนี้

ผมหวังว่าเขาคนนั้นจะชื่นชอบรสชาติเดียวกับคุณ ผมหวังว่าเขาจะพาคุณไปยังร้านกาแฟดีๆบ่อยๆ ผมหวังว่าเขาจะทำให้คุณมีความสุขและหัวเราะได้ในทุกๆวัน

คุณมีความสุขให้มากๆในทุกๆวันนะครับ


ผมเอง

หลังจากที่ผมเขียนจดหมายฉบับสุดท้ายให้เธอ ผมก็เจอเธอโดยบังเอิญ ณ ที่ๆเดิมที่ผมเจอเธอครั้งแรก ผมลังเลอยู่นานก่อนตัดสินใจพับจดหมายแต่ละฉบับใส่ซอง มันไม่เคยถึงมือเธอมาก่อนเลย เธอดูงุนงงเมื่อได้รับมัน ผมเห็นเธอเปิดมันอ่านตอนที่ผมหันหน้าไปมองเป็นครั้งสุดท้าย แม้ว่าวันนี้เธอจะมีความสุขดีและไม่ได้ต้องการใคร แต่ผมก็ยังอยากให้เธอได้อ่านมัน ท่ามกลางหมู่คนแปลกหน้า ผมอยากให้เธอรู้ว่าเธอยังอยู่ในสายตาของใครอีกคน เธอยังเป็นที่ห่วงใยของใครอีกคน แม้คนๆนั้นจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอก็ตาม

ผ่านจากวันนั้นมา ผมไม่ได้ผ่านไปทางเดิมบ่อยนักจนกระทั่งวันนี้ที่เพื่อนสนิทลากผมมาย่านใจกลางเมืองนี้อีกครั้ง มันปล่อยผมทิ้งไว้ในร้านกาแฟในขณะที่ตัวเองไปทำธุระอย่างอื่น ร้านกาแฟร้านนี้ต่างจากร้านที่เธอนั่งประจำ รสชาติกาแฟก็ต่างไป ผมถอนหายใจเมื่อนึกถึงวันเวลาที่ผ่านมา


“คุณคะ” ผมได้ยินเสียงเรียกใครสักคน แต่ก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งมีสมุดโน้ตเล่มเล็กๆเลื่อนมาวางตรงหน้า

ผมเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ และก็เห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นข้างหน้าผม

“ช่วยอ่านหน่อยนะคะ ชั้นเขียนให้คุณ” เธอบอกผมด้วยถ้อยคำเดิมของผมที่เคยบอกเธอเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

เธอเดินจากไปก่อนที่ผมจะมีสติทำอะไรสักอย่าง แม้กระทั่งเอ่ยคำสวัสดีหรือขอบคุณ ผมก็ยังไม่ได้เอ่ยเลยด้วยซ้ำ ผมมองสมุดโน๊ตสีขาวสะอาดตรงหน้าด้วยหัวใจเต้นแรง ผมหยิบมันขึ้นมาและเปิดดูหน้าแรก

“แล้วมาดื่มกาแฟด้วยกันนะคะ อย่าเดินผ่านไปอีกล่ะ” ข้อความหน้าแรกของเธอเขียนไว้อย่างนั้น แค่ข้อความนี้มันก็ทำให้ผมได้แต่ยิ้มกว้างอยู่คนเดียว รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงด้วยความสุข


ตอนนี้ ผมรู้แล้วว่า หากครั้งหน้าผมได้เจอเธอ ผมจะควรจะทำอย่างไร

“คุณครับ ใช่ครับ คุณนั่นละครับ

รู้ไหมครับ บางทีอาจจะมีใครสักคนเฝ้ามองและห่วงใยคุณอยู่ก็ได้ ท่ามกลางคนแปลกหน้าเหล่านั้น เพียงแค่คุณหันไปมองเขาบ้าง เพียงแค่คุณเงยหน้ามองคนรอบข้างบ้าง เพียงแค่คุณยิ้มให้คนรอบข้างบ้าง คุณอาจจะเห็นรอยยิ้มตอบกลับมาและเห็นความห่วงใยจากใครสักคนก็เป็นไปได้นะครับ”

โอ้ คุณ เขียนเร็วมาก ๆ
แต่ล่ะคอมเม้นท์ ห่างกันไม่ถึงหนึ่งนาที
หนึ่งนาที กว่า ๆ สองนาที เยี่ยมมั่ก ๆ คะ

5555

เอามาแปะเฉยๆ

^__^

อ่าน
...
แล้วยิ้ม ตามคุณ

555 พิม ก็นึกว่าบล๊อกแก๊งเค้ามีให้โหวต ใครเขียนไว :P

อ่านแล้วลุ้น..

ผูกพัน..

ตอนนี้ ชอบคำนี้จัง

อีกที..
เพิ่งไปบ้านตัวเองมา เห็นร่องรอยที่ระลึกถึง ..

^ สวยด้วย.. คิดถึงด้วย ^

จะได้คุยเรื่องเดียวกัน..งัยคุณ

^ ^

Haaaaaa..

คุณคะ .. คุณ ..
ขอบคุณนะคะ สำหรับวันนี้ ..
และหน้าเพจนี้ ..
..
อยากให้ใครอีกคนยิ้มได้เหมือนคุณจัง ; )

อ้าววว ... จบแล้วเหรอคะ

ไม่อยากให้จบเลย ...

อ่านบล็อกคุณภูติไปหลายหน้าเลยวันนี้ ...

รู้สึกว่าดีจังเลยที่ได้เปิดอ่าน ...

ขอบคุณมากค่ะ ...

ป้วนเปี้ยน... แล้วอมยิ้ม

น่ารักจังค่ะ^^

อ่านพร้อมฟังเพลง
เห็นภาพเลย
เขียนดีมากกก

ในเวลาที่เรารู้สึกเหงา ๆ หรือวันหยุดที่เบื่อ ๆ เซ็ง ๆ แบบนี้สิ่งที่รเาชอบทำมากที่สุด ก็คือการใช้อินเตอร์เนตเพื่อหาแรงบันดาลใจอะไรซักอย่าง หรือความรู้สึกอะไรซักอย่างที่มันพอจะนำทางเราให้พอมีแรงทำโน่นทำนี่ได้ และส่วนใหญ่มันมักจะมาจากการได้ดูบล็อคของคนโน้นคนนี่ ที่เราไม่ได้รู้จักเค้าเลยแต่มาจากการลิงค์ไปเรื่อยๆ เปิดดูไปเรื่อยๆ
แล้วภาระกิจของวันนี้ของเราก็จบลง เราไม่ต้องเปิดอะไรไปเรื่อย ๆ อีกแล้ว....

ขอบคุณคำพูดสวยงาม ที่ทำให้หัวใจชั้นมีความสุข
ความสละสลวยของถ้อยคำ ทำให้หัวใจชั้นเต้นช้าลง และเริ่มที่จะเข้าใจ และปรับตัวกับสิ่งรอบข้างได้มากขึ้น
ขอบคุณค่ะ

ด้วยความยินดียิ่ง :)

มีความสุขและยิ้มให้มากๆนะฮะ

ยี่สิบพฤษภาคม
คุณคะ

ขอบคุณมาก
ฉันยิ้ม อีกครั้ง และอีกครั้ง